Chyba kupię sobie kamerkę sportową. I wcale nie chodzi o to, że kocham gadżety, a taka kamerka to w końcu niezły bajer. Nie chodzi też o to, że zamierzam dokumentować swoje ekscytujące wyprawy, bo umówmy się, że jeśli gapienie się przez dwie, trzy, cztery godziny na zawodowy peleton może być powodem ukradkowego ziewania, to obejrzenie wyczynów amatora, który w porywach osiąga prędkości rzędu 60-75% tego, co lekko czyni profesjonalista, będzie przekraczało możliwości psychiki przeciętnego widza. Powodem, dla którego rozważam zakup kamery jest dokumentowanie „wyczynów” idiotów. Tak, tak, doskonale wiem, że jako chrześcijanin, daleki powinienem być od jakichkolwiek osądów i taki też staram się być na co dzień, ale – Panie Boże przebacz – trudno mi znaleźć inne cenzuralne słowo, które może skutecznie i nieobraźliwie podsumować stan umysłu niektórych uczestników ruchu drogowego.

Jakiś czas temu przestałem się denerwować na drodze i stałem się bardzo grzeczny. Od dawna moje usta nie skalały się powszechnie używanym „warczącym” słowem, jako reakcji na zachowanie kierowców. Onegdaj potrafiłem w nerwach puścić taką wiązankę, że… ech… lepiej nie mówić. Zacząłem uprzejmością reagować na każdy rodzaj agresji i okazało się, że przynosi to niesamowite skutki. Atakujący nie spodziewa się, że na jego prostacki słowotok, ktoś może zareagować spokojnie i kulturalnie, okazując wręcz biblijną miłość bliźniego. Wszak każdy może mieć gorszy dzień, w którym nic się nie układa i cały świat zdaje się być przeciwko nam. Zauważyłem też, że zmiana mojego nastawienia w stosunku do „nerwowych bardziej” sprawiła, że odniosłem wrażenie, iż w rzeczywistości nie jest tak źle i kierowcy w zdecydowanej większości przypadków zachowują się wobec mnie uprzejmie. Jeśli więc jest tak dobrze, to skąd się wziął pomysł z kamerką? Wszystko przez trzy czarne owce w wybielonym przeze mnie świecie kierowców. Jakkolwiek owca jest rodzaju żeńskiego, to mam na myśli wyłącznie mężczyzn.

Pierwsza z tych owiec, a więc pierwszy „myślący inaczej”, poruszał się srebrnym nissanem i wyprzedził mnie był na ulicy Kosocickiej. Wszystko byłoby fajnie, gdyby zachował choć pół metra odstępu. Gdzie tam! Prawie otarł się ode mnie. Ciśnienie gwałtownie mi wzrosło, poderwałem rękę ku górze i zawołałem: „proponuję jeszcze bliżej”! Fakt, może nie powinienem, ale naprawdę się przestraszyłem. A co zrobił kierowca? Zwolnił do 15 km/h, zmuszając mnie do hamowania, potem przyspieszył, znów zwolnił i tak kilka razy. Na szczęście kilkadziesiąt metrów dalej skręcałem, więc problem sam się rozwiązał.

Drugi „przypadek medyczny” spotkałem na ulicy Krzemienieckiej i prawdę mówiąc mogło to być moje ostatnie spotkanie w życiu, ale mój Bóg jak zwykle czuwał nade mną. Poruszałem się dość szybko, naprzeciwko mnie jechała śmieciarka, miejsca do wyprzedzania w zasadzie nie było. Nagle usłyszałem za sobą odgłos szybko nadjeżdżającego samochodu. Zza wzniesienia wypadł czarny volkswagen, minął mnie w odległości góra pół metra, prawie zderzył się ze śmieciarką i zniknął w oddali. Jechał przynajmniej 80-90 km/h. Podmuch sprawił, że prawie wylądowałem w rowie.

Trzecie spotkanie bliskiego stopnia miało miejsce w Wieliczce na ulicy Piłsudskiego, a jego bohaterem był kierowca granatowego forda transita. Jak wiadomo, rowerzysta ma prawo wyprzedzania samochodów z prawej strony, gdy te stoją lub wolno się poruszają. Skorzystałem z tego prawa, wyprzedzając kilka samochodów, w tym także wzmiankowanego forda. Co się stało potem? Otóż gdy mnie dogonił, zajechał mi drogę i zatrzymał się, bo był korek. Pomyślałem, że w takim razie wyprzedzę go z lewej strony – w końcu zostawił mi jedną trzecią szerokości pasa do dyspozycji. Ależ skąd! Gdy tylko skumał me zamiary, skręcił na sam środek drogi tak, że wystawał nawet na przeciwny pas ruchu. Uśmiechnąłem się, a nawet pomachałem mu dłonią i zjechałem do prawej krawędzi. Co wtedy zrobił „wesoły” kierowca? Oczywiście, macie rację – zjechał do samego krawężnika. Nie zamierzałem kopać się z koniem, więc tylko chwilę się pobawiłem, skręcając to w prawo, to w lewo, zmuszając biedaka do testowania wytrzymałości fordowskiego układu kierowniczego i zapewniając jadącym za nami kierowcom niezły ubaw.

Szkoda, że nie zapamiętałem numerów rejestracyjnych tych samochodów. O ile ostatni przypadek można jeszcze uznać za śmieszny, to dwa pierwsze mogły się skończyć tragicznie. Ja miałem szczęście, którego innym może przecież kiedyś zabraknąć.

Dzisiejszej trasy nie opiszę. W porównaniu z tym, co napisałem powyżej, była nieciekawa.

Już wiecie, skąd wziął się pomysł zakupu kamerki. Czy go zrealizuję? Tego jeszcze nie wiem…