Koniec kwietnia, a pogoda bardziej przypomina listopad. Prognoza na ten tydzień nie pozostawia złudzeń. Będzie zimno i mokro. Mam już tego serdecznie dość. Wiem, że prawdziwym pasjonatom kolarstwa żadna pogoda nie jest straszna – sam przecież jeżdżę „na okrągło” – ale ileż można? Marzę o długich trasach w ciepłe i pogodne dni, a tymczasem wieje, leje i jest zimno. Długie rowerowe spodnie na progu maja i ciepła kurtka? To jakiś absurd…

Dzisiaj było nieco lepiej od obrazu tegorocznej wiosny, który namalowałem powyżej. Lepiej o tym, że nie padało. Na przekór wszystkiemu postanowiłem zaliczyć nieco trudniejszą trasę. A może chodziło o to, abym po prostu się dobrze rozgrzał? Zdecydowałem się także na podstawowy rower, bo ze zdumieniem zauważyłem, że powoli pokrywa się kurzem. Jak już wspomniałem, wybrałem trudniejszą trasę, przez co należy rozumieć większe niż zwykle przewyższenia. Najpierw pojechałem do Wieliczki, a następnie na południe, aż do Raciborska. To oznaczało zaliczenie kilku całkiem sympatycznych podjazdów. Szło mi całkiem nieźle, więc humor dopisywał. Potem skręciłem na zachód i jadąc lekko pagórkowatą drogą, przejechałem kolejno przez Gorzków, Świątniki Górne i Mogilany. A potem był Buków, a za nim szybki zjazd do Radziszowa. To dobre miejsce na bicie rekordów prędkości, ale dzisiaj nie skorzystałem z okazji. Wciąż mam w pamięci śmierć Michele Scarponiego i świadomość, że gdyby ktoś wyjeżdżając z posesji nie zauważył mnie, to jadąc ponad 70 km/h nie miałbym szans. Wiem, że to minie, że jeszcze nieraz mocno się rozpędzę, ale nie dzisiaj. W Radziszowie skręciłem na północ i pojechałem do Skawiny, a następnie do Tyńca. Tam ostatecznie pożegnałem pagórki i zaliczając ostatnie dwadzieścia kilometrów, spokojnie wróciłem do domu.

Założenie było proste: zaliczyć przynajmniej stówę. Pogoda ładna, dzień długi, do wiatru już się przyzwyczaiłem, więc nie ma wymówek. Planu nie miałem, więc trasa budowała się na bieżąco, co ma tę zaletę, że nigdy nie wiadomo, gdzie człowieka rower poniesie, oraz tę wadę, że trzeba samemu czuwać nad dystansem. W tym jednak mam pewne doświadczenie, więc pełen optymizmu wsiadłem popołudniu na rower i pomknąłem przed siebie. W słowie pomknąłem nie ma cienia przesady, bo wiaterek istotnie mi pomagał, a dzisiaj świadomie i dobrowolnie zdecydowałem się na to, że pierwsza część trasy będzie z wiatrem, a martwić będę się potem.

Zaliczyłem krótką rozgrzewkę w okolicy domu, a potem tradycyjną trasą, czyli przez Czarnochowice i Węgrzce Wielkie, pojechałem do Zakrzowa. Tam skręciłem na południe i dojechałem do Bodzanowa, gdzie ponownie skierowałem się na wschód. Jechałem lokalną drogą, równoległą do dziewięćdziesiątki czwórki, na której musiałem się zmierzyć z dość solidnym podjazdem do wsi Słomiróg. Liczyłem, że potem odprężę się na szybkim zjeździe, ale nic z tego nie wyszło, ponieważ do wsi dotarła cywilizacja w postaci… kanalizacji. Droga na zjeździe była rozkopana, więc musiałem przypomnieć sobie, jak to drzewiej bywało, gdy zasuwałem po bezdrożach na „góralu”. Kłopoty z asfaltem skończyły się w Zagórzu, czyli w kolejnej wsi za Słomirogiem. Tam wpadłem na pomysł, aby kolejne kilometry wiodły po wspomnianej wcześniej drodze numer 94. Tak też uczyniłem, a jadąc po idealnie gładkim asfalcie, kalkulowałem w głowie, dokąd i którędy mam pojechać, aby nie mieć kłopotu z zamierzonym dystansem i nie „dokręcać” potem na siłę brakujących kilometrów. Gdy już narodził się zarys koncepcji, gdy już pokonałem pagórki w okolicach Brzezia, to zjechałem z głównej drogi, wróciłem się do tejże wsi, a stamtąd najpierw pojechałem do Szarowa, a później do Kłaja. Tam znów trochę pokombinowałem, aby dorzucić do kolekcji dodatkowe kilometry, a gdy już skończyłem kombinować, skierowałem się do Targowiska, Cikowic, Damienic i Proszówek. Już wiedziałem, że „dobicie” do setki ma wszelkie znamiona powodzenia, ponieważ znałem każdy kilometr na trasie, którą chciałem pokonać. Osiem kilometrów do Mikluszowic minęło „jak z bicza strzelił”. A potem skręciłem do Puszczy Niepołomickiej. Tam skończyła się bajka pt. wiatr w plecy, ale pomyślałem, że nic mnie to nie obchodzi. Rzadko trzymam kierownicę w dolnym chwycie, ale to był właśnie ten moment. Maksymalnie zmniejszyłem opory powietrza i mogłem jechać nieco tylko wolniej niż do tej pory. Szesnaście kilometrów dalej byłem już w Niepołomicach, po kilku kolejnych wjeżdżałem do wsi Grabie, a wkrótce potem do Brzegów. Tam mogłem wybrać najkrótszą drogę, ale utrudniłem sobie życie. Nie bacząc na lekkie „zapieki” w udach, przejechałem jeszcze przez Śledziejowice do obwodnicy Wieliczki i dopiero stamtąd skierowałem się w stronę ulicy Potrzask, na której licznik dystansu przekroczył setkę. Do domu miałem już tylko cztery kilometry, ale to nie był spacerek. Pomimo pierwszych oznak zmęczenia nie chciałem tracić dobrej „średniej”, więc mocniej nacisnąłem na pedały i przeciwstawiając się sile natury w postaci przeciwnego wiatru, w dobrym tempie dotarłem do domu.

To był dobry dzień i dobry czas. Kolejny raz dziękuję Bogu, że dał mi pasję, która sprawia, że żyjąc na tym świecie, mogę uciec od niego, by znaleźć ciszę, zatrzymać czas, wyjść poza codzienność, pomyśleć o tym wszystkim, co naprawdę ma znaczenie, a nie jest tylko kilkudziesięcioletnią chwilą, która w końcu przeminie.

Nie ścigam się, nie biorę udziału w ustawkach, nie startuję w Tour de Pologne Amatorów. Po prostu jeżdżę, czerpiąc z tego przyjemność, radość, zdrowie. Rower to moja pasja i już. Faktem jednak jest, że zwracam uwagę na moje statystyki i cieszę się, gdy widzę postęp, gdy jeżdżę szybciej, gdy coraz łatwiej pokonuję coraz dłuższe dystanse, a na podjazdach nie towarzyszy mi zadyszka. Obserwowany progres sprawił, iż zacząłem uważać siebie za dość zaawansowanego amatora. Na tyle zaawansowanego, że posiadającego „moralne” prawo poruszania się na wypasionym rowerze. Zawsze bowiem uważałem, że sprzęt powinien być dobrany mniej więcej proporcjonalnie do umiejętności. Chociażby po to, aby uniknąć żenującego widoku, gdy mocno sapiący gość, jadący na Dura-Ace, jest na luzie wyprzedzany przez człowieka na Sorze, albo nawet na rowerku kupionym w hipermarkecie. Wydawało mi się więc, że jakkolwiek nie byłem, nie jestem i nie będę profesjonalnym kolarzem, to potrafię już to i owo, a więc mogę zaszaleć. I z takim przeświadczeniem żyłem do dzisiaj.

Dzisiaj wybrałem się na popołudniową przejażdżkę. Tak na marginesie chciałbym zaznaczyć, że nie cierpię słowa „przejażdżka”, ale niestety język polski jest bardzo ubogi nie tylko w kwestii wyznawania miłości (kocham cię, miłuję cię i… to chyba koniec). Trening to nie był, wyprawa też nie, eskapada również. Pozostaje przejażdżka. No więc wybrałem się na przejażdżkę, podczas której przez pierwsze 45 kilometrów musiałem walczyć z przeciwnym wiatrem. Pojechałem na wschód do Bochni, poruszając się raczej płaską trasą wiodącą przez Szarów i Kłaj. W Bochni zawróciłem, wiatr zaczął mi sprzyjać, a ja wybrałem powrót przez mój ulubiony Górny Gościniec, a następnie po drodze numer 94. Ta część trasy była więc mocno pagórkowata. Cały czas, zarówno pod wiatr jak i z wiatrem, jechało mi się dobrze, czułem się wypoczęty, więc starałem się nie oszczędzać i mocno naciskałem na pedały. Zadowolony z siebie wróciłem do domu i postanowiłem przyjrzeć się danym.

Kilka dni temu zainstalowałem wersję „trial” aplikacji WKO4. To profesjonalna aplikacja pozwalająca na analizę plików z mierników mocy. Jest wykorzystywana przez wielu sportowców, zarówno zawodowych jak i zaawansowanych amatorów do kontrolowania swoich postępów. Kosztuje 169 dolarów, a więc całkiem sporo, ale – jak już wspomniałem – zainstalowałem na próbę darmową wersję, która działa przez 14 dni. Wrzuciłem doń plik z Garmina i… przeżyłem mały szok. Okazało się, że profil mocy wygenerowany na podstawie dzisiejszej wyprawy zalicza mnie ledwie do poziomu pomiędzy „umiarkowanym” a „zadowalającym” i to nie w każdym przedziale czasu. Są takie, gdzie reprezentuję poziom „rekreacyjny”. Dla przyzwoitości sprawdziłem jeszcze dane z ubiegłego roku, co nieco poprawiło mi humor, bo w niektórych przedziałach sięgałem poziomu „dobry”, ale były też takie, gdzie schodziłem poniżej „rekreacyjny”. Oczywiście mógłbym powiedzieć, że nigdy nie miałem odpowiedniej motywacji, nigdy się nie ścigałem, nigdy nie jechałem „w trupa”. Fakt jednak pozostaje faktem – panie Piotrze, nie jesteś pan wybitnym kolarzem amatorem, nie jesteś pan nawet dobry, jesteś pan przeciętny.

Lekcja pokory? Tak. Ale co z tego. Na szczęście jeżdżę dla przyjemności, więc kolejnym razem znów wsiądę na rower z radością, oczekując niesamowitych wrażeń i wspaniałych doznań. W końcu to moja pasja. I tylko gdzieś tam przeleci przez głowę myśl – może zamienić Dura-Ace na Sorę?



Profil mocy źródłem pokory…

Już wczoraj wiedziałem, że tej soboty sobie nie odpuszczę. Zapowiadał się piękny i słoneczny dzień, czyli idealne warunki, aby przetestować nowy rower na zdecydowanie dłuższej trasie niż wczoraj. Jednak znów nie byłem panem swojego czasu, ponieważ wczesnym popołudniem mieli nas odwiedzić moi teściowie, a więc wypadało być wtedy obecnym nie tylko duchem, ale i ciałem. Miałem tylko jedną możliwość, którą oczywiście była świadoma i dobrowolna pobudka o porze, która nie przystoi w sobotę. Już więc o świcie piłem mocną kawę, ale myliłby się ten, kto myślałby, że wyłącznie rower zaprzątał wszystkie zakamarki mojej głowy. Nic z tych rzeczy. Kawę piliśmy wspólnie z Moniką i rozmawialiśmy o niesamowitej postaci, jaką był... prorok Elizeusz. Zainteresowanych odsyłam do 2 Księgi Królewskiej, bo naprawdę warto, a ja wracam do głównego wątku.

Tym razem przygotowywałem się do wyjazdu w nieco mniejszym pośpiechu aniżeli kilkanaście godzin wcześniej. Spodziewając się dłuższej jazdy, zaopatrzyłem się w stosowną liczbę batonów energetycznych oraz dwa pełne bidony. Dokładnego planu trasy nie przygotowałem, ale miałem kilka pomysłów, z których każdy prowadził mnie na południe, ale różnymi drogami. Wszystko wykrystalizowało się dopiero wtedy, gdy o 9:17 ruszyłem przed siebie.

Wiosna jest czasem, kiedy ponownie odkrywa się piękno dawno nieodwiedzanych tras. Pozwoliłem sobie odtworzyć jedną z moich ulubionych, którą nie podążałem przynajmniej od jesieni ubiegłego roku. To pętla wiodąca przez Gdów, Dobczyce i Świątniki Górne. To trasa, na której jest praktycznie tylko jeden dłuższy płaski odcinek pomiędzy Gdowem a Dobczycami. Poza tym dominują mniejsze i większe pagórki, które w sumie dają całkiem przyzwoitą wartość przewyższeń. Byłem oczywiście skupiony na testowaniu nowego roweru. Dłuższy dystans daje już pewien obraz całości. Najbardziej interesowało mnie, czy nowe siodełko faktycznie okaże się wygodne. Doświadczenie nauczyło mnie, że kluczowym momentem jest sześćdziesiąty kilometr. Jeśli miewałem kłopoty, to właśnie wtedy. Dzisiaj spokojnie dojechałem do tego mitycznego kilometra i nie czułem nic niepokojącego. Jechałem więc dalej, pokonując kolejne dziesiątki i wciąż wszystko było w porządku. Mam więc podstawy, aby twierdzić, że wieloletnie poszukiwania wygodnego siodełka zakończyły się sukcesem. Sam rower także zachowywał się bez zarzutu. Po raz pierwszy w życiu korzystałem z „Synchro-Shift”, czyli synchronicznej zmiany przełożeń. Wkrótce napiszę o niej coś więcej w technicznej części mojego bloga. Inna nowość, czyli kierownica, także okazuje się bardzo wygodna, o czym wspominałem już wczoraj. Aby jednak nie było zbyt „cukierkowo”, muszę napisać, że wczorajsze narzekanie na hamulce zostało potwierdzone. Wkładki Clarks CP202 okazały się niewypałem. Wcale nie dlatego, że słabo hamują, ale przede wszystkim dlatego, iż „zebrały” z obręczy trochę opiłków aluminium i zaczęły robić za „frezarkę”.

W sumie przejechałem nieco ponad sto kilometrów. To pierwsza setka w tym roku i na dodatek dość wymagająca jak na pierwszą dłuższą wyprawę. Najważniejsze, że wciąż odczuwam niesamowitą frajdę z jazdy i „nim pierwsza seta zaszumi w głowie” już planuję następne…

Oto jest. Kalendarzowa, ale jednak wiosna. Najpiękniejsza pora roku. Nieważne, że póki co, jeszcze jej nie widać. Nie ma znaczenia, że zieleń nie wystrzeliła ku niebu swoją zmysłową soczystością. Ważne, że już jest, bo teraz każdy dzień będzie lepszy, cieplejszy, piękniejszy.

Pierwszy wiosenny dzień uczciłem – jakże by inaczej – przejażdżką. Symbolicznie zerwałem z miejski klimatami i uciekłem na południe, na moje ulubione pagórki, do miejsc, których nie odwiedzałem od ubiegłej jesieni. Zaliczyłem jedną z moich „klasycznych” tras, która na początku zaprowadziła mnie do Świątnik Górnych, a potem do Mogilan, Radziszowa, Skawiny i Tyńca. Było więc całkiem sporo przewyższeń, a i niewiele brakowało, abym na szalonym zjeździe z Bukowa do Radziszowa, pobił osobisty rekord prędkości. Bawiłem się więc przednio, wierząc, że ta pierwsza wiosenna eskapada jest zapowiedzią wspaniałego sezonu.

Niepisaną tradycją jest, że gdy tylko poczuję zapach wiosny w powietrzu, wybieram się na przejażdżkę do Puszczy Niepołomickiej. Dzisiaj tej tradycji stało się zadość. Pogoda była rewelacyjna, więc nareszcie zaliczyłem dłuższą przejażdżkę, niż ostatnio miałem to w zwyczaju. Niewątpliwie dobrą informacją jest ta, że Puszcza Niepołomicka nadal istnieje, a piły łańcuchowe uruchomione karzącą ręką ministra Szyszki nie dotarły w to miejsce i nie zamieniły oazy zieleni w raj dla deweloperów. Dzisiaj puszcza była rajem, ale dla mieszkańców Krakowa i okolic, którzy tłumnie ściągnęli w to miejsce, aby w jego pięknym wnętrzu ukryć się przed światem. Trudno więc powiedzieć, że miałem absolutną ciszę i spokój, ale i tak było cudownie. Byłoby jeszcze wspanialej, gdybym odpowiednio się ubrał, bo nie przypuszczając, że może być aż tak ciepło, założyłem zdecydowanie zbyt grubą odzież. Trochę się więc męczyłem, a o ostatnich siedmiu kilometrach, które przejechałem pod silny wiatr, wolałbym jak najszybciej zapomnieć.



Zaplątany widok…

Względność postrzegania czasu fascynuje mnie. Gdy byłem dzieckiem, rok wydawał się nieskończenie długi, a dorosłość odległa bardziej niż najdalsza znana galaktyka. Problem deficytu czasu nie istniał – wydawał się być baśniowym tworem ze świata dorosłych. Czerpałem więc z tego dobrodziejstwa pełnymi garściami, jakby podświadomie czując, że stan ów wiecznie trwać nie będzie. Nie pamiętam już, kiedy to się zmieniło, kiedy nadszedł ten moment, gdy czas zaczął przyspieszać i gnać coraz prędzej. Senny, leniwy, detaliczny lot kartek z kalendarza został zastąpiony hurtowym upadkiem całych miesięcy i lat. Rok za rokiem, dekada za dekadą…

Dopiero co podsumowywałem poprzedni rok i z nadzieję wchodziłem w kolejny. Dopiero co snułem plany wiosennych i letnich przejażdżek. Tymczasem znów zima, znów święta Bożego Narodzenia, a huk fajerwerków za oknem nie pozostawia żadnych złudzeń, że nadszedł zmierzch kolejnego roku. A dobry był to rok. Dobry pod każdym względem, a w sferze duchowej spokojnie mogę zaryzykować stwierdzenie, że nawet przełomowy. Skupię się jednak na jego rowerowej części, którą dzisiaj symbolicznie zamknąłem wycieczką do Puszczy Niepołomickiej. Pogoda była prawie idealna, świeciło słońce, a nade mną królowało błękitne niebo. Miałem więc czas, aby wspomnieć minione dwanaście miesięcy, zanim ich echo na wieki ucichnie w studni przeszłości.

Pobiłem swój rekord rocznego przebiegu. Wyraźniej niż rok wcześniej i niewiele zabrakło, abym złamał granicę jedenastu tysięcy kilometrów. Co ciekawe, jeździłem rzadziej niż rok wcześniej, z czego wynika, że średni dystans pojedynczej wycieczki był także rekordowy. Bardzo skromnie wzrosła moja średnia prędkość, ale jeśli weźmie się pod uwagę fakt, że pokonałem prawie dziesięć tysięcy metrów przewyższenia więcej niż rok wcześniej, a mimo to jeździłem szybciej, to jest chyba całkiem nieźle jak na amatora w średnim wieku. Gdybym naprawdę się zaparł i zaczął realizować poważny plan treningowy, to… No właśnie. Gdybym się zaparł, ale się nie zaparłem, bo pomimo tych wszystkich statystyk, w których lubuję się jako inżynier, nie jeżdżę dla liczb, tabelek i wykresów, ale dla endorfin, adrenaliny, zdrowia i tego wszystkiego, czego zakręconym na punkcie roweru tłumaczyć nie trzeba. I niech tak pozostanie w nowym roku…



2016 w kalejdoskopie

Sobotni poranek był pochmurny i wietrzny. Nie zanosiło się, że później będzie lepiej, więc uznając te warunki za całkiem niezłe, ekspresowo skonsumowałem śniadanie, przebrałem się i wskoczyłem na rower. Wcześniej zdążyłem nawet zaprojektować sobie trasę. Wycwaniłem się, bo znając kierunek wiatru, celowo skierowałem się na zachód. W ten sposób miałem walczyć z przeciwnościami aury jedynie do połowy drogi, a potem wiatr miał się stać moim sprzymierzeńcem. Istotnie dobrze uczyniłem, bo powiedzieć, że wiatr był silny, to nic nie powiedzieć. Wiało tak mocno, że miejscami prędkość spadała do około 20 km/h, czyli czułem się tak, jakbym pokonywał kilkuprocentowy podjazd. Oj dłużyła się ta jazda, której punktem środkowym był most na Wiśle w Łączanach. Późną jesienią nigdy tam nie byłem, a zresztą w ogóle już dawno mnie tam nie widziano. Walka z wiatrem dość mocno mnie wyczerpała i z ulgą dotarłem do Łączan, a z jeszcze większą ulgą skręciłem na wschód, rozpoczynając drogę powrotną. Teraz wiatr mi sprzyjał, ale cóż z tego, skoro wcześniejsze kilkadziesiąt kilometrów pozostawiły niezatarty ślad na mojej kondycji. Nie mogłem więc w pełni rozwinąć skrzydeł i dość szybko, ale nie tak szybko, jakbym chciał, zbliżałem się do Krakowa. W ten sposób dorzuciłem prawie 90 kilometrów do grudniowej kolekcji.

Sobota. Czekałem na nią z nadzieją, że nareszcie będę mógł wyruszyć na trasę za dnia. Miałem już dość monotonnego przemierzania tych samych dróg spowitych ciemnością wieczoru. Sobota jednak nie przywitała mnie piękną pogodą. I nawet nie chodzi o to, że było chłodno, bo pod koniec listopada ma prawo być zimno, ale o to, że Kraków pogrążony był we mgle i w smogu. Jasność była więc wyłącznie pozorna, sprawiając, że widok za oknem był raczej alegorią depresji niż pozytywnego nastawienia do rzeczywistości. A ja tymczasem byłem nastawiony na maksa pozytywnie, więc nie zastanawiając się długo, ani nie narzekając, wyszedłem z domu i tuż przed jedenastą wyruszyłem przed siebie.

Początek był spokojny, rutynowy i… mglisty. Przejechałem przez Węgrzce-Wielkie, Zakrzów, Szarów i dotarłem do Targowiska. Potem przejechałem przez most na Rabie i skręciłem na południe. Cały czas jechałem we mgle i było coraz chłodniej. Nie traciłem jednak nadziei i w końcu moja wiara została nagrodzona. Za Nieszkowicami wyjechałem z mgły i znalazłem się w zupełnie innym, pogodnym, przejrzystym, pozbawionym smogu, cieplejszym świecie. Widok ten dodał mi energii. Przejechałem przez Kamyk, a w Ubrzeziu skręciłem w stronę Łapanowa. Tam skierowałem się na północ, dobrowolnie godząc się na zaliczenie pierwszego od wielu dni, sensownego podjazdu. Szło mi nadspodziewanie sprawnie i nawet nie zauważyłem, kiedy zaliczyłem sto pięćdziesiąt metrów przewyższenia. Zjechałem do Marszowic, żałując nieco, że na wąskiej, krętej i miejscami mokrej drodze, nie puściłem nieco ułańskiej fantazji.

W okolicach Niegowici znów zanurzyłem się we mgle. Wkrótce zameldowałem się w Brzeziu, gdzie zamierzałem wjechać na drogę 94. Musiałem jednak nadłożyć kilka kilometrów, bo wjazd był zablokowany przez koparkę, która – koparki tak już mają – robiła dziurę w ziemi. Potem nie było już żadnych niespodzianek. Bezpiecznie jechałem poboczem, z rzadka wyprzedzany przez nieliczne samochody. Moja „rowerowa” sobota powoli kończyła się. Od poniedziałku znów będę musiał przestawić się na „ciemność, widzę ciemność, ciemność widzę”.



Okolice Woli Wieruszyckiej

I tak oto, osiemnastego dnia miesiąca listopada roku Pańskiego 2016, przekroczyłem granicę dziesięciu tysięcy kilometrów. To o ponad tydzień wcześniej niż rok temu. Teoretycznie wciąż mam więc szansę na pobicie osobistego rekordu przebiegu rocznego, ale podchodzę do tego wyjątkowo spokojnie. Jak się uda, to będzie super, jak się nie uda, to też będzie dobrze.

I to byłoby na tyle. Dzisiaj jakoś nie chce mi się napisać niczego więcej.