Zazwyczaj nie jeżdżę dzień po dniu, ale tym razem złamałem tę niepisaną zasadę. Owszem, onegdaj zdarzało się, że jeździłem każdego dnia, ale były to czasy, gdy niczego nie widziałem poza rowerem, co wcale nie było takie dobre, jak poniektórym mogłoby się wydawać. Potem przeszeregowałem nieco moje priorytety, a całkiem niedawno przeszedłem kolejną dobrą rewolucję w moim życiu, która sprawiła, iż wszystko ustawiło się na właściwym miejscu i we właściwych proporcjach.

Dzisiaj kolejny raz wyjechałem na drugim rowerze, czyli tym z założenia gorszym, tańszym i lepiej przystosowanym do zimowej katorgi. Zimy oczywiście jeszcze nie ma, co wcale mnie nie martwi, ale panuje już mokrość wszelaka, tu i ówdzie błotem okraszona, więc czas użyć takiego roweru, którego żywiołem jest krajobraz niepogodny. Wczoraj napisałem słów kilka o nowych hamulcach, a dzisiaj wspomnę o kolejnej zmianie w zimowym rowerze, którą była wymiana wszystkich linek i pancerzy na całkowicie uszczelniony system Jagwire Road Elite Sealed. Jego cechą charakterystyczną jest to, że linki na całej swojej długości prowadzone są w specjalnej osłonie, a na jej zakończeniu znajduje się dodatkowe uszczelnienie. To sprawia, że praktycznie nic nie ma prawa dostać się do środka, a więc zmiana przełożeń powinna być tak samo perfekcyjna w każdych warunkach, bez względu na to, czy będę przemierzał śnieżne zaspy, błotne ścieżki, zalane wodą drogi lub piaszczyste dukty. Tyle teorii. Test praktyczny zbliża się wraz z każdym chłodnym i mokrym dniem.

Trasa wycieczki była dość banalna. Brzegi, Grabie, Niepołomice, Staniątki. Potem powrót do Krakowa przez Węgrzce Wielkie. Ot, rutyna, ale radość i odprężenie jak zwykle. Tutaj nic się nie zmieniło.

Dwa oblicza miała dzisiejsza przejażdżka. Po przejechaniu pierwszych dziesięciu kilometrów czułem się całkowicie odwirowany z energii. Byle pagórek stawał się trudnym wyzwaniem, w powietrzu zdawało się brakować tlenu, a przed oczami malowały się zaśnieżone obrazy rzeczywistości na wzór ekranów źle dostrojonych telewizorów. Zacząłem się nawet zastanawiać, czy jest sens, abym jechał dalej i brnął w tym zmęczeniu w imię niewłaściwie pojętego sensu mej rowerowej pasji? Czyż nie lepiej byłoby wrócić, rozsiąść się wygodnie i oddać lekturze Słowa?

Wbrew wszystkiemu zdecydowałem się kontynuować jazdę. Przez kolejne kilometry nic się nie zmieniło na lepsze, ale na gorsze także nie. A więc była nadzieja, że dam radę. I w rzeczy samej tak właśnie się stało. Samopoczucie poprawiło się, siły powróciły, odzyskałem energię i moc była ze mną. Mogłem więc cieszyć się jazdą, i światem, i skromnymi przebłyskami błękitu pomiędzy szarością chmur, i wreszcie czerwienią zachodu słońca na progu kończącego się dnia.

Wracałem przez Brzegi. On stał w tym samym miejscu, co zawsze. Z długimi włosami, lekko zaniedbany, wspierający się na kulach, bez nogi, trzymający puszkę piwa w dłoni. Zamyślony, jakby nieobecny, patrzący przed siebie wzrokiem pełnym tęsknoty. Kiedyś myślałem: to dziwak. Lecz, gdy narodziłem się na nowo, zrozumiałem, że go oceniam, chociaż nic o nim nie wiem. Nie znam jego historii, ale już zdążyłem go zaszufladkować, skategoryzować, zmierzyć wzrokiem i zważyć rozumem. Zrobiło mi się głupio i postanowiłem, że za każdym razem, gdy będę obok niego przejeżdżał, pozdrowię go uniesioną znad kierownicy dłonią. Zrobiłem to dzisiaj. Tak zwyczajnie, od serca. A na jego twarzy pojawił się uśmiech – tak szczery, jak uśmiech dziecka. I ujrzałem równie prawdziwą radość w jego oczach. Tak niewiele czasem potrzeba…



Czas powrotu

Prawdę mówiąc, zamierzałem dzisiaj zaliczyć „setkę” – być może ostatnią w tym roku. Pogoda mi sprzyjała, bo chociaż było raczej zimno, to świeciło słońce, nadając właściwe kolory coraz bardziej zaawansowanej jesieni. Miałem problem z wyborem trasy i ostatecznie, jak to mam w zwyczaju, zdałem się na łaskawość losu. Wyjechałem z Krakowa i pojechałem na północ. Przejechałem przez Tomaszowice, zjechałem do Brzezia, a potem znów skręciłem na północ, by dotrzeć do Bolechowic. Solidnie rozgrzałem się na podjeździe do Zelkowa. A potem udałem się do miejsca, skąd rozpościerał się wspaniały widok na Dolinę Bolechowicką. Tam zatrzymałem się. Byłem zupełnie sam. Tylko ja, zimny wiatr i cudowny krajobraz. Szkoda, że nie mogłem oddać tego piękna na fotografii – słońce nie było moim sprzymierzeńcem. Ruszyłem dalej. Dojechałem do Białego Kościoła. Tam poczułem, że jestem już trochę zmęczony, a przecież była to ledwie połowa drogi. Zrozumiałem, że ciężko będzie „dojechać” do planowanego dystansu. Do Krakowa dotarłem przez Korzkiew i Zielonki. Potem musiałem jeszcze przejechać przez centrum miasta. Teoretycznie mogłem jeszcze powłóczyć się tu i tam, ale nie chciałem niczego robić na siłę. Wróciłem więc, dziękując Bogu za kolejny piękny dzień.



Rodzą się barwy jesieni


Dolina Bolechowicka


Dolina Bolechowicka

Jak wszem i wobec wiadomo, nie ma złej pogody na rower, jest tylko złe ubranie i… brak błotników. Kolejny tydzień lało i prawdę mówiąc, miałem już tego trochę dość. Tymczasem mój „zimowy” rower nadal spoczywa na stojaku serwisowym, bo nijak nie mogę się sprężyć i poświęciwszy jeden wieczór, doprowadzić go do stanu używalności. A czas ku temu najwyższy, bo deszczowych dni będzie coraz więcej.

Kolejna seria opadów deszczu zakończyła się wczesnym popołudniem i mogłem wyskoczyć na przejażdżkę. Nie była długa, bo z racji posiadania jedynie oświetlenia pozycyjnego, wolałem zakończyć ją o zmroku. Rower „zimowy” ma lepsze światła, ale… przeczytajcie pierwszy akapit. Jeździłem więc raczej krótko i zdążyłem zaliczyć pętlę: Kraków – Niepołomice – Kraków. Warunki były takie sobie, bo temperatura była mniej więcej taka, jak w… lutym tego roku. Dobrze więc, że ubrałem ciepłą bluzę i grubsze rękawiczki.

Fajnie mi się jeździło. Puszcza Niepołomicka była pusta, chłodna i cicha. Sam na sam ze światem i sam na sam z Bogiem. Uwielbiam takie chwile. Dzisiaj jednak bardzo często wracałem myślami do dnia wczorajszego i do absolutnie wspaniałego koncertu Raya Wilsona. I chociaż to blog rowerowy, to pozwolę sobie nie napisać już niczego na temat dzisiejszej trasy, bo ona była jedynie scenografią teatru wciąż żywych wspomnień sprzed kilkunastu godzin.

To był niesamowity wieczór…

Od dawna czekałem na koncert Raya Wilsona w Krakowie. To przecież mój ulubiony wokalista, obdarzony niezwykłym głosem i doceniany przez nielicznych. Szkoda, bo jest to artysta, który nie potrzebuje na scenie żadnych „polepszaczy”, brzmiąc dokładnie tak jak w studio. Owa niszowość ma jednak tę pozytywną stronę, że koncerty Raya są kameralne, scena znajduje się tuż przed publicznością, a ta ostatnia należy z reguły do tych tak zwanych „wyrobionych” i dobrze wiedzących, po co przyszli. To nie zawsze się sprawdza, ale o tym za chwilę.

Jako niepoprawnie punktualny człowiek, w dodatku z wizją walki o zajęcie jak najlepszej pozycji wyjściowej w biegu pod scenę, zmusiłem rodzinę do pojawienia się w „Manghha” na godzinę przed koncertem. Był już spory tłumek, ale uznałem, że mamy duże szanse w walce o tytuł „best place”. Istotnie tak właśnie się stało i bez żadnego problemu zajęliśmy miejsce tuż przed sceną. Inni byli mniej nerwowi ode mnie i pomyśleli, że skoro koncert rozpoczyna się o 20:00, to spokojnie mogę przyjść o 19:59 i też zdążą.

Koncert rozpoczął się z niewielkim opóźnieniem. Widok dwustu kilkudziesięcioosobowej publiczności początkowo napawał mnie optymizmem. Początkowo, czyli przed koncertem. Głównie dlatego, iż z radością zauważyłem, że nie wpływam znacząco na średnią wieku. Potem się rozczarowałem – zimna i sztywna jak zwłoki pechowego badacza Antarktydy. Toż nawet królowie spoczywający na nieodległym wawelskim wzgórzu mają w sobie więcej życia. Ożywiała się tylko wówczas, gdy rozpoznawała dźwięki przebojów Genesis. Niektórzy potrafili wówczas wydobyć z siebie fragmenty tekstu. A potem znów włączali tryb hibernacji. Nie oszukujmy się. Większość przyszła nie na „Raya”, ale na „Genesis”. Szkoda, bo – z całym szacunkiem dla Genesis – nie Ray Wilson powinien być dumny, że śpiewał z kumplami Petera Gabriela i Phila Collinsa, ale to właśnie muzycy Genesis powinni się cieszyć, że przez krótki czas gościli u siebie taki „głos”. Nie chcę się chwalić, ale chyba tylko my (Monika, Weronika i ja) znaliśmy większość „perełek” muzycznych, które zabrzmiały podczas ponad dwugodzinnego koncertu. Były więc „They Never Should Have Sent You Roses”, „Amen to That” i utrzymana w klimacie „Pink Floyd” kompozycja „Makes Me Think of Home”. A skoro już mowa o Floydach”, to nie mogło zabraknąć „High Hopes”. Zabrzmiały nastrojowe i akustyczne „Old Book On The Shelf” i napisana dla przyjaciela, który nie poradził sobie z trudami życia - „Song For A Friend”. Było też trochę nieco starszych piosenek, np. „Take It Slow”, „Easier That Way” i „Propaganda Man”. W trakcie tego ostatniego kawałka gitarzysta zapodał taką solówkę, że nawet wspomniana wcześniej nieruchawa publiczność szukała z wrażenia swoich szczęk (zaiste, niektórzy posiadali sztuczne) na podłodze. Artysta nie zapomniał także o swojej przygodzie z zespołem Sitltskin, wkraczając w klimaty nieco mocniejszego brzmienia, np. w utworze „American Beauty”.

Wszystko co dobre szybko się kończy. Nawet nie zauważyłem, kiedy minęły ponad dwie godziny. Jednak na koniec czekała na nas niespodzianka, nie do pomyślenia na koncertach, które gromadzą wielotysięczne tłumy. Ray Wilson przyszedł nie tylko podpisywać płyty, ale także robić sobie wspólne zdjęcia, z czego – jak widać – skorzystaliśmy.

Koncert był absolutnie rewelacyjny. Wspólnie z muzykami Ray Wilson zabrał nas do zupełnie innego muzycznego świata, niż ten, którego rzygowiny komercji, sztuczne produkty komputerowych aplikacji, obsrane zmanipulowanym fałszem wokalu i szumnie zwane przebojami, wylewają się ze słuchawek podłączonych do smartfonów. Świat Raya Wilsona jest zupełnie inny – prawdziwy, naturalny, czysty i subtelny. Tak, to był niesamowity wieczór…

Wspomnę jeszcze o epizodzie. Pewien fotograf, człowiek o wyglądzie Petera Pettigrew – fani Harrego Pottera wiedzą, o kim mówię – był wyjątkowo namolny. Panoszył się tuż przy scenie, rozpychając, nadeptując, trącając. Właził wszędzie z tym swoim wielkim obiektywem, rozpraszając wszystkich dookoła. Krótko mówiąc, był równie upier*****, co jego potterowski odpowiednik. Po głowie zaczynały mi chodzić różne, zdecydowanie mało chrześcijańskie pomysły, jak pozbyć się natręta, ale na szczęście Ray Wilson też miał go dość i powiedziawszy do mikrofonu kilka słów, wysłał gościa do kąta. Ludzie, jaka to była ulga! ;)



Ray Wilson


Ja, Ray i Monika

Sobota. Pierwszy dzień października. Obudziły mnie promienie słońca. Wpadały przez niezasłonięte okno, radośnie panosząc się w mieszkaniu, tworząc na ścianach magiczne odblaski, rozszczepiając się w pryzmatach szklanych powierzchni. Radosny początek pięknego dnia w świecie pełnym cudownych zdarzeń. Błękitne niebo przyozdobione subtelnym puchem białych obłoków i cichy szept wiatru – pieśń uwielbienia, hymn dziękczynienia. Uśmiech powitania, zapach świeżej kawy. Idylla. Szczęście. Ukojenie.

Powiecie: „zwariował, odbiło mu”. Żadną miarą! Po prostu czuję się szczęśliwy. Wbrew wszystkiemu, na przekór światu, pod prąd, w górę, krętą ścieżką. Już prawie dwa miesiące nie oglądam TV. Prawie, bo kilka transmisji z wyścigów kolarskich zaliczyłem. Ale nic ponadto. Ani TVN, ani TVP, ani nic, co karmi sensacją, tragedią, kłamstwem, manipulacją. Cóż za ulga. Ileż wolnego czasu, który można spożytkować zupełnie inaczej, lepiej, owocniej, przyjemniej.

Tak. Wiele się zmieniło, ale moja rowerowa pasja nadal jest moją pasją. Nikt mi jej nie zabrał, nie nakazał porzucić. Tyle tylko, że została ustawiona na właściwym miejscu i we właściwym porządku. A przy okazji zyskała zupełnie innym wymiar. Jak wszystko w nowym życiu.

No proszę, a miałem przecież napisać o dzisiejszej wycieczce. Nie była nakreślona na elektronicznej mapie rowerowego GPS’a, a jej szkic istniał tylko w mojej głowie. Wybrałem się do Pieskowej Skały, którą ostatni raz odwiedziłem w maju ubiegłego roku. Najpierw musiałem oczywiście przejechać przez cały Kraków, potem podążałem ulicą Łokietka aż do Modlnicy, gdzie wjechałem na drogę 94. Ruch tam panował potężny, ale szerokie pobocza sprawiały, że nie czułem dyskomfortu, ani niebezpieczeństwa. A to ostatnie czyha na tej drodze. W pewnym momencie okazało się, że poruszam się najszybciej ze wszystkich i wyprzedzam dziesiątki samochodów. Tajemnica wyjaśniła się w Czajowicach. Rozbite samochody, policja, straż pożarna. Na szczęście nikt nie zginął. Dojechałem do Sąspowa, a potem do Woli Kalinowskiej. Zjechałem do drogi 773 i znalazłem się pośród cudownych klimatów Jury Krakowsko – Częstochowskiej. Wkrótce dotarłem do Pieskowej Skały, gdzie zatrzymałem się na chwilę, aby zatrzymać w kadrze jeden z pierwszych dni złotej jesieni. Potem pojechałem do Sułoszowej i tam skręciłem na wschód. Dotarłem do drogi 774 i pojechałem do Skały. Dalej było już prosto i… szybko. Wkrótce przejeżdżałem obok tablicy z napisem „Kraków”. I znów musiałem przejechać przez całe miasto, ale…

Czekały na mnie: uśmiech powitania, zapach świeżej kawy. Idylla. Szczęście. Ukojenie.



Maczuga Herkulesa


Odrestaurowany zamek w Pieskowej Skale na tle błękitu


Ot taka mała impresja z rękami i zamkiem w tle

Żegnając wrzesień, powiedziałem sobie: „stop rutynie” i zamiast zachowawczo kręcić się po najbliższej okolicy, wyruszyłem na południe, gdzie pojęcie „płaska droga” jest czysto teoretyczne, a tubylcy zwykli tak nazywać dukty, które nachylone są mniej niż 6%. Po raz pierwszy od dawna zdecydowałem się nawet na zaprojektowanie trasy na mapie, aby mieć pewność, że noc i chłód nie zastaną mnie zagubionego gdzieś pośród wciąż zielonych wzgórz.

Dystans nie był szczególnie ambitny, ale profil i owszem. A wszystko zaczęło się od dojazdu do Świątnik Górnych. Potem przejechałem przez Olszowice i Włosań. Wkrótce musiałem zaliczyć podjazd do wsi o nazwie… Góra. To tylko kilkaset metrów, ale nachylenie rzadko schodziło poniżej 13%. Później było już łatwiej. Przejechałem przez Polankę i dotarłem na przedmieścia Myślenic. Tam okazało się, że wiadukt nad zakopianką jest w remoncie i nie mając innego wyjścia, musiałem pojechać główną drogą. Sama jazda była ok, ale próba bezpiecznego włączenia się do ruchu podniosłaby ciśnienie nawet ludziom pokroju Beara Gryllsa…

Z Myślenic pojechałem do Sułkowic, a więc najpierw było pod górę, potem z górki, a potem znów trochę pod górę. Kolejnym etapem był dojazd do Biertowic, kilkaset metrów pod słońce drogą 52 i skręt na północ w stronę Woli Radziszowskiej. Wybrałem najkrótszą drogę wiodącą wprost przez zalesione wzgórze. A potem było już szybko i łatwo: Radziszów, Skawina, Kraków. Odprężony i pozytywnie nastawiony do całego świata, zatrzymałem się przed domem. Słońce już dawno zaszło, a wokoło zapadał zmierzch. Ustał śpiew ptaków, a latarnie budziły się ze snu. Nastał czas wieczornej ciszy. Czas dobry. Czas modlitwy…



Okolice Sułkowic

Dzisiaj jeździłem stosunkowo krótko, lecz treściwie. Zafundowałem sobie zgrabną, czyli fajnie na mapie wyglądającą trasę, wiodącą przez pagórkowate okolice, położone na południe od Krakowa. Były więc Świątniki Górne, Gorzków, Koźmice Małe i Dobczyce. Potem pojechałem do Gdowa przez Skrzynkę, czyli po raz pierwszy wybrałem drogę nieco trudniejszą, co wynagrodzone mi zostało przez cudowne widoki. Patrząc na północ mogłem podziwiać dolinę, przez którą płynie Raba i wzgórza leżące po jej drugiej stronie. Chyba zakochałem się w tym miejscu i powiem szczerze, że chciałbym tutaj zamieszkać. A w moim Nowym Życiu marzenia często się spełniają… Z Gdowa pojechałem przez Liplas do Bodzanowa, zaliczając po drodze dość krótki, ale wymagający podjazd w Zabłociu. Dzień powoli się kończył, a więc poszedłem trochę na łatwiznę i wróciłem do Krakowa drogą 94.

I jeszcze jedno. Dzisiaj miałem okazję przekonać się, jaka jest różnica pomiędzy pięćdziesięcioletnim amatorem a dwudziestosześcioletnim profesjonalistą. Na odcinku pomiędzy Koźmicami Małymi i Dobczycami udało mi się pobić osobisty rekord segmentu. Z dumą zajrzałem więc na stronę Garmin Connect i... okazało się, że jestem trzynasty z czasem 9:50. Na pierwszych dziesięciu miejscach znajdowali się zawodowi kolarze, którzy jechali tą trasą podczas tegorocznego Tour de Pologne. Czas najlepszego z nich, czyli Michała Kwiatkowskiego, wyniósł 6:57. A przecież wcale się nie spieszyli, bo mając przed sobą jeszcze wiele kilometrów trudnego etapu, oszczędzali siły na później. Tymczasem ja jechałem prawie „w trupa”. Na pocieszenie pozostaje fakt, że jestem trzeci wśród amatorów i pierwszy wśród pięćdziesięciolatków.

Chociaż upalne i pogodne, to jednak dni są już wyraźnie krótsze, a jesień puka do drzwi. Nie ma już szans, abym po pracy zdążył zaliczyć setkę przed zachodem słońca. Przyroda powoli zaczyna odpoczywać po upalnym lecie, niespiesznie wędrując w stronę złotych odcieni. Wiatr zrywa pierwsze liście, które szybując ku ziemi przypominają, że wszystko przemija, by kiedyś znów się odrodzić. To wspaniały czas wyciszenia, wstrzymania nieustającego pędu codzienności i skierowania myśli poza materię. We wstępie do mojego bloga napisałem, że w mych podróżach czasem spotykam Boga. Ostatnio częściej… Zawsze… Wszędzie…



Czas powrotu

Uciekłem dzisiaj poza miasto. Najpierw poniosło mnie na nieodległe pagórki, a potem pojechałem na Chorągwicę. Później kontynuowałem jazdę na wschód i dopiero w Krakuszowicach skręciłem na północ. Przejechałem przez Brzezie i wkrótce znów skręcałem na wschód, aby dotrzeć do Puszczy Niepołomickiej i zaszyć się w jej kojącym cieniu, delikatnym chłodzie i mistycznej ciszy. Byłem sam i mogłem spokojnie słuchać cichej pieśni własnych myśli. A słońce powoli zachodziło i kończył się pogodny i ciepły wrześniowy dzień. Ponad dwadzieścia kilometrów innej rzeczywistości skończyło się nadspodziewanie szybko. Wjechałem do Niepołomic. Nie szukałem alternatywnych dróg i tradycyjnym szlakiem wróciłem do Krakowa.

Rower – moja pasja. Jest nią nadal, ale coś się zmieniło. Zmieniło we mnie. Może o tym napiszę? Jeszcze nie wiem, kiedy. Jeszcze nie wiem, jak. Nie wiem nawet, czy w tym miejscu. Energia rozpiera mnie i rodzi się mnóstwo różnych pomysłów.