Spodziewając się pięknej pogody w pierwszy majowy weekend, zaplanowałem sobie na dzisiaj nieco dłuższą przejażdżkę. Rano okazało się, że piękna pogoda pozostała jedynie w sferze marzeń. Słońce nie było w stanie przebić się przez grubą warstwę chmur, a temperatura przypominała raczej początek kwietnia, a nie maja. No i jakże by inaczej – oczywiście wiało. Przez krótki moment wahałem się, czy dzisiejsza wyprawa ma sens, ale nie po to czekałem na długi weekend, aby teraz spędzić go wyłącznie w domowym pieleszach. A więc… jadę! Mieszkam na południowym wschodzie Krakowa. Celem moich wycieczek często więc stają właśnie te kierunki. Od czasu do czasu poruszam się także na zachód. Najbardziej „zaniedbana” jest północ. Dzisiaj postanowiłem to zmienić.

Wyruszyłem o pół do jedenastej. Chcąc nie chcąc musiałem przejechać przez całe miasto. Spodziewałem się, że ruch samochodowy będzie mniejszy niż zazwyczaj, więc zamiast kombinować, od razu skierowałem się na ulicę Wielicką. To był dobry pomysł, chociaż jeden z kierowców tradycyjnie podniósł mi ciśnienie, poprzez bardzo indywidualne podejście do kwestii jednego metra. Dzięki temu wydarzeniu, w prywatnym rankingu „niebezpiecznych” rejestracji innych niż KR – wszakże w Krakowie mieszkam, więc jest ich najwięcej – KBR wysunęło się na prowadzenie. Przejazd przez miasto był sprawny i tylko okolice Plant nieco mnie spowolniły. Wkrótce jednak dotarłem do ulicy Pachońskiego i mogłem odpalić asystenta podróży, czyli GPS’a, który od tej pory miał pilnować zgodności wycieczki z planem.

Jechałem drogą numer 794. Do wysokości Korzkwi miałem luz, bo jeśli nawet były jakieś wzniesienia, to pomijalnie małe. Potem zaczął się podjazd, który z małymi przerwami trwał praktycznie, aż do miejscowości Skała. Wiedząc, ile mam przejechać, tradycyjnie nie szarżowałem, lecz spokojnie piąłem się w górę. Dojeżdżając do każdego zakrętu miałem nadzieję, że to już szczyt, ale za nim widziałem kolejny podjazd, kończący się kolejnym zakrętem, itd. W międzyczasie wyszło nawet słońce, zrobiło się całkiem przyjemnie, i tylko północno wschodni wiatr przypominał, że jakoweś załamanie pogody się rychtuje. Przed południem dotarłem do Skały, zatrzymałem się na chwilę na rynku, uszczupliłem zapas bananów i ruszyłem dalej.


Na rynku w Skale można zobaczyć Salomeę, która niesie akt lokacji miasta…


…za procesją podążają rycerze, pątnicy, żebracy, a całość zwieńcza orzeł, co rozpościerając skrzydła, zrywa się do lotu.


Kolejnym punktem programu miał być Miechów. Jeszcze nigdy nie byłem tam na rowerze, więc dzisiaj miał być mój pierwszy raz. Tuż za Skałą zjechałem na północ z drogi 773 i od tej pory poruszałem się wyłącznie mniej ważnymi szlakami. Profil terenu był oczywiście tradycyjny, czyli góra, dół, góra, dół, góra, dół. Mimo utrudnień w postaci wiatru, wcale nie czułem się zmęczony, co traktowałem jako dobry znak na dalszą część jazdy. Poruszałem się pośród pól uprawnych, przejeżdżałem przez wioski i wszędzie widziałem, jak bardzo zmieniła się Polska przez ostatnie lata. Jako człowiek dobrze pamiętający zatęchłe lata komuny, wciąż jestem zafascynowany tym widokiem. Za Cieplicami dotarłem do drogi 783 i skręciłem na wchód. Do Miechowa miałem już tylko jakieś 8 kilometrów, po gładkiej, idealnej nawierzchni. I jeszcze tylko jeden, ale dość solidny podjazd w okolicach Ligoty, jeszcze tylko chwila i zawitałem do Miechowa. To była mniej więcej połowa drogi, więc zatrzymałem się na kilkanaście minut, aby zrobić kilka zdjęć, a przede wszystkim uzupełnić kalorie. Plecak stał się lżejszy o kolejnego banana, batonik i żel energetyczny. Słońce świeciło na bezchmurnym niebie, wokół niespiesznym rytmem toczyło się życie. Czas odpoczynku szybko minął. Ostatni raz spojrzałem na miechowski rynek i byłem gotowy do dalszej drogi.


Orzeł jest także miechowskim rynku…


…a zwycięski Jezus Chrystus błogosławi miasto.


Nadal poruszałem się drogą 783. Za Miechowem ruch na niej był bardziej niż umiarkowany. Z rzadka wyprzedzały mnie samochody, mogłem więc odprężyć się i cieszyć jazdą. Profil trasy także nieco się zmienił. Pagórki były łagodniejsze, co oznaczało łatwe podjazdy i równie delikatne zjazdy. I tylko trochę przeszkadzał mi brak zakrętów. Lubię, gdy droga jest kręta, a tę ktoś chyba wyznaczył za pomocą linijki. Wreszcie, po kilkunastu kilometrach, minąłem tablicę z nazwą Racławice. W tym historycznym miejscu miałem zmienić kierunek jazdy, a wraz z nim, kolejny raz miał się także zmienić profil trasy.

Skręciłem na południe i mniej więcej po kilometrze dojechałem do wsi Janowiczki. Mijając jedną z wielu w tym rejonie mogił kosynierów, kątem oka zauważyłem jasny kształt budynku, zagubionego pośród starych, rozłożystych drzew. Natychmiast zawróciłem i zatrzymałem się przy parkowej bramie. Przede mną, pod błękitnym sklepieniem nieba, otoczony gęstwiną wiosennej zieleni, stał urokliwy, staropolski dwór. Miejsce to, choć leżące w samym centrum wioski, sprawiało wrażenie opuszczonego i zaniedbanego. Trudno było oprzeć się wrażeniu, że oto znalazłem się w scenografii żywcem wyciągniętej z powieści pełnej tajemnic. Podszedłem do budynku. Pożółkłe firanki w oknach, kilka wybitych szyb, łuszcząca się farba tylko potęgowały to wrażenie. Tablica przy wejściu lakonicznie informowała o historii tego miejsca, kończąc informacją, że po wojnie dobra Janowiczki zostały przejęte przez Skarb Państwa. Skarb Państwa, czyli fraza „wytrych”, używana do określenia, że nikt nie chroni tego miejsca przed zapomnieniem i zniszczeniem. A przecież to piękny, fascynujący zakątek. Azyl ciszy i spokoju, bastion romantyzmu. Szkoda, że dotychczas nie znalazł nowego właściciela, który byłby godny zamieszkać tutaj i ocalić ten dwór dla przyszłych pokoleń. Żal było opuszczać to cudowne miejsce, ale przecież nieopodal czekało na mnie jeszcze jedno spotkanie z historią. Nieopodal dworu znajduje się Kopiec Kościuszki, a tuż obok niego monumentalny pomnik Wojciecha Bartosza Głowackiego, który odsłonięto w dwusetną rocznicę Insurekcji Kościuszkowskiej. Ślad przeszłości, jeden z tysięcy dowodów, że wolna Polska nie jest tworem historycznego przypadku, ale sprawiedliwą nagrodą za przelewaną od wieków krew.


Dwór w Janowiczkach…


...czeka na swojego Pana…


…który tchnie życie w martwe oczodoły okien.


Wojciech Bartosz Głowacki – groźny i zwycięski.


Do domu miałem jeszcze prawie 50 kilometrów. Teren był oczywiście mocno pagórkowaty, a droga kręta, czyli taka, jaką lubię najbardziej. W dodatku sprzyjał mi wiatr, bo od Racławic wspomagał mnie, wiejąc w plecy. Jechałem więc, to w górę, to w dół, raz w prawo, raz w lewo i pomimo pokonywania kolejnych kilometrów, czułem się ciągle świeżo. Widocznie dobrze rozłożyłem siły. Dojechałem do Proszowic, ale nie wjechałem do centrum, tylko skorzystałem z obwodnicy i wjechałem na drogę numer 776. Spojrzałem na niebo, które nie było już błękitne. Z północy zaczęły nadciągać chmury, a temperatura spadła. Do małopolski nadchodziła właśnie zapowiadana zmiana pogody. Powoli zbliżałem się do okolic znanych z innych rowerowych wycieczek. W końcu dojechałem do Kocmyrzowa, skąd było już naprawdę blisko do Krakowa. Po kolejnych kilku kilometrach pojawiłem się w Nowej Hucie i skręciłem na południe. Widziałem przed sobą ciemne, burzowe chmury. Miałem nawet wrażenie, że nie zdążę przed deszczem.

Porywy wiatru były coraz mocniejsze, a pierwsze błyskawice rozświetliły popołudniowe niebo, gdy zsiadając pod domem z roweru, spojrzałem w kierunku, z którego przyjechałem i pomyślałem, że nie masz nic piękniejszego na świecie, ponad piękno mojego kraju, mojej Polski…