Oczywistą oczywistością, co zapewne przyzna każdy, kto przesiadł się z roweru górskiego na szosowy, jest fakt, iż na tym ostatnim jeździ się szybciej. Wynika to z czterech głównych powodów. Po pierwsze, mniejsze opory toczenia. Opona szosowa przy terenowej wygląda wszakże, niczym odpustowy balonik przy Zeppelinie. Po drugie, rower szosowy jest lżejszy, o wiele lżejszy lub mega lżejszy od górskiego. Po trzecie, pozycja na rowerze szosowym jest z reguły bardziej aerodynamiczna, co przekłada się na mniejszy opór powietrza. No i wreszcie po czwarte, szosówką zapewne nie eksplorujemy kamienistych, górskich ścieżek, ograniczając się do utwardzonych dróg. Z pierwszej oczywistej oczywistości wynika druga oczywistość oczywista, że skoro jeździmy szybciej, to – uwaga, teraz zapachnie fizyką – w tej samej jednostce czasu będziemy w stanie pokonać dłuższy odcinek drogi.

Z opisanych powyżej faktów staram się w tym roku czerpać pełnymi garściami, a raczej pełnymi obrotami korby. Jeśli pogoda sprzyja, jeżeli nie mam jakiegoś kryzysu formy, to nawet w tzw. tygodniu roboczym, pomimo deficytu snu i bądź co bądź zmęczenia, udaje mi się zaliczać całkiem sensowne dystanse.

Trzy dni bez roweru i bez dobrej pogody zrobiły swoje. Wiedziałem, że dzisiaj dopadnie mnie głód jazdy. Wyruszyłem około pół do piątej, czyli mniej więcej wtedy, gdy Michał Kwiatkowski miał jeszcze kilkadziesiąt kilometrów do mety 6 etapu Tour de France. Swoją drogą szkoda, że nie wygrał, ale co się odwlecze… Na początku wybrałem absolutny standard i rutynę, żeby nie powiedzieć „rowerową nudę” i pojechałem na wschód po doskonale znanych drogach. W ten sposób dojechałem do Targowiska , gdzie szablonowość się skończyła, bo pomyślałem, że skoro tyle razy w tym miejscu skręcam na północ, to dzisiaj skręcę na południe. Pojechałem więc przez Łężkowice do Książnic, a tam skręciłem na drogę 967, zamierzając dotrzeć do Gdowa. Prosta, prawie płaska trasa była wyjątkowo spokojna. Z rzadka wyprzedzały mnie samochody. Mogłem więc cieszyć się jazdą, tym bardziej, że na horyzoncie widziałem góry, a krajobraz w bezpośredniej bliskości pełen był zalesionych wzgórz.

Początkowo planowałem, że w Gdowie będę kontynuował jazdę drogą 967 do Dobczyc, ale zmieniłem zamiar. To znaczy pomysł dotarcia do Dobczyc pozostał, ale nie tą drogą. Skręciłem na południe, przejechałem przez most na Rabie i zaraz za nim skręciłem w stronę Stadnik. To boczna droga, która kiedyś była zapewne koszmarną hybrydą dziur i asfaltu, ale po przeszłości nie pozostała żaden ślad – zresztą, jak na wielu małopolskich drogach. Ruchu na niej nie było prawie żadnego, co potęgowało radość z jazdy. Widoki także był przednie – i te przednie, i te boczne, i nawet te tylne. Wszędzie góry, lasy, zieleń. Odprężenie, cisza, spokój, radość. W Stadnikach miałem nawet zamiar pojechać dalej na południe, ale na horyzoncie zauważyłem niepokojąco ciemne chmury. Kontynuowałem więc jazdę stronę Dobczyc, do których wkrótce dotarłem.

W Dobczycach wybrałem drogę 964 i pojechałem na północ. To oznaczało, że wkrótce będę się musiał zmierzyć z podjazdami, które na krótkim odcinku wyniosą mnie prawie 200 metrów w górę. Nie wiem dlaczego, nie wiem jak, ale dzisiaj wszystko było proste. Nadspodziewanie sprawnie i bez zadyszki wywiozłem w górę swoje, ponad 80-cio kilogramowe ciało. A wiatru bynajmniej nie miałem w plecy. W Koźmicach skręciłem na zachód, by przez Gorzków i Rzeszotary dotrzeć do Świątnik Górnych. Tam skręciłem na północ, zamierzając wrócić do Krakowa. W Grodzie Kraka wcale nie zamierzałem skierować się szybko do domu. Różnymi drogami dotarłem do ulicy Tynieckiej, potem wzdłuż Wisły dojechałem na Podgórze, tam masochistycznie po bruku wspiąłem się ulicą Parkową, przejechałem przez Bonarkę, a potem ulicami Sławka i Łużycką dotarłem do Cechowej. A tam niespodzianka. Chmura, którą widziałem wcześniej na południu, dotarła niedawno w to miejsce i musiałem pokonać kilkaset metrów mokrego asfaltu. Potem już tylko ulica Obronna, Kostaneckiego, Jakubowskiego, kawałeczek Wielickiej i byłem w domu.