Na każdą z moich dotychczasowych przejażdżek zabierałem plecak. Oprócz tak niezbędnych akcesoriów jak pompka, podręczny zestaw kluczy, łatki i łyżki do opon, zapasowa dętka, pakowałem do niego aparat fotograficzny i dokumenty. W zależności od długości trasy, zabierałem także mniej lub więcej batoników energetycznych, bananów, a w upalne dni do plecaka trafiał także dodatkowy zapas wody. Plecak doskonale sprawdzał się na trasach, które rozpoczynałem i kończyłem pod domem i których pokonanie nie trwało dłużej niż pięć, sześć godzin. Gdy jednak zamierzałem wybrać się na całodniową eskapadę, a nawet zaplanować nocleg, co wiązało się z zapakowaniem dodatkowych rzeczy, plecak nie był optymalnym rozwiązaniem. Owszem, mogłem do niego włożyć sporo więcej, ale to wszystko musiałem wieźć na swoich plecach. Tak było w ubiegłym roku, gdy pokonywałem trasę z Katowic do Strzelec Opolskich, a po dwóch dniach (nawiasem mówiąc cudownych dwóch dniach) z powrotem do Krakowa. Plecak ważył ponad sześć kilogramów, co samo w sobie powodowało dyskomfort, a pod koniec 160-cio kilometrowej trasy bolały mnie ramiona.

Planując całodniowe wyprawy w tym roku, zamierzałem zastąpić plecak czymś innym. Coś innego oznaczało w praktyce bagażnik oraz torbę. Niestety mój rower nie pozwala na zamontowanie klasycznego bagażnika, podobnie jak większość samochodów sportowych nie ma możliwości instalacji bagażnika dachowego, bo ich właścicielom nigdy nie wpadłby do głowy absurdalny pomysł przewożenia czegokolwiek na dachu. Ja jednak zdecydowałem się na popsucie linii „nadwozia” mojego roweru i nabyłem bagażnik, którego jedynym mocowaniem była obejma na sztycę. Pozostało jedynie sprawdzić ów nabytek w „praniu”…

Do testu wybrałem dawno nie eksplorowany obszar Ojcowskiego Parku Narodowego. Zapakowałem wszystkie niezbędne rzeczy do torby, którą umocowałem na bagażniku. Znosząc rower po schodach, czułem, że jest wyraźnie cięższy. No cóż. Dotychczas ciężar ten nosiłem na własnych plecach. Pokonując pierwsze kilometry czułem się trochę dziwnie, mając wolne plecy. Kilkukrotnie zatrzymywałem się, aby sprawdzić, czy przypadkiem bagażnik nie zaczyna obracać się wokół sztycy – obejma to wszakże jedyny element mocujący. Wszystko było ok. Po piętnastu kilometrach dotarłem do skrzyżowania ulic Pachońskiego i Łokietka, gdzie rozpoczynała się właściwa cześć dzisiejszej trasy.

Najpierw pojechałem do Giebułtowa. Na pierwszych podjazdach mogłem ocenić, co się zmieniło po zamianie pleców na bagażnik. Z jednej strony miałem większy komfort jazdy, z drugiej zauważyłem, że podczas mocnego, dynamicznego pedałowania na stojąco, połączonego z balansowaniem rowerem, ten ostatni zachowuje się zupełnie inaczej – dodatkowa masa robi swoje. Trzeba się albo do tego przyzwyczaić, albo… porzucić sportowy styl jazdy na rzecz spokojnego turystycznego przemieszczania się.

Za Giebułtowem skręciłem do Januszowic, a potem w stronę miejscowości Korzkiew. Można tutaj zobaczyć średniowieczny zamek lub zmierzyć się z podjazdem pod równie stary kościółek. Dzisiaj jednak skierowałem się do Prądnika Korzkiewskiego, gdzie wjechałem w przecudnej urody, zieloną Dolinę Prądnika. Droga ta zaprowadziła mnie do Ojcowskiego Parku Narodowego.


Droga przez Dolinę Prądnika…


…zaprowadziła mnie do ruin zamku w Ojcowie


Teoretycznie dzisiaj był dzień roboczy, ale niektórzy świętują długi weekend, a i wakacje nadal trwają, więc na szlaku, po którym się poruszałem, był ruch niczym na Piccadilly Circus. Udało mi się jednak znaleźć spokojne miejsce na pierwszy, krótki postój.


Z bagażnikiem


Potem pojechałem do Pieskowej Skały. To chyba obowiązkowe miejsce, w którym każdy turysta winien się pojawić. Ja ograniczyłem się tylko do zrobienia kilku zdjęć i minąwszy zatłoczony parking, pojechałem dalej.


Zamek w Pieskowej Skale


Przejechałem przez Sułoszową i ostro skręciłem na wschód. Przed Wielmożą był najwyższy punkt dzisiejszej trasy. Około 460 m n.p.m. Za Wielmożą zmieniłem kierunek na północny, by w Zadrożu ponownie skręcić na wschód. Minąłem Tarnawę, Barbarkę i skręciłem na południe. Przejechałem przez Minogę, Przybysławice, Rzeplin. Widząc przy drodze malutki cmentarz, zatrzymałem się na chwilę. Okazało się, że są to bezimienne mogiły żołnierzy austriackich i rosyjskich, którzy polegli tutaj podczas I Wojny Światowej. Napis na tablicy pamiątkowej głosi „Wspólna bezimienna mogiła żołnierzy I Wojny Światowej poległych w listopadzie i grudniu 1914 roku w walkach zaborców austriackich i rosyjskich. Niech umęczona Polska ziemia lekka im będzie. Listopad 1998.”


Bezimienne austriackie i rosyjskie ofiary I Wojny Światowej w Rzeplinie


Jeszcze tylko Stary Krasieniec, Garliczka, Garlica Duchowna, Zielonki i byłem już na przedmieściach Krakowa.

Przejechałem przez całe miasto i otworzywszy lodówkę mogłem wypić szklankę zimnej coli. No i zadzwoniłem do Moniki, aby na gorąco zdać krótką relację z dzisiejszej przejażdżki. Za półtora tygodnia nie będę musiał dzwonić, albowiem miasto i gmina Strzelce Opolskie straci na rzecz Krakowa troje swych obywateli i… jam to, nie chwaląc się, uczynił!

Kontynuując wątek wykorzystywania zaprojektowanych onegdaj w MapSource tras rowerowych, zamierzałem dzisiaj odwiedzić Puszczę Niepołomicką. Do wyboru miałem aż cztery mutacje trasy, różniące się między sobą dystansem. Stwierdziłem, że pójdę na całość i wybrałem najdłuższy, prawie 100 kilometrowy wariant. Około czterdziestu kilometrów miało prowadzić wśród bujnej zieleni niepołomickich lasów. Przygotowania rozpocząłem od sprawdzenia prognozy pogody. Cztery źródła podawały cztery różne prognozy. Różnice dotyczyły głównie tego, czy będzie padał deszcz i jak intensywne będą to opady. Mając ogólny pogląd na warunki atmosferyczne, wyruszyłem na trasę.

Pierwsza część to ponad 20-to kilometrowy dojazd do puszczy. Znam doskonale tę drogę i chyba wypróbowałem większość jej wariantów. Dzisiaj jechałem przez Kokotów, Węgrzce Wielkie, Zakrzów, Zakrzowiec, Staniątki i Dąbrowę. W Szarowie wjechałem do puszczy.

Prognozy mówiące o opadach deszczu zaczęły się sprawdzać i od czasu do czasu mniej lub bardziej padało. Po Puszczy Niepołomickiej poruszałem się głównie drogami gruntowymi. Tylko krótkie odcinki wiodły po asfalcie. Od czasu do czasu trafiałem na „błotne” fragmenty i choć starałem się pokonywać je wolniej i ostrożniej niż resztę trasy, nie zawsze się to udawało. Dobrze, że nie umyłem roweru – pomyślałem, widząc, jak przybywa brunatnych grudek na ramie. Moje nogi nie wyglądały lepiej.


Droga przez puszczę


A kuku…


Po kilkudziesięciu kilometrach jazdy przez puszczę dotarłem do Baczkowa i skierowałem się na północ. Jechałem po czymś, co przypominało asfalt. Droga była przygotowana do położenia nowej nawierzchni, więc stary asfalt został mocno zryty. Czułem się, jakbym nadal jechał drogą gruntową. Poruszałem się wzdłuż wschodniej granicy Puszczy Niepołomickiej. Minąłem Gawłówek, Mikluszowice, Dziewin, a w miejscowości Drwinia skręciłem na zachód.


Najnowsze technologie w OSP Drwinia ;)


Po chwili ponownie byłem w puszczy. Tym razem trafiłem na zdecydowanie najgorszą drogę. Niedawne opady deszczy w wielu miejscach pozostawiły kałuże, których nie sposób było ominąć. Na dodatek okazało się, że przebieg drogi tylko w przybliżeniu przypominał trasę zapisaną w GPS. Ale do tego zdążyłem się już przyzwyczaić ;). Dotarłszy do miejscowości Chobot, skręciłem na północ w stronę Wisły. Zamierzałem jechać drogami wzdłuż jej brzegu, aż do Niepołomic.


„Miłość” strachów


Wisła poniżej Niepołomic nie wygląda na Królową Polskich Rzek


Przejechałem przez Wolę Zabierzowską, od północy minąłem Zabierzów Bocheński i Wolę Batorską. Niedługo później dotarłem do mostu na Wiśle w Niepołomicach. Według planu miałem jechać nadal wzdłuż brzegu rzeki, ale… nie czułem zmęczenia, więc postanowiłem, że wydłużę sobie trasę.

Nie byłem specjalnie oryginalny i wybrałem trasę, którą wielokrotnie już pokonywałem. Przejechałem tunelem w Ruszczy, potem pojechałem w kierunku Osiedla Piastów. Ulicą Powstańców dotarłem do Al. 29 Listopada. Nad Strugą, Jabłonną, Siewną, Górnickiego i Białoprądnicką dotarłem do Pachońskiego. Kolejne ulice zaprowadziły mnie do Wrocławskiej, a Świętokrzyską, Mazowiecką, Krowoderską, Szlak i Warszawską dotarłem do Starego Miasta. Przeskok pod Wawel, kilka kilometrów wzdłuż Wisły, Rybitwy i gdy docierałem w okolice domu, witał mnie zachód słońca.


Dojeżdżając do domu…

Ponad rok temu zaprojektowałem sobie w MapSource dwie trasy, które pokrywały się w mniejszym bądź większym stopniu ze szlakiem rowerowym Greenway. Nazwałem je mało oryginalnie Greenway I oraz Greenway II. Niestety wówczas nie miałem okazji zrealizować swoich planów wycieczkowych i obie trasy przeleżały sobie spokojnie na dysku twardym, czekając na lepszy czas.

Lepszy czas nadszedł dzisiaj. Temperatura w granicach 25 °C, lekki zachodni wiatr, niewielkie zachmurzenie. Półtora litra życiodajnego napoju powędrowało do bidonów, awaryjne pół litra do plecaka, a ponadto trzy banany i dwa batoniki energetyczne. Tuż po trzynastej wsiadłem na rower, włączyłem całą „elektronikę”, wpiąłem buty w pedały i ruszyłem w drogę.

Najpierw musiałem dojechać w okolice Wawelu, gdzie „oficjalnie” rozpoczynała się trasa zapisana w GPS. Dojechałem na Salwator, a potem skierowałem się w stronę Błoń. Przejechałem ulicą Piastowską i skręciłem w ulicę Buszka. Małymi uliczkami dotarłem do Królowej Jadwigi, a następnie przejechałem przez Park Decjusza. Ulicami Kasztanową oraz Olszanicką dojechałem do Chełmskiej. Tam czekała na mnie niespodzianka w postaci kompleksowego remontu nawierzchni, a więc kolejne kilkaset metrów przejechałem po kamieniach. Na szczęście jakieś dwieście metrów przed szczytem wzniesienia wjechałem na asfalt. Dotarłem do ulicy Zakamycze, a niedługo potem czekał mnie przejazd gruntową drogą do Kryspinowa. Dukt ów nie był specjalnie łatwy, gdyż nawierzchnia składała się głównie z luźnych kamieni i cały czas musiałem bacznie obserwować dokąd zmierzam i trzymać mocno kierownicę, aby przedwcześnie nie zakończyć mej eskapady. Z Kryspinowa pojechałem do Cholerzyna i Mnikowa. Przejechałem tuż obok przepięknej Doliny Mnikowskiej, a przed Baczynem zrobiłem sobie pierwszy krótki postój.


Droga do Kryspinowa


Okolice Czułowa


Pierwszy odpoczynek


Za Baczynem zagłębiłem się w lasy i pojechałem w stronę Rudna. To jeden z moich ulubionych szlaków. Jazda przez piękny, gęsty las pozwala na oderwanie się od rzeczywistości i wpłynięcie na bezkresne, niczym nie ograniczone wody własnej wyobraźni. Z Rudna skierowałem się na południe, ale na chwilę zboczyłem z drogi, aby zobaczyć z bliska „Alvernia Studios”, czyli kompleks „marsjańskich” budynków, które często widywałem jadąc autostradą Kraków – Katowice. Niestety nie mogłem dostać się na teren studia, ale i tak warto było znaleźć się w tym miejscu, chociażby po to, aby zobaczyć budkę strażnika.


Alvernia Studios


Budka strażnika w Alvernia Studios


W miejscowości Grojec był najwyższy punkt dzisiejszej przejażdżki. Za Grojcem czekał mnie ostry zjazd przez las do Alwerni. Nie wjechałem jednak do centrum miejscowości, ale poruszałem się opłotkami. Dotarłem do Poręby Żegoty i ponownie skręciłem na zachód. Zgodnie z tym, co miałem zaprogramowane w GPS, czekał mnie przejazd gruntową drogą przez las. Niestety okazało się, że autorzy mapy „Topo Poland 2011” byli wielkimi optymistami, skoro zarośniętą na wysokość metra, ledwo widoczną ścieżkę leśną nazwali drogą. Próbowałem się przez nią przedrzeć, ale raz po raz parzony pokrzywami dałem za wygraną i zawróciłem, pokonując obszar leśny inną, znacznie bardziej przejezdną szutrową drogą. Potem przejechałem przez Podłęże, Kamień, Rusocice, Kłokoczyn i dotarłem do Czernichowa. Tutaj znów okazało się, że zaprogramowany szlak prowadził prosto w… krzaki. Po raz kolejny zmieniłem trasę i pojechałem do Wołowic, a następnie do Ściejowic.

Według planu miałem teraz jechać wzdłuż Wisły. Droga najpierw była asfaltowa, potem szutrowa, potem polna, a następnie kolejny raz w dniu dzisiejszym zobaczyłem wysokie chaszcze i krzewy. Mimo to brnąłem nadal, modląc się, aby żadna z roślin nie okazała się Barszczem Sosnowskiego. I znowu musiałem dać za wygraną, bo nijak nie mogłem już odnaleźć drogi pośród metrowych „chwastów”.


Nie wierz nigdy bezkrytycznie GPS


Zawróciłem do Ściejowic i pojechałem na północ, a potem na wschód do Piekar. Jeszcze tylko kilka kilometrów i byłem na ulicy Mirowskiej. Przejechałem na drugi brzeg Wisły i tradycyjną trasą wzdłuż Wisły dotarłem na Podgórze, a następnie do domu.

To już niemalże nowa świecka tradycja, że każdego roku na wiosnę odwiedzam Puszczę Niepołomicką. Wiosna w pełni, a więc dzisiaj był najwyższy czas, aby to uczynić. Żar lał się z nieba, więc zabrałem z sobą dwa pełne bidony i niedługo po obiedzie wyruszyłem w drogę. Tak wiele razy przemierzałem tę trasę, że trudno mi jest napisać o niej coś oryginalnego. Ważne, że gdy już dotarłem do puszczy, otoczył mnie spokój, jakiego próżno szukać w mieście. Mógłbym też napisać, że wokoło panowała błoga cisza, ale to przecież nieprawda, bo cały las tętnił życiem i radosnym śpiewem ptaków. Jakże jednak inny jest to „hałas” od zgiełku wielkiego miasta. Jak zwykle zauroczony przemierzałem ścieżki pośród drzew, starając się złapać dystans do codzienności.



Puszcza Niepołomicka

Bezpośrednią inspiracją dzisiejszego wyjazdu stał się niedawno przeczytany artykuł, z którego dowiedziałem się o zakończeniu remontu klasztoru Ojców Pijarów w Hebdowie. To drugi po Tynieckim, najstarszy klasztor na małopolskiej ziemi, a zapewne pierwszy z najstarszych, w którym w trakcie remontu zainstalowano klimatyzację. Jako, że chyba z racji zawodu lubię połączenie nowoczesnych technologii z historią, szczególnie wówczas, gdy ma to związek z miejscami związanymi z religią, pomysł, aby odwiedzić to miejsce pojawił się momentalnie i już po kilku dniach mogłem go zrealizować.

Opatrzność widać łaskawym okiem wejrzała na me zamierzenia, gdyż sobota była słoneczna, otulona błękitnym niebem, delikatny wschodni wiatr nie był przeszkodą podczas jazdy, a temperatura była optymalna i gwarantowała, że żadna część energii nie zostanie zmarnowana na produkcję chłodziwa, zwanego potem.

Bezpośredni cel podróży, czyli Hebdów znajduje się po drugiej stronie Wisły. Musiałem więc zdecydować, w którym miejscu przejadę na drugi brzeg, a odpowiedź na to pytanie jednoznacznie określała, czy wycieczka będzie krótka czy długa. Ponieważ nie lubię iść na łatwiznę, zaplanowałem wyjazd tak, aby przejechać jeszcze przez kilka innych miejsc, które lubię, do których odczuwam coś w rodzaju sentymentu. Zaplanowana trasa miała więc prawie 140 km, ale liczyłem, że w taką pogodę nie powinienem mieć większych problemów z jej pokonaniem.

Zaraz po obiedzie, który obowiązkowo składał się ze spaghetti, wczesnym popołudniem wyruszyłem w drogę. Początek był standardowy, żeby nie powiedzieć nudny. Ileż to już razy jadąc w stronę Puszczy Niepołomickiej, przejeżdżałem przez Kokotów i Węgrzce Wielkie? Jednak tym razem nie pojechałem przez Podłęże, ale przez Gruszki. To nieco trudniejszy wariant, bo po drodze jest podjazd w okolicy góry o nazwie Winnica, ale zrobiłem to celowo, aby sprawdzić, czy jestem gotowy na pokonywanie podjazdów, których w późniejszym czasie miało być całkiem sporo. Minąłem jeszcze Dąbrowę i Szarów i wjechałem do Puszczy Niepołomickiej.

Czekało mnie ponad 20 km jazdy przez tę cudowną krainę. Czyste powietrze, zapach lasu, uspokajający kolor nadziei, śpiew ptaków były moim jedynym towarzystwem. Turyści, choć zapewne było ich wielu, zniknęli gdzieś na olbrzymim obszarze, by podobnie jak ja, delektować się ciszą i spokojem. Zatrzymałem się na chwilę, aby spróbować utrwalić na zdjęciach ten klimat, ale przecież nawet najlepsza fotografia nie odda tej atmosfery.


Puszcza Niepołomicka


Puszcza Niepołomicka


Po kilkudziesięciu minutach dotarłem do Mikluszowic, które leżą przy wschodniej granicy lasu i ostatecznie pożegnałem się z Puszczą Niepołomicką. Teraz czekał mnie zupełnie inny krajobraz. Droga biegnąca wzdłuż Raby, prowadziła mnie poprzez pola uprawne. Teren był płaski, więc jazda nie kosztował mnie zbyt dużo energii. Popołudnie było ciepłe, ale nie upalne. Temperatura w słońcu dochodziła jedynie do 25°. Jadąc na północ, przejechałem przez wsie Wyżyce i Bieńkowice, a w okolicy Niedarów skręciłem na wschód, przejechałem nad Rabą i znalazłem się w Uściu Solnym. Ciekawa to wioska, która do 1934 roku posiadała prawa miejskie, nadane jeszcze przez Kazimierza Wielkiego. Nieopodal miejsca gdzie Raba wpada do Wisły zlokalizowany był port rzeczny, do którego dostarczano sól z bocheńskiej kopalni. Uście Solne byłoby zapewne miastem do dnia dzisiejszego, gdyby nie Austriacy, którzy przenieśli port do pobliskich Świniarów i tym samym zapoczątkowali upadek miasta.

Za Uściem Solnym krajobraz nie zmienił się. Ciągle dominowały równiny. Przejechałem przez Strzelce Małe i dojechałem do Szczurowej. Wieś tę pamiętam z dzieciństwa, gdy mój tato zabierał mnie w te okolice, aby pokazać mi piękno podtarnowskiej ziemi. Jednak tym razem nie wjechałem do centrum wsi, lecz zaraz skręciłem na północ, aby minąć Rząchową i w miejscowości Górki przejechać mostem ponad Wisłą. Wkrótce dotarłem do Sokołowic, w których ostatecznie zmieniłem kierunek jazdy na zachodni.

Po północnej stronie Wisły nie było już równin. Czekała mnie cała seria podjazdów i zjazdów. I tak miało być do samego Krakowa. Przejechałem przez opłotki Koszyc. To kolejna wieś, która kiedyś była miastem, ale prawa miejskie straciła jeszcze w XIX wieku, jako zemstę cara za udział mieszkańców w powstaniu styczniowym. Minąłem Witów i Wroczków, przejechałem tuż obok Książnic Wielkich, gdzie zrobiłem sobie krótki odpoczynek przy pomniku Chrystusa Zbawiciela Świata. Pomnik ten został wzniesiony w 2000 roku z ofiar wiernych parafii Książnice Wielkie. Teren wokół pomnika jest zadbany, ale szkoda, że nie pomyślano choćby o jednej ławce, czy koszu na śmieci.


Pomnik Chrystusa Zbawiciela Świata


Okolice Książnic Wielkich


Na tym etapie poruszałem się główną drogą Kraków – Sandomierz. Droga główna, ale pozbawiona poboczy. Kilka razy samochody niemal ocierały się o mnie, co wcale nie było miłe. Zmiana trasy miała nastąpić dopiero w Hebdowie, ale do niego miałem jeszcze kilka kilometrów. Przejechałem przez Jaksice, Dolany i Sierosławice, a zaraz potem znalazłem się w Śmiłowicach. W parku położonym tuż przy głównej drodze znajduje się XIX-wieczny pałac. Klasycystyczny dwukondygnacyjny budynek był niemym świadkiem naszej skomplikowanej historii. Podczas wojny przebywały tu rodziny wysiedlone z Generalnej Guberni, potem część dworu została zajęta przez wojsko niemieckie, a w 1945 roku „bratnia” armia sowiecka swoim zwyczajem ograbiła i zniszczyła budynek. Komunistyczne władze zlokalizowały tutaj swoje instytucje oraz pocztę i sklep. Pożar w 1966 roku, a więc w roku moich urodzin, zdawało się, że położył kres historii tego miejsca. A jednak na początku XXI wieku znalazł się ktoś, kto postanowił przywrócić temu miejscu urok i czar. Obecny pałac różni się nieco od oryginału. Główny budynek został odbudowany zgodnie z pierwowzorem, ale dodano do niego dwa boczne skrzydła. Główna aleja wyłożona jest kostką z ulicy Brackiej, a niektóre płyty ułożone wokół budynku pochodzą z remontowanego Rynku Głównego w Krakowie (dowiedz się więcej). Obecnie mieści się tutaj kompleks hotelowo-wypoczynkowy, a ponieważ była sobota, cały obiekt był zarezerwowany dla gości weselnych. Mimo tego wślizgnąłem się do parku, aby zrobić kilka zdjęć.


Pałac w Śmiłowicach


Kostka z ulicy Brackiej zawiedzie Cię Bracie do pałacowych wrót


Ruszyłem dalej i niebawem dotarłem do Hebdowa. Już z drogi zauważyłem cel mojej podróży, a więc klasztor. Położony jakieś 2 km na południe, otoczony bujną zielenią, oświetlony promieniami popołudniowego słońca, dumnie wznosi ku niebu dwie białe kościelne wieże. Skręciłem z głównej drogi. Najpierw czekał mnie dwustumetrowy stromy zjazd kamienistą drogą, a potem była już płaska asfaltowa ulica, która doprowadziła mnie do samego klasztoru. Jego historia sięga XII wieku. Jest to drugi najstarszy – po opactwie tynieckim – zespół klasztorny w Małopolsce. Cicho tutaj i spokojnie. Gdy wjechałem na dzieciniec, trzy kobiety siedzące na ławce przed klasztorem przerwały na chwilę pasjonującą dyskusję, aby zmierzyć wzrokiem wędrowca. Kolorowa koszulka i krótkie kolarskie spodenki pewnie nie pasowały do tego miejsca. Po chwili wróciły do przerwanej rozmowy, a ja pomyślałem, że jeśli w pierwszej chwili może coś dziwić, to na pewno nie moja osoba, lecz trzy nowoczesne potężne agregaty klimatyzacyjne stojące nieopodal budowli. W latach 2007-2011, wykorzystując dotacje Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz środki unijne, przeprowadzono kompleksowe prace remontowo-konserwatorskie w całym obiekcie. Wnętrz ocenić nie mogłem, ale budynek i jego otoczenie robią wrażenie. Pozostaje mieć nadzieję, że podobne prace zostaną przeprowadzone także w kościele, którego elewacja wyraźnie odróżnia się od budynku klasztornego.

W takim miejscu jak to, zawsze odczuwam jakiś dziwny dreszcz. Stoję przecież na ziemi wydeptanej przez pokolenia, patrzę na te same mury, na które przed wiekami patrzyli pątnicy. Minęły wieki, odeszły pokolenia, a mury ciągle stoją. Kiedyś surowe, zimne, ascetyczne. Takie jak czasy, w których je wznoszono. Dzisiaj nowoczesne, wygodne, klimatyzowane.


Kościół przy klasztorze w Hebdowie


Odnowiony budynek klasztoru


Czas wracać. Do głównej drogi wróciłem tym samym kamienistym podjazdem. Cofnąłem się kilkaset metrów do Hebdowa i skręciłem w stronę Mniszowa. Miałem już dość jazdy główną drogą. Ten etap obfitował w liczne podjazdy i zjazdy. Praktycznie nie było żadnych dłuższych płaskich odcinków. Mijałem kolejno Mniszów, Grębocin, Żębocin, Wierzbno, Wronin, Czulice, Karniów, Głęboką. Zbliżał się wieczór i spadała temperatura. Mimo tego, że w nogach miałem już ponad sto kilometrów, nie czułem zmęczenia. Dotarłem do Kocmyrzowa. Tutaj zastał mnie zachód słońca. Okulary przeciwsłoneczne powędrowały do etui, włączyłem oświetlenie, a GPS automatycznie przełączył się w tryb nocny. Rozpocząłem ostatni etap wycieczki. Przejechałem przez Krzysztoforzyce i znalazłem się w Krakowie. Jeszcze tylko Nowa Huta i dojazd do Mostu Wandy. Gdy zapadła ciemność, byłem już po „mojej” stronie rzeki, a po kolejnych kilkunastu minutach mogłem otworzyć lodówkę i wypić szklankę zimnej Coca-Coli.


Słońce pożegnało mnie w Kocmyrzowie


W nocy długo nie mogłem zasnąć. Wyobraźnia starała się przenieść mnie w czasie do miejsc, które dziś odwiedziłem. O co prosili wierni klękając przed ołtarzem w przyklasztornym hebdowskim kościele, o czym rozmawiali dokerzy w Uściu Solnym, jak wyglądała królowa balu w śmiłowickim pałacu? Zanim znalazłem odpowiedzi, mistrz snu zaprosił mnie do innej podróży…

Kilka dni temu zastanawiałem się, gdzie powinienem pojechać w weekend. Chciałem wybrać trasę, która w dużej części będzie wiodła szlakami, których nie miałem jeszcze okazji zwiedzić. Po dłuższym zastanowieniu wybrałem kierunek zachodni, ale nie tak, jak zazwyczaj, czyli na północ od Wisły, ale wzdłuż jej południowego brzegu. Plan trasy zakładał start na przystani w Tyńcu, dojazd do Zatoru, przejazd na drugą stronę Wisły i powrót wzdłuż północnego brzegu do Kryspinowa.

Planując trasę, nie wiedziałem, że przyjdzie mi wyruszyć na nią w trzydziestodwu stopniowym upale. Oczywiście mówię o trzydziestu dwóch stopniach w cieniu. Na rower wsiadłem po czternastej. Czekał mnie około dwudziesto kilometrowy dojazd do Tyńca. Nie jechałem typową trasą. Poruszałem się ścieżką rowerową na północnym brzegu Wisły. Upał sprawił, że nie była zatłoczona. Nawet spacerowiczów było niewielu. Za to trawniki wyglądały prawie tak, jak plaża w Juracie i w tym przypadku, „prawie” wcale nie robi różnicy. Dojechałem na Salwator, minąłem Przegorzały i w okolicach ulicy Mirowskiej przejechałem na drugi brzeg Wisły. Pokonując ostatnie dwa kilometry dzielące mnie od Tyńca, sprawdziłem temperaturę. Termometr wskazywał 40 stopni! Oczywiście byłem na to przygotowany. Dwa pełne bidony i dodatkowe dwie półlitrowe butelki w plecaku plus gotówka przeznaczona na „dotankowanie” w trasie.

W Tyńcu nie zatrzymywałem się, lecz od razu pojechałem w stronę Skawiny. Przejechałem przez nieciekawe przemysłowe tereny i dojechałem do Kopanki. Zaraz za nią znalazłem się przy wałach przeciwpowodziowych, które miały mi towarzyszyć na tym odcinku trasy przez dłuższy czas. Jadąc wzdłuż Wisły przejechałem przez Ochodzę, Facimiech, Pozowice i Jaśkowice. Tam zatrzymałem się na chwilę, aby w miejscowym klimatyzowanym, i jak się okazało z miłą obsługą sklepie, uzupełnić płyny. Większość wody mineralnej trafiła do bidonu, a reszta powędrowała bezpośrednio do organizmu, przywracając radość życia i energię.

Minąłem średniowieczną wieś Brzeźnica i zaraz za nią skręciłem na północ w stronę Wisły. Znów jechałem wzdłuż wałów i przejechałem przez Chrząstowice oraz Łączany, w których już byłem jakiś czas temu. Wtedy, właśnie w tym miejscu przejeżdżałem na drugi brzeg. Dzisiaj pojechałem dalej do Chałupek i Spytkowic. Zaiste ładna to wieś, zresztą jak większość, przez które miałem okazje dzisiaj jechać. Czyste ulice, chodniki, zadbane domy. Pamiętając o stereotypach, trudno czasem uwierzyć, że to Polska. Ze Spytkowic miałem już blisko do Zatoru. Niestety nie zatrzymałem się w tym miejscu, a szkoda, bo miasto to zachęca, aby spędzić w nim nieco więcej czasu. Będzie więc okazja, aby doń wrócić.

Skręciłem na północ i po przejechaniu mostem na drugi brzeg Wisły, zatrzymałem się, aby odchudzić nieco mój plecak, poprzez konsumpcję trzech bananów, które do tej pory dzielnie mi towarzyszyły. Potem przejechałem przez Jankowice i Olszyny, za którymi zagłębiłem się w las, aby potem dojechać do Rozkochowa. Jako człek wierny, nikogo w nim nie rozkochałem, wiec pojechałem dalej. Oklesna, Podłęże, Kamień i znowu piękne lasy. Potem już tylko Przeginia Duchowna, Nowa Wieś Szlachecka, Kaszów i dotarłem do Liszek. Stąd pozostał krótki odcinek do celu podróży, czyli Kryspinowa.

Licznik wskazywał 104 kilometry, a do domu pozostało jeszcze ponad 20. Spokojnym tempem dojechałem więc znów do Przegorzał i na Salwator, skąd wzdłuż Wisły dotarłem do Kładki Bernatka. Jeszcze tylko przejazd do Podgórza, potem około 8 kilometrów i byłem w domu.

Trzy i pół litra wody mineralnej, jeden rozpuszczalny napój izotoniczny, trzy banany. Zaprawdę niewielka to cena za moc wrażeń, radość z pokonania zaplanowanej trasy, poznania nowych okolic, dróg, ścieżek. Kilka godzin, kiedy mogłem liczyć tylko na siebie, gdzie w takim upalnym dniu każdy kilometr kosztował sporo sił i potu. Ktoś, kto tego nie kosztował i nie pokochał, nie zrozumie.



Okolice Brzeźnicy


Wisła w Łączanach


Okolice Jankowic

Ze zdziwieniem stwierdziłem, że dawno nie byłem w Ojcowskim Parku Narodowym, chociaż z Krakowa jest do niego ledwie „rzut beretem”. Ostatnio widziano mnie tam ponad rok temu i dlatego postanowiłem, że czas najwyższy nadrobić tę zaległość i korzystając z pięknej pogody, wczesnym popołudniem wyruszyłem na trasę. Pomysł nie polegał tylko na dojeździe do Ojcowa i powrocie do Krakowa. Zamierzałem pojechać dalej na północ, aż w okolice Wolbromia, skręcić w kierunku Miechowa, a potem skierować się na południe, by równoległym szlakiem powrócić do Krakowa.

Najpierw musiałem dotrzeć z domu do ulicy Łokietka, gdzie rozpoczynała się trasa. Następnie pojechałem do Giebułtowa. Centralnym punktem wioski jest kościół, który oczywiście znajduje się w najwyżej położonym punkcie. Nagrodą za podjazd jest długi i stromy zjazd, na którym spokojnie można przekroczyć 70 km/h, ale niestety przed jednym z zakrętów musiałem zwolnić, więc mój prywatny rekord sprzed dwóch lat nie został pobity. Dojechałem do Januszowic i skręciłem do miejscowości Korzkiew. W ubiegłym roku zwiedzałem w tym miejscu zamek oraz stary kościółek, oba położone na wysokich wzgórzach, a podjazd brukowaną drogą pod kościół jest naprawdę wymagający. Jednak tym razem przejeżdżałem przez Korzkiew tranzytem. Minąłem Prądnik Korzkiewski i przejechałem przez granicę Ojcowskiego Parku Narodowego.

Znalazłem się w objęciach bujnej zieleni, czystej wody i błękitnego nieba. Droga biegła malowniczo pośród wzgórz i skał, od czasu do czasu chowając się w cieniu lasu. Silny zachodni wiatr, który wcześniej dawał się we znaki, teraz - zatrzymany przez jurajskie wzgórza – chłodził zamiast przeszkadzać, stając się naturalną klimatyzacją. Piękna, acz nie upalna aura spowodowała, że wielu rowerzystów i wielu turystów wybrało tę okolicę, jako cel sobotniej wycieczki. Każde urokliwe miejsce było okupowane przez tłumy, ale zdarzały się i takie miejsca, gdzie królowała cisza i spokój.

W okolicach Pieskowej Skały rozpoczął się podjazd, który zaprowadził mnie na wysokość ponad 450 m. W miejscowości Podzamcze pożegnałem Ojcowski Park Narodowy i pognałem dalej na północ. Przejechałem przez Milonki, Zadroże i miejscowość o zagadkowej nazwie Trzyciąż. Słynne zaiste jest to miejsce, ale jego sława nie przynosi chwały mieszkańcom. Dlaczego? Otóż w tym roku nikt nie zdał matury w Trzyciążu.

Przez Porąbkę dotarłem do Budzynia. Tam skręciłem na wschód. Zachodni wiatr stał się moim sprzymierzeńcem i bardzo szybko przejechałem przez Buk, Chobędzę oraz… Wielkanoc. Za wsią o świątecznej nazwie znowu zmieniłem kierunek i od tej pory poruszałem się już wyłącznie na południe.

Mijałem kolejne miejscowości. Gołcza, Żarnowica, Wysocice, Grzegorzowice Wielkie, Sieciechowice, Biskupice, Iwanowice Dworskie, Krasieniec Zakupny, Stary Krasieniec, Narama. Ostatnie kombajny kończyły pracę na polach, gdzieniegdzie trwały przygotowania do dożynek, atmosfera była nieco uśpiona. Za Naramą czekał na mnie stromy zjazd, a potem przejazd drogą gruntową do Garliczki. Po wczorajszych opadach, fragment tej drogi zamienił się w strumień, ale na szczęście niezbyt głęboki. Tak więc, po umyciu opon, przejechaniu przez Garliczkę, Garlicę Duchowną oraz Garlicę Murowaną, znalazłem się w Zielonkach, czyli na przedmieściach Krakowa. Stamtąd do domu miałem jeszcze około 20 km, które wiodły ulicami miasta.

Gdy dotarłem do domu, powoli zapadał już wieczór, słońce zmieniało swoją barwę, kłaniając się zachodowi. Za mną było ponad 120 kilometrów samotnej jazdy, przede mną spokojna, ciepła noc.



Okolice Ojcowa


Okolice Ojcowa


Odpoczynek w cieniu

Dzisiejsza wyprawa miała poważną konkurencję w postaci ostatniego etapu Tour de Pologne, który wiódł ulicami Krakowa. W końcu postanowiłem, że planów zmieniać nie będę, a finałowy etap naszego narodowego wyścigu nagram i oglądnę wieczorem.

Dzisiaj nie zamierzałem iść na łatwiznę. Plan trasy powstał już kilka dni wcześniej w oparciu o masochistyczne założenie ograniczenia płaskich odcinków do minimum. Takie założenie automatycznie wymusiło wybór południowych okolic Krakowa, obfitujących w kręte drogi, mniej lub bardziej strome podjazdy, szybkie zjazdy, no i oczywiście wspaniałe widoki.

Wyruszyłem wczesnym popołudniem. Mój rowerowy plecak był tym razem nieco cięższy, ponieważ zawierał dodatkowe butelki z wodą mineralną, banany oraz batony. Słusznie sądziłem, że mogę potrzebować więcej wsparcia energetycznego, niż zwykle.

Pojechałem na południe. Ten odcinek pokonywałem wiele razy. Najpierw zaliczyłem pierwszą „górską premię” w okolicach fortu przy ulicy Droga Rokadowa. Potem dojechałem do Wrząsowic i skierowałem się w stronę Świątnik Górnych. Swego czasu wspominałem na blogu, że słowo „górne” jest jak najbardziej uzasadnione. Ponad pięciokilometrowy podjazd rozpoczął się już przed Wrząsowicami. Za Świątnikami mogłem chwilę odpocząć, delektując się bardzo szybkim zjazdem. Zaraz po nim rozpoczął się kolejny, ponad trzykilometrowy podjazd do Myślenic.

Na myślenickim Rynku zrobiłem krótki postój. Zjadłem banany, uzupełniłem płyny i chwilę odpocząłem, ponieważ przede mną był najtrudniejszy odcinek dzisiejszej trasy. Przejechałem na drugi brzeg Raby i skręciłem na wschód. Zamierzałem poruszać się drogą biegnącą wzdłuż południowego brzegu Jeziora Dobczyckiego. Do miejscowości Banowice trasa była w miarę płaska. Potem rozpoczął się podjazd. Ponad 600 metrów, ale nachylenie miejscami przekraczało 10 procent. Za chwilę zjazd do miejscowości Droginia i prawie natychmiast kolejny podjazd w kierunku Brzezowej. Półtora kilometra, ale w pionie 120 metrów. Miejscami nachylenie wynosiło kilkanaście procent. Na dodatek zaczął padać deszcz, ale tuż przed szczytem opady ustały. To najtrudniejszy fragment trasy. Od tej pory powinno być już łatwiej.

Dwa i pół kilometra ostrego zjazdu, kilkaset metrów po płaskim i w miarę łatwy podjazd do Kornatki. Nie wiem dlaczego, ale ta nazwa bardzo mi się podoba. Krótki zjazd do Dobczyc i „kolejki górskiej” ciąg dalszy. Najpierw niewielki podjazd a potem kolejny ostry zjazd, nachylenie ponad 10 procent. Spokojnie rozpędziłem się do ponad 60 km/h, z łatwością wyprzedziłem dwa skutery i pewnie mógłbym zjechać jeszcze szybciej, ale moduł rozsądku przesłał sygnał do mózgu i palce delikatnie musnęły klamki hamulców.

W Dobczycach rozpoczął się w miarę łatwy odcinek, który wiódł do Gdowa. Tam zmieniłem kierunek i skierowałem się na północ. Teren nie był już górzysty, ale pagórkowaty. W miejscowości Liplas zrobiłem sobie krótką przerwę na boisku lokalnego klubu sportowego o dumnej nazwie Derby Liplas. Przypomniał mi się skecz „Telefon do trenera” Kabaretu pod Wyrwigroszem i klub Tsunami Czarnowąsy…

Przejechałem przez Niegowić, zaliczyłem podjazd do miejscowości Brzezie, przejechałem pod autostradą A4 i znalazłem się w Gruszkach, gdzie skręciłem na zachód. Jechałem wzdłuż autostrady i w końcu dojechałem do trasy, którą bardzo często pokonuję, jadąc do lub z Puszczy Niepołomickiej. Węgrzce Wielkie, Kokotów, krótki przejazd polnymi ścieżkami, bocznymi uliczkami i byłem w Krakowie.

To nie była rekreacyjna przejażdżka. Zostawiłem na trasie mnóstwo potu, a serce nie miało zbyt wielu okazji do spokojnej pracy. Ale właśnie tak chciałem spędzić tę sobotę, samotnie zmierzyć się z własnymi słabościami, szybko i głęboko oddychać pośród zielonych wzgórz, pod błękitnym, choć trochę zachmurzonym niebem.



W oczekiwaniu na cywilizację…


Rynek w Myślenicach


Wyjazd z Myślenic


Jezioro Dobczyckie pod zachmurzonym niebem


Stadiony na Euro 2012 są gotowe – Boisko klubu Derby Liplas


Profil trasy

Kolejne słoneczne popołudnie ponownie „wygoniło” mnie z domu. Dzisiaj udało mi się pokonać nieco dłuższy dystans. Odwiedziłem Puszczę Niepołomicką, pojawiłem się w Nowej Hucie i w centrum Krakowa. Niestety nie obyło się bez drobnych kłopotów. Zapomniałem zabrać ze sobą batonu energetycznego i mówiąc żargonem kolarskim, w pewnym momencie odcięło mi prąd, zapaliły się kontrolki i jechałem na awaryjnych. Udało mi się jednak przetrwać ten mały kryzys i spokojnie wróciłem do domu.

Zgodnie z prognozą pogody, gdy około południa siedziałem w pracy, za oknem nagle pociemniało i nad Krakowem rozpętała się kolejna ulewa. Gdy wracałem do domu, niebo było pochmurne, chociaż miejscami prześwitywał błękit. Wokoło sporo było śladów niedawnej nawałnicy. Głębokie kałuże, połamane gałęzie a nawet całe drzewa. Spodziewając się, że popołudnie będzie równie deszczowe, wyposażyłem rower w „pakiet przeciwdeszczowy”, czyli błotniki i wyruszyłem w drogę.

Jechałem w stronę Puszczy Niepołomickiej, pokonując kolejne kilometry, gdzieniegdzie ciemne chmury gromadziły się na niebie, ale deszczu nie było. Przejechałem przez Niepołomice, skierowałem się w kierunku Nowej Huty a deszcz nadal nie padał. I tak przejechałem cały dystans, wróciłem do domku, a z nieba nie spadła ani jedna kropla.