Po mojej ostatniej, rekordowej przejażdżce zafundowałem sobie trzy dni wolnego od roweru. Bynajmniej nie dlatego, że czułem się zmęczony, ale dlatego, że miałem problem z zaplanowaniem ciekawej trasy. W odróżnieniu od profesjonalistów, którzy po prostu zaliczają konkretny trening i zapewne mogą tysiąc razy pokonać tę samą trasę, ja potrzebuję dodatkowych bodźców widokowo-romantycznych. Jakiś czas temu w aplikacji BaseCamp wrzuciłem sobie na jedną mapę wszystkie przejechane od 2011 roku trasy. Okazało się, że w promieniu kilkudziesięciu kilometrów do Krakowa jest ledwie kilka krótkich odcinków dróg, których jeszcze nie przejechałem na rowerze! A jeśli zmniejszę promień poszukiwań do, powiedzmy 20 km, to nie tylko znam wszystkie drogi, ale przejechałem je po wielokroć. Szukając nowych wyznań, muszę więc szukać coraz dalej i dalej na mapie, a to oznacza, że coraz trudniej jest mi znaleźć ciekawą trasę, którą mógłbym zaliczyć w popołudnie dnia powszedniego i zdążyć wrócić przed nocą. Wszak długie dni już się skończyły…

Dzisiaj zdecydowałem się na wyjazd w kierunku zachodnim. Najpierw musiałem dojechać do Piekar. Biorąc pod uwagę, że mieszkam na południowym wschodzie Krakowa, bliżej Wieliczki aniżeli centrum, była to droga przez popołudniową mękę wyznaczoną przez godziny szczytu. Dopiero gdy za Salwatorem wskoczyłem na wały wiślane, mogłem rozwinąć skrzydła i energicznie ruszyć do przodu. Z Piekar pojechałem do Czernichowa, trzymając się bocznych, spokojnych dróg. A potem dotarłem do Łączan. Tym razem nie zamierzałem przejechać na drugą stronę Wisły, ale pojechałem dalej do wsi Kamień, a później na północ w kierunku Alwerni. To pagórkowaty teren, który symbolicznie rozpoczął trudniejszy etap dzisiejszej jazdy. W Alwerni pojawiłem się na moment na drodze 780, którą w piątek podążałem do Strzelec Opolskich. Dzisiaj przejechałem krótki odcinek w przeciwnym kierunku. Wkrótce skręciłem na północ i przejechałem przez Regulice, docierając do wsi Nieporaz. Tam skręciłem na wschód, inicjując etap powrotu do Krakowa. Podjazd do Grojca, potem zjazd, lekki podjazd, zjazd do Frywałdu i kolejny solidniejszy podjazd, tym razem do Chrosnej. Mimo, że poruszałem się pod wiatr, czułem, że jest moc. A potem zaczął się długi zjazd, który trwał praktycznie do samych Balic. Byłem już więc na przedmieściach Krakowa. Wystarczyło jedynie kolejny raz przejechać przez całe miasto…



Autostrada Popołudniowego Słońca…