Na dzisiaj zaplanowałem dłuższą wycieczkę do miejsca, w którym byłem rok temu. Zamierzałem ponownie odwiedzić ruiny zamku Tenczyn w miejscowości Rudno. Ponieważ na dworze królował upał, oprócz dwóch pełnych bidonów, na czarną godzinę zapakowałem do plecaka dwie półlitrowe butelki wody mineralnej. Za prowiant miały posłużyć banany oraz batonik energetyczne. Tak wyposażony wyruszyłem na trasę.

Najpierw musiałem przejechać przez cały Kraków aż do Kryspinowa. Przejazd przez tę miejscowość był małym koszmarem. Lawirowałem pomiędzy samochodami i cały czas musiałem uważać, aby nie wjechać w ludzi, którzy byli po prostu wszędzie. Zastanawiam się, jak można odpoczywać w takich warunkach, wśród smrodu spalin i w tumanach kurzu. Mam wrażenie, że w okolicach Kombinatu w Nowej Hucie jest czystsze powietrze i woda.

Za Kryspinowem szło już gładko i niedługo potem wjechałem w cudowną Dolinę Mnikowską. Droga wije się pośród wzgórz, wznosząc się, to opadając, dając sporo cienia, który dzisiaj był bardzo pożądany. Wzniesienia nie są wymagające, więc jechałem w miarę szybko. We Frywałdzie przejechałem pod autostradą i od tej pory, niemal do samych zamkowych wrót, jechałem przez las. W Rudnie musiałem pokonać podjazd, który miejscami miał 13-to procentowe nachylenie, więc gdy dojechałem do zamku, byłem trochę zmęczony.

Tym razem nie wchodziłem do ruin. Zamek był pełen ludzi, którzy korzystając z pięknej niedzielnej pogody, tłumnie odwiedzili to miejsce. Odpocząłem nieco, zrobiłem kilka zdjęć, uszczupliłem zapas bananów i wody mineralnej i po kilkunastu minutach wyruszyłem w drogę powrotną.

Teoretycznie powinno być łatwiej, ale ja nie lubię kompromisów i rzadko wracam tą samą drogą, którą przyjechałem. Skierowałem się więc najpierw do Tenczynka a za nim ponownie „zanurkowałem” w zieloną głębinę lasu. Leśna droga wspinała się w górę i już po kilku kilometrach ponownie znalazłem się na niemalże tej samej wysokości, na jakiej położony jest zamek Tenczyn. Leśna „górska premia” oznaczała, że zaraz rozpocznie się zjazd. A zjazd leśnym duktem daje naprawdę niezapomniane wrażenia.

Ponownie dotarłem do Frywałdu, ale tym razem skierowałem się do miejscowości Sanka. To oznaczało wyzwanie. Rozpoczął się długi, ponad półtorakilometrowy podjazd. Ale warto się trochę pomęczyć. Dwa kilometry dalej rozpoczyna się prawie czterokilometrowy zjazd, którego najszybsza część biegnie przez miejscowość Ryba. Gdybym był ryzykantem i nie zwalniał przed niektórymi zakrętami, spokojnie mógłbym przekroczyć 70 km/h. Byłby niezły ubaw, gdybym zaliczył na rowerze mandat za przekroczenie dopuszczalnej prędkości…

Dojechałem do drogi 780, która zaprowadziła mnie do Liszek. Potem skierowałem się do Piekar i w końcu dotarłem do ulicy Mirowskiej. Przejechałem na drugi brzeg Wisły i… dalej był już rutynowy powrót do domu.



Ruiny zamku pod nieba błękitem...


…i wśród soczystej zieleni


Ruiny Zamku Tenczyn

Dzisiaj miałem ochotę trochę się pomęczyć i dlatego od razu skierowałem się do Wieliczki, która nie jest bynajmniej położona na równinie. Podjazdy są gwarantowane i oto wszakże chodziło. Metr za metrem, oddech za oddechem, kropla potu za kroplą, wspinałem się na kolejne wzniesienia, by na szczycie złapać trochę więcej tchu i delektować się zjazdem. Ledwo tętno wracało do spokojnego rytmu, rozpoczynał się kolejny podjazd i cała zabawa powtarzała się. Przemierzałem podkrakowskie wioski położone na południu, potem wróciłem do miasta, a konkretnie na Górę Borkowską i ulicą Zawiłą podążyłem w kierunku Skawiny. Przez Podgórki Tynieckie dotarłem do Tyńca a potem też nie poszedłem na łatwiznę i zamiast wrócić wzdłuż Wisły, skierowałem się na ulicę Orlą i dojechałem do obserwatorium. Dalej było już w miarę spokojnie. Przejazd przez Wolę Justowską, Błonia, Stare Miasto. Zdecydowanie za płasko – pomyślałem i na koniec „zaliczyłem” jeszcze Bonarkę. I tak oto mogłem przekuć moje dzisiejsze emocje na energię w czystej, ekologicznej i zdrowej postaci.

Dzisiejsza przejażdżka wiodła do Balic a potem do Kryspinowa, gdzie, jak wiadomo wszystkim Krakusom, mieści się „bajoro”, szumnie zwane zalewem, tłumnie odwiedzane w sezonie letnim przez spragnionych wypoczynku „miastowych”. Wokoło panują przaśne discopolowe klimaty, zapach olejku do opalania miesza się z wonią grillowanych kiełbas i innego mięsiwa, a po zdeptanej trawie i piasku, krążą roznegliżowane „gwiazdy” w towarzystwie łysych gości, którzy chwilowo zamienili dres na kąpielówki. Przemknąłem wśród takiej właśnie scenografii, a potem skierowałem się w stronę ulicy Księcia Józefa, skąd Orlą dotarłem do Mirowskiej i później do toru kajakowego przy Kolnej. Dalej, standardową trasą wzdłuż Wisły dojechałem do Krakowa.

Dawno nie byłem w Puszczy Niepołomickiej i dzisiaj postanowiłem, że właśnie tamte rejony będą głównym celem mej wyprawy. Wyjechałem stosunkowo późno, bo dopiero około szóstej popołudniu. Upał już zelżał, więc pomimo lekkiego przeciwnego wiatru, szybko pokonywałem kilometry, dzielące mnie od puszczy.

Puszcza Niepołomicka jest ulubionym celem moich wycieczek. Mogę w niej dowolnie zmieniać trasę, kluczyć po szerszych lub węższych ścieżkach, wybierać asfalt, gruntowe, błotniste drogi, czy rzadko odwiedzane, zarośnięte trawą szlaki. Do wyboru, do koloru. Dzisiaj starałem się unikać asfaltu i wybierać mało popularne ścieżki. Dzięki temu, wokół mnie była tylko przyroda, jej surowe piękno, jej muzyka, jej oddech przenoszony każdym powiewem wiatru.

Wielokrotnie wspominałem, że właśnie tego mnie, małemu trybikowi w wielkiej machinie cywilizacji, potrzeba do życia. Ucieczka od zgiełku, od dni, z których każdy jest kopią poprzedniego, od problemów, tych prawdziwych i tych wyimaginowanych. Nowa forma średniowiecznego azylu.



Puszcza Niepołomicka w apogeum rozkwitu


Właśnie takie drogi preferowałem


Woda niczym lustro odbija obraz życia

Minęło pierwsze półrocze. Nie zamierzam tworzyć jakichś okolicznościowych podsumowań, ale akurat tak się złożyło, że przez sześć minionych miesięcy przejechałem prawie tyle samo, ile przez cały ubiegły rok. Jest więc wyraźny postęp. Cieszy mnie to, bo jeżdżenie na rowerze nie jest jedynym moim zajęciem, któremu mógłbym poświęcić gros wolnego czasu. Jak większość ludzi mam obowiązki, które składają się nie tylko z pracy, ale także z samotnego wychowywania kilkunastoletniej córki, co – wierzcie mi – jest absolutnie ekstremalnym sportem, przy którym zjazd rowerem z Giewontu zdaje się być dziecięcą igraszką. Żeby było weselej, rodzona czyli tzw. biologiczna matka, obrażona z powodu faktu, iż córka wolała zamieszkać ze mną, ma ją głęboko w poważaniu. Jest więc naprawdę „hardcorowo”. I w takiej oto scenografii dnia codziennego, staram się znaleźć czas na realizację mojej pasji.

Ostatnia wycieczka w tym półroczu rozpoczęła się od przejazdu do Wieliczki. Potem „wdrapałem” się na drogę w kierunku Grabówek i Sygneczowa. Tym razem było łatwiej niż ostatnio, bo choć uliczka, którą wyjeżdżałem była stroma, to jednak o wiele krótsza od pamiętnej ulicy Kopernika. Dojechałem do Zbydniowic, które leżą już w granicach administracyjnych Krakowa a niedługo potem do Lusiny. Kolejną miejscowością był Gaj, na końcu którego czekało mnie wyzwanie pod tytułem wjazd na Zakopiankę. W tym miejscu jest ograniczenie prędkości do 70 km/h, ale nie łudźmy się, że ktokolwiek go przestrzega. Skręt rowerem w lewo skutkował zatem przypływem adrenaliny, która przydała się na podjeździe do Mogilan. Dalsza część trasy była, można powiedzieć, standardowa. Pięknym długim i szybkim zjazdem dotarłem do Skawiny, potem przeskok do Tyńca, przejazd przez Podgórki Tynieckie i byłem już w Krakowie. Przedostałem się w okolice Wisły, Most Zwierzyniecki zaprowadził mnie na drugi brzeg, przejechałem przez Salwator a następnie mało ambitnie, ale z pewną dozą lansu, przejechałem wzdłuż Wisły aż na Dąbie. Potem pozostało już tylko wrócić do domu, ale ten fragment nie zasługuje na dokładniejszy opis.



Tutaj rozpoczyna się zjazd do Skawiny

Weekend spędziłem, nie powiem, wielce romantycznie do tego stopnia, że nawet niespecjalnie tęskniłem za rowerem. Łącząc przyjemne z pożytecznym, poza atrakcjami dla ducha i ciała, zwyczajnie odpocząłem. Odpoczynek ten zaprocentował dzisiaj. Tylko w jednym miejscu użyłem najmniejszej tarczy i wyłącznie dlatego, że podjazdy po kamienistej polnej ścieżce był wyjątkowo uciążliwy. Poza tym, niezależnie od rodzaju nawierzchni i nachylenia, nie musiałem korzystać z „młynka”, bo wypoczęte mięśnie dawały wystarczającą moc. Jechałem więc sobie spokojnie, ciesząc się jak zwykle tym, co mnie otacza, a dzisiaj między innymi odwiedziłem Piekary, Liszki, Cholerzyn, Morawicę, Aleksandrowice oraz Balice. Pozostała część trasy mieściła się w granicach administracyjnych Krakowa.

Co wspólnego z dzisiejszą przejażdżką ma Mikołaj Kopernik, który – mając na uwadze aktualny poziom nauczania w szkołach, wolę to przypomnieć - udowodnił słuszność teorii heliocentrycznej i obalił teorię geocentryczną, okaże się już za moment. Tak to bowiem często się zdarza, że jeden epizod, jedno zdarzenie, jedno zdanie wyrwane z kontekstu potrafi rzutować na całość.

Chcąc przerwać cykl nieco monotonnych „płaskich” tras, skierowałem się dzisiaj na południe od Krakowa, gdzie mniejszych i większych wzniesień jest pod dostatkiem, cały teren jest mocno pofałdowany i można zapomnieć o spokojnej i nudnej jeździe po płaskim szlaku. Jest to przecież Pogórze Wielickie stanowiące fragment większej całości zwanej Pogórzem Karpackim. Udałem się zatem do Wieliczki, gdzie zamierzałem na chybił-trafił wybrać jedną z uliczek pnących się leniwie na południe. No i wybrałem…

I tutaj dochodzimy do astronoma Mikołaja. Okazało się, że jadę ulicą Kopernika. Początkowo wszystko wyglądało spokojnie, asfalt, niewielkie kilkuprocentowe nachylenie. Jednak po kilkuset metrach zamiast asfaltu pojawiła się gruba kostka brukowa z ogromnymi szczelinami, które utrudniały jazdę a ponieważ nieszczęścia chodzą parami, nachylenie wzrosło do 12% a miejscami sięgało nawet 16%. Rzadko korzystam z najniższego przełożenia, ale dzisiaj musiałem go użyć. Prędkość spadła do 8 km/h, serce waliło niczym bębniarz na galerze w czasie bitwy, pot spływał strużkami po karku i twarzy a podjazd zdawał się nie mieć końca. Na krótkim odcinku asfalt zastąpił kostkę, co dało mi trochę oddechu. Na każdym zakręcie miałem nadzieję, że koniec podjazdu jest bliski, ale za każdym razem przeżywałem rozczarowanie. Kolejne dziesiątki, setki metrów pokonywane wolnym tempem. Najpierw pojawiła się pokusa, aby zatrzymać się, odpocząć. Twardo jechałem dalej. Potem pojawił się desperacki pomysł, aby dać sobie spokój. Pedałowałem nadal. Chęć pokonania samego siebie był silniejsza. Tętno nie wyszło poza bezpieczne granice, więc metr za metrem zbliżałem się do końca wspinaczki. I wreszcie osiągnąłem cel. Cały podjazd miał prawie półtora kilometra a jego najtrudniejsza część 700 metrów. Muszę przyznać, że nazwa ulicy idealnie oddaje jej „kosmiczny” charakter. Aleja Wędrowników w Lasku Wolskim czy podjazd do ZOO, wydają się być przy niej rekreacyjnym szlakiem dla przedszkolaków na swoich małych rowerkach.

Później było już łatwiej, to znaczy, że nie miałem już tak wymagających podjazdów, chociaż zdarzały się takie o nachyleniu 12-13%. Dojechałem do Pawlikowic i skręciłem na zachód. Dojechałem do Rzeszotar. Cały czas poruszałem się to w górę, to w dół i ani przez chwilę nie miałem spokojnego, to znaczy płaskiego odcinka drogi. Z Rzeszotar dojechałem do Świątnik Górnych, które zgodnie z nazwą bynajmniej nie leżą w dolinie. Potem skierowałem się do Mogilan, gdzie osiągnąłem najwyższy punkt dzisiejszej trasy, czyli 392 m n.p.m.

O ile wcześniej było łatwiej, o tyle od tej pory było już całkiem łatwo. Zgodnie z „zasadą zachowania wysokości”, co góra zabrała, musi oddać, więc teraz zaczął się czas zjazdów. Zjechałem sobie więc do Skawiny, przejechałem przez tamtejszy park a potem obrałem kierunek na Tyniec. Jeszcze jedna skromna górka i mogłem cieszyć oko widokiem spokojnej, acz pomarszczonej nieco powiewami wiatru, Wisły. Słońce z wolna dawało znać, że pierwszy dzień lata anno Domini 2011 przechodzi do historii. Krótki odpoczynek, uzupełnienie płynów i nadszedł czas, aby skierować się do domu, ale niekoniecznie najkrótszą drogą.

Powrót był absolutnie relaksacyjny, albowiem bez trudu poruszałem się z solidną prędkością, co oczywiście było zasługą wiatru. Jadąc okrężną drogą miałem czas, aby odpocząć po trudach pierwszego etapu dzisiejszej przejażdżki. Do domu wróciłem więc rozluźniony, pełen wrażeń, no i absolutnie zadowolony, że „dałem radę”.

Wrócę jeszcze na moment do ulicy Kopernika. Gdy pokonywałem ją metr za metrem, pomyślałem, że już nigdy więcej. Jednak dobrze wiedziałem, że myśl taka znika równie szybko, jak się pojawia. A teraz pomyślałem sobie, że przydałoby się zmierzyć z tym podjazdem jeszcze raz. A ta myśl z pewnością nie zniknie z mej pamięci…



Magia letniego wieczoru

W dzisiejsze popołudnie wybrałem się do Puszczy Niepołomickiej, której nie odwiedzałem od dłuższego czasu. Tym razem nie wjechałem do niej na wysokości Szarowa, ale pojechałem dalej do Kłaja i dopiero w jego okolicach zagłębiłem się w zieloną gęstwinę. Puszcza u progu lata wygląda szczególnie pięknie. Bujna, świeża, soczysta zieleń. Rewelacja. Oczywiście na pomysł wyjazdu do puszczy wpadłem nie tylko ja, ale jest to tak duży teren, że bez problemu można znaleźć drogi, na których nie spotka się nikogo. I tylko gdy przejeżdżałem obok parkingu przy Drodze Królewskiej, mogłem zobaczyć, jak wielu krakowian (i nie tylko) wybrało się dzisiaj w to urokliwe i spokojne miejsce.

W puszczy wybrałem kilkanaście kilometrów dróg gruntowych a potem pojechałem do Niepołomic. Przejechałem na drugi brzeg Wisły i po kilku kilometrach dotarłem do Ruszczy. Od tego momentu powtórzyłem moją poprzednią przejażdżkę i w ten oto sposób zaliczyłem całkiem niezły dystans. Oczywiście całkiem niezły, biorąc pod uwagę moje możliwości i kondycję. Jest dobrze…



U wrót Puszczy Niepołomickiej

Od dawna zamierzałem odwiedzić moje rodzinne miasto. Tak się składa, że po raz ostatni jeździłem po nim rowerem jakieś… 30 lat temu. Dzisiaj słowo miało stać się ciałem. Kwadrans po szóstej rano, gdy rześkie powietrze zmusiło większość ludzi do wdziania kurtek, sweterków lub przynajmniej koszulek z długim rękawem, ja przyodziany w krótkie spodenki i koszulkę, jechałem już w stronę Dworca Głównego aby o godzinie 7:26 wpakować się razem z moim rowerem do przedziału dla podróżnych z większym bagażem w pociągu relacji Kraków-Rzeszów. Warunki miałem komfortowe, bo oprócz mnie i roweru, w przedziale nie było nikogo. W sumie, gdybym się uparł, to mógłbym nawet kręcić ciasne kółka w ramach rozgrzewki ;). Zamiast akrobacji wybrałem jednak odtwarzacz mp3. Podróż minęła bez niespodzianek i tuż przed dziewiątą pojawiłem się na dworcu w Tarnowie.

Dworzec, to pierwsze miejsce szczególne, które odwiedziłem dzisiaj. Studiując przed laty w Krakowie, wracałem do tarnowskiego domu na każdy weekend, a w niedzielny wieczór lub poniedziałkowy poranek wyjeżdżałem do Krakowa. Wtedy dworzec był szary, brudny, zniszczony i w niczym nie przypominał tego, co ujrzałem dzisiaj – czysty, świeżo wyremontowany budynek, który spokojnie można zaliczyć do charakterystycznych tarnowskich miejsc.


Dworzec kolejowy w Tarnowie.


Niedaleko dworca kolejowego, obok kościoła Księży Misjonarzy znajduje się najnowsza atrakcja – fontanna w kształcie Układu Słonecznego. Oblewane wodą planety obracają się wokół własnej osi a cała infrastruktura została zaprojektowana tak, że jest to miejsce, w którym naprawdę warto zatrzymać się na chwilę, usiąść, odpocząć. Całość naprawdę robi niezłe wrażenie. A nie jest łatwo zaprojektować i zrealizować taką koncepcję. Toż to przecież nie Kraków, w którym wystarczy na środku placu postawić – powiedzmy – muszlę klozetową i zaraz znajdą się krytycy, którzy doszukają się w tym alegorii współczesnego świata pełnego bezsensu i próżności. W każdym innym mieście natomiast, instalacją taką, zainteresowałyby się co najwyżej służby oczyszczania.


Układ Słoneczny w układzie fontanny ;).


Następnym przystankiem było miejsce szczególne ze względów osobistych. Ciche, spokojne, pełne stuletnich drzew, brukowanych alei, gdzie natarczywie powracają pytania o sens. Na Starym Cmentarzu zatrzymał się ziemski zegar czasu dla tysięcy tych, którzy tu spoczywają. Wśród nich moje babcie, dziadkowie, mój brat i mój tato. To właśnie głównie dla niego pojawiłem się w tym miejscu. Jeśli jeszcze są szkoły, w których uczy się patriotyzmu, gdzie wspomina się tysiące Polaków, którzy swoje młode życie ryzykowali dla dobra ojczyzny, nie żądając w zamian niczego dla siebie, to właśnie jednym z nich był mój tato, żołnierz Armii Krajowej ps. „Kubuś”. Młodym czytelnikom przypomnę, że II Wojna Światowa nie była grą komputerową, życie miało się tylko jedno – to w realu, partyzanci nie pisali sms’ów, żeby się skrzyknąć na akcję a ich dziewczyny nie klikały „lubię to” na „fejsie”. Trudno to pojąć, prawda?


I tylko wierzby szumią dokoła…


Po chwilach refleksji pojechałem dalej. Celem była Góra Św. Marcina, czyli jak za moich czasów mówili tubylcy – „Marcinka”. Zamierzałem dojechać do ruin zamku i spojrzeć na panoramę miasta. Z dzieciństwa pamiętam, że podjazd na górę budził respekt a posiadacze składaków mogli zapomnieć o tym, aby na nią wyjechać. Z zazdrością patrzyłem na posiadaczy rowerów z przerzutkami, którzy z trudem, dysząc i sapiąc wspinali się na górę. Teraz po latach chciałem sprawdzić, czy podjazd ten naprawdę jest taki stromy, czy też został wyolbrzymiony w mojej pamięci. Okazało się, że nie ma lekko. Nachylenie sięgało miejscami kilkunastu procent i gdy wreszcie dojechałem do ruin zamku, byłem nieźle zdyszany. Postanowiłem zatem zrobić sobie pierwszy dłuższy postój, zjeść drugie śniadanie i popatrzeć na moje rodzinne miasto z pozostałości zamku. Patrząc na doskonale widoczną z oddali Bazylikę Katedralną, przypomniałem sobie legendę, która głosi, że od zamku do kościoła biegnie podziemny tunel. To tylko legenda. A może nie?


Panorama Tarnowa z Góry Św. Marcina.


Nadszedł czas, aby zjechać z góry i zrealizować kolejne punkty planu. Najpierw dotarłem na osiedle Zielone. Tylko nieliczni mogą się domyślać, dlaczego pojechałem właśnie tam. Inni niechaj snują różne hipotezy. Nic nie powiem ;).

Poruszając się po Tarnowie korzystałem głównie ze ścieżek rowerowych, które zostały wykonane najtańszą możliwą metodą, czyli podziałem chodnika na dwie części. Problem polega na tym, że znaki nie wskazują jednoznacznie, która część jest dla pieszych a która dla rowerów. Ponadto, obie części są na tyle wąskie, że piesi nie mieszczą się na swoim „pasie” a dwa rowery nie mają szans minąć się bez przekraczania linii. Musiałem więc jechać wyjątkowo ostrożnie, co jednocześnie oznacza „powoli”.

Przejechałem przez Park Strzelecki, gdzie zatrzymałem się na krótką chwilę przy jednej z najbardziej rozpoznawalnych tarnowskich budowli, czyli Mauzoleum generała Józefa Bema. Park był pełen ludzi, wśród których dominowały wycieczki szkolne i przedszkolne. Dzisiaj przecież był normalny dzień roboczy. A skoro padło już słowo „szkoła”, to niezbyt daleko stąd znajdują się dwa stare i jakże dla mnie ważne budynki. Pierwszy to Szkoła Podstawowa nr. 4 im. Mikołaja Kopernika. To tutaj rozpoczynałem edukację i – niestety – także w tym miejscu po raz pierwszy dawałem „popisy” krnąbrności i niepokorności. Pamiętam jeden z takich epizodów, który mógł się zakończyć wyrzuceniem ze szkoły. Nie zrobiłem w zasadzie niczego strasznego, tylko czasy były mało zabawne i za urwanie towarzyszowi Leninowi głowy i dorysowaniu w tym miejscu trupiej czaszki, można było naprawdę ponieść duże konsekwencje. Nie wiem, jakich argumentów użyła nieżyjąca już, ówczesna pani dyrektor, aby przekonać nauczyciela wychowania fizycznego i jednocześnie aktywistę partyjnego, że to tylko głupi dowcip, ale w każdym razie uratowała mój tyłek i skończyło się tylko na znacznie obniżonym zachowaniu.


Mauzoleum generała Józefa Bema w Parku Strzeleckim.


Szkoła Podstawowa im. Mikołaja Kopernika.


Tuż obok podstawówki mieści się „pierwsza buda”, czyli I Liceum Ogólnokształcące im. Kazimierza Brodzińskiego. Cztery lata tam spędzone do dzisiaj wspominam, jako najlepszy okres w moim życiu. To zabawne, bo wówczas byłem zupełnie innego zdania. Jednak po latach potrafię docenić trud tych, którzy starali się przekazać coś, czego nikt potem nie może nam zabrać – wiedzę. Chylę czoło zwłaszcza przed profesorami Wiesławem Węgrzynem (matematyka), Tadeuszem Sypkiem (fizyka), Stanisławem Rzeźnikiem (język polski). Ten pierwszy sprawił, że choć w ogólniaku byłem raczej leniem, który starannie dzielił wiedzę na tę, która się przyda i tę, którą można sobie darować, to nigdy na studiach nie miałem problemów z matematyką a i do dzisiaj jest niezwykle ważna w mojej pracy. Drugiemu zawdzięczam poszerzenie horyzontu myśli i zainteresowań od tego, za którym zachodzi słońce aż po horyzont zdarzeń, czarne dziury, wielki wybuch. Trzeci zaś umiejętnie wszczepił w tzw. ścisłe umysły umiejętność poprawnego wyrażania myśli w języku ojczystym – rzecz obecnie rzadko spotykana. Dodam jeszcze, że moja skłonność do wygłupów dała znać o sobie także w szkole średniej. Pamiętam, że kiedyś podczas wyjątkowo nudnej lekcji historii wyszedłem z klasy przez… okno. Ech, to były czasy!


I Liceum Ogólnokształcące.


Na koniec zostawiłem sobie „żelazny” punkt, czyli Rynek. Kiedyś był smutny i bezbarwny, teraz rozkwitł pełnią życia. Odnowione kamieniczki przyciągają turystów, którzy chętnie spędzają czas w tutejszych kawiarniach. Tuż obok wznosi się czternastowieczna Bazylika Katedralna. To właśnie stąd wedle legendy miał biec wspomniany wcześniej tunel do zamku na Górze Św. Marcina.


Ratusz na tarnowskim Rynku.


Bazylika Katedralna.


Odwiedziłem jeszcze kilka miejsc związanych z moim dzieciństwem i nadszedł czas powrotu. Oczywiście do Krakowa zamierzałem dojechać na rowerze. Wybrałem trasę przez Mościce, Ostrów, Wierzchosławice, Bielczę, Wokowice, Szczepanów, Mokrzyska, Jodłówkę, Rzezawę, Krzeczów, opłotki Bochni, Stanisławice, Kłaj, Szarów. Spore fragmenty drogi biegły przez lasy, więc miałem wiele czasu, aby zupełnie oderwać się od rzeczywistości. Część trasy sąsiadowała z budową kolejnej części autostrady Kraków-Tarnów. Mogłem zobaczyć, jak wyglądają prace. Rozmach budzi szacunek i niekłamany podziw. Robotnicy uwijają się, jak w ukropie. Wszyscy robotnicy. Wszyscy trzej, których widziałem… Końcówka trasy była już „rutynowa”. Drogę tę znam doskonale z racji częstych przejażdżek do Puszczy Niepołomickiej.


Leśna autostrada.


To był naprawdę fantastyczny dzień, chociaż moje ręce mogą mieć inne zdanie – słońce dosyć mocno je przypiekło ;). Miło jest wrócić po latach do miejsc, które pamięta się z dzieciństwa. Nie odwiedziłem jeszcze wszystkich takich zakątków, ale mam nadzieję, że od czasu do czasu będę powtarzał podobne - jak dzisiejszy – wypady.


Radość autora wśród ruin zamku na Górze Św. Marcina.

Po wczorajszym „roller coasterze” na południe od Krakowa, dzisiaj w ramach odpoczynku wybrałem wschód i północ, czyli płaskie klimaty. Zaledwie osiemnaście kilometrów od mojego domu znajduje się Puszcza Niepołomicka, która jest jednym z ulubionych celów moich przejażdżek. W taki pogodny dzień jak dzisiaj, jest odwiedzana przez wielu mieszkańców Krakowa i okolic, jednak ze wzglądu na swoją wielkość, bez problemu można znaleźć w niej ciszę i mieć dowolnie dużo czasu na podziwianie jej piękna, które właśnie teraz, w pełni wiosennego rozkwitu, jest szczególnie urzekające.

Jechałem więc wśród bujnej zieleni, po ścieżkach, na których tańczyły cienie drzew kołysanych delikatnymi powiewami wiatru. Cisza i spokój, chociaż nie w fizycznym znaczeniu. Przecież puszcza żyje śpiewem ptaków, szumem drzew, brzęczeniem owadów. Jakże te dźwięki odległe są od codziennego zgrzytu cywilizacji. Puszcza to poezja, ballada, symfonia łagodności a codzienność to techno i kakofonia dźwięków. W takich chwilach zazdroszczę ludziom, którzy mieszkają nieopodal stąd, którzy na co dzień mają to, czego ja doświadczać mogę jedynie od święta. Wiem jednak, że moje odczucia nie są obiektywne. Napawam się pięknem przyrody i spokojem, bo tego właśnie brakuje mi w wielkim mieście. Ale zapewne bardzo trudno byłoby mi uciec stamtąd, wyrzec się wielu rzeczy, które w Krakowie mam pod ręką a tutaj byłyby odległe.

Leśny dukt doprowadził mnie w końcu do asfaltu, którym okrężną drogą wróciłem do domu. Puszcza została daleko za mną, pogrążona w majestacie swojego piękna, czekająca, aż zapadnie noc, która obudzi jej dzikich mieszkańców. Tak było wieki temu, jest teraz i - mam nadzieję - pozostanie na zawsze.