Koniec sierpnia, koniec wakacji, coraz krótsze dni i nieuchronnie zbliżająca się jesień. Pomyślałem, że trzeba godnie pożegnać miniony czas upalnych dni i zamiast iść na jakąś „płaską” łatwiznę, zaplanowałem sobie harcowanie po małopolskich górkach.

Na dzień dobry pojechałem do Świątnik Górnych. Kiedyś ten piętnastokilometrowy odcinek stanowił niezłe wyzwanie, ale od pewnego czasu stał się dość rutynowy. Jechałem dość spokojnie, bo wiedziałem, że to jest dopiero preludium kolejnych wyzwań. Potem pojechałem do Gorzkowa, a tam skręciłem na południe i przemierzając mocno pagórkowaty teren, który nie pozwalał się nudzić, podążałem w kierunku Myślenic. Niewiele brakowało, abym na zjeździe we wsi Borzęta pobił osobisty rekord prędkości, ale kierowca busa, który jechał przede mną, przestraszył się policjantów stojących z radarem w krzakach i zwolnił. Gdyby nie on, nie tylko pobiłbym rekord, ale miałbym szansę zapłacić mandat za przekroczenie prędkości, co – nie ukrywam – jest od dawna moim marzeniem. Za Myślenicami cały czas jechałem na południe. Minąłem Stróża, Pcim i dojechałem do Lubnia. Droga cały czas pięła się w górę, ale na tym odcinku nachylenie było bardzo subtelne. Mimo to przekonałem się, że moja dzisiejsza dieta w żadnej mierze nie była zoptymalizowana pod kątem hasania po górach. Prawie mnie odcięło, ale na szczęście miałem spory zapas batonów. Dojechałem do Kasinki Małej i skręciłem w stronę Węglówki. Tam nachylenie zaczęło osiągać bardziej sensowne wartości. Minąłem Węglówkę i dojechałem do Kasiny Wielkiej. Skręciłem na północ, rozpoczynając najbardziej stromy fragment trasy, który jednocześnie miał mnie doprowadzić do najwyższego punktu dzisiejszej eskapady. Nie było już śladów po wcześniejszym odcięciu, więc jechało mi się całkiem nieźle. A potem były zjazdy, dużo zjazdów, bardzo dużo zjazdów, aż do Dobczyc. Odczuwałem już lekkie zmęczenie, a przecież musiałem jeszcze zaliczyć podjazd do Dziekanowic, potem do Koźmic Małych i wreszcie do Rożnowej, leżącej tuż przed Wieliczką. Ten ostatni fragment jechałem już dość wolno, ale przede mną był już tylko ostatni zjazd do Wieliczki i finałowe kilka kilometrów do domu.

Tak zakończył się mój sierpień i mój wakacyjny czas. Podobno już jutro czeka nas zmiana pogody, sygnalizując zmierzch lata w nieustannej wędrówce czasu.



Okolice Kasiny Wielkiej.


Na podjeździe.


Chwila odpoczynku.


Grunt, to być zadowolonym z życia!