Niejeden raz pisałem, że okolice Krakowa są idealnymi miejscem dla kolarza amatora. Każdy znajdzie tutaj coś dla siebie. Są płaskie trasy, są takie mniej lub bardziej pagórkowate, a jak ktoś lubi, to góry też się znajdą. Rozochocony poprzednią przejażdżką, postanowiłem dzisiaj nieco solidniej poszaleć po małopolskich górkach. Trasa, którą dość szybko i sprawnie zaplanowałem, nie dawała praktycznie żadnych szans na przemierzanie długich płaskich odcinków. Wyłącznie podjazdy i zjazdy, zero nudy, zero lenistwa.

Warunki pogodowe idealne. Było ciepło, wiał lekki wiatr. Zaopatrzony w stosowną ilość płynów, żeli i batoników, wyruszyłem w trasę o 11:30. Pierwszym zadaniem było dotarcie najkrótszą drogą do Wieliczki. Skromny ruch samochodowy sprawił, że bez duszy na ramieniu pojechałem po prostu ulicą Wielicką. W solnej stolicy Polski skręciłem na południe, by drogą numer 964 pojechać w stronę Dobczyc. Ten mocno pagórkowaty odcinek potraktowałem jako rozgrzewkę, starając się przygotować na późniejsze atrakcje. Za Dobczycami kontynuowałem jazdę drogą 964, aż do zjazdu na Raciechowice. Kilka kolejnych kilometrów było w miarę łatwe i tylko brak zacienionych miejsc dawał się trochę we znaki – temperatura na asfalcie przekraczała 30°C.

Dojechałem do Zegartowic i skręciłem w stronę Góry Świętego Jana. Widziałem przed sobą niekończący się podjazd. Nachylenie bardzo szybko przekroczyło 8% i to był jedynie początek. Później wartość stała się dwucyfrowa, osiągając 12%, a tuż za wsią nachylenie doszło nawet do 14%. Zegartowice to rodzinna miejscowość Rafała Majki. Mając takie warunki geograficzne trudno nie zostać dobrym „góralem”.

Za Górą Świętego Jana mogłem złapać trochę oddechu na zjeździe do wsi Szczyrzyc. Byłem już tutaj przed laty, więc tym razem nie zamierzałem zatrzymywać się przy zabytkowym klasztorze Cystersów. Jechałem nadal na południe, chłonąc atmosferę pięknych, zalesionych wzgórz okalających drogę. Ukryty w cieniu drzew, znajdując się w jakby innym świecie, mogłem spokojnie piąć się w górę, coraz wyżej i wyżej. Wysokościomierz cierpliwie i niespiesznie odmierzał kolejne metry, by ostatecznie zatrzymać się na wartości 549 m n.p.m. Byłem wówczas w miejscowości Porąbka, gdzie droga skręcała na wschód, by po kilku kilometrach zaprowadzić mnie do Dobrej. Tam wybrałem boczną drogę, wiodącą przez Podłopień i Tymbark do tytułowej wsi Piekiełko.

Nie licząc nazwy, Piekiełko nie jest żadną szczególną wsią. Na uwiecznienie w tytule tego wpisu zasłużyło sobie głównie tym, że leżało po prostu w połowie trasy, i właśnie tam zmieniałem kierunek eskapady, rozpoczynając powrót do domu. Z drugiej strony patrząc, dzisiejsza przejażdżka przez wzgląd na liczne podjazdy była swego rodzaju „piekiełkiem”.

Połowa drogi wcale nie oznaczała, że teraz będzie łatwiej. Owszem, najbardziej strome i najdłuższe podjazdy oraz największą wysokość miałem już za sobą. Ale teraz byłem już trochę zmęczony. Droga znowu zaczęła piąć się w górę. W subtelnym tempie pokonywałem kilometr za kilometrem. Za wsią Nowe Rybie było już jednak w miarę łatwo, a po dotarciu do wsi Stare Rybie mogłem rozkoszować się długim i stromym zjazdem po malowniczej, krętej, ukrytej w lesie drodze. Liczne zakręty z drobnymi kamyczkami naniesionego przez niedawną ulewę żwiru nie pozwalały na całkowite szaleństwo, ale poziom adrenaliny i endorfin był wystarczająco wysoki. Będąc już na dole, szybko przejechałem kilka kilometrów, które dzieliły mnie od Łapanowa. Tam skręciłem w stronę Gdowa. I znów pagórki, i znów droga, która każe zapomnieć o nudzie. Dopiero ostatnie trzy kilometry były płaskie, pozwalając nieco zregenerować się po wcześniejszych trudach.

Z Gdowa nie wybrałem najkrótszej drogi powrotnej, ale pojechałem na północ przez Liplas i Wiatowice. Zanim dotarłem do drogi 94, musiałem się zmierzyć z krótkim, ale treściwym podjazdem we wsi Zabłocie. Muszę przyznać, że choć pokonałem dzisiaj dłuższe i bardziej strome podjazdy, ten był chyba najtrudniejszy, bo w nogach miałem już prawie sto kilometrów. To był jednak ostatni trudny fragment. Po przejechaniu na drugą stronę drogi 94, pojechałem przez Słomiróg do Zakrzowca i znalazłem się na doskonale sobie znanej, często przemierzanej i opisywanej tutaj trasie. Skręciłem na zachód, aby przez Zakrzów, Węgrzce Wielkie i Kokotów dotrzeć do Krakowa.

Z roweru zsiadałem po niecałych czterech i pół godzinach jazdy. Zmęczony, ale bardziej niż zwykle zadowolony. To nie była rekreacyjna wycieczka, a na dodatek prowadziła przez miejsca, w których jeszcze nie byłem, a które potrafiły zachwycić mnie swoim naturalnym, nieskażonym cywilizacją pięknem. Bo rower to nie tylko beznamiętne kręcenie korbą i zaliczanie kolejnych kilometrów do statystyk. To przede wszystkim pretekst, by być bliżej tego, co trudno dostrzec wokół siebie w szablonowej, powtarzalnej, rutynowej codzienności – by być bliżej pięknego świata.



Wyjeżdżam z Zegartowic. Za chwilę 14%…


Kościół na (w) Górze Świętego Jana


Piekiełko, czyli połowa drogi…


Zielone krajobrazy


Krajobrazów ciąg dalszy