Coraz chłodniejsze poranki i wieczory, częstsze deszcze, mocniejszy wiatr, no i kończąca się jutro Vuelta a Espana przypominają, że najlepsze dni dla roweru na tej szerokości geograficznej mamy już poza sobą. Ja oczywiście jeżdżę przez cały rok, ale najbardziej lubię czas ciepła i pięknej pogody, który właśnie dobiega końca. Tymczasem w mojej osobistej bazie danych niezrealizowanych marzeń rowerowych, czyli tras, które chciałbym pokonać, jest sporo pozycji (poprawność zawodowa nakazywałaby powiedzieć: rekordów) i ciągle przybywają nowe. Wszystkie charakteryzują się przynajmniej jedną z dwóch cech: leżą daleko od Krakowa lub są trudniejsze niż zwykle. Wczoraj wpadłem na pomysł, że zaliczenie choćby jednej z tych tras będzie fajnym akcentem na zakończenie zasadniczej części sezonu.

Porąbka Iwkowska to niczym nie wyróżniająca się wieś w Małopolsce, no może poza tym, że leży nieopodal Jeziora Rożnowskiego i zdecydowanie bliżej Nowego Sącza niż Krakowa. Trasa tam i z powrotem miała liczyć nieco ponad 140 kilometrów, czyli spokojnie leżeć w zasięgu moich możliwości. W czym więc tkwi przysłowiowy haczyk? Ano w tym, że droga doń jest kwintesencją rowerowego klimatu Małopolski: łatwiej spotkać tutaj UFO niż płaski odcinek drogi. Jednak zawsze podkreślam, że warto się poświęcić, bo w zamian otrzymujemy niepowtarzalne widoki, a na sam koniec czujemy satysfakcję, że się udało.

Najłatwiejszy był początek, który potraktowałem jako rozgrzewkę. Liczył sobie jakieś 40 kilometrów i zakończył się we wsi Ubrzeź. To tam zaczął się pierwszy konkretny podjazd, czyli zgodnie z zasadą Alfreda Hitchcocka było to trzęsienie ziemi, a potem napięcie ciągle rosło. Góra, dół, góra, dół i tak cały czas. A to wszystko w cudownych krajobrazach, pośród zielonych wzgórz, na których widziałem już pierwsze złote ślady nadchodzącej jesieni. Na 64-tym kilometrze znalazłem się w okolicy wsi Rajbrot, którą odwiedziłem rok temu, a która w czasach mojej młodości była celem rajdów harcerskich. Dzisiaj minąłem ją i pojechałem dalej. Kolejny podjazd, a potem nareszcie zjazd, długi zjazd do symbolicznego celu wyprawy, czyli tytułowej Porąbki Iwkowskiej. To był „point of no return”, bo właśnie tam przekroczyłem połowę dystansu. Od tej pory kilometry uciekały jakby szybciej, choć droga wcale nie była łatwiejsza. Powiedziałbym nawet, że było trudniej, bo nie oszczędzając się wcześniej na podjazdach, czułem już pierwsze oznaki zbliżającego się zmęczenia. I znowu podjazd, ale za to jaka nagroda – długi i kręty zjazd do Tymowej. Potem bez zmian, czyli to w górę, to w dół. Zero nudy. Dotarłem do Nowego Wiśnicza. To był już prawie setny kilometr, a więc byłem już zdecydowanie bliżej niż dalej domu, co wcale nie oznacza, że było łatwiej. Musiałem zaliczyć niezliczoną liczbę „ząbków”, zanim dotarłem do Stradomki, która zakończyła najtrudniejszą część trasy. Po dziesięciu kilometrach dojechałem do drogi numer 94 i skręciłem na zachód. Od „mety” dzieliło mnie tylko dwadzieścia kilka kilometrów i jakieś sześć wzniesień.

Nie ukrywam, że zatrzymując się przed domem byłem zmęczony. Nawet nie samą trasą, ale faktem, że sobota była wyjątkowo ciepłym dniem. Mimo to czułem wspomnianą wcześniej satysfakcję, że się udało. Przecież z różnych powodów wciąż odkładałem tę wyprawę na później.



Zjazd do Porąbki Iwkowskiej.


Koniec podjazdu za Lipnicą Murowaną.