Zazwyczaj mniej lub bardziej planuję sobie moje przejażdżki. Dzisiaj postanowiłem, że będzie całkowity spontan. Najpierw pojechałem do Wieliczki. Jadąc czerwonym szlakiem rowerowym trafiłem na niezły podjazd, który w szczytowej fazie miał 19% nachylenie. Z Wieliczki pojechałem drogą w stronę Dobczyc, ale przed Koźmicami Małymi skręciłem w stronę Koźmic Wielkich. Stamtąd pojechałem do Janowic a potem do Rzeszotar. Droga na tym etapie ani przez moment nie była płaska. Albo zjazd albo podjazd. Żadnych stanów pośrednich. Z Rzeszotar dotarłem do Świątnik Górnych. To krótki odcinek, ale solidnie dał mi w kość. To drugi tego dnia podjazd, gdzie nachylenie drogi wynosiło miejscami 19%. Nie miałem wyjścia – w ruch poszedł „młynek”. Ze Świątnik Górnych pojechałem do Mogilan i pomimo, że ten fragment również obfitował w podjazdy, to w porównaniu z tym, co przeszedłem a raczej przejechałem wcześniej, był niemal rekreacyjny. Za Mogilanami było już w miarę przyjemnie. Mały podjazd a potem długi zjazd do Skawiny. Następnym punktem programu był Tyniec a potem już tylko długi i w olbrzymiej większości płaski odcinek do domu.

W tej przejażdżce było trochę z masochizmu. Były takie momenty, gdy pokonując stromy podjazd myślałem, że przecież to nie zawody, mogę się zatrzymać, odpocząć, mogę zrezygnować. Ale chęć sprawdzenia swoich możliwości zawsze zwyciężała. Jak to? Nie dam rady? Nie może być! I z uporem maniaka parłem dalej pod górę. Hmm… Czyżby kryzys wieku średniego? Chyba nie. Po prostu ten typ, czyli ja, tak ma. Koniec. Kropka.

Pogoda powoli zaczyna dopasowywać się do miesiąca i dzisiaj było już troszkę cieplej. Na tyle „cieplej”, że ubrałem krótkie spodenki, ale jednocześnie na tyle „troszkę”, że włożyłem bluzę z długim rękawem i jak się potem okazało, było to dobre posunięcie.

Wyjechałem zaraz po obiedzie i skierowałem się na wschód w stronę Puszczy Niepołomickiej. W Szarowie wjechałem na leśną ścieżkę rowerową a potem przez jakiś czas delektowałem się leśną ciszą i spokojem. Z puszczy wyjechałem w stronę Niepołomic a następnie skierowałem się w stronę Nowej Huty. Za Cmentarzem Grębałowskim zazwyczaj od razu skręcałem w ulicę Kocmyrzowską, ale tym razem przejechałem przez Wzgórza Krzesławickie. Minął szpital im. Rydygiera, przejechałem obok osiedla Dywizjonu 303, ulicami Jana Pawła II oraz Mogilską dojechałem do Ronda Mogilskiego. Stamtąd nieco okrężną drogą przez Rybitwy dotarłem do domu.

Na trasie momentami przeszkadzał średnio silny północno-zachodni wiatr. Niebo było zachmurzone i chmur z czasem było coraz więcej. Miałem szczęście, bo jakieś pół godziny po powrocie do domu, zrobiło się całkiem ponuro i zaczęło padać.

Dzisiaj zaliczyłem bardzo fajną trasę. Zacząłem na ulicy Łokietka. Jechałem na północ i zaraz za granicą administracyjną Krakowa skręciłem na zachód, w stronę Modlnicy. Jadąc dalej, dojechałem do Tomaszowic. Znajduje się tam dworek, a wchodzące w jego skład budynki zamieniono na kompleks konferencyjno-wypoczynkowo-imprezowy.

Z Tomaszowic polną drogą dotarłem do miejscowości Brzezie a stamtąd do Bolechowic. Poszedłem (raczej pojechałem) na całość i zacząłem wspinać się na okoliczne wzgórza. Najpierw przejechałem przez Zelków, na rogatkach Białego Kościoła skręciłem na zachód i zwiedziłem okolice Jaskini Wierzchowskiej. Niestety była już zamknięta, ale i tak nie sądzę, aby wpuszczono mnie do niej z rowerem. Potem pojechałem na północ a droga pięła się coraz wyżej i wyżej, aby osiągnąć swój najwyższy punkt w miejscowości Bębło – 460 m n.p.m.

Począwszy od tej chwili, jechałem już głównie na południe. Zjazd ze wspomnianej wysokości był szybki i bardzo, bardzo przyjemny. Przejechałem przez Będkowice mając po prawej stronie cudowny zachód słońca. W Więckowicach zaczęło się już ściemniać i temperatura nieco obniżyła się. Jechałem dalej w stronę Krakowa i zasadniczą część trasy zakończyłem w Rząsce. Potem pozostało jedynie wrócić do domu.


Główna część trasy w formacie GPX



Dworek w Tomaszowicach.


Jedna z jaskiń w okolicach Jaskini Wierzchowskiej.


Okolice Bębła.


To, co lubię najbardziej.

Powoli zaczynałem być znużony powtarzaniem tych samych miejskich szlaków. Nie zawsze mogę poświęcić całe popołudnie dnia roboczego, aby wyjechać gdzieś dalej. Pogoda też nie zawsze sprzyjała takim popołudniowym eskapadom, więc po wielokroć powtarzałem utarte schematy.

Dzisiaj miało być zupełnie inaczej. Wiedziałem, że będzie ładna pogoda, więc zawczasu mogłem zaplanować sobie dłuższy wyjazd. Trasa miała prowadzić na południe od Krakowa do Mogilan. Potem zamierzałem ominąć od południa Skawinę i cały czas poruszać się na zachód w okolice miejscowości Nowe Dwory, potem na północ do Łączan, gdzie miałem przekroczyć Wisłę a następnie na wschód w stronę Krakowa przez Czernichów i Piekary. Zaplanowana trasa kończyła się na ulicy Mirowskiej a późniejszy powrót do domu miał przebiegać zależnie od stopnia zmęczenia. Plan był dosyć ambitny. Pierwsza część, ta na południe od Krakowa była zdecydowanie pagórkowata. Druga część raczej płaska.

Wyruszyłem niedługo po obiedzie. Na niebie było sporo chmur, ale słońce dosyć często pojawiało się między nimi dając blask i ciepło. Temperatura nie była zbyt wysoka i oscylowała w pobliżu 14°C, jednak do jazdy była w miarę optymalna. Najważniejsze, że wszędzie wokoło wiosna eksplodowała zielenią i cudownym zapachem budzącej się do życia przyrody. Ten widok i ten zapach podziałał na mnie równie mocno, jak lek przeciwastmatyczny na Marit Bjoergen.

Już na czwartym kilometrze czekał mnie pierwszy rozgrzewkowy podjazd na ulicy Hallera. Niedługo potem wjechałem na ulicę Gruszczyńskiego. To niesamowita ulica. Wąska i kręta. To wznosi się, to opada, a kończy się krótkim, ale naprawdę solidnym podjazdem. A wydawało mi się, że znam już wszystkie okoliczne ulice. Jadąc przez Gołkowice widziałem na południu malownicze wzniesienia a na ich zboczach wąskie drogi. Postanowiłem, że niedługo postaram się odwiedzić te rejony. Na razie droga była spokojna i jechałem po czymś w rodzaju płaskowyżu. Jednak mniej więcej w połowie dziesiątego kilometra zaczął się długi zjazd w kierunku Wrząsowic. Potem czekał mnie kolejny podjazd. Drogę tę znam dosyć dobrze, bo w poprzednich sezonach już tutaj bywałem. Pamiętam, że kiedyś wydawała mi się bardzo trudna i męcząca a dzisiaj okazało się, że jest zupełnie spokojna. Regularne treningi zrobiły swoje.

W okolicach Konarów miałem to, co „tygryski lubią najbardziej”, czyli szybki zjazd. Osiągnąłem ponad 66 km/h. Adrenaliny i endorfin nie zliczę… Niedługo potem zobaczyłem przed sobą cel pierwszego etapu, czyli Mogilany. Od tej miejscowości położonej na wysokości ok. 400 m n.p.m. dzieliło mnie jeszcze kilka kilometrów i kolejne podjazdy. W końcu jednak pojawiłem się na mogilańskim ryneczku, gdzie zrobiłem sobie krótką przerwę na zrobienie zdjęć. Pojechałem dalej na zachód. Przed Radziszowem czekał mnie cudowny, stromy i długi zjazd. Nie znałem tej drogi, więc niestety używałem hamulców. Następnym razem pojadę na maksa. Muszę tu wrócić. Kolejną miejscowością był Rzozów. Zapamiętałem dobrze, bo wtedy zadzwonił telefon.

Normalnie szok. To ja sobie jadę, podziwiam widoki, napawam się pięknem ziemi ojczystej, odstresowuję się, odprężam, wypoczywam a tu dzwoni jakaś średnio miła pani z banku Pekao SA i chce przeprowadzić badanie satysfakcji klienta. W sobotę! O żesz ty – pomyślałem, ale starając się zachować spokój i opanowanie, grzecznie odparłem – „na Boga, nie dzisiaj, bo dzisiaj jeżdżę”. Badanie satysfakcji. Zabawne. Nie dalej, jak trzy tygodnie temu, złożyłem dyspozycję likwidacji rachunku w tym banku a teraz oni dzwonią się pytać, czy jestem zadowolony? Ktoś tu rżnie głupa. Czy gdybym był zadowolony, likwidowałbym rachunek? Prawdę mówiąc rozumiem kobietę. Ona musi wykonać plany, które narzuca jej kierownik, który nad sobą też ma kierownika, i tak dalej. Znam kilka osób pracujących w bankach a nawet jedną w Pekao SA i wiem, że bank to współczesna forma łagru. Nie ma zmiłuj się. Albo wykonasz plan i sprzedasz produkty bankowe, zdobędziesz nowych klientów, wciśniesz kredyt, albo cię ochrzanią raz drugi i trzeci a w końcu zwolnią. Nie mam więc pretensji do tej kobiety i gdy zadzwoni następnym razem, chętnie z nią porozmawiam. To jej praca.

A tak na marginesie, to przecież między innymi bankom zawdzięczamy kryzys. Czyż nie od upadku Lehman Brothers zaczęło się całe szaleństwo i upadek fikcyjnego świata dobrobytu? Realnie oceniając sytuację, zadajmy sobie pytanie, co wytwarza bank? Odpowiedź brzmi: iluzję! Przesyła liczby w systemie komputerowym z jednego konta na drugie albo z nicości na konto. Stwarza nieistniejący pieniądz w wirtualnym świecie finansów i nie wytwarza żadnego dobra. Mimo tego, dbajmy o zarządy banków, oj dbajmy i to dobrze. Gdy nadejdzie druga epoka kamienia łupanego, będzie można ich przynajmniej zjeść, bo nie posiadając żadnych praktycznych umiejętności, do niczego innego nie będą się nadawać.

Po tych uszczypliwych uwagach wracam na trasę. Za Rzozowem przejechałem przez malutką miejscowość o sympatycznej nazwie Polanka Hallera. Niedługo potem rozpocząłem kolejny podjazd, który zakończyłem w Przytkowicach przy wieży nadajników GSM. Podobno w tej miejscowości jest największa dyskoteka w Polsce. Potem zjechałem kilkadziesiąt metrów w dół rozpoczynając w ten sposób etap powolnego zbliżania się do miejsca, w którym miałem przekroczyć Wisłę. Teraz poruszałem się już bardziej na północ niż na zachód. Mijałem kolejne, podobne do siebie miejscowości. W sobotnie popołudnie królowała w nich cisza i spokój. Nieliczni widoczni mieszkańcy porządkowali swoje domostwa, niektórzy grillowali w ogródkach. Sielanka. W końcu dotarłem do Nowych Dworów, gdzie minąłem skrzyżowanie z drogą o mickiewiczowskim numerze 44. Nadal poruszałem się na północ i już po chwili dojechałem do Wisły. To oznaczało, że niedługo zakończy się moja przygoda na tym brzegu, dotrę do najdalej na zachód wysuniętego punktu trasy i rozpocznę powrót.

W Łączanach przejechałem przez Wisłę, ze zdumieniem stwierdzając, że jest tutaj elektrownia wodna. Niewielka, ale jest. Przede mną rozpościerał się widok na wzgórze, na którym wśród drzew bieliły się urokliwe skałki. Skręciłem na wschód i rozpocząłem ostatni z zaplanowanych etapów podróży. Droga nie była całkiem płaska, ale w porównaniu z tym, co miałem wcześniej, wydawała się pozioma niczym pas startowy. Mijane miejscowości miały już zupełnie inny charakter. Wyraźnie było widać, że duża część ich mieszkańców pracuje w nieodległym Krakowie a może nawet stamtąd przybyła, chcąc uciec przed hałaśliwą cywilizacją. Czernichów jest tego dobrym przykładem. Zadbane domy, czyste chodniki, ulice, place zabaw.

W miejscowości Rączna zrobiłem sobie krótki postój przy pochylonym krzyżu stojącym na progu lasu. Zatrzymałbym się na dłużej, gdyby nie fakt, że do lasu tego dotarła już „cywilizacja” w swym najgorszym wydaniu. Wokół leżały butelki po wódce, puszki po piwie, pudełka po papierosach, jakieś szmaty, śmieci i tylko przybity do wspomnianego krzyża Syn Boga wie, co jeszcze. Przerażający i dziwny zarazem był to widok. Tutaj krzyż a metr za nim totalny syf. Golgota współczesności. Przełknąłem więc tylko batonik, uzupełniłem płyny, chwilkę odpocząłem i ruszyłem dalej.

Jadąc cały czas wzdłuż północnego brzegu Wisły, dotarłem w końcu do Piekar, skąd mogłem w całej okazałości podziwiać klasztor w Tyńcu. Tylko z tego miejsca wygląda tak wspaniale. Jeszcze chwila i byłem na ulicy Mirowskiej, gdzie zakończyła się zaplanowana część podróży.

Do domu wracałem nieco okrężną drogą. Pełen wrażeń, zadowolony i absolutnie szczęśliwy pojawiłem się w nim po przejechaniu 112 kilometrów. Może powinienem w tym miejscu jakoś spuentować dzisiejszą wycieczkę, zapodać kilka złotych myśli i trafnych spostrzeżeń, ale nic innego nie przychodzi mi do głowy, poza prostym stwierdzeniem, że był to wspaniały dzień, w którym przez wiele godzin mogłem się oddać bez reszty mojej pasji.

Kurcze! Jak mnie to kręci!


Główna część trasy w formacie GPX



Kościół parafialny w Mogilanach.


Okolice Przytkowic.


Stopień wodny w Łączanach. Tuż obok znajduje się elektrownia wodna.


Rusocice.


Pochylony krzyż w Rącznej – mój rówieśnik.


Pałac w Piekarach. Otoczenie wygląda niczym plan filmowy horroru.


Opactwo Benedyktynów w Tyńcu w całej okazałości.

Dzisiejsza przejażdżka miała różne oblicza. Zaraz po przejechaniu Mostem Wandy na drugi brzeg Wisły, skręciłem w prawo i zapuściłem się w rejony sąsiadujące z kombinatem. Teren ten poprzecinany jest infrastrukturą przemysłową, różnymi składami, hałdami, rurociągami i sam już nie wiem, czym jeszcze. Zieleń koegzystuje z terenami, które wydają się być planem zdjęciowym do filmu o obcych, martwych planetach. Od czasu do czasu oddychałem powietrzem, przy którym „zapach siarki to perfuma”. A jednak pośród tego smutku mieszkają ludzie, chociaż słowo „mieszkają” jest chyba na wyrost. Egzystują wiążąc koniec z końcem w rozpadających się domach z zabłoconymi podwórzami, wychudzonymi psami na łańcuchach, obowiązkową szopą z dziurawym dachem. Widziałem młodych ludzi z dziećmi mieszkających w czymś, co stanowiło formę przejściową pomiędzy barakiem a chałupą i miało góra dwie izby. Miejsce zapomniane przez Boga. Nie zaglądnie tutaj ani europoseł, ani radny, ani biskup. Nie zatrzyma się wóz transmisyjny żadnej telewizji i nie wysiądzie z niego żaden dziennikarz. Przecież tutaj nic się dzieje, nie rozbił się żaden samolot, nikt co miesiąc nie składa kwiatów pod krzyżem, którego nikt nie broni…

Kilka kilometrów dalej jest już inny świat. Mimo, że huta wciąż jest w pobliżu, to powietrze tu czystsze, trawa bardziej zielona a kanadyjskie domki z dużymi ogródkami i nawoskowanymi samochodami na podjazdach świadczą, że Polska rośnie w siłę a ludziom, przynajmniej niektórym, żyje się dostatniej.

Przejechałem na drugą stronę ulicy Igołomskiej i zacząłem pokonywać kolejny „piękny” fragment trasy. Gruntowa droga wiodła obok zakładu Złomex, którego nazwa sama wskazuje, czym zakład ów się zajmuję. Litery „ex” na końcu zapewne mają dodawać powagi całemu przedsięwzięciu i sugerując obce pochodzenie dawać gwarancję solidności. W końcu dotarłem do asfaltu i przejechawszy przez opisywany niedawno tunel w Ruszczy, pozostawiłem industrialne krajobrazy za sobą.

Dalsza część trasy wiodła nadzwyczaj spokojnymi drogami poprzez Dojazdów, Sulechów, Wiktorowice, Pielgrzymowice, Więcławice Stare, Masłomiąca do Michałowic. Szlak był dosyć urozmaicony i podjeżdżając pod górę to z niej zjeżdżając, nie mogłem narzekać na nudę. Za Michałowicami czekał na mnie kolejny podjazd zakończony przy Lesie Michałowskim, w którym urządziłem sobie krótki postój. Cóż. Bywałem w lepszych miejscach, więc po chwili spędzonej wśród butelek po piwie, zgniecionych paczek po papierosach i innych śmieci, wsiadłem ponownie na rower i pojechałem dalej.

Trio wiosek Garliczka, Garlica Duchowna, Garlica Murowana doprowadziło mnie do Zielonek. Zaraz potem znalazłem się w granicach administracyjnych Krakowa, ale nie zamierzałem jeszcze wracać do domu. Pojechałem w stronę Rząski a potem w stronę Balic. Przez pola dojechałem do Olszanicy, kolejny raz zaliczyłem moją ulubioną ulicę Orlą, przejechałem przez Mirowską i kładką nad Wisłą na jej drugi brzeg. No a dalej było już standardowo, więc na tym pozwolę sobie opis mój zakończyć.



(Kraków to także takie krajobrazy…)


(…i takie)


(Nasi tu byli, ale jakoś mało śmieszny to widok)

Jeżdżę bo lubię, ale gdy „looknąłem” na statystyki, zauważyłem, że brakuje mi jedynie 52 kilometry, aby zamknąć marzec tysiącem przejechanych kilometrów. Dlatego właśnie taki był plan minimum na dzień dzisiejszy. Dzisiaj także po raz pierwszy w tym roku ubrałem krótkie spodenki, co oczywiście było zasługą łaskawej pogody.

Poruszałem się w większości po asfalcie. Już nieraz pisałem, że kierowcy bardzo swobodnie traktują przepis nakazujący zachowanie bezpiecznego, przynajmniej 1-metrowego odstępu od wyprzedzanego cyklisty. Zauważyłem jednak, że w Mieście Królów Polskich tudzież w jego okolicach są ulice, po których jazda pozostawia szczególnie niezatarte wrażenia. To między innymi ulica Wielicka na odcinku od Powstańców Śląskich do skrzyżowania z Malborską. Stosunkowo szeroka, z dwoma pasami ruchu w każdym kierunku a mimo to wielu kierowców omija mnie o przysłowiowy włos. Drugą ulicą dla twardzieli jest Skotnicka. Nie ma tu co prawda dwóch pasów, ale jest wystarczająco szeroka, aby kierowcy mogli bezpiecznie wyprzedzać rowerzystów. Jednak wieli z nich tego nie robi. Dlaczego? Księcia Józefa na odcinku od Salwatora do Mirowskiej to kolejny przykład. Jakiś czas temu postanowiłem, że będę się starał ją omijać. Droga 966 z Wieliczki do Gdowa i dalej do Muchówki to także sposób na niezapomniane wrażenia dla ludzi o mocnych nerwach. Szkoda, bo akurat planuję przejazd tym odcinkiem a alternatywną trasę w tej okolicy trudno znaleźć. Dzisiaj do tej listy dołączyła ulica Krakowska w Skawinie, na której zrozumiałem, że nawet najlepszy film w technologii 3D, wyświetlany w najlepszym z możliwych kin, nie odda w pełni efektu opony tira, przesuwającej się majestatycznie tuż obok małego ludzika, pochylonego nad rowerową kierownicą.

A przecież znam wiele ulic o równie dużym natężeniu ruchu, po których mogę poruszać się bezpiecznie mimo braku jakiejkolwiek infrastruktury rowerowej. Być może tam kierowcy jeżdżą wolniej a być może wiedzą, że nie mają szans na wyprzedzanie, gdy z naprzeciwka coś jedzie, więc nie pchają się. Na wymienionych przeze mnie drogach z reguły jeździ się szybko a z pewnością o wiele szybciej niż pozwalają na to przepisy.

I jeszcze jedno. Taki mały kamyczek do naszego męskiego ogródka. Wśród wielu kierowców, którzy byli tak spragnieni mojej bliskości, że wyprzedzając niemalże ocierali się o mnie, była tylko jedna – powtarzam – tylko jedna kobieta. Panowie… Czapki z głów!

I tym feministycznym akcentem kończę na dzisiaj.

PS. W sumie to chyba wolałbym, aby opisane powyżej proporcje były odwrotne... ;)



(Opactwo Benedyktynów w Tyńcu)


(Kolejny zachód słońca do kolekcji)

Najpierw musisz pełzać żeby,
móc pod każdą górę wejść,
podnieś głowę już,
razem ze mną tak zaśpiewaj:

Nie dam się,
jestem ja i to mój dzień (...)


Ostatni dzień zimy miał być słoneczny a temperatura miała sięgać 6°. Przed południem słońce rzeczywiście pojawiło się na niebie, ale reszta dnia była pochmurna i chłodna. Tym niemniej postanowiłem nie siedzieć w domu i nie czekać bezczynnie na lepszą pogodę, tylko po prostu ubrałem się w nieco cieplejsze rzeczy i wyruszyłem. Miałem ochotę solidnie popracować nad kondycją a przy okazji chciałem przez dłuższy czas znaleźć się sam z dala od codziennego zgiełku.

Najpierw skierowałem się w stronę Puszczy Niepołomickiej przejeżdżając przez Kokotów, Węgrzce Wielkie, Gruszki i Szarów. Wiał lekki północno-zachodni wiatr, który nie przeszkadzał w jeździe, ani nie potęgował uczucia chłodu. Pomimo, że temperatura zaczęła spadać, jechało się naprawdę bardzo fajnie. Pokręciłem się trochę po Puszczy Niepołomickiej i postanowiłem, że pojadę w stronę Nowej Huty, ale niekoniecznie najkrótszą drogą. Jadąc zatem ulicą Brzeską przekroczyłem Wisłę i skręciłem w lewo, aby bocznymi drogami dojechać do Igołomskiej. Nie lubię jeździć głównymi drogami, więc pojechałem dalej na północ w kierunku Osiedla Ruszcza, gdzie przejechałem długim i wąskim tunelem pod torami kolejowymi. Tunel ów nieco się ucywilizował. Pamiętam dobrze, że w ubiegłym roku nie działało tam nawet oświetlenie.

Za tunelem zatrzymałem się na chwilę, ponieważ chciałem zrobić kilka zdjęć. Wzbudziło to czujność strażnika pobliskiego więzienia. Uważnie mnie obserwował. Czyżby naprawdę sądził, że rowerem można odbić więźnia? To byłoby dosyć oryginalne. Nie przypominam sobie, abym widział to w jakimkolwiek filmie.

Potem skręciłem na zachód i jadąc wzdłuż Huty im. Tadeusza Sendzimira minąłem mi.in. ulicę o jakże socrealistycznej nazwie Wielkich Pieców. Komunizm upadł, wielkie piece już nie polskie a ulica została. Ech, łza surówki się w wielkim piecu kręci… Za Cmentarzem Grębałowskim skręciłem w lewo w ulicę Kocmyrzowską i po kilku chwilach znalazłem się w centrum Nowej Huty. Na liczniku miałem już sporo kilometrów, więc pomyślałem, że czas najwyższy na konsumpcję batonika. Krótki postój zafundowałem sobie w małym parku na Osiedlu Dywizjonu 303. Lubię to osiedle a jego nazwa kojarzy mi się z dzieciństwem i niezapomnianym Arkadym Fiedlerem. Po dawce niezbędnych kalorii pojechałem dalej. Jana Pawła II, Mogilska, Rondo Mogilskie, Lubomirskiego, tunel pod Dworcem Głównym, Warszawska, Plac Matejki i już byłem na Starym Mieście. Skręciłem w prawo i wzdłuż Plant dojechałem do Karmelickiej. Skręciłem w nią a potem prosto przez Królewską, Podchorążych, Bronowicką, Balicką. Skręt w Lindego a potem w Na Błonie i dojechałem do Królowej Jadwigi. Nie czułem zmęczenia, więc stwierdziłem, że stać mnie na zaliczenie podjazdu. Pojechałem zatem ulicą 28 lipca 1943 a potem Starowolską i Jodłową do Księcia Józefa. Skręciłem w stronę miasta i dojechałem do Mostu Zwierzynieckiego.

Przejechałem przez most i jadąc wzdłuż Wisły dotarłem do ujścia Wilgi. Tam zawróciłem w stronę Mostu Grunwaldzkiego, przejechałem na drugi brzeg i jadąc wzdłuż niego dojechałem do Mostu Kotlarskiego. To był ostatni most, przez który przejechałem. Ulicą Klimeckiego dojechałem do Powstańców Wielkopolskich. Potem wjechałem na chodnik wzdłuż ulicy Powstańców Śląskich i przejechałem kładką na drugą stronę, aby znowu trochę mocniej popedałować pod górę. Przejechałem przez Bonarkę (oczywiście nie mam na myśli centrum handlowego) a potem Kamieńskiego, Bieżanowską, Telimeny i prawie byłem w domu.

To była najdłuższa przejażdżka w tym roku. Z nadzieją czekam na ciepłe dni, świeżą, soczystą, wiosenną zieleń, zapach budzącej się do życia przyrody. W marzeniach zaplanowałem sobie na ten rok kilka ambitnych tras. Czy uda mi się zrealizować te pomysły? Bóg jeden wie, ale mam nadzieję, że Niebiosa będą mi sprzyjać…



(Puszcza Niepołomicka w oczekiwaniu na wiosnę)


(Tunel w Ruszczy – trochę krótszy niż pod Mont Blanc)

Wczoraj postanowiłem, że dzisiaj wypoczywam. Tak też myślałem aż do chwili, w której otworzyłem oczy i zobaczyłem przez okno piękne słońce na równie pięknym błękitnym niebie. Zmarnować taki dzień? Never! Zjadłem zatem śniadanie i jąłem przygotowywać się do wyprawy. Cel był jasny i przemyślany od dłuższego czasu – Puszcza Niepołomicka.

Gdy przebierałem się w rowerowe tekstylia, mój niepokój wzbudził widok dębu za oknem. Dąb jak dąb, nic szczególnego, ale podejrzanie mocno się kołysał. Czując spisek złych ludzi, którzy na „dębowej” działce zamierzają wybudować blok, wyszedłem na balkon, aby sprawdzić, czy przypadkiem przyczyną kołysania nie jest piła łańcuchowa. Azaliż okazało się, że solidne drzewo tańczy z zupełnie innego powodu. Wiatr! A gdy dąb się kłania ziemi, to wiatr musi być nielichy. Nie zrezygnowałem jednak z moich planów i gdy dzwon pobliskiego kościoła zaczął wybijać Anioł Pański, ja zamykałem drzwi mieszkania i wyruszałem na trasę.

Pierwsza części trasy była niczym z bajki. Wiatr – istotnie mocny – dmuchał mi w plecy i bez większego wysiłku osiągałem drugą prędkość kosmiczną, czyli w moim przypadku jakieś trzydzieści kilka kilometrów na godzinę. W czterdzieści kilka minut dotarłem do puszczy i przekonałem się, że akurat tam zima ma się ciągle dobrze. Nie przejechałem nawet kilkuset metrów, gdy cały rower miałem ubłocony i zaśnieżony. Ja sam też nie wyglądałem lepiej. Minąłem kilku spacerowiczy z kijkami. Powiem szczerze, że śmieszy mnie ten rodzaj turystyki. Ciekawe, kiedy ktoś wpadnie na pomysł, aby np. biegać ze śmigłem na głowie ;). Poza kilkoma osobami wokół mnie nie było żywego ducha i mogłem delektować się ciszą i samotnością. Jechałem więc sobie spokojnie i samotnie wśród ciągle pogrążonej w śnie zimowym Puszczy Niepołomickiej. Jednak ta idylliczna atmosfera nie trwała długo.

Zaczęło się niewinnie. Oto zauważyłem przed sobą dwoje ludzi, którzy, o ile można to było ocenić z daleka i w dodatku od tyłu, byli raczej młodzi. Szli obok siebie w odległości sugerującej, że są starym dobrym małżeństwem lub też stosują w praktyce naukę Kościoła Katolickiego w zakresie bezpiecznego… spacerowania ;). Przed nimi biegał sobie wilczur, czyli pies, którego generalnie bardzo lubię. Gdy już zbliżyłem się do nich na odległość rzutu kamieniem, widząc, że nie ominę ich ani z lewej, ani z prawej, ani nie zmieszczę się pomiędzy nimi, użyłem urządzenia sygnalizacyjnego prostego, czyli dzwonka. Ha! Kumulacja! Osiągnąłem podwójny efekt. Pierwszy był zgodny z oczekiwaniami. Para kulturalnie zrobiła mi odpowiednio szeroki przejazd. Jednak drugi efekt o zgrozo był absolutnie niespodziewany. Dźwięk dzwonka podziałał na psa niczym trąbka dająca wojskom Północy sygnał do ataku na Konfederatów. Nie był co prawda postury psa Baskervillów, ale poczułem się mało komfortowo. Wilczur rzucił się w moją stronę a rozpaczliwe wołanie jego pani „nie!”, zostało całkowicie zignorowane. Jednakże zaślepiony żądzą świeżej krwi pies nie przekalkulował dokładnie warunków panujących na polu bitwy i nie wprowadził żadnych poprawek do planu szturmu. To był jego ewidentny błąd. Na topniejącym śliskim śniegu, nie wyposażone w ABS zwierzę, wpadło w poślizg a jego przednie łapy łacnie trafiły pod przednie koło. Biedaczek nawet nie zdążył mrugnąć ślepiami, gdy jego cielsko walnęło gdzieś w bok mojego roweru. Gdyby ów pies uczył się fizyki, zapewne wiedziałby, że oto na własnej skórze, lub raczej na własnej sierści przeprowadza praktyczne doświadczenie z zakresu Dynamiki. Energia kinetyczna to połowa iloczynu masy oraz kwadratu prędkości. Ale jak widać, wilczur szkolony nie był i musiał poznać smak ponad 260 dżuli czystej energii. Jednak nie zrobiło to na nim wrażenia. Szczekając i skowycząc na przemian oraz nieco kulejąc, postanowił zaatakować z drugiej flanki i chwycić w swoją paszczę moją prawą stopę. Bestia rzuciła się z rozwartym pyskiem, ale znowu źle obliczyła trajektorię swojego skoku i miast chwycić nogę, oberwała twardym rowerowym obuwiem w nos. A nos jest podobno najwrażliwszym miejscem psa. Tak wrażliwym, jak to, co my mężczyźni wozimy na przedniej części siodełka. Usłyszałem skowyt i zupełnie mnie to nie zdziwiło, bo wszakże pamiętam jeszcze ze szkoły wzór na siłę odśrodkową, z którego wynika, że siła owa jest wprost proporcjonalna do iloczynu masy i kwadratu prędkości a odwrotnie proporcjonalna do promienia. A że kadencję miałem raczej sporą a promień korby do wielkich nie należy, to i uderzenie musiał boleć. Pozostawiłem zatem za sobą obolałego potwora i jego oniemiałych właścicieli. Bo niby co mieli robić? Czy przypadkiem nie powinni prowadzić psa na smyczy i w kagańcu? A gdybym miał mniej szczęścia? Gdybym się przewrócił? A gdyby na rowerze jechał jakiś dzieciak?

Tak zakończyła się pierwsza walka tego dnia. Druga była już w zupełnie innej kategorii. Gdy jadąc przez puszczę skręciłem na zachód, poczułem, że wiejący z przeciwka wiatr może się dać we znaki. W lesie było jeszcze dosyć znośnie. Drzewa tłumiły podmuchy i mogłem poruszać się w miarę szybko. Gorzej było już w Niepołomicach, chociaż tam pewną osłonę stanowiły budynki. Gdy jednak wjechałem na odkryty teren, zrozumiałem, że nie będzie ani łatwo, ani szybko. Wiatr był tak mocny, że momentami moja prędkość spadała do 14 km/h. To nie było przyjemne. Wiatr nie dość, że znacząco mnie spowalniał, to zwiększał uczucie chłodu. A przecież do przejechania na zachód miałem kilkanaście kilometrów. Gdy wreszcie dotarłem w okolice Rybitw, byłem wykończony. Jeszcze kilka kilometrów i nareszcie znalazłem się w domu.

Mimo przygody z psem, wiatru i zmęczenia byłem bardzo zadowolony. Zmarnować sobotę można na tysiące sposobów. Można jeść, leżeć na sofie i „pieścić” pilota od TV, popijać piwo i widząc przez okno gości pedałujących pod wiatr, biegnących ze słuchawkami na uszach, czy grających w piłkę, myśleć sobie „ja też tak muszę” i… kończyć na myśleniu. Mnie udało się kiedyś wyrwać z takiego marazmu i myśl wdrożyć w życie. I nie żałuję. Kocham moją pasję i każdemu ją polecam. Moi przyjaciele i znajomi pewnie mają już dość moich rowerowych opowieści. No trudno. W takiej chwili zawsze mogę ich przeprosić, wsiąść na rower i pojechać przed siebie na spotkanie magii, którą podarował nam Stwórca.



(Radość po zwycięstwie nad „bestią”)


(Tutaj nadal króluje biel)


(Zimowe klimaty)


(To z pewnością jest ktoś ważny. Przecież nikt inny nie złamałby zakazu wjazdu, prawda?)

Po niespełna tygodniowej przerwie wyruszyłem dzisiaj na trasę. Wyjechałem przed siedemnastą a więc udało mi się złapać trochę popołudniowego słońca. Z każdym dniem będzie go teraz coraz więcej i dobrze. Oczywiście wiosny jeszcze ani nie widać, ani nie słychać, ani nie czuć. Na całej trasie miałem ujemną temperaturę, co jednak wcale mi nie przeszkadzało, nie licząc nosa. Mam problem ze śluzówkami, które po prostu w niższych temperaturach wymagają częstego obcowania z chusteczkami do nosa.

Dzisiaj nie skierowałem się od razu ku miastu, ale południowymi szlakami dotarłem do Tyńca, gdzie nad Wisłą spędziłem krótką chwilę na kontemplowaniu ostatnich odblasków zachodzącego słońca. Potem standardowo przemierzyłem Wiślany Szlak Rowerowy aż do Dębnik i w następnej kolejności pokręciłem się trochę po Starym Mieście, aby w końcu wrócić do punktu wyjścia.



(Zachód słońca widziany z ulicy Droga Rokadowa)


(Okruchy dnia nad Wisłą w Tyńcu)

Ostatni dzień ostatniego upalnego weekendu lata. Błękitne niebo, gorący wulkan słońca, delikatne powiewy wiatru. Temperatura powyżej 30° w cieniu. Zastanawiałem się, jak mam spędzić ten dzień? Wiele się ostatnio wydarzyło. Wypłowiałe szare dni, które wyglądały niczym chińska podróbka życia, nabrały nagle głębokich barw, przeszły w inną rzeczywistość jak płaszczyzna, której dodano nowy wymiar i stała się przestrzenią. Siedziałem więc, zastanawiając się, czy miast trudów rowerowej wyprawy, nie wybrać wędrówki po krainie wyobraźni? Lecz czy jedno drugiemu przeszkadza? Mogę przecież połączyć świat ducha i ciała w jedną harmonijną hybrydę, dać upust emocjom, zamienić je w siłę, która pozwoli pokonać każde wzniesienie a tam, gdzie droga będzie wić się spokojnie pośród pól i lasów zielonych znaleźć czas, aby usłyszeć samego siebie.

A plan, biorąc pod uwagę pogodę, był ambitny. Miałem przecież pokonać ponad 100 km. Najpierw jednak musiałem dotrzeć na Salwator, gdzie „oficjalnie” rozpoczynała się zaprojektowana i zapisana w GPS trasa.

Ulica Księcia Józefa to chyba jedna z najładniejszych ulic Krakowa. Biegnąc równolegle do królowej rzek polskich, wyprowadza nas z miasta w kierunku zachodnim, mija położony wysoko na wzgórzu Zamek w Przegorzałach, gdzie mieści się kawiarnia i restauracja „U Ziyada”, w której oprócz znakomitych dań, można nacieszyć oczy wspaniałym widokiem na dolinę Wisły. Pokonując mini serpentyny minąłem Bielany, nad którymi górują dwie białe wieże eremu Kamedułów i pojechałem w kierunku Kryspinowa – ulubionego bajorka Krakusów. Tam musiałem znacznie zwolnić. Po obu stronach drogi było mnóstwo zaparkowanych samochodów, spomiędzy których wypełzały tabuny półnagich istot w sobie tylko znanym kierunku, nie bacząc na to, czy drogą coś jedzie czy nie. Wokoło unosił się specyficzny bukiet zapachowy grillowanego mięsa, olejku do opalania, piwa i benzyny. W końcu jednak udało mi się przedrzeć i dojechawszy do Cholerzyna, popędziłem dalej na zachód. Słowo „popędziłem” jest względne, gdyż słoneczko operowało mocno, o cieniu mogłem zapomnieć, wiatr był jedynie symboliczny a temperatura oscylowała w okolicach 38°. Musiałem więc ostrożnie dysponować zapasami mocy, aby starczyło jej na dalszą część trasy, zwłaszcza, że już za chwilę rozpoczynały się podjazdy. Kolejne kilometry to „falowanie i spadanie” niczym „Raz-dwa, raz-dwa” zespołu Maanam. Czułów, Głuchówki, Zalas, Regulice. Podjazd i zjazd, podjazd i zjazd. Słońce przygrzewało. Kurczył się i tak większy niż zwykle zapas wody mineralnej. W Regulicach zrobiłem zatem małą przerwę, wlałem w siebie ponad dwa litry życiodajnego płynu, który przez kolejne kilometry radośnie bulgotał w brzuchu. Na dodatek droga zmieniła nieco charakter i wiodła teraz przez las. Było nieco łatwiej i wkrótce dotarłem do Chrzanowa – celu dzisiejszej wyprawy.

W Chrzanowie zatrzymałem się na chwilę na tamtejszym rynku. A jest to rynek do innych niepodobny, nowoczesny, z wodą płynącą rozbudowaną siecią kanalików, która niczym magnes przyciąga przyszłość tego narodu. Dzieciaki więc pluskają się beztrosko, chlapią i krzyczą nadając temu miejscu iście sielankowy klimat. Żadnej wojny o krzyż, żadnej podwyżki VAT’u – ot zwyczajne beztroskie popołudnie szczęśliwego małopolskiego społeczeństwa.

Skorzystałem z zapasu bananów oraz batonów i po tym zaimprowizowanym naprędce „obiedzie”, wsiadłem ponownie na rower. O ile pierwsza część drogi wiodła na południe od najdroższej autostrady nowoczesnej Europy (Kraków-Katowice) o tyle droga powrotna miała poprowadzić mnie jej północną stroną.

Ta część trasy była idealna na upały. Ponad 20 km drogi wiodło przez las. Próżno byłoby szukać na niej stromych podjazdów - po prostu pełny relaks. Jechałem więc spokojnie, delektując się pięknem, ciszą i aromatem leśnej przyrody. Tutaj nareszcie mogłem znaleźć czas dla ducha i spróbować okiełznać rozproszone myśli, które niczym dzikie rumaki wiły się bezładnie na nieskończonych stepach wyobraźni. Upływał czas, nogi pracowały monotonnie niczym maszyna, mijał kilometr za kilometrem. Promienie słońca tańczyły pomiędzy drzewami w rytm muzyki wiatru a magiczne cienie pieściły ścieżkę niewyczuwalnym lecz widocznym dotykiem. Przemierzałem inny świat. Odległy od cywilizacji, ale jednocześnie tak bliski.

Wszystko co dobre ma wszakże swój koniec. Las się skończył a mnie pozostał asfalt aż do Zabierzowa. Potem szybki skok do Rząski i powrót ulicą Balicką do Krakowa. Mały kryzys miałem dopiero 10 km przed domem. Usiadłem więc na ławce nieopodal Wawelu, by złapać nieco tchu. Pochłonąłem ostatni batonik i spokojnie wróciłem do domu.

Wchodząc do mieszkania, tęsknie spojrzałem na różę. I niczym Mały Książę nie mogłem powstrzymać słów zachwytu:

- Jakaż pani jest piękna!
- Prawda odpowiedziała róża cichutko.
- Urodziłam się równocześnie ze słońcem.



(Rzut oka z oddali na Alwernię)


(Rynek w Chrzanowie)


(Kościół w Chrzanowie)


(Droga przez las - inny świat)


(To już chyba ostatnie upalne popołudnie tego lata)