Na mapie podkrakowskich, małopolskich szlaków pozostały jeszcze moje prywatne białe plamy, czyli miejsca, których nie odwiedziłem na rowerze. Wśród nich, co może trochę dziwić, znalazły się Wadowice, a nawet Kalwaria Zebrzydowska. I właśnie dzisiaj postanowiłem nadrobić tę ewidentną zaległość. A więc skąd taki tytuł? Może z powodu średniej prędkości? Ale przecież tym razem prędkość nie była specjalnie ekscytująca. A więc? Wkrótce wszystko się wyjaśni…

Pogoda na dłuższy rowerowy wypad w mocno pagórkowatym terenie nie była wymarzona. To dobrze, że świeciło słońce, to dobrze, że nie było mocnego wiatru, ale to źle, że było upalnie. Oprócz dwóch pełnych bidonów, po raz pierwszy zdecydowałem się na użycie bukłaka z wodą. To patent ze świata rowerów MTB, ale dzisiaj okazał się zbawienny.

Wyruszyłem po dziesiątej. Najkrótszą drogą pojechałem do Skawiny. Jechałem spokojnie, wiedząc, że czeka na mnie sporo podjazdów w pełnym słońcu. Pomimo weekendu na drodze panował spory ruch, a gdy już dojechałem do Skawiny, musiałem lawirować pomiędzy wolno poruszającymi się samochodami. Na szczęście wkrótce skręciłem na drogę 953, która okazała się na tyle spokojna, że mogłem rozkoszować się jazdą. Przejechałem przez Rzozów i Gołuchowice, minąłem Polankę Hallera i Grabie, dojechałem do Przytkowic. Przed sobą na górze widziałem już Kalwarię Zebrzydowską, czyli pierwszy cel mojej dzisiejszej wycieczki. Jeszcze kilka podjazdów i znalazłem się na kalwaryjskim rynku. Parę zdjęć, kilka łyków izotonika, jeden banan i w drogę…

Za Kalwarią Zebrzydowską poruszałem się drogą numer 52. To nie był najlepszy pomysł, bo to droga do Bielska Białej i panował na niej naprawdę spory ruch. Cały czas musiałem być mocno skupiony i mieć oczy dookoła głowy. Na szczęście nawierzchnia była w idealnym stanie, więc nie musiałem z wyprzedzeniem „skanować” asfaltu, aby w porę omijać dziury. Wadowice są położone niżej niż Kalwaria Zabrzydowska, więc na dwunastu kilometrach dzielących te miejscowości, cieszyłem się przewagą zjazdów nad podjazdami i wkrótce zawitałem do papieskiego miasta. Ostatni raz byłem tutaj, gdy Jan Paweł II cieszył się świetnym zdrowiem i nikt nie przypuszczał, że zostanie świętym. Pamiętam, że wadowicki rynek był wówczas skromny, nieco zaniedbany, a okalające ja kamieniczki sprawiały smutne wrażenie zapomnienia. Dzisiaj prawie nie poznałem tego miejsca. Wyremontowane domy błyszczą świeżą elewacją, ławki na gładkiej i czystej płycie rynku zachęcają, aby usiąść na nich i spojrzeć na tętniące życiem miejsce, gdzie 94 lata temu urodził się człowiek, który potem odmienił losy świata i Polski. Być może inaczej jest w niedzielę, ale dzisiaj nie zauważyłem tłumów rozkrzyczanych turystów, ani wycieczek moherowych beretów, lecz niewielkie grupki ludzi przystające na chwilę przed kościołem lub oczekujące na wejście do rodzinnego domu Karola Wojtyły. Spędziłem na rynku kilkanaście minut. Trochę odpocząłem, zrobiłem kilka zdjęć, popatrzyłem z nostalgią na to miejsce, którego tak dawno nie widziałem i w końcu wpiąłem buty w pedały, przeżegnałem się, chwyciłem mocno kierownicę i ruszyłem przed siebie na spotkanie z kolejnym wspomnieniem sprzed lat…

Pojechałem na północ. Planując wycieczkę zamierzałem początkowo dotrzeć do Zatora, ale przecież niedawno już tam byłem. I wtedy właśnie zobaczyłem na mapie wioskę o nazwie Witanowice. Łączy się z nią jedno z moich wspomnień sprzed 27 lat. Ja i mój przyjaciel byliśmy wówczas młodymi studentami AGH i od niedawna członkami WAJ’u czyli Wspólnoty Akademickiej Jezuitów. Na jeden z październikowych weekendów wyjechaliśmy wraz ze wspólnotą właśnie do Witanowic, aby w szumie jesiennych liści, wśród malowniczych wzgórz i nieopodal rwącej Skawy szukać Boga w otaczającym nas świecie i w sobie. Wieczorem zaś siadaliśmy przy gorącej herbacie, aby lepiej siebie poznać, słuchać opowieści, śpiewać. Tak się złożyło, że miałem z sobą gitarę i na mnie spadł obowiązek bycia „nadwornym” grajkiem. Ktoś rzucił pomysł, aby zaśpiewać „Hej Sokoły” czyli „Ukrainę”. Nie znając przyzwyczajeń grupy, zagrałem po swojemu, czyli szybko, dynamicznie. I tak już pozostało. Od tej pory, za każdym razem, gdy miałem zagrać tę piosenkę, ktoś zawsze przypominał: „ale zagraj ją w witanowickim tempie”. Te obrazy z przeszłości wróciły właśnie dzisiaj, gdy w pełnym słońcu przemierzałem ostatnie kilometry dzielące mnie od Witanowic. Rozgrzany asfalt sprawiał, że odczuwalna temperatura dochodziła prawie do czterdziestu stopni. Ale to było zupełnie nieistotne, bo mimo tego, iż po latach nie poznałem tego miejsca, to doświadczyłem cudownej magii wspomnień, tak mocnej, że chociaż dzisiaj byłem i w Kalwarii Zebrzydowskiej i w Wadowicach, to natchnieniem dla tytułu stała się ta mała, ukryta pośród wzgórz wioska.

Z Witanowic pojechałem do Lgoty i tam skręciłem na północ. We wsi Wyźrał skierowałem się najpierw na zachód, a tuż za nią na północ, zamierzając dotrzeć do Ryczowa. Znak ostrzegał przed kiepską, uszkodzoną i wyboistą nawierzchnią. Musiałem zachować ostrożność, ale rzeczywistość i tak mnie zaskoczyła. Zanim jednak do tego doszło, na skraju lasu we wsi Tłuczań odkryłem pomnik poświęcony pamięci sześciu amerykańskich lotników, którzy zginęli w tym miejscu 13 września 1944 roku, gdy ich samolot został zestrzelony przez Niemców. Była jeszcze jedna ofiara tej katastrofy. To mieszkanka wsi, Maria z Opalińskich Cichoniowa, która poparzona płonącym paliwem lotniczym zmarła 12 dni później. Jej tragiczną historię można przeczytać tutaj. Oczywiście zatrzymałem się na chwilę, bo lubię odkrywać ślady naszej historii. Gdy ruszyłem dalej, jakość nawierzchni gwałtownie się pogorszyła. Liczne dziury zasypane były smołowanymi kamyczkami, które przyklejały się do opon. Starałem się je omijać, ale praca była to iście syzyfowa, bo samochody i tak rozniosły je po całej powierzchni drogi. Opony miałem więc pokryte tym dziadostwem, które co jakiś czas odklejało się i uderzało w ramę. Koszmar. Zwolniłem, ale niewiele to zmieniło. W takich warunkach jechałem przez dobre trzy kilometry, zanim wreszcie dotarłem do Ryczowa. Przez kolejne kilometry cały ten dodatkowy bagaż powoli odklejał się z opon. Wspomniany odcinek drogi zasłużył sobie, aby zostać wykluczonym z planowanych tras.

Z Ryczowa pojechałem do Łączan. Tam przejechałem na drugi brzeg Wisły i skręciłem na wschód. Rozpocząłem powrót. Tę trasę pokonywałem już kilkukrotnie, więc tym razem daruję sobie szczegółowy opis. Przeważają na niej płaskie odcinki, więc jedyne utrudnienie stanowił przeciwny wiatr i upał. Zapasy wody powoli wyczerpywały się i za Czernichowem zrozumiałem, że bez uzupełnienia „paliwa” daleko nie zajadę. Za Piekarami zjechałem na… stację benzynową, gdzie „zatankowałem” do bidonów i bukłaka prawie dwa litry wody mineralnej.

Wracając na trasę zauważyłem ciemne chmury nad południową częścią Krakowa. Wszystko wskazywało na to, że wieszcząca gwałtowne burze prognoza pogody, sprawdzi się. Pierwsze, nieśmiałe krople deszczu spadły już na Salwatorze i towarzyszyły mi aż do Wawelu i potem do Mostu Piłsudskiego. Tam zaczęło padać nieco mocniej. Dojechałem jeszcze do skrzyżowania Wielickiej z Powstańców Śląskich i zatrzymałem się pod wiaduktem. Najciemniejsze chmury wisiały nad „moją” częścią miasta, więc zadzwoniłem do domu. Dowiedziałem się, że właśnie szaleje burza, wali gradem, a ulicami płyną potoki wody. Postanowiłem przeczekać atak żywiołu, ale podjechałem jeszcze dwieście metrów na pobliską stację benzynową, bo obok miejsca, w którym się znajdowałem był „ekskluzywny” sklep z gatunku „alkohole 24h”, co oczywiście bezpośrednio przekładało się na obecność różnych, podejrzanych, mało sympatycznie wyglądających typków. Po chwili zrobiło się ciemno, zaczął wiać gwałtowny wiatr i otworzyły się niebiosa. Hektolitry wody momentalnie zamieniły ulice w strumienie. Od czasu do czasu lubię pojeździć w trudnych warunkach, ale bez przesady. Ulewa trwała kilkanaście minut, jednak potem wcale nie wyszło słońce. Na szczęście do domu miałem już tylko kilka kilometrów.

To była jedna z tych przejażdżek, podczas których nie czerpałem radości wyłącznie z faktu poruszania się na rowerze. Odwiedziłem dawno niewidziane miejsca, miałem okazję powrócić w myślach do chwil minionych, które przed laty były częścią mojego życia i w jakiś sposób wpłynęły na moją przyszłość.

W domu sięgnąłem po gitarę. „Hej, tam gdzieś znad czarnej wody…” – w przestrzeń popłynęły pierwsze takty „sokołów”. Oczywiście w witanowickim tempie…



Sanktuarium w Kalwarii Zebrzydowskiej widziane z rynku


Wadowice


Kościół w Witanowicach


Pomnik amerykańskich lotników nieopodal wsi Tłuczań

Ani jednej chmury nie zauważyłem na niebie, gdy popołudniu wyruszałem na trasę. To oznaczało jazdę w pełnym słońcu, co oczywiście bezpośrednio przekładało się na konieczność posiadania większej niż zwykle ilości płynów. Oprócz dwóch pełnych bidonów, w plecaku wiozłem jeszcze zapas na przysłowiową „czarną godzinę”.

Jazda po pracy ma niestety swoje wady. Człowiek nie jest wypoczęty, a zapasy energii są nieco ograniczone, zwłaszcza pod koniec tygodnia. Zacząłem zatem spokojnie, powoli przystosowując organizm do zmiany trybu działania, po wcześniejszym kilkugodzinnym ślęczeniem przed ekranem komputera i poprawianiem błędów po naszym byłym programiście. Jego radosna twórczość byłaby nieskończoną skarbnicą tematów dla branżowego, czyli informatycznego kabaretu, o ile takowy istniałby. Być może kiedyś napiszę o tym coś więcej, a teraz wracam do przejażdżki.

Jechałem sobie na wschód, nie mając przygotowanego szczegółowego planu, ale coś tam w głowie powoli kiełkowało. Początek był bardzo tradycyjny. Znów Kokotów, znów Węgrzce Wielkie, znów Zakrzów i Zakrzówek. Potem Gruszki, Szarów i Targowisko, gdzie skręciłem w stronę Kłaja. Jadąc wciąż na wschód minąłem Stanisławice, Cikowice, Damienice i dojechałem do Proszówek. Tutaj miałem do wyboru północ lub południe. Wybrałem północ, co oznaczało, że przez najbliższe kilometry będę poruszał się wzdłuż wschodniej granicy Puszczy Niepołomickiej. W Świniarach skręciłem na zachód, a więc wiatr zaczął wiać mi w plecy, co wcale mnie nie martwiło. W Ispinie przejechałem na drugą stronę Wisły i dojechałem do Nowego Brzeska, gdzie zatrzymałem się na kilkanaście minut w celu uzupełnienia zapasów energii. To kolejna z wielu odwiedzonych przeze mnie miejscowości, w której widać efekty wykorzystania funduszy unijnych. Jako człowiek dobrze pamiętający szarość, smutek i beznadzieję minionej epoki, wciąż jestem pod wrażeniem tego, jak bardzo Polska zmieniła się przez ostatnie lata. Nie twierdzę, że wszystko jest ok, ale jeżeli ktoś mi mówi, że za komuny było lepiej, to ciśnienie gwałtownie mi skacze.

Po krótkim odpoczynku ruszyłem w drogę powrotną. Jechałem drogą 79. Idealna nawierzchnia, niezbyt intensywny ruch, piękny wieczór i jeszcze wiatr w plecy. Czyż trzeba czegoś więcej do nadprodukcji endorfin? Z tablicy informacyjnej wynikało, że do Krakowa mam 35 km, ale granice administracyjne minąłem po ledwie piętnastu. Za skrzyżowaniem z drogą 75 nawierzchnia już nie była taka dobra. Koleiny, duże koleiny, jeszcze większe koleiny. Miałem do wyboru, albo jechać po nich, co wcale nie było przyjemne, albo poruszać się bliżej środka drogi i utrudniać życie kierowcom. Tu i ówdzie było pobocze, więc od czasu do czasu mógłbym po nim jechać, o ile byłoby pozbawione dziur i kamieni. Wybrałem opcję najbardziej komfortową, czyli jazdę po „zdrowej” części szosy, uciekając jednak w koleiny, gdy zbliżał się do mnie jakiś większy pojazd.

Dojechałem do Nowej Huty. Tutaj prawie skończyły się moje zapasy wody. Żelazna rezerwa także już była wykorzystana. Pomyślałem, że czas wracać. I wróciłem. Przez Mogiłę, Most Wandy i Rybitwy.



Popołudniowa cisza i spokój w Nowym Brzesku

Drugi dzień urlopu także zamierzałem częściowo poświęcić na rowerową eskapadę. Miałem nawet opracowany dość szczegółowy plan, którego zręby zrodziły się w mojej głowie, gdy niedawno odwiedzałem Racławice. Wpadłem wówczas na pomysł, aby zawitać do pobliskiego Skalbmierza. Długość zaplanowanej trasy przekraczała sto kilometrów, więc należycie się do niej przygotowałem. Należycie, czyli oprócz bananów, zabrałem także batoniki energetyczne oraz, celem przetestowania, żel energetyczny oraz tabletkę do bidonu firmy HIGH5. Zabrałem także dodatkową butelkę wody mineralnej na czarną godziny i ruszyłem…

Według wszelkich prognoz, pogoda w Małopolsce miała być dobra. Jakież było moje zdziwienie, gdy po przejechaniu ledwie stu metrów, spadły na mnie pierwsze krople deszczu. Zupełnie się nimi nie przejąłem, ale z każdą chwilą było ich więcej. Jechałem na wschód, w stronę błękitnego nieba, więc spodziewałem, że ucieknę przed deszczem, co mogło być jednak na tyle utrudnione, że wiał silny, zachodni wiatr, który napędzał nad Kraków ciemne chmury. Przejeżdżając przez Kokotów spojrzałem na niebo za sobą, aby ocenić skalę zjawiska i zaraz tego pożałowałem. Nie zauważyłem, że rower zjeżdża do prawej krawędzi drogi. W ostatniej chwili odwróciłem się, Przednie koło już prawie dotykało krawężnika, a pedał właśnie go „szlifował”, wydając przy tym stosowne dźwięki. Nie wiem jak, ale uratowałem się przed zaliczeniem gleby. Zatrzymałem się, aby ocenić straty. Okazało się, że to nie pedał „szlifował” krawężnik, lecz dokładnie odwrotnie. Cóż. Prawy pedał jest teraz odrobinę lżejszy…

Po wspomnianej przygodzie nie patrzyłem za siebie, tylko jechałem naprzód, cały czas rozważając, czy aby nie powinienem zmienić planów, bo deszcz nie zamierzał przestać padać. Był jednak na tyle spokojny, że na razie realizowałem plan. Tak było aż do Niepołomic. Tam zaczęło padać mocniej, ale właśnie wjeżdżałem na Drogę Królewską, więc drzewa Puszczy Niepołomickiej zabezpieczały mnie przed przemoczeniem. Dojeżdżając do Ispiny nadal zastanawiałem się, czy to ma sens. Czekając na zielone światło przed mostem na Wiśle, czułem, że staję się coraz bardziej mokry, a nic nie wskazuje na to, żeby miało przestać padać. Cuda się jednak zdarzają. Przejechałem na drugi brzeg, a tam nie było śladu deszczu! Odetchnąłem z ulgą.

W Nowym Brzesku skręciłem na wschód na drogę 79. W Hebdowie, w którym onegdaj podczas jednej z wycieczek miałem okazję odwiedzić klimatyzowany klasztor, skręciłem na północ. Zamierzałem dojechać do Kazimierzy Wielkiej. Minąłem ostatnie małopolskie wioski i przed wsią Wojsławice wjechałem na terem województwa świętokrzyskiego. Niestety, hasło „Polska w budowie” nie dotarło wszędzie. Boczne drogi, którymi się poruszałem, w wielu miejscach przypominały nie tyle późnego Gierka, ile wczesnego Gomółkę. Musiałem zwolnić, bo bruki Paris-Roubaix to mały „pikuś” w porównaniu do niektórych odcinków. Jednak wkrótce, pomimo trudności, dotarłem do najmniejszego miasta powiatowego w Polsce, czyli do Kazimierzy Wielkiej. Tam zatrzymałem się na króciutki postój, aby uszczuplić zapasy prowiantu oraz zrobić zdjęcie chyba jedynego zabytku, czyli XIX-wiecznej baszty. Uczciwie powiem, że na pierwszy rzut oka, Kazimierza Wielka nie powaliła mnie na kolana. Sprawia wrażenie źle zarządzanego, zapomnianego, ubogiego miasta. Znam mniejsze miejscowości, które doskonale radzą sobie w nowej rzeczywistości, które korzystając z unijnych dotacji, zmieniły nie do poznania swoje oblicze. Tutaj panuje jakiś marazm, bezwład, niemoc. Chyba przydałoby się zmienić władze miasta. To jednak moje, subiektywne odczucie.

Bez żalu, dramatycznie dziurawą, zaniedbaną drogą, wyjechałem z Kazimierzy Wielkiej. Zaraz potem nawierzchnia była już cywilizowana i mogłem rozkoszować się jazdą. Do Skalbmierza nie miałem daleko, ale niestety musiałem zmierzyć się z przeciwnym wiatrem. Za sobą miałem już ponad połowę trasy, a nogi pamiętały jeszcze wczorajszą przejażdżkę, więc zacząłem odczuwać pierwsze oznaki zmęczenia. W Skalbmierzu zatrzymałem się na chwilę na Placu Marii Skłodowskiej-Curie. Miasteczko zrobiło na mnie lepsze wrażenie, niż wspomniana wcześniej Kazimierza Wielka. Zadbane ulice i chodniki, wypielęgnowana zieleń, a do pełni szczęścia brakowało jedynie działającej fontanny. Życie tutaj tętni niespiesznym rytmem, czas jakby płynie wolniej, ludzie nigdzie się nie spieszą. Nieco dłużej zatrzymałem się przy kościele parafialnym, gdzie znajduje się między innymi pomnik poświęcony tragedii, jaka dokonała się w tym miejscu 70 lat temu. 5 sierpnia 1944 roku, niemiecko-ukraińskie oddziały zamordowały 64 mieszkańców miasta. To kolejne z wielu odwiedzonych przeze mnie miejsc, jedno z tysięcy ogniw łańcucha tragicznej przeszłości mojej ojczyzny i świadectwo bohaterstwa zwykłych ludzi. To dzięki nim mogę teraz każdego dnia podziwiać wolną Polskę, mówić, myśleć, kochać po polsku. Dzisiaj zresztą jest szczególny dzień na takie refleksje. Jedenaście lat temu odszedł do wieczności mój tato, który podczas wojny był żołnierzem Armii Krajowej.

Nadszedł czas na powrót. Ze Skalbmierza pojechałem na południe. Od razu zaczęły się pagórki. Góra, dół, góra, dół. Brakowało już energii na dynamiczną, agresywną jazdę. Najmniejsza zębatka z tyłu coraz częściej była w użyciu. Granicę Małopolski przekroczyłem przed wsią Czuszów. Musiałem dobrze rozłożyć siły, bo chociaż do końca zaplanowanej trasy pozostało już tylko około 30 km, to trasa nie kończyła się pod domem, tylko na rogatkach Krakowa. To po pierwsze. A po drugie, jechałem cały czas pod wiatr. Było jeszcze i po trzecie, czyli permanentnie pagórkowaty profil trasy. W spokojnym tempie dotarłem do Proszowic i skierowałem się w stronę Kocmyrzowa, który jest położony nieco wyżej niż Proszowice. To oznaczało kolejne, ale na szczęście ostatnie tego dnia, przewyższenia. Z Kocmyrzowa miałem już w zasadzie jeden długi zjazd w kierunku Nowej Huty.

W Krakowie trafiłem do godziny szczytu. Do domu wracałem przez Mogiłę, Most Wandy i Rybitwy. Prawie cały czas jechałem środkiem jezdni, omijając stojące w korku samochody. Do domu dotarłem dopiero przed szesnastą. Pijąc tradycyjną szklankę zimnej Pepsi-Coli (kiedyś była to Coca-Cola), pomyślałem, że profesjonalni kolarze są nadludźmi. W jaki sposób dają radę przejechać 21 ponad stukilometrowych etapów wyścigu, jeśli ja, jadąc w miarę spokojnie, swoim tempem, nie wspinając się ani na L’Angliru, ani na Alpe d’Huez, po dwóch dniach i przejechaniu ledwie 238 km, nie wyobrażam sobie, aby kolejnego dnia zaliczyć podobną trasę? Panowie kolarze – chapeau bas!



Baszta w Kazimierzy Wielkiej


Kościół parafialny w Skalbmierzu


Pomnik poświęcony skalbmierskiej tragedii sprzed 70 lat

Kolejny raz przyszedł „ten” dzień, w którym metrykalnie stałem się starszy. Oczywiście postanowiłem to należycie uczcić. Należycie, czyli… na rowerze. A ponieważ wziąłem sobie dwa dni urlopu, za „imprezowanie” mogłem zabrać się już przed południem. Były z tym jednak pewne problemy, bo pogoda zupełnie nie dostroiła się do powagi chwili i rano regularnie lało. Na szczęście około dziesiątej opady ustały i po jedenastej mogłem wyruszyć w drogę.

Na piątek planowałem dłuższą i trudniejszą trasę, więc dzisiaj postanowiłem zaliczyć coś krótszego i łatwiejszego. Nie mogłem jednak wymyślić nic sensownego i w końcu doszedłem do wniosku, że kilka pagórków jeszcze nikomu nie zaszkodziło. Pojadę sobie przez Wieliczkę do Świątnik Górnych, a potem grzecznie wrócę do domu. Pojechałem więc do solnego miasta. Po raz pierwszy nie korzystałem z żadnych bocznych dróg, ale korzystając z niewielkiego, przedpołudniowego ruchu, pojechałem po prostu główną drogą. W Wieliczce rozpocząłem podjazd do wsi Rożnowa. Jechałem sobie spokojnie, a nawet bardzo spokojnie, więc miałem czas, aby myśleć. No i sobie pomyślałem, że nie chcę jechać do Świątnik, tylko do Dobczyc. I tak zrobiłem.

Dojechałem do Dobczyc i skręciłem na drogę numer 967 w stronę Gdowa. Teraz miałem przed sobą w miarę łatwy odcinek, pozbawiony większych podjazdów. W Gdowie nie zmieniłem kierunku, zamierzając dojechać do Łapczycy. Czym bliżej celu byłem, tym bardziej pagórkowaty stawał się teren, co oznaczało, że musiałem zabrać się za poważną pracę na krótkich, ale licznych podjazdach. W Łapczycy skręciłem na drogę numer 94, zaliczyłem dwa podjazdy, przejechałem przez most na Rabie, a niedługo potem skręciłem do Targowiska. Na liczniku miałem już tyle kilometrów, że pomyślałem sobie, iż jest szansa na kolejną w tym roku setkę. Realizując ten zamysł, nie byłem jednak specjalnie kreatywny. Pojechałem do Zakrzowa, a potem przez Staniątki do Niepołomic. Stamtąd skierowałem się w stronę Krakowa, ale w Brzegach zdecydowałem się na kierunek południowy, co w konsekwencji oznaczało, że po raz drugi dzisiaj zawitałem do Wieliczki. Stamtąd pojechałem w stronę ulic Krzemienieckiej, Kuryłowicza i Sawiczewskich. Dojechałem do Myślenickiej, a potem do Stojałowskiego. Do domu pozostało już tylko kilka kilometrów.

I taka była moja urodzinowa, przedpołudniowa, rowerowa impreza. Zupełnie inne doznania czekały na mnie wieczorem w teatrze, do którego poszliśmy razem z moją kochaną Moniką. Tę opowieść pozostawię jednak dla siebie…

Spodziewając się pięknej pogody w pierwszy majowy weekend, zaplanowałem sobie na dzisiaj nieco dłuższą przejażdżkę. Rano okazało się, że piękna pogoda pozostała jedynie w sferze marzeń. Słońce nie było w stanie przebić się przez grubą warstwę chmur, a temperatura przypominała raczej początek kwietnia, a nie maja. No i jakże by inaczej – oczywiście wiało. Przez krótki moment wahałem się, czy dzisiejsza wyprawa ma sens, ale nie po to czekałem na długi weekend, aby teraz spędzić go wyłącznie w domowym pieleszach. A więc… jadę! Mieszkam na południowym wschodzie Krakowa. Celem moich wycieczek często więc stają właśnie te kierunki. Od czasu do czasu poruszam się także na zachód. Najbardziej „zaniedbana” jest północ. Dzisiaj postanowiłem to zmienić.

Wyruszyłem o pół do jedenastej. Chcąc nie chcąc musiałem przejechać przez całe miasto. Spodziewałem się, że ruch samochodowy będzie mniejszy niż zazwyczaj, więc zamiast kombinować, od razu skierowałem się na ulicę Wielicką. To był dobry pomysł, chociaż jeden z kierowców tradycyjnie podniósł mi ciśnienie, poprzez bardzo indywidualne podejście do kwestii jednego metra. Dzięki temu wydarzeniu, w prywatnym rankingu „niebezpiecznych” rejestracji innych niż KR – wszakże w Krakowie mieszkam, więc jest ich najwięcej – KBR wysunęło się na prowadzenie. Przejazd przez miasto był sprawny i tylko okolice Plant nieco mnie spowolniły. Wkrótce jednak dotarłem do ulicy Pachońskiego i mogłem odpalić asystenta podróży, czyli GPS’a, który od tej pory miał pilnować zgodności wycieczki z planem.

Jechałem drogą numer 794. Do wysokości Korzkwi miałem luz, bo jeśli nawet były jakieś wzniesienia, to pomijalnie małe. Potem zaczął się podjazd, który z małymi przerwami trwał praktycznie, aż do miejscowości Skała. Wiedząc, ile mam przejechać, tradycyjnie nie szarżowałem, lecz spokojnie piąłem się w górę. Dojeżdżając do każdego zakrętu miałem nadzieję, że to już szczyt, ale za nim widziałem kolejny podjazd, kończący się kolejnym zakrętem, itd. W międzyczasie wyszło nawet słońce, zrobiło się całkiem przyjemnie, i tylko północno wschodni wiatr przypominał, że jakoweś załamanie pogody się rychtuje. Przed południem dotarłem do Skały, zatrzymałem się na chwilę na rynku, uszczupliłem zapas bananów i ruszyłem dalej.


Na rynku w Skale można zobaczyć Salomeę, która niesie akt lokacji miasta…


…za procesją podążają rycerze, pątnicy, żebracy, a całość zwieńcza orzeł, co rozpościerając skrzydła, zrywa się do lotu.


Kolejnym punktem programu miał być Miechów. Jeszcze nigdy nie byłem tam na rowerze, więc dzisiaj miał być mój pierwszy raz. Tuż za Skałą zjechałem na północ z drogi 773 i od tej pory poruszałem się wyłącznie mniej ważnymi szlakami. Profil terenu był oczywiście tradycyjny, czyli góra, dół, góra, dół, góra, dół. Mimo utrudnień w postaci wiatru, wcale nie czułem się zmęczony, co traktowałem jako dobry znak na dalszą część jazdy. Poruszałem się pośród pól uprawnych, przejeżdżałem przez wioski i wszędzie widziałem, jak bardzo zmieniła się Polska przez ostatnie lata. Jako człowiek dobrze pamiętający zatęchłe lata komuny, wciąż jestem zafascynowany tym widokiem. Za Cieplicami dotarłem do drogi 783 i skręciłem na wchód. Do Miechowa miałem już tylko jakieś 8 kilometrów, po gładkiej, idealnej nawierzchni. I jeszcze tylko jeden, ale dość solidny podjazd w okolicach Ligoty, jeszcze tylko chwila i zawitałem do Miechowa. To była mniej więcej połowa drogi, więc zatrzymałem się na kilkanaście minut, aby zrobić kilka zdjęć, a przede wszystkim uzupełnić kalorie. Plecak stał się lżejszy o kolejnego banana, batonik i żel energetyczny. Słońce świeciło na bezchmurnym niebie, wokół niespiesznym rytmem toczyło się życie. Czas odpoczynku szybko minął. Ostatni raz spojrzałem na miechowski rynek i byłem gotowy do dalszej drogi.


Orzeł jest także miechowskim rynku…


…a zwycięski Jezus Chrystus błogosławi miasto.


Nadal poruszałem się drogą 783. Za Miechowem ruch na niej był bardziej niż umiarkowany. Z rzadka wyprzedzały mnie samochody, mogłem więc odprężyć się i cieszyć jazdą. Profil trasy także nieco się zmienił. Pagórki były łagodniejsze, co oznaczało łatwe podjazdy i równie delikatne zjazdy. I tylko trochę przeszkadzał mi brak zakrętów. Lubię, gdy droga jest kręta, a tę ktoś chyba wyznaczył za pomocą linijki. Wreszcie, po kilkunastu kilometrach, minąłem tablicę z nazwą Racławice. W tym historycznym miejscu miałem zmienić kierunek jazdy, a wraz z nim, kolejny raz miał się także zmienić profil trasy.

Skręciłem na południe i mniej więcej po kilometrze dojechałem do wsi Janowiczki. Mijając jedną z wielu w tym rejonie mogił kosynierów, kątem oka zauważyłem jasny kształt budynku, zagubionego pośród starych, rozłożystych drzew. Natychmiast zawróciłem i zatrzymałem się przy parkowej bramie. Przede mną, pod błękitnym sklepieniem nieba, otoczony gęstwiną wiosennej zieleni, stał urokliwy, staropolski dwór. Miejsce to, choć leżące w samym centrum wioski, sprawiało wrażenie opuszczonego i zaniedbanego. Trudno było oprzeć się wrażeniu, że oto znalazłem się w scenografii żywcem wyciągniętej z powieści pełnej tajemnic. Podszedłem do budynku. Pożółkłe firanki w oknach, kilka wybitych szyb, łuszcząca się farba tylko potęgowały to wrażenie. Tablica przy wejściu lakonicznie informowała o historii tego miejsca, kończąc informacją, że po wojnie dobra Janowiczki zostały przejęte przez Skarb Państwa. Skarb Państwa, czyli fraza „wytrych”, używana do określenia, że nikt nie chroni tego miejsca przed zapomnieniem i zniszczeniem. A przecież to piękny, fascynujący zakątek. Azyl ciszy i spokoju, bastion romantyzmu. Szkoda, że dotychczas nie znalazł nowego właściciela, który byłby godny zamieszkać tutaj i ocalić ten dwór dla przyszłych pokoleń. Żal było opuszczać to cudowne miejsce, ale przecież nieopodal czekało na mnie jeszcze jedno spotkanie z historią. Nieopodal dworu znajduje się Kopiec Kościuszki, a tuż obok niego monumentalny pomnik Wojciecha Bartosza Głowackiego, który odsłonięto w dwusetną rocznicę Insurekcji Kościuszkowskiej. Ślad przeszłości, jeden z tysięcy dowodów, że wolna Polska nie jest tworem historycznego przypadku, ale sprawiedliwą nagrodą za przelewaną od wieków krew.


Dwór w Janowiczkach…


...czeka na swojego Pana…


…który tchnie życie w martwe oczodoły okien.


Wojciech Bartosz Głowacki – groźny i zwycięski.


Do domu miałem jeszcze prawie 50 kilometrów. Teren był oczywiście mocno pagórkowaty, a droga kręta, czyli taka, jaką lubię najbardziej. W dodatku sprzyjał mi wiatr, bo od Racławic wspomagał mnie, wiejąc w plecy. Jechałem więc, to w górę, to w dół, raz w prawo, raz w lewo i pomimo pokonywania kolejnych kilometrów, czułem się ciągle świeżo. Widocznie dobrze rozłożyłem siły. Dojechałem do Proszowic, ale nie wjechałem do centrum, tylko skorzystałem z obwodnicy i wjechałem na drogę numer 776. Spojrzałem na niebo, które nie było już błękitne. Z północy zaczęły nadciągać chmury, a temperatura spadła. Do małopolski nadchodziła właśnie zapowiadana zmiana pogody. Powoli zbliżałem się do okolic znanych z innych rowerowych wycieczek. W końcu dojechałem do Kocmyrzowa, skąd było już naprawdę blisko do Krakowa. Po kolejnych kilku kilometrach pojawiłem się w Nowej Hucie i skręciłem na południe. Widziałem przed sobą ciemne, burzowe chmury. Miałem nawet wrażenie, że nie zdążę przed deszczem.

Porywy wiatru były coraz mocniejsze, a pierwsze błyskawice rozświetliły popołudniowe niebo, gdy zsiadając pod domem z roweru, spojrzałem w kierunku, z którego przyjechałem i pomyślałem, że nie masz nic piękniejszego na świecie, ponad piękno mojego kraju, mojej Polski…

Dzisiaj miałem urlop, bo już niejeden raz przekonałem się, że po świętach wskazany jest wolny dzień, aby dojść do siebie. Oczywiście nie zamierzałem spędzać wolnego czasu na kanapie i z pilotem w ręku, ale zamierzałem wybrać się na nieco dłuższy wyjazd. Tym razem nie miał być to „spontan”, ale wgrana do GPS trasa. Zanim ją zaplanowałem, musiałem zdecydować się na kierunek. Po dłuższym zastanowieniu wybrałem południowy zachód.

Pierwszym etapem był dojazd do Skawiny. Nie kombinowałem, wybrałem najkrótszą drogę. Ze Skawiny pojechałem w stronę Oświęcimia. Droga była idealna. Założyłem, że dzień po świętach nie będzie dużego ruchu i faktycznie tak właśnie było. Mimo to jeden z kierowców tirów postarał się, aby podnieść mi ciśnienie. Ciężarówka, sądząc po rejestracji z Brzeska, wyprzedziła mnie w odległości góra pół metra. Uciekłem maksymalnie do prawej krawędzi drogi, ale potężna naczepa zbliżała się nieuchronnie. Rozważałem już ucieczkę w krzaki, ale na szczęście nie musiałem aż tak dosłownie integrować się z przyrodą.

Przejechałem przez Borek Szlachecki, Wielkie Drogi, Jaśkowice, Brzeźnicę, Kossową, Półwieś, Ryczów, Spytkowice. Profil na tym etapie nie był specjalnie wymagający. Owszem zdarzały się podjazdy, ale niezbyt długie i niezbyt strome. Pokonywałem je na miękkich przełożeniach, starając się oszczędzać siły na dalszą część drogi. W końcu dotarłem do Zatora, ale wbrew trasie zapisanej w GPS, nie skręciłem od razu w stronę mostu na Wiśle, ale pojechałem na zatorski rynek.

Na rynku zafundowałem sobie krótki wypoczynek. Było południe. Małe miejscowości są zazwyczaj uśpione, pogrążone w letargu, ciche. Tutaj nie znalazłem spokoju. Dookoła wrzała praca. Drogowcy właśnie wymieniali nawierzchnię drogi dookoła rynku. Mimo wszechobecnego hałasu i zgiełku, miło było spojrzeć, jak zmienia się zatorska rzeczywistość. Doskonale pamiętam, jak wyglądał kraj, jak wyglądały małe miejscowości, zanim Polska została członkiem Unii Europejskiej. Bieda, dziurawe drogi, odpadające tynki, krzywe chodniki, wszechobecny brud i nieład. Oj nie dojechałbym tutaj podówczas w jednym kawałku. Jeśli nawet rower by to przeżył, to po drodze wypadłyby mi wszystkie plomby z zębów.

Po krótkim postoju ruszyłem w dalszą drogę. Przejechałem przez most na Wiśle, minąłem Jankowice, Olszyny i niedługo potem byłem już w Babicach. Tam skręciłem na wschód w stronę Krakowa. Od tego momentu skończyło się dobre, bo musiałem jechać pod wiatr, który na otwartych przestrzeniach potrafił nieźle dać w kość. Profil trasy także się zmienił i stał się zdecydowanie bardziej pagórkowaty. W połączeniu ze wspomnianym wiatrem, mocnym słońcem i pierwszymi oznakami zmęczenia, rokowania na dalszą część drogi nie były zbyt optymistyczne.

Tak swoją drogą zastanawiam się, skąd te oznaki zmęczenia? Rowerem górskim pokonywałem znacznie dłuższe odcinki, zanim poczułem, że zaczynam się męczyć. Odrzuciłem kwestię braku komfortu. Siodełko mam idealnie dopasowane, coraz lepiej „rozumiem” się z nową pozycją na rowerze, brak amortyzacji nie przeszkadza na dobrej nawierzchni. Pozostają zatem inne powody. Po pierwsze, zauważyłem, że nie potrafię spokojnie jeździć na rowerze szosowym. Radość z jazdy na nim sprawia, że jak tylko ruszam w trasę, chciałbym jechać coraz szybciej i szybciej. To oczywiście oznacza większy wydatek energetyczny, o którego regularnym uzupełnianiu w trasie nie zawsze pamiętam. Następnym razem muszę na to zwrócić uwagę. Po drugie, dopiero rozkręcam się. Pomimo braku śniegu i mocnych mrozów, okres zimowy nie sprzyjał długim wycieczkom, sprzyjał natomiast odkładaniu się tłuszczu tu i ówdzie, którego teraz się pozbywam. Zobaczę, jak będzie w dalszej części sezonu.

Pomimo opisanych trudności parłem do przodu z całkiem przyzwoitą prędkością średnią. Podjazdy wszelkiej maści pokonywałem jednak w miarę spokojnie, nie szarpiąc się na początku, a potem łapczywie chwytając powietrze, ale pokonując je równym tempem. Także i na tej drodze ruch był raczej umiarkowany, a jeśli już pojawiało się więcej samochodów, to jadących od, a nie do Krakowa. Dojechałem do Liszek i skręcając na południe, pożegnałem drogę numer 780. Dotarłem do Piekar, gdzie zatrzymałem się na chwilę, aby uwiecznić tynieckie opactwo, które właśnie z tej strony Wisły wygląda najbardziej malowniczo.

Ostatni etap wiódł po wiślanych wałach wzdłuż ulicy Księcia Józefa. Potem przejechałem przez centrum Krakowa, a ponieważ opisywane wcześniej zmęczenie nie było aż tak duże, żeby psuć sobie zabawę, wydłużyłem nieco trasę i do domu wróciłem od strony Rybitw.



Rzut oka na zatorski rynek


Opactwo w Tyńcu

Widząc poranne mgły, a potem ciemne chmury na niebie, trudno było mi uwierzyć, że wtorek ma być słoneczny i ciepły. A przecież liczyłem, że wczorajsze plany z których nic nie wyszło, uda mi się zrealizować właśnie dzisiaj. Na szczęście jeszcze przed dziewiątą mgła rozwiała się, chmury odpłynęły gdzieś na wschód, a ponad miastem ujrzałem piękne, błękitne niebo. A więc jednak pojadę – ucieszyłem się i natychmiast zacząłem przygotowywać się do wyprawy.

Trasa była opracowana już wiele dni temu. Zamierzałem dojechać do Skawiny, a potem skierować się na południe i dotrzeć na górę o nazwie Sołtysi Dział. Podobno na niektórych mapach szczyt ten występuje jako Chujówka, ale ponieważ nie udało mi się tego potwierdzić, więc będę używał mniej spektakularnej i kontrowersyjnej nazwy. Chciałem tam pojechać, by zmierzyć się z podjazdem, na temat którego słyszałem wiele opowieści. Po dotarciu do celu miałem wybrać jeden z trzech zaplanowanych wariantów trasy powrotnej.

Wyruszyłem przed godziną dziesiątą. Etap pierwszy obejmował przejazd wzdłuż Wisły do Tyńca, a następnie dotarcie do Skawiny. Zaplanowana w GPS trasa „oficjalnie” rozpoczynała się w okolicach „trupa” Hotelu Forum. Jakież było moje zaskoczenie, gdy tamże właśnie okazało się, że zapomniałem wgrać trasy do mojego Garmina. Miałem trzy wyjścia. Wrócić się do domu i wgrać trasy, zrezygnować i pojechać gdzieś indziej lub realizować plan bez wsparcia elektroniki. Oczywiście wybrałem „bramkę” numer trzy. Już tak dużo aspektów życia jest opanowanych przez technikę, że niewykorzystanie szansy na spontaniczność byłoby grzechem. Z nadzieją na końcowy sukces ruszyłem więc przed siebie.

Droga do Skawiny była szybka, łatwa i przyjemna. Zatrzymałem się na chwilę w parku, aby ostatecznie ustalić szczegóły trasy. Potem skierowałem się w stronę Radziszowa i jadąc na południe, dotarłem do drogi numer 52. Ruchliwa to trasa. Prowadzi wszakże do Kalwarii Zebrzydowskiej, Wadowic i dalej do Bielska Białej. Pobocza w zasadzie nie istnieją, więc nie ma mowy o wyłączeniu uwagi, czy pogrążeniu we własnych myślach. Na szczęście większość kierowców zachowywała bezpieczny odstęp, ale kilku innych przyprawiło mnie o mocniejsze bicie serca. Dobrze, że ten etap był stosunkowo krótki, bo już w Biertowicach skręciłem na południe i dojechałem do Sułkowic. Dopiero w tym miejscu droga zaczęła się wyraźnie wznosić, ale muszę przyznać, że noga „podawała” na tyle dobrze, że większość trasy mogłem spokojnie przejechać na dużym „blacie” z przodu. Właściwa zabawa zaczęła się dopiero w Harbutowicach, gdy zjechałem na południe z drogi 956.

Rozpoczynał się podjazd pod Sołtysi Dział. Zrazu wyglądał niepozornie. Filuternie mrugając promieniami słońca spomiędzy drzew, zdawał się kusić i zachęcać do jazdy. Ledwie kilkuprocentowe nachylenie nie budziło respektu. Minąłem kilkoro dzieci wracających ze szkoły, przejechałem obok ostatnich, samotnych domostw, a potem wokół mnie była już tylko mistyczna cisza świątyni przyrody. W tej ciszy można usłyszeć szum wiatru, szelest pierwszych spadających liści, śpiew ptaków, szmer górskich strumieni. Wymarzona sceneria dla samotnego rowerzysty, który pozostawiwszy za sobą łoskot cywilizacji, uparcie piął się w górę. Walka z samym sobą, z własnymi słabościami zaczęła się wtedy, gdy nachylenie zaczęło przekraczać 10%. Miałem ambicję pokonania całego podjazdu bez zatrzymywania się, a do szczytu było jeszcze daleko. Musiałem więc dobrze rozłożyć siły. Tymczasem licznik począł wskazywać coraz wyższe wartości. Jedenaście, dwanaście procent. Pomiędzy nimi krótkie, łatwiejsze fragmenty, czyli „tylko” 6 do 8%. Wiedziałem, że to jeszcze nie koniec, że prawdziwe wyzwanie jest ciągle przede mną. Na 250 metrów przed szczytem nachylenie wzrosło do 15% i tak już pozostało, dochodząc miejscami nawet do 16%. Początkowo było nieźle, ale z każdym przejechanym metrem czułem, że zasoby energii są coraz mniejsze. Teraz nawet gdybym chciał, nie mogłem się zatrzymać – trudno byłoby ponownie ruszyć pod górę. Wrzuciłem najmniejsze możliwe przełożenie i nie patrząc przed siebie, aby nie widzieć drogi, która cały czas stromo wznosiła się ku górze, parłem naprzód. Wolno mijał metr za metrem, ale każdy z nich przybliżał mnie do celu. Wskaźnik wysokości powoli dochodził do 600 metrów. Walka z podjazdem zbliżała się już do końca. Jeszcze tylko jeden zakręt i wyjechałem na szczyt. Udało się.

Pozwoliłem sobie na krótki postój. Czułem w nogach trudy podjazdu, a była to przecież ledwie połowa drogi. Drugie tyle miałem do domu, a trasa wcale nie była płaska. Zjadłem więc kolejne dwa, własnoręcznie upieczone batoniki energetyczne, popijając je wodą mineralną. Odpocząłem chwilę i ruszyłem w dół. Zjazd do Bieńkówki był szybki, ale nie szalony. Niewielka szerokość drogi nie pozwalała na większe ryzyko. Przy okazji mogłem stwierdzić, że ewentualny podjazd od tej strony jest o wiele łatwiejszy. Tylko w jednym miejscu nachylenie wynosiło 13%. W Bieńkówce skręciłem na wschód w stronę Stróży. Po wcześniejszych trudach niedane mi długo cieszyć się jazdą po płaskim. Wkrótce droga zaczęła piąć się w górę i choć nachylenia nie były ekstremalne, to jednak musiałem użyć nieco bardziej miękkich przełożeń niż zwykle. Po kilku kilometrach znalazłem się na prawie takiej samej wysokości, jak na Sołtysim Dziale. Jednak potem był już tylko długi zjazd do Stróży, na którym nareszcie mogłem się odprężyć.

W Stróżach skręciłem na północ w stronę Myślenic. Kiedyś musiałbym ryzykować życiem na ruchliwej i krętej „zakopiance”. Teraz poruszałem się po prostu po równoległej drodze, na której panował jedynie symboliczny ruch. Wkrótce dotarłem więc do Myślenic i skręciłem w stronę Dobczyc. Podjazd do wsi Borzęta zainicjował ostatnią, mocno pagórkowatą część trasy. Nie kontynuowałem jazdy do Dobczyc, ale na szczycie wzniesienia zjechałem z drogi 967 w stronę Wieliczki. W Gorzkowie skręciłem na zachód i dojechałem do Świątnik Górnych. Tam zafundowałem sobie króciutki postój i zjadłem ostatnie batoniki. Dochodziła piętnasta, ale do Krakowa było już naprawdę blisko, a i podjazdy nie były specjalnie wymagające, chociaż nie mogę powiedzieć, że pokonałem je bez wysiłku. Ostatnie wzniesienie czekało mnie na ulicy Sawiczewskich. Potem przejazd przez Kosocice i tuż przed 15:30 zameldowałem się w domu.

Wieczorem spojrzałem na południe. Zachodzące słońce pokrywało niebo pomarańczowo - czerwonym blaskiem. Na jego tle widziałem odległe góry. Gdzieś tam walczyłem dzisiaj z własnymi słabościami i pokonałem je. To było jednak zdecydowanie łatwiejsze od wyzwań, które stawia przed nami życie. Chciałbym kiedyś powtórzyć za św. Pawłem: „W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiary ustrzegłem…” /2Tm 4, 7/



Stamtąd przyjechałem, czyli ostatni fragment podjazdu na Sołtysi Dział…


Tu dotarłem…


Tamtędy wróciłem

Nadszedł ten dzień. Z jednej strony fajnie, że nie jestem już nastoletnim młodzieńcem, który pojutrze rozpocząłby kolejny rok edukacji, ale z drugiej strony jakby żal, że te beztroskie lata już dawno minęły. Wtedy nie zdawałem sobie sprawy, w jak ciekawych czasach przyszło mi dorastać. 31 sierpnia 1980 roku, na dzień przed rozpoczęciem przeze mnie ósmej klasy szkoły podstawowej, w Gdańsku podpisano porozumienia sierpniowe – pierwszy krok na drodze do wolnej Polski. Dzisiaj w mediach tej wolnej Polski pojawiła się zaledwie krótka wzmianka o tym wydarzeniu, nie ma już ośmioklasowych szkół podstawowych, a edukacja ogranicza się do „kolorowania drwala”. Tych, którzy nie wiedzą o co chodzi odsyłam na stronę http://osswiata.pl/kasprzak/tag/bobinski. Koniec pewnej epoki, koniec wakacji, koniec beztroski…

Nostalgiczny wyszedł mi początek, a przecież miałem napisać małe co nieco o dzisiejszej przejażdżce. Planowałem poranną, dłuższą eskapadę z mocnymi podjazdami w okolicy Kasiny Wielkiej, ale trochę zaspałem i nie zdążyłbym wrócić przed popołudniem, a obiecałem mojej Monice, że dzisiaj będę szefem kuchni. Zmieniłem więc plany i tylko początkowa część trasy była zgodna z zamierzeniami. Na początku pojechałem do Wieliczki. Stamtąd drogą gruntową skierowałem się do Lednicy Górnej. Tutaj musiałem zmierzyć się z pierwszymi podjazdami, ale prawdziwe schody czekały na mnie dopiero pomiędzy Lednicą Górną a Chorągwicą. Tam na jednym z podjazdów nachylenie dochodziło do 16%. Z Chorągwicy pojechałem w stronę Sułowa i Sławkowic, by w końcu długim zjazdem dotrzeć do Gdowa. To tutaj właśnie podjąłem decyzję, że zmieniam plany wycieczkowe.

Z Gdowa pojechałem w stronę Łapczycy, ale we wsi Siedlec skręciłem na północ i dotarłem do drogi 94. Skręciłem w stronę Krakowa, a potem w stronę Nowej Huty. Dojechałem do Kłaja, przejechałem przez Szarów, Staniątki, Zakrzów, Węgrzce Wielkie. Jazda na zachód nie była łatwa. Wiał dosyć mocny wiatr. Mimo to nie poszedłem na łatwiznę i chociaż byłem blisko domu, skręciłem na północ, by do Krakowa dotrzeć od strony Rybitw. Dojechałem do ulicy Myśliwskiej, a potem na Dąbie. Skręciłem w stronę Ronda Grzegórzeckiego, a później przejechałem przez cały Kraków, aż do ulicy Piastowskiej. Tam nareszcie skręciłem na wschód i mając wiatr w plecy, szybko i sprawie dotarłem do domu.

Hmm… Zdaje się, że opisywany wczoraj „przedsmak jesieni” trwa nadal. Gdy bladym świtem, czyli o 5:30 zwlokłem się z łóżka, na termometrze było 12° C. Moją czujność wzbudził jednak widok mgieł pokrywających okoliczne łąki oraz oszronione szyby samochodów. Przygotowując się do wyjazdu, pod rowerową koszulkę założyłem więc na wszelki wypadek podkoszulek z długim rękawem. I muszę przyznać, że był to dobry wybór.

Zaplanowałem sobie trasę w północno-zachodnich okolicach Krakowa, od ulicy Łokietka, poprzez Dolinę Prądnika do Białego Kościoła i dalej poprzez Wierzchowie, Będkowice i Bolechowice do Zabierzowa. Z racji miejsca zamieszkania na południu miasta, musiałem „najsampierw” pokonać około 20 km, które dzieliły mnie od punku początkowego. Poranny przejazd przez Kraków do ekscytujących nie należy. To raczej szkoła przetrwania, a cyklista podążający ulicami musi łączyć w sobie zwinność śmigłowca Apache i szybkość myśliwca F-16. Do tego należy dodać umiejętność jednoczesnego śledzenia wszystkich celów (kierowców) i przewidywanie ich posunięć, czyli coś na kształt hybrydy Garri Kasparowa z IBM Deep Blue. Poranny Kraków to masa (gdzie tam masa, rzesza!) kierowców, którzy mają tylko jeden cel – zdążyć na czas do pracy. Ich przekrwione, niewyspane, niedowidzące oczy nie dostrzegają postaci przemykającej jednośladem o napędzie mięśniowym. Na szczęście dotarłem do ulicy Łokietka w jednym kawałku, bez uszczerbku na ciele, choć na umyśle ślad zapewne pozostać jakiś musiał. Zatrzymałem się na chwilę, aby poklikać przyciskami GPS’a i włączyć zaplanowaną trasę.

Pierwszy etap to przejazd wzmiankowaną ulicą Łokietka. Bywam tutaj często i z reguły dojeżdżam do ulicy o malowniczej nazwie Gaik. Tym razem pojechałem dalej na północ. Droga stopniowo wznosiła się, ale nie były to podjazdy szczególnie wymagające. We wsi Giebułtów skręciłem ostro na wschód, a długi zjazd wynagrodził mi trudy pierwszych podjazdów. Słowo „wynagrodził” nie jest być może właściwe, bo zgodnie ze sprawiedliwą naturą Małopolski, po zjeździe następuje podjazd. Tak też było i tym razem. Dobre kilkaset metrów wspinaczki pod kościół parafialny w Giebułtowie pozwoliło całkiem nieźle „przepalić” nogę. A w okolicy kościoła niespodzianka. Sucho, w miarę szeroko, idealna nawierzchnia, ograniczenie prędkości, a na poboczu stoją sobie dwa automobile, które najwyraźniej spotkały się po jednej stronie drogi, choć podążały w przeciwnych kierunkach. Pocałunek zaiste musiał być bardzo namiętny, bo „twarzyczki” obu pojazdów były mocno zdeformowane. Na szczęście nic nikomu się nie stało, więc jedynym efektem zdarzenie – dodajmy, pozytywnym – będzie danie pracy mechanikom samochodowym.

O całym zdarzeniu szybko zapomniałem, bo onegdaj kościoły budowano na najwyższym wzniesieniu w wiosce. Co to ma do rzeczy? Ano to, że ledwo pod kościół dotarłem, musiałem zjechać z góry, a zjazd naprawdę był przedni. Przedni, czy pierwszorzędny, fajny, zajebisty, ekscytujący, a nie przodem, bo to oczywiste. Dojechałem do drogi 794 i skręciłem w kierunku Skały, ale już po jakimś kilometrze skręciłem w stronę miejscowości Korzkiew i malowniczej Doliny Prądnika. Bywam tutaj od czasu do czasu. Urokliwa to okolica i zachęcam wszystkich, którzy tutaj jeszcze nie byli, aby przy okazji odwiedzili to miejsce. Poranek nadal był bardzo chłodny. Mgły niechętnie unosiły się znad łąk. Droga to delikatnie wznosiła się, to równie subtelnie opadała. Dojechałem do Prądnika Korzkiewskiego. Mieszkańcy dopiero witali dzień, niektórzy właśnie wyprowadzali psy na spacer, gdy dojeżdżałem do rozwidlenia dróg. Na prawo Ojców, na lewo Biały Kościół. Dzisiaj skręciłem w lewo. A zresztą w prawo byłoby trudno, bo znak informował, że droga do Ojcowa jest zamknięta.

Zanim opiszę dalszą część trasy, pozwolę sobie na małą – no, może nieco większą – dygresję. Na początku mojej rowerowej przygody prawie każdy podjazd był wyzwaniem. Pamiętam z jakim podziwem patrzyłem na gościa, który wyprzedził mnie na podjeździe pod Kopiec Kościuszki z taką samą łatwością, z jaką McLaren P1 wyprzedza Fiata 126p. Cóż, nie było to specjalnie trudne. Podczas, gdy ja, czerwony z wysiłku, młynek z przodu, największa koronka z tyłu, ślimaczyłem się pod górę, modląc się w duchu, by ta góra już się skończyła, on, świeży, niezdyszany, zadowolony z życia, na twardym przełożeniu spokojnie przemknął obok. Pomyślałem wtedy, że długa droga przede mną. Na szczęście trening czyni mistrza – oczywiście przy zachowaniu wszelkich proporcji tego słowa. Przyszedł więc taki czas, że przestałem się bać podjazdów, a wręcz je polubiłem. W Tour de France już raczej nie wystartuję, więc mierząc się sam ze sobą, pokonuję je swoim tempem, ale już bez zadyszki i niekoniecznie na miękkich przełożeniach. Czasem zaszaleję, stanę na pedałach i energicznie wspinam się w górę, aż mięśnie powiedzą dość. Czasem delikatnie, subtelnie, niespiesznie poruszam się ku szczytowi, delektując się otaczającym mnie światem.

Napisałem o tym dlatego, że wybrany odcinek drogi pomiędzy Prądnikiem Korzkiewskim a Białym Kościołem, to praktycznie nieustający podjazd. Zaczyna się bardzo malowniczo na wąskiej, bardzo wąskiej drodze, która przypominając wąwóz pośród starych, potężnych drzew, pnie się w górę. I jest tutaj naprawdę stromo. Nachylenie z rzadka spada poniżej 8%. Jechałem więc raczej wolno, ale z radością stwierdziłem, że choć końca podjazdu nie było widać, to wcale nie marzyłem, aby góra się skończyła. Ponad sto metrów przewyższenia spowodowało wydzielenie proporcjonalnej dawki endorfin, więc gdy dotarłem wreszcie do Białego Kościoła, byłem gotowy na kolejne wyzwania.

Pierwszym z wyzwań był przejazd kilkudziesięciu metrów po drodze numer 94. Tzn. nie sam przejazd, ale włączenie się do ruchu. Na skrzyżowaniu stałem dobre dwie minuty, zanim uznałem, że luka pomiędzy samochodami jest wystarczająco duża, aby się w nią wstrzelić. Zaraz potem z ulgą skręciłem na zachód i popędziłem w stronę wsi Wierzchowie. Popędziłem jest właściwym słowem, albowiem na krótkim odcinku zjechałem około 40 metrów w dół. Potem rozpoczęło się kolejne wyzwanie, czyli podjazd. Nie najtrudniejszy, ale z pewnością najdłuższy. Przejechałem obok Jaskini Wierzchowskiej i cały czas poruszałem się w górę. Najwyższy punkt trasy, czyli 461 m n.p.m. osiągnąłem we wsi Bębło.

Dalej było już przeważnie z górki. Kawiory, Będkowice, Kobylany, Karniowice, Bolechowice, Brzezie, Modlniczka i wreszcie Zabierzów. Teraz pozostało już tylko wrócić do domu, ale nie chciałem ułatwiać sobie życia i wybrać najkrótszą drogę. Pojechałem więc do Balic i do Kryspinowa. Dopiero tam skręciłem w stronę Krakowa. Przejechałem przez ulicę Mirowską, a potem kładką nad Wisłą do toru kajakowego przy Kolnej. Kolejny raz nie wybrałem wałów, ale ulicę Tyniecką, którą dotarłem na Dębniki. Stamtąd tradycyjnie przejechałem wzdłuż Wisły do Zabłocia, a potem pojechałem w kierunku Rybitw, by około jedenastej zameldować się w domu.



Okolice Bębła

Spodobały mi się poranne eskapady rowerowe. Nastawiłem więc budzik, tzn. telefon komórkowy na 5:30 i poszedłem wcześniej spać, aby wstać rześki i wypoczęty. Niestety długo nie mogłem zasnąć, więc o świcie nie byłem ani rześki, ani wypoczęty. Planów jednak nie zmieniłem i niecałą godzinę później ruszałem w drogę.

Najpierw musiałem dojechać do Tyńca. Tam rozpoczynała się zaprojektowana trasa. Pojechałem najbardziej oczywistą, popularną i pustą o tej porze ścieżką rowerową wzdłuż Wisły. Z Tyńca skierowałem się w stronę Skawiny, ale nie zamierzałem wjeżdżać do miasta, tylko poruszać się bocznymi drogami. A na bocznych drogach w najlepsze trwa akcja „Polska w budowie”. Całkiem śmiało można zaliczyć przejazd tymi drogami jako jazdę w terenie. Minąłem, a raczej przebrnąłem przez Kopankę, którą spokojnie można nazwać „Rozkopanką” i przejechałem przez wieś Przeryta, której nazwy zmieniać nie trzeba. Potem było już o wiele lepiej, a w miejscowości Wielkie Drogi wjechałem na chwilę na drogę numer 44. Po chwili skręcałem już na południe w stronę wsi Paszkówka. Zaiste bardzo zadbana to wieś, więc pozwoliłem sobie nawet na chwilę postoju w centrum wioski, nieopodal kościoła parafialnego. Z podziwem spoglądałem na ekipę sadzącą jakieś kwiaty czy krzewy wzdłuż alejek. Widać, że jest tutaj dobry gospodarz. Z Paszkówki dojechałem do Kopytówki, w której skręciłem na północ i dojechałem do Brzeźnicy.

Z Brzeźnicy bocznymi drogami dotarłem do Łączan i przejechałem na drugi brzeg Wisły. Rozpocząłem w ten sposób etap powrotny do Krakowa. Poruszałem się drogami równoległymi do brzegu Wisły. Przejechałem m.in. przez Kłokoczyn, Czernichów, Ściejowice i dotarłem do Piekar. Stąd miałem już tylko „rzut beretem” do ulicy Mirowskiej, gdzie kończyła się zaplanowana trasa. Była już godzina dziesiąta, a więc słońce zaczęło mocno przygrzewać, gdy rozpocząłem pokonywania ostatnich dwudziestu kilku kilometrów dzielących mnie od domu.



Skałka o poranku


Paszkówka


Wisła w Łączanach