Mocno zachmurzone niebo było pierwszą rzeczą, którą zobaczyłem po przebudzeniu w niedzielny poranek. Drugą rzeczą był dąb kołyszący się na wietrze. Krótko mówiąc, aura zdawała się nie zapraszać na rowerową przejażdżkę. Ja jednak miałem plan wycieczki i nic nie mogło stanąć na przeszkodzie w jego realizacji. Śniadanie, kawa, krótkie przygotowanie i byłem gotowy.

Kolejny raz musiałem przejechać przez całe miasto, tym razem na ulicę Balicką. Niestety dzisiaj była „zwykła” niedziela. „Zwykła”, czyli taka, gdy otwarte są centra handlowe. To oznaczało piekielny korek na Wielickiej, której fragment jest właśnie remontowany. W pewnym miejscu z trzech pasów robi się jeden. To gotowy przepis na frustrację każdego kierowcy. Ja jednak poruszałem się rowerem, którego 42 cm szerokości pozwalało bezpiecznie przemykać pomiędzy stojącymi samochodami. W okolicach Płaszowa dopadły mnie pierwsze krople deszczu. Spojrzałem na chmury. Przed sobą widziałem jaśniejszą przestrzeń, która dawała nadzieję, że nie zmoknę. I faktycznie. Po kilku minutach przestało kropić, a ja byłem już w centrum miasta. Trochę lawirowania po Starym Mieście, kilka czerwonych świateł. W związku z tym i ze wspomnianym korkiem prędkość średnia nie była najwyższa, ale wkrótce pojawiłem się na Królewskiej, co oznaczało rychły wyjazd z miasta. Najwyższy czas, aby włączyć nawigację po ustalonej trasie. Wybieram stosowne polecenie w GPS i… klops. Zapomniałem wgrać trasy. A więc zamiast realizacji precyzyjnego planu, czeka mnie pełen spontan. Super!

Minąłem Balice i dojechałem do Aleksandrowic. Droga powoli zaczęła piąć się ku górze. Przejechałem przez Morawicę i zmierzałem do Chrosnej. Tutaj nachylenie było już całkiem poważne i szybko przybywało kolejnych metrów przewyższeń. Pomimo silnego, przeciwnego wiatru, jechało mi się nadzwyczaj lekko. To pewnie zasługa temperatury, która była idealna do jazdy i nie wysysała z człowieka dodatkowej energii potrzebnej do chłodzenia organizmu. Dojechałem do Chrosnej, a zaraz później do Brzoskwini. To był najwyższy punkt tej części trasy. Przejechałem na południową stronę autostrady. Powinienem się teraz cieszyć urokami długiego zjazdu, ale nic z tego. Droga przez las, pomimo tego, że asfaltowa, przypominała raczej drogę przez zacofaną rosyjską wieś, niż szosę w cywilizowanym państwie, będącym członkiem Unii Europejskiej. Rowerem górskim można się tu rozpędzić, ale szosówką nie ryzykowałem i w ślimaczym tempie zjeżdżałem niżej i niżej. Cywilizację w postaci dobrego asfaltu spotkałem dopiero przed Frywałdem.

Z Frywałdu pojechałem do Sanki. To oznaczało zaliczenie kolejnego, dość poważnego podjazdu. I tym razem było nieźle, czyli w dobrym tempie i bez zadyszki. Niedawno musiało padać, bo zacienione miejsca były mokre. W Sance skręciłem na północ i pokonałem dokładnie ten sam odcinek drogi, co w czwartek. Tym razem jednak nie skręciłem do Zalasu, ale pojechałem dalej, przejechałem na drugą stronę autostrady i zagłębiwszy się w lesie, skierowałem się w stronę Tenczynka. Żeby nie było za łatwo, w Tenczynku skręciłem na zachód, a potem na północ, aby dojechać do Woli Filipowskiej. Tak, tak. Tutaj też byłem w czwartek, ale wtedy jechałem w drugą stronę.

W Woli Filipowskiej skręciłem na wschód, rozpoczynając tym samym powrót do rodzinnego Krakowa. Teraz to była jazda! Wspomagany przez wiatr szybko pochłaniałem kolejne kilometry. Równiutka nawierzchnia, niezbyt duży ruch. Bajka! Przejechałem przez Krzeszowice i ani się obejrzałem, a już byłem w Zabierzowie. Jeszcze chwila i znów byłem w Krakowie – oczywiście po „niewłaściwej” stronie. Po „niewłaściwej” czyli dokładnie po przeciwnej w stosunku do mojego miejsca zamieszkania. Ale to dobrze, bo przez kolejne 30 kilometrów mogłem nacieszyć się jazdą. Czyż nie to właśnie lubię?

Po powrocie do domu zjedliśmy z Moniką pyszny obiad. Mieliśmy co prawdy wyjść do restauracji, ale cholera wie, czy tam nie ma podsłuchu. Lepiej dmuchać na zimne…