Drugi dzień urlopu także zamierzałem częściowo poświęcić na rowerową eskapadę. Miałem nawet opracowany dość szczegółowy plan, którego zręby zrodziły się w mojej głowie, gdy niedawno odwiedzałem Racławice. Wpadłem wówczas na pomysł, aby zawitać do pobliskiego Skalbmierza. Długość zaplanowanej trasy przekraczała sto kilometrów, więc należycie się do niej przygotowałem. Należycie, czyli oprócz bananów, zabrałem także batoniki energetyczne oraz, celem przetestowania, żel energetyczny oraz tabletkę do bidonu firmy HIGH5. Zabrałem także dodatkową butelkę wody mineralnej na czarną godziny i ruszyłem…

Według wszelkich prognoz, pogoda w Małopolsce miała być dobra. Jakież było moje zdziwienie, gdy po przejechaniu ledwie stu metrów, spadły na mnie pierwsze krople deszczu. Zupełnie się nimi nie przejąłem, ale z każdą chwilą było ich więcej. Jechałem na wschód, w stronę błękitnego nieba, więc spodziewałem, że ucieknę przed deszczem, co mogło być jednak na tyle utrudnione, że wiał silny, zachodni wiatr, który napędzał nad Kraków ciemne chmury. Przejeżdżając przez Kokotów spojrzałem na niebo za sobą, aby ocenić skalę zjawiska i zaraz tego pożałowałem. Nie zauważyłem, że rower zjeżdża do prawej krawędzi drogi. W ostatniej chwili odwróciłem się, Przednie koło już prawie dotykało krawężnika, a pedał właśnie go „szlifował”, wydając przy tym stosowne dźwięki. Nie wiem jak, ale uratowałem się przed zaliczeniem gleby. Zatrzymałem się, aby ocenić straty. Okazało się, że to nie pedał „szlifował” krawężnik, lecz dokładnie odwrotnie. Cóż. Prawy pedał jest teraz odrobinę lżejszy…

Po wspomnianej przygodzie nie patrzyłem za siebie, tylko jechałem naprzód, cały czas rozważając, czy aby nie powinienem zmienić planów, bo deszcz nie zamierzał przestać padać. Był jednak na tyle spokojny, że na razie realizowałem plan. Tak było aż do Niepołomic. Tam zaczęło padać mocniej, ale właśnie wjeżdżałem na Drogę Królewską, więc drzewa Puszczy Niepołomickiej zabezpieczały mnie przed przemoczeniem. Dojeżdżając do Ispiny nadal zastanawiałem się, czy to ma sens. Czekając na zielone światło przed mostem na Wiśle, czułem, że staję się coraz bardziej mokry, a nic nie wskazuje na to, żeby miało przestać padać. Cuda się jednak zdarzają. Przejechałem na drugi brzeg, a tam nie było śladu deszczu! Odetchnąłem z ulgą.

W Nowym Brzesku skręciłem na wschód na drogę 79. W Hebdowie, w którym onegdaj podczas jednej z wycieczek miałem okazję odwiedzić klimatyzowany klasztor, skręciłem na północ. Zamierzałem dojechać do Kazimierzy Wielkiej. Minąłem ostatnie małopolskie wioski i przed wsią Wojsławice wjechałem na terem województwa świętokrzyskiego. Niestety, hasło „Polska w budowie” nie dotarło wszędzie. Boczne drogi, którymi się poruszałem, w wielu miejscach przypominały nie tyle późnego Gierka, ile wczesnego Gomółkę. Musiałem zwolnić, bo bruki Paris-Roubaix to mały „pikuś” w porównaniu do niektórych odcinków. Jednak wkrótce, pomimo trudności, dotarłem do najmniejszego miasta powiatowego w Polsce, czyli do Kazimierzy Wielkiej. Tam zatrzymałem się na króciutki postój, aby uszczuplić zapasy prowiantu oraz zrobić zdjęcie chyba jedynego zabytku, czyli XIX-wiecznej baszty. Uczciwie powiem, że na pierwszy rzut oka, Kazimierza Wielka nie powaliła mnie na kolana. Sprawia wrażenie źle zarządzanego, zapomnianego, ubogiego miasta. Znam mniejsze miejscowości, które doskonale radzą sobie w nowej rzeczywistości, które korzystając z unijnych dotacji, zmieniły nie do poznania swoje oblicze. Tutaj panuje jakiś marazm, bezwład, niemoc. Chyba przydałoby się zmienić władze miasta. To jednak moje, subiektywne odczucie.

Bez żalu, dramatycznie dziurawą, zaniedbaną drogą, wyjechałem z Kazimierzy Wielkiej. Zaraz potem nawierzchnia była już cywilizowana i mogłem rozkoszować się jazdą. Do Skalbmierza nie miałem daleko, ale niestety musiałem zmierzyć się z przeciwnym wiatrem. Za sobą miałem już ponad połowę trasy, a nogi pamiętały jeszcze wczorajszą przejażdżkę, więc zacząłem odczuwać pierwsze oznaki zmęczenia. W Skalbmierzu zatrzymałem się na chwilę na Placu Marii Skłodowskiej-Curie. Miasteczko zrobiło na mnie lepsze wrażenie, niż wspomniana wcześniej Kazimierza Wielka. Zadbane ulice i chodniki, wypielęgnowana zieleń, a do pełni szczęścia brakowało jedynie działającej fontanny. Życie tutaj tętni niespiesznym rytmem, czas jakby płynie wolniej, ludzie nigdzie się nie spieszą. Nieco dłużej zatrzymałem się przy kościele parafialnym, gdzie znajduje się między innymi pomnik poświęcony tragedii, jaka dokonała się w tym miejscu 70 lat temu. 5 sierpnia 1944 roku, niemiecko-ukraińskie oddziały zamordowały 64 mieszkańców miasta. To kolejne z wielu odwiedzonych przeze mnie miejsc, jedno z tysięcy ogniw łańcucha tragicznej przeszłości mojej ojczyzny i świadectwo bohaterstwa zwykłych ludzi. To dzięki nim mogę teraz każdego dnia podziwiać wolną Polskę, mówić, myśleć, kochać po polsku. Dzisiaj zresztą jest szczególny dzień na takie refleksje. Jedenaście lat temu odszedł do wieczności mój tato, który podczas wojny był żołnierzem Armii Krajowej.

Nadszedł czas na powrót. Ze Skalbmierza pojechałem na południe. Od razu zaczęły się pagórki. Góra, dół, góra, dół. Brakowało już energii na dynamiczną, agresywną jazdę. Najmniejsza zębatka z tyłu coraz częściej była w użyciu. Granicę Małopolski przekroczyłem przed wsią Czuszów. Musiałem dobrze rozłożyć siły, bo chociaż do końca zaplanowanej trasy pozostało już tylko około 30 km, to trasa nie kończyła się pod domem, tylko na rogatkach Krakowa. To po pierwsze. A po drugie, jechałem cały czas pod wiatr. Było jeszcze i po trzecie, czyli permanentnie pagórkowaty profil trasy. W spokojnym tempie dotarłem do Proszowic i skierowałem się w stronę Kocmyrzowa, który jest położony nieco wyżej niż Proszowice. To oznaczało kolejne, ale na szczęście ostatnie tego dnia, przewyższenia. Z Kocmyrzowa miałem już w zasadzie jeden długi zjazd w kierunku Nowej Huty.

W Krakowie trafiłem do godziny szczytu. Do domu wracałem przez Mogiłę, Most Wandy i Rybitwy. Prawie cały czas jechałem środkiem jezdni, omijając stojące w korku samochody. Do domu dotarłem dopiero przed szesnastą. Pijąc tradycyjną szklankę zimnej Pepsi-Coli (kiedyś była to Coca-Cola), pomyślałem, że profesjonalni kolarze są nadludźmi. W jaki sposób dają radę przejechać 21 ponad stukilometrowych etapów wyścigu, jeśli ja, jadąc w miarę spokojnie, swoim tempem, nie wspinając się ani na L’Angliru, ani na Alpe d’Huez, po dwóch dniach i przejechaniu ledwie 238 km, nie wyobrażam sobie, aby kolejnego dnia zaliczyć podobną trasę? Panowie kolarze – chapeau bas!



Baszta w Kazimierzy Wielkiej


Kościół parafialny w Skalbmierzu


Pomnik poświęcony skalbmierskiej tragedii sprzed 70 lat