Kolejny raz przyszedł „ten” dzień, w którym metrykalnie stałem się starszy. Oczywiście postanowiłem to należycie uczcić. Należycie, czyli… na rowerze. A ponieważ wziąłem sobie dwa dni urlopu, za „imprezowanie” mogłem zabrać się już przed południem. Były z tym jednak pewne problemy, bo pogoda zupełnie nie dostroiła się do powagi chwili i rano regularnie lało. Na szczęście około dziesiątej opady ustały i po jedenastej mogłem wyruszyć w drogę.

Na piątek planowałem dłuższą i trudniejszą trasę, więc dzisiaj postanowiłem zaliczyć coś krótszego i łatwiejszego. Nie mogłem jednak wymyślić nic sensownego i w końcu doszedłem do wniosku, że kilka pagórków jeszcze nikomu nie zaszkodziło. Pojadę sobie przez Wieliczkę do Świątnik Górnych, a potem grzecznie wrócę do domu. Pojechałem więc do solnego miasta. Po raz pierwszy nie korzystałem z żadnych bocznych dróg, ale korzystając z niewielkiego, przedpołudniowego ruchu, pojechałem po prostu główną drogą. W Wieliczce rozpocząłem podjazd do wsi Rożnowa. Jechałem sobie spokojnie, a nawet bardzo spokojnie, więc miałem czas, aby myśleć. No i sobie pomyślałem, że nie chcę jechać do Świątnik, tylko do Dobczyc. I tak zrobiłem.

Dojechałem do Dobczyc i skręciłem na drogę numer 967 w stronę Gdowa. Teraz miałem przed sobą w miarę łatwy odcinek, pozbawiony większych podjazdów. W Gdowie nie zmieniłem kierunku, zamierzając dojechać do Łapczycy. Czym bliżej celu byłem, tym bardziej pagórkowaty stawał się teren, co oznaczało, że musiałem zabrać się za poważną pracę na krótkich, ale licznych podjazdach. W Łapczycy skręciłem na drogę numer 94, zaliczyłem dwa podjazdy, przejechałem przez most na Rabie, a niedługo potem skręciłem do Targowiska. Na liczniku miałem już tyle kilometrów, że pomyślałem sobie, iż jest szansa na kolejną w tym roku setkę. Realizując ten zamysł, nie byłem jednak specjalnie kreatywny. Pojechałem do Zakrzowa, a potem przez Staniątki do Niepołomic. Stamtąd skierowałem się w stronę Krakowa, ale w Brzegach zdecydowałem się na kierunek południowy, co w konsekwencji oznaczało, że po raz drugi dzisiaj zawitałem do Wieliczki. Stamtąd pojechałem w stronę ulic Krzemienieckiej, Kuryłowicza i Sawiczewskich. Dojechałem do Myślenickiej, a potem do Stojałowskiego. Do domu pozostało już tylko kilka kilometrów.

I taka była moja urodzinowa, przedpołudniowa, rowerowa impreza. Zupełnie inne doznania czekały na mnie wieczorem w teatrze, do którego poszliśmy razem z moją kochaną Moniką. Tę opowieść pozostawię jednak dla siebie…