To miała być krótka wycieczka wiodąca krakowskimi ulicami. Jednak na skutek splotu niespodziewanych zdarzeń, musiałem znaleźć czas, aby w ciszy i w spokoju wsłuchać się w swoje myśli, co niekoniecznie jest możliwe w wielkim mieście.

Najpierw jednak przejechałem przez Bonarkę, Podgórze i Kazimierz. Potem lawirując wśród mrowia turystów minąłem Wawel i jadąc wzdłuż Plant skręciłem w ulicę Piłsudskiego. Jechałem w stronę Błoń, na których zbudowano wielki obóz, w którym harcerze świętują setną rocznicę istnienia. Łza się w oku zakręciła, gdy przypomniałem sobie moją przygodę z harcerstwem, wiosenne i jesienne rajdy, ogniska, zbiórki. Inny to był czas, inne miejsce, ale duch ten sam…

Potem przejechałem przez Wolę Justowską i jadąc ulicą Olszanicką przejechałem ponad autostradą by skręcić w stronę Balic. Nie dojechałem jednak do nich, tylko skręciłem na zachód w stronę ogródków działkowych. I tam nareszcie znalazłem się na peryferiach cywilizacji. Mogłem spokojnie i bezpiecznie uciec myślami od banału codzienności, włączyć pierwiastek marzeń uzupełniony pragnieniami, znaleźć się daleko stąd. Wokół panowała cisza, której nie mąciły nawet startujące co jakiś czas samoloty.

Jechałem więc spokojnie wzdłuż ogrodów działkowych, przejechałem przez Morawicę, dotarłem do Aleksandrowic. Liczyłem, że pokonując wiadukt ponad autostradą dotrę w końcu do ulicy Balickiej. Niestety przeliczyłem się. Wiadukt jest remontowany i musiałem zawrócić. Nie chcąc wracać tą samą drogą, pojechałem na północny-zachód lecz wkrótce stwierdziłem, że nie był to najlepszy pomysł i zawróciłem. Chcąc nie chcąc jechałem więc tą samą drogą, co poprzednio, ale tym razem skierowałem się na Cholerzyn oraz Kryspinów, gdzie musiałem bardzo uważać, aby nie wjechać w tłum plażowiczów, którzy miast wykorzystać ostatni gorący weekend lata i leżeć na plaży, urządzali sobie romantyczne spacery środkiem asfaltowej drogi.

Po raz kolejny minąłem autostradę i powróciłem do rzeczywistości. Jeszcze tylko Salwator, Bulwary Wiślane, Podgórze, Wielicka i znalazłem się w domu.


(Pomnik w Bonarce na miejscu byłego obozu koncentracyjnego)


(Park Decjusza)


(Wisła w okolicach Salwatora)

Dzisiaj nic nie poszło tak, jak powinno. Pierwotnie planowałem dłuższą trasę. Nie wiem, czy to skutki upału czy odczuwam zmęczenie po dniu wczorajszym, ale wyjątkowo ciężko mi się jechało. W Szarowie zdecydowałem więc, że skracam trasę i wracam do domu.

Pobiwszy rekord długości rozmowy telefonicznej od 23:45 do 4:58, obawiałem się, że dzisiejsza wycieczka będzie mieć wyjątkowo spokojny charakter. Sądziłem, że popołudniu pojawią się pierwsze szczypty piasku pod powiekami, co skutecznie zniechęci mnie do dłuższej eskapady. Dodatkowo miałem dziwne wrażenie zawieszenia pomiędzy jawą i snem, co oprócz bujania w obłokach było zapewne spowodowane faktem raczej krótkiego snu, gwałtownie przerwanego przez kościelnego organistę, który o ósmej rano zaczął propagować swój wątpliwy talent za pośrednictwem głośnika megafonem zwanego. Dźwięki owe obudziłyby umarłego i mogłyby zwiększyć odsetek zmartwychwstań, gdyby organista zamienił kościół na cmentarną kaplicę. Niestety z niejasnych pobudek, gdzie słowo „pobudka” ma istotne znaczenie, organista na pomysł taki nie wpadł i co tydzień funduje nam – mieszkańcom, poranki z cyklu „Muzyczne fascynacje Pinokia czyli nierozerwalny związek drewna i ucha”. Wczesnym popołudniem chwyciłem się ostatniej deski ratunku a raczej dwóch ostatnich desek ratunku w postaci kaw, potocznie zwanych siekierami, które oprócz podniesienia ciśnienia (proszę nic nie mówić mojemu lekarzowi) skutecznie wypłukały wszystkie ziarenka piasku spod powiek. Pełen energii rzuciłem więc sam sobie hasło: Korzkiew.

Korzkiew to mała podkrakowska wieś, odległa od Krakowa około 12 km na północ. Znajduje się w niej siedemnastowieczny kościółek oraz zamek, którego historia sięga wieku czternastego. Trasa wydawała się idealna na dzisiejszy upalny dzień. Nie za długa, nie za krótka a przede wszystkim wpisywała się w mój pomysł odwiedzania małopolskich zamków.

Pomysł więc był i oczywiście był też jeden problem. Korzkiew leży na północ od Krakowa a ja mieszkam na południowo-wschodnim jego krańcu. Musiałem zatem przejechać przez całe miasto – a dzisiaj jest niedziela… Co to oznacza? Ano mniej więcej to, że w ramach mody na zdrowy tryb życia, w ramach mody na pedałowanie – i bynajmniej nie mam na myśli parad równości – ścieżki rowerowe, chodniki i ulice są pełne rodzin, rekreacyjnie podążających ku zdrowemu jutru. Trudno więc było liczyć, że szybko znajdę się po drugiej stronie miasta. Aby nie umrzeć z nudów, obserwowałem więc wspomniane grupy cyklistów.

Schemat jest mniej więcej jednakowy. Na samym przedzie głowa rodziny jedzie ;). Głowa rodziny, czyli pan i władca albo, jak kto woli, mąż i ojciec. W większości przypadków, lider grupy wygląda niczym Lis Pustyni - feldmarszałek Rommel w swym dowódczym czołgu. To on kieruje grupą, wskazuje cele, wyznacza kierunki natarcia, nadaje odpowiedni rytm. Za feldmarszałkiem w pokornym szyku jadą jego dzieci począwszy od najstarszego do najmłodszego. Kolumnę wojsk zamyka jednoosobowy oddział zaopatrzenia w postaci żony feldmarszałka, pełniącej zarazem odpowiedzialną funkcję pierwszego ogniska oporu w przypadku – uchowaj Boże – kolizji z katamaranem, czyli w żargonie motocyklistów, samochodem.

Zauważyłem, że charakter wspomnianych procesji można podzielić na trzy rodzaje. Dobrowolne, przymusowe oraz mieszane. Dobrowolne to te, gdzie na twarzach wszystkich członków grupy maluje się radość. Przymusowe to takie, gdzie tylko lider jest uśmiechnięty a cała reszta wygląda tak, jakby zmierzała w stronę hadesu. Grupa mieszana to połączenie radości niektórych jej członków z cierpieniem pozostałych.

Socjologiczno filozoficzne obserwacje zakończyłem na ulicy Łokietka, która wyprowadziła mnie z Krakowa na północ. Początkowo droga była mało interesująca. Ciekawie zaczęło się robić dopiero w okolicach Giebułtowa. Droga zaczęła przypominać kolejkę górską, wijąc się raz w lewo a raz w prawo, wznosząc się lub opadając gwałtownie o kilkadziesiąt metrów. W Giebułtowie zatrzymałem się na chwilę, aby uwiecznić na fotografii piękny późnorenesansowy kościół św. Idziego, zbudowany na początku XVII wieku.

Niedługo później dotarłem do wsi Korzkiew. Tutaj czekały na mnie dwa cele. Pierwszym był siedemnastowieczny kościół pod wezwaniem Narodzenia św. Jana Chrzciciela. Jak to dawniej bywało, kościół nie został wybudowany w dolinie, lecz na górze, przybliżając śmiertelnikom drogę do nieba, tudzież pokazując niezmierzony majestat Boga. A wierzcie mi, że góra jest solidna! Droga wiodąca na szczyt jest wąska i pokryta kostką brukową. Po obu jej stronach rosną drzewa a sceneria przywodzi na myśl Golgotę. Zamiast chodnika są schody, co od razu wzbudziło moje podejrzenie, że podjazd do łatwych należeć nie będzie a porównanie z Golgotą może okazać się nad wyraz trafne. Poprzednio ekscytowałem się podjazdem do krakowskiego zamku w Przegorzałach, zachwycając się 13-to procentowym nachyleniem. Tymczasem ów podjazd okazał się ledwie skromnym pagórkiem w porównaniu z drogą wiodącą do korzkiewskiego kościółka. Tuż przed samym szczytem czekało na mnie 20-to procentowe nachylenie, które daje wrażenie, że jeśli odchylisz się do tyłu, to razem z całym majdanem (czyt. rowerem) polecisz w dół, polerując przy okazji kostkę brukową. Pochyliłem się przeto do przodu i naciskając mocno na pedały obserwowałem z niepokojem wędrówkę mojego tętna ku granicy mroczków przed oczami i zapewniam, że nie chodzi mi o serial „M jak miłość”. Wentylując olbrzymie objętości czystego wiejskiego powietrza dotarłem jednak na szczyt, gdzie urządziłem sobie krótką acz zupełnie zrozumiałą w tych warunkach przerwę w podróży. Patrząc na kościół zauważyłem, że nie dotarły tutaj dotacje z Unii Europejskiej, ani żadna archidiecezjalna pomoc a na składki z tacy chyba nie ma co liczyć, bo wieś na majętną nie wygląda. A szkoda, bo przydałoby się wyremontować owo magiczne miejsce, w którym czas się zatrzymał, a jego spokój zdaje się przenikać do duszy zabłąkanych tutaj wędrowców. Nucąc pod nosem „nic, nie musisz mówić nic”, ściągnąłem swoją głowę i myśli sponad chmur, popatrzyłem jeszcze raz na milczące świadectwo wiary minionych pokoleń, wsiadłem na rower i dzięki zjawisku tarcia pomiędzy klockami hamulcowymi a tarczami, bezpiecznie zjechałem ze wzgórza.

Drugim celem był zamek, do którego podjazd był nad wyraz łagodny. Leśny dukt nagle skończył się i przed oczami pojawiła się zwarta budowla. W Wikipedii przeczytałem, że historia zamku sięga wieku XIV a sam zamek wielokrotnie zmieniał właścicieli. Obecnie trwają prace konserwacyjne i rekonstrukcyjne. W zamku mieści się hotel a unoszący się zapach strawy sugerował, że przebywający tam goście nie narzekają na głód. Zaiste nie masz większej tortury nad zapach jadła, gdy brzuch pusty. Zrobiłem szybko kilka zdjęć i czym prędzej popędziłem przez las rozpoczynając drogę powrotną.

Do Krakowa dojechałem od strony ulicy Pachońskiego. A że wieczór był ciepły i przyjemny a sam miałem o czym rozmyślać, nie wróciłem od razu do domu lecz nieco okrężną drogą pojechałem do Rząski, potem do Balic, skręciłem w ulicę Olszanicką i jadąc przez Wolę Justowską dotarłem na Salwator. Jeszcze Bulwary Wiślane, rzut oka i obiektywu na zachód słońca i spokojny, nieco nudny bo rutynowy powrót. Przyjechałem w dobrym momencie. Kilkanaście minut wcześniej, wspomniany na początku organista, skończył ostatni tego dnia „koncert”…


(Kościół w Giebułtowie)


(Kościół w Korzkwi - miejsce, gdzie zatrzymał się czas)


(Widok z dziedzińca na zamkową wieżę)


(Wjazd na zamek - niestety pod słońce)


(Powoli kończy się kolejny dzień)

Ledwie kilka kilometrów wystarcza, abym będąc w mieście znalazł się wśród wiejskich, spokojnych i sielankowych krajobrazów. Jadąc przez Kosocice szlakiem Twierdzy Kraków skierowałem się w stronę Zakopianki. Przez dwa kilometry jechałem wzdłuż niej budząc zapewne irytację kierowców, którzy stali w korku, co na tej trasie jest raczej normą niż przypadkiem.

Z Zakopianki skręciłem w stronę Libertowa i jadąc dalej dojechałem do Skawiny. Tam przejechałem między innymi przez cichy i spokojny park. Potem skierowałem się w kierunku Tyńca. Dalej była już "rutyna" czyni tor kajakowy przy Stopniu Wodnym Kościuszko, Wiślana Trasa Rowerowa, Wawel, Stare Miasto...

Na dzisiejszy dzień zaplanowałem sobie dosyć ambitną wycieczkę do miejscowości Szczyrzyc leżącej na granicy Beskidu Wyspowego. Projekt trasy zakładał przejechanie ponad 90 km w terenie mocno pagórkowatym, obejmującym strome podjazdy i równie spektakularne zjazdy. Czyli to, co lubię najbardziej - mocne bicie serca pod górę i wiatr we włosach, a złośliwi dodają jeszcze muchy w zębach, gdy zjeżdżam w dół. Jednym słowem zero nudy i pełna ekscytacja otaczającym mnie krajobrazem, którego kształt zdaje się przywodzić na myśl raczej piękną kobietę hojnie obdarowaną przez Stwórcę, niż chińską lekkoatletkę.

Plan więc był, ale oprócz planu była także rzeczywistość, której tubę propagandy stanowił termometr. To proste urządzenie uparło się, aby w zamierzenie moje wnieść element niepewności i zasiać ziarno wątpliwości. Już rano było 25°. Nieliczni wtajemniczeni w moje plany zorganizowali się niczym PiS przed wyborami i zaczęli lansować hasło „Rozsądek jest najważniejszy”. Nie przewidzieli jednak, że po pierwsze, rozsądek i ja wzajemnie się wykluczają a po drugie, w dziedzinie uporu Osioł ze Shreka mógłby pobierać u mnie nauki. Nie przejmując się zatem opiniami innych o 10:30 wpiąłem buty w pedały i ruszyłem na spotkanie nieznanego.

Początek był standardowy. Musiałem dojechać do Wieliczki, co nie jest trudne zważywszy na fakt, że mam do niej bliżej niż do centrum Krakowa. Przejechałem przez miasto i świadomie nie skierowałem się na główną drogę do Gdowa, lecz wybrałem trasę przez Lednicę Górną w kierunku Chorągwicy. „Górna” w nazwie nie oznaczała bynajmniej, że właśnie jestem na górze, ale raczej to, że góra zaraz się zacznie… Patrzyłem na licznik, który monotonnie odmierzał kolejne metry przemierzane w pionie. Zatrzymał się dopiero powyżej 400 m n.p.m. Słoneczko przygrzewało, pierwsze krople potu zaczęły kapać na ramę. Krótki acz treściwy zjazd i znowu podjazd na podobną jak poprzednio wysokość. Znowu zjazd i znowu podjazd w okolicach Łazan a potem już długi, przerywany niewielkimi wzniesieniami zjazd, aż do samego Gdowa.

W Gdowie tłum plażowiczów okupywał kamienistą plażę nad Rabą. Niektórzy zażywali kąpieli w rzece, dzięki czemu oddziały dermatologiczne okolicznych szpitali z pewnością nie będą narzekać na brak pacjentów. Woda miała bowiem mniej więcej kolor kawy, która każdego ranka przywraca mnie do świata żywych.

Przez kilka kilometrów za Gdowem poruszałem się główną drogą w stronę Łapanowa. Nieszczególne to doświadczenie, ponieważ ruch był spory. Kierowcy na ogół zachowują bezpieczny odstęp od wyprzedzanych rowerzystów. Jednak reguła ta zdaje się nie dotyczyć kierowców busów. Oni są ponad prawem…

Przed Zagórzanami zboczyłem z głównej drogi w kierunku wioski Kawec. Droga nadal była okraszona wzniesieniami, po pokonaniu których czekała na mnie nagroda w postaci ostrych zjazdów. Gdy jednak skręciłem w stronę Zegartowic, czekały na mnie już wyłącznie podjazdy. Zasoby płynów kurczyły się w zastraszającym tempie a podjazd wydawał się nie mieć końca. Każdy zakręt budził nadzieję, że tuż za nim zobaczę szczyt, lecz widziałem tylko asfalt pnący się wyżej i wyżej. W Zegartowicach wspiąłem się na wysokość 360 m i jadąc dalej do Krzesławic, o których będzie jeszcze mowa, musiałem pokonać kolejne 60 metrów w pionie. W „centrum” wsi skorzystałem z okazji i zatrzymałem się przy sklepie, aby uzupełnić zapasy wody w bidonach i w… sobie. 1,5 litra spoczęło w moim żołądku i przywróciło nadzieję na ostateczny sukces…

Za Krzesławicami droga zmieniła swój charakter i spokojnie dojechałem do Góry Św. Jana, która nazwę swą zawdzięcza ponoć jednemu z królów Rzeczypospolitej, który stwierdził, iż jedna ze skał przypomina mu głowę Św. Jana Chrzciciela. Potem było już z górki i po przejechaniu około kilometra dojechałem do celu podróży – małej wioski Szczyrzyc.

Miałem zamiar odwiedzić opactwo Cystersów, które znajduje się tutaj już od prawie ośmiuset lat. Do opactwa zaprowadziła mnie wąska droga opadająca dosyć stromo w dół, z której mogłem podziwiać panoramę Beskidu Wyspowego. Być może upał to sprawił, że wokoło nie było żywej duszy i mogłem w spokoju kontemplować magię tego miejsca. Nieopodal świątyni znajduje się ponad trzystuletni browar należący do Cystersów, który niestety popadł w ruinę w okresie władzy kumpli Grzegorza Napieralskiego. Braciszkowie musieli zatem porzucić uroki konsumpcji złotego napoju na rzecz wina mszalnego.

Szczyrzyc to nie tylko odległa historia, ale także tragiczne wspomnienia sprzed siedemdziesięciu lat. To tutaj hitlerowcy zamordowali kilkudziesięciu jej mieszkańców we wrześniu 1939 roku. To w okolicach Szczyrzyca działały doskonale zorganizowane oddziały Armii Krajowej. O tym aspekcie historii przypomina pomnik.

Droga powrotna wiodła oczywiście innymi szlakami bo nie lubię wracać przez te same miejsca. Zresztą miałem jeszcze w planach odnalezienie Diablego Kamienia, który według pradawnej legendy miał być zrzucony przez diabła na klasztor Cystersów jako zemsta za liczne cuda nawróceń tam się dokonujące. Braciszkowie jednak przejrzeli plany „czarnego pana” i jęli żarliwie modlić się do Boga. Kamień stawał się coraz cięższy i cięższy a diabeł pozbawiony systemu naprowadzania i stosownego zapasu mocy nie wytrzymał i wypuścił go. Kamień upadł w okolicach Krzesławic nie czyniąc nikomu krzywdy, zaś po dzień dzisiejszy można zobaczyć na nim ślad diabelskich palców.

Odnalezienie kamienia nie było trudne, bo obok drogi znajdował się drogowskaz. Trudniejszy był jednak podjazd, bo leśna ścieżka okazała się stroma i kręta. Jej ostatni fragment musiałem pokonać pieszo. Skała rzeczywiście robi wrażenie. Odciski diabelskich palców świadczą o tym, że szatańska ręka jest „nieco” większa od naszej.

Tuż poniżej kamienia znajduje się malutka chatka, w której do 1992 roku mieszkał pustelnik. Patrząc na pustelnię pomyślałem sobie, że był zapewne o wiele mniej samotny niż przeciętny współczesny człowiek, uzależniony od wynalazków cywilizacji, zagubiony tym więcej, im bardziej stara się odnaleźć sens… Czy jednak nie myślałem o sobie? Czy to aby nie wynalazki cywilizacji przywiodły mnie tutaj? To prawdopodobnie dlatego właśnie lubię jeździć samotnie. Mam czas, aby po zgiełku dnia powszedniego spróbować odnaleźć własną tożsamość, naładować akumulatory – jak zwykło się popularnie mówić.

Zjechałem w końcu spod Diablego Kamienia i wyruszyłem w drogę powrotną, która wieść miała przez Dobczyce. Wzniesienie nie robiły już takiego wrażenia, bo przecież, zgodnie z twierdzeniem „co góra zabrała musi oddać”, miały mnie doprowadzić do wysokości początkowej. Po przekroczeniu Raby czekał mnie podjazd do Nowej Wsi a potem do Gorzkowa. Ale za to mogłem sobie „poszaleć” na serpentynach za Koźmicami Wielkimi. Ruch był na tyle niewielki, że jadąc w dół mogłem wykorzystać całą szerokość mojego pasa ruchu. Potem jeszcze kilkanaście kilometrów i wróciłem do domu.

To był wspaniały dzień. Pomimo upału przejechałem 97 kilometrów, pokonałem ponad półtora kilometra przewyższeń, odwiedziłem ciekawe miejsca. Ceną za to było 4,5 litra wody mineralnej, dwa banany i dwa batoniki energetyczne. Jednak przeżytych wrażeń nie potrafię przeliczyć na pieniądze. Są bezcenne. I dlatego to kocham…

Trasa w formacie GPX


(Widok z Krzesławic na Górę Św. Jana)


(Klasztor Cystersów w Szczyrzycu)


(Browar Cystersów w Szczyrzycu)


(Pomnik poświęcony ofiarom II Wojny Światowej w Szczyrzycu)


(Diabli Kamień z widocznymi odciskami "diabelskich" palców)


(Pustelnia poniżej Diablego Kamienia)

Identyczną trasę pokonałem dziesięć dni temu. Spodobała mi się wówczas dynamika wzniesień, które musiałem pokonać. Podjazd, potem zjazd, znowu podjazd, kolejny zjazd, itd. W żaden sposób nie można się nudzić.

Podobnie jak wczoraj, poczekał do wieczora i dopiero wtedy wyruszyłem na trasę. Miejscami napotykałem miły chłód, który zdecydowanie ułatwiał jazdę i powodował znaczne oszczędności życiodajnego płynu zamkniętego w bidonach.


(Rzut oka na południe z wiaduktu nad Zakopianką w Mogilanach)


(Uwielbiam zachody słońca a tym zostałem zauroczony nad brzegiem Wisły w Tyńcu)

Kraków i jego okolice są szczególnym miejscem dla rowerzystów. Każdy znajdzie tutaj coś dla siebie. Lubisz jeździć po płaskim? Proszę bardzo! Wybierz się w kierunku wschodnim z lekkim odchyleniem na północ. Lubisz niewielkie lub średnie wzniesienia? Do wyboru masz północ, zachód, wschód. A jeśli chciałbyś poszaleć po czymś bardziej wymagającym, wtedy kieruj się na południe. Czym dalej pojedziesz, tym wyżej zajedziesz...

Dzisiaj popołudniu postanowiłem "otrzeć" się o mały skrawek południowych okolic Krakowa. Z domu wyruszyłem na południe. Na początku rozgrzewka, czyli kilka spokojnych podjazdów i równie bezpiecznych zjazdów. Pierwszy trudniejszy fragment zaliczyłem w miejscowości Wrząsowice. Potem droga opadała by za chwilę piąć się w górę i tak w kółko aż do Mogilan. Tam musiałem pokonać kolejny podjazd prowadzący do samego Rynku. Potem było już w zasadzie wyłącznie z górki nie licząc kilku wzniesień przed Tyńcem. A z Tyńca wróciłem - można powiedzieć - klasyczną trasą, czyli wzdłuż Królowej Polskich Rzek.

To już trzeci dzień kalendarzowego lata a ja przypominam sobie, że nieraz cieplej bywało w marcu czy w październiku!


(Pochmurny krajobraz w okolicach Mogilan)


(Pochmurny krajobraz w okolicach Mogilan)

Wycieczkę rozpocząłem na skrzyżowaniu ulic Opolskiej i Łokietka. Oczywiście najpierw musiałem tam dotrzeć przez niemal całe miasto. Ruszyłem w kierunku północnym i po kilku kilometrach dojechałem do Giebułtowa. Tam ostro skręciłem w prawo i jadąc na wschód dotarłem do Januszowic, gdzie z kolei skierowałem się ponownie na północ. Tutaj właśnie czekał mnie najdłuższy, ponad dwukilometrowy podjazd. Dojeżdżając do każdego wzniesienia czy zakrętu byłem pewien, że to już koniec ale za każdym razem spotykało mnie rozczarowanie i widziałem jedynie kolejny fragment pnącej się w górę drogi. Na dodatek trasa ta należy do uczęszczanych, więc musiałem uważać na samochody, których kierowcy mają zaburzone poczucie odległości i jeden metr odstępu, który powinni zachować od wyprzedzanego rowerzysty raz wynosił 50 cm a innym razem 3 metry. Muszę przyznać, że rekordy idiotyzmu bite są głównie przez kierowców busów i to dzięki nim utrzymywałem wysoki poziom adrenaliny w organizmie. Bus, który niemalże ociera się o rower, zostawia niezatarte wspomnienie i świadomość, że Niebiosa darowały nam kolejny dzień.

Walka z kierowcami skończyła się na szczycie podjazdu, gdzie skręciłem na wschód. W miejscowości Owczary był zjazd, ale już w jego trakcie widziałem, że za chwilę będę ostro podjeżdżał pod kolejne wzniesienie, co miało miejsce we wsi Narama. Za Starym Krasieńcem po raz kolejny zmieniłem kierunek i mijając Damice oraz opłotki Iwanowic Dworskich, przejechałem przez szosę Kraków – Kielce i znalazłem się w Zaborzu. Tutaj nawierzchnia drogi zmieniła charakter i z asfaltowej stała się betonowa na wzór niegdysiejszej poniemieckiej autostrady do Wrocławia. Cóż, betonu nie zniszczą ciężkie pojazdy a właśnie w tej wiosce mieści się duża jednostka wojskowa, która jednak sprawiała wrażenie, że nikt jej nie pilnuje. Nie zauważyłem żadnego wartownika czy choćby umundurowanego żołnierza. Przy ogrodzeniu stał jedynie młody chłopak w czarnym podkoszulku i rozmawiał z młodziutką kobietą trzymającą na rękach małe dziecko. Jego mina była tak wyrazista, że z dużą dozą prawdopodobieństwa mogłem podejrzewać, iż lokalna piękność mówi do niego „Patrz Zdzisiu, to Twoje”…

Dojechałem do drogi wiodącej w stronę Kocmyrzowa a niedługo potem skręciłem w boczną drogę i dojechałem do Szczepanowic a potem do Skrzeszowic. Drogę gruntową biegnącą pośród pól przed Skrzeszowicami zapamiętam na długo. Pomimo przewagi słońca już od ponad tygodnia, pomimo naprawdę znikomych opadów, co jakiś czas trafiałem na potężne rozlewiska błota, których nie dało się ominąć bez kombinowania a które wydawały się zbyt głębokie, aby ryzykować bezpośredni przejazd. Za pierwszym razem przejechałem przez wysoką trawę, która rosła na poboczu, nie zauważając, iż pośród niej skrywają się pokrzywy. Trudno – musiałem przez nie przebrnąć. Przy kolejnej przeprawie zsiadłem z roweru i skakałem po niewielkich, wystających kępkach trawy, co zdawało się sugerować, że zamierzam wziąć udział w kolejnej edycji „You Can Dance”. Następne przeszkody pokonywałem już bezpośrednio, starając się wybierać najbardziej bezpieczny przejazd. Uniknąwszy błotnej kąpieli, dotarłem wreszcie do utwardzonej drogi i mogłem mocniej nacisnąć na pedały.

Pomiędzy Łososkowicami a Biórkowem Wielkim zatrzymałem się na chwilę, zauroczony opadającym z wolna w stronę horyzontu słońcem. Przez Biórków Mały i Czulice dotarłem do północnych rogatek Krakowa. Ostatnia część trasy wiodła przez Ruszczę i Grębałów do ulicy Kocmyrzowskiej w Nowej Hucie a potem przez Mogiłę i Rybitwy do domu.

Gdy projektowałem tę trasę w MapSource, wydawała się mało interesująca. Żółte lub kremowe zarysy dróg na białym tle zdają się pokazywać pustynne szlaki i tylko gdzieniegdzie widać zarysy lasów, sadów, zagajników. W rzeczywistości ten zimny i bezbarwny obraz nabiera ciepła i kolorów. Drogi okazują się wieść wśród zielono-złotych pól, pośród starych drzew i pod sklepieniem błękitu. Miejscowości, do których zapewne nigdy nie dotarłbym w inny sposób (bo po co?), żyją własnym życiem i jakże miło jest spojrzeć na odnowione fasady domów, czyste i zadbane ulice. Jednocześnie widać w tym jakąś spontaniczność, swojskość, w dobrym tego słowa znaczeniu – przypadkowość, której próżno szukać u stawianych za wzór, naszych zachodnich sąsiadów. I chyba dlatego lubię przemierzać te małe boczne drogi, zagubione gdzieś pomiędzy znanymi miejscowościami, gdzie rzadko pojawia się ktoś „z miasta”, gdzie ludzie mówią do każdego rowerzysty „dzień dobry” a dzieci zamiast wypalać oczy przed monitorem, uczą się jeździć na deskorolce na środku drogi bez obawy, że ktoś je rozjedzie. To inny rytm czasu i przestrzeni…

Trasa w formacie GPX


(Okolice Łososkowic)


(Okolice Łososkowic)

Muszę się wytłumaczyć z tej nazwy. Ochmanów to mała wioska w gminie Niepołomice. W ogóle dzisiaj przez nią nie przejeżdżałem, ale tak się złożyło, że geograficznie stanowi centralny punkt dzisiejszej wyprawy, która zaczęła się – jak zwykle – od domu. Pojechałem na południe a następnie na wschód, by przez Sygneczów i Sierczę dotrzeć do południowych opłotków Wieliczki. Droga cały czas pięła się w górę, chociaż nie brakowało też subtelnych zjazdów. Po kolejnych kliku kilometrach w poziomie i jakiś dwustu metrach w pionie dotarłem do Chorągwicy – najwyższego punktu dzisiejszej wycieczki. Niestety aura nie sprzyjała pięknym widokom i zamiast odległych Tatr, zobaczyłem zachmurzone niebo. Na dodatek zaczęło kropić.

Za Chorągwicą rozpoczął się ponad dwukilometrowy zjazd a więc był czas na odpoczynek. Po kilku kilometrach skręciłem na północ i w miejscowości o pięknej nazwie Trąbki przekroczyłem drogę Kraków – Gdów. Jadąc na wschód dojechałem do Niegowici. Jeśli będąc na Chorągwicy byłem bliżej Boga z racji wysokości, to tutaj byłem bliżej Niebios z racji historii tej miejscowości. Wszakże to pierwsze miejsce pracy przyszłego papieża Jana Pawła II. Nie mogłem więc sobie odmówić krótkiej przerwy w podróży u stóp Jego pomnika.

Potem na północ, na zachód i znowu na północ by dotrzeć do trasy Kraków – Tarnów. Bez problemów przekroczyłem ten, ruchliwy niegdyś szlak i dojechałem do wsi Gruszki, w której – wbrew jej nazwie – nie zobaczyłem ani jednej gruszy. Zjazd do Staniątek i skręt na północ w stronę Niepołomic a potem powrót do Krakowa wzdłuż południowego brzegu Wisły. Czym bliżej miasta, tym deszcz stawał się coraz bardziej dokuczliwy, chociaż na szczęście nie były to intensywne opady.

Po prawie trzech godzinach i ponad siedemdziesięciu kilometrach siedziałem już wygodnie na sofie…

Trasa w formacie GPX

Na marginesie wspomnę, że Giant XTC zaliczył pierwszy tysiąc kilometrów :). Nie jest to oczywiście jakiś imponujący przebieg, ale można pokusić się o pierwsze oceny sprzętu. Nie licząc drobnych problemów z tylną tarczą hamulcową (piski), które zostały szybko usunięte, nie zanotowałem absolutnie żadnych problemów. Dobrze wyregulowane przerzutki nigdy mnie nie zawiodły a łańcuch nie spadł ani razu. Mechanizm korbowy Hollowtech II pozwala na "ciśnięcie" bez ryzyka uszkodzenia suportu, co zdarzyło mi się w poprzednim rowerze. Amortyzator RockShox Reba SL okazał się sprzętem z zupełnie innej galaktyki w porównaniu do "budżetowych" konstrukcji Suntour. Koła z 24 szprychami okazały się wystarczająco sztywne i wytrzymałe pomimo mojej wagi (84 kg). Opony bezdętkowe pozwalają na bezpieczne obniżenie ciśnienia i dzięki temu w trudniejszym terenie niemalże "przyklejają" się do drogi. Jedyna drobna uwaga dotyczy właśnie opon. Mają lekkie boczne bicie, którego absolutnie nie czuje się podczas jazdy, ale które dziwi biorąc pod uwagę cenę opon i renomę ich producenta. Miłym zaskoczeniem okazało się siodło, które jest po prostu wygodne pomimo tego, iż jest lekkie i stosunkowo twarde. Reasumując, jestem więcej niż zadowolony i mam nadzieję, że kolejne tysiące kilometrów będą utwierdzać mnie w przekonaniu, że zimą wykonałem kawał porządnej roboty ;).


(Widok z Chorągwicy na południe)


(Widok z Chorągwicy na Wieliczkę i Kraków)


(Pomnik młodego Karola Wojtyły przed kościołem w Niegowici)

Upał zelżał. Nie musiałem czekać do wieczora i wczesnym popołudniem wybrałem się na spokojną przjażdżkę. Od kilku dni obserwuję, że mój puls coraz rzadziej znajduje się w III strefie. Czyżbym aż tak się rozleniwił?

Wyjechałem z Rżąki i tradycyjnie przez Kokotów, Węgrzce Wielkie, Podłęże dojechałem do Szarowa. Tam pokręciłem się trochę po Puszczy Niepołomickiej a potem pojechałem w stronę Nowej Huty, do której dotarłem przez Ruszczę i Grębałów. Z Nowej Huty pojechałem do centrum Krakowa a następnie wróciłem do domu.