Dzisiaj nie było szczegółowego planu, lecz mała improwizacja, której myślą przewodnią były mocno pagórkowate, małopolskie krajobrazy na południe od Krakowa. Pojechałem do Świątnik Górnych, a potem przez Gorzków do Koźmic Małych i dalej do Dobczyc. Tam skręciłem w stronę Gdowa, co nie było do końca przemyślane, bo droga 967 jest stosunkowo wąska, a ruch na niej panuje dość spory. I mówię tutaj głównie o tirach, bo samochody osobowe są mniejszym problemem. Gdy wieje wiatr, a dzisiaj właśnie wiało, i gdy wielka ciężarówka z naczepą nie zachowuje odpowiedniego dystansu od wyprzedzanego rowerzysty, trzeba naprawdę uważać, aby nie zakończyć przygody z rowerem, a może i z życiem. Tak więc z duszą na ramieniu dojechałem do Gdowa, gdzie bez żalu pożegnałem drogę 967. Przejechałem przez most na Rabie i zaraz potem skręciłem na zachód. Kolejny raz tego dnia pojawiłem się w Dobczycach, skąd pojechałem do… Gorzkowa, ale tym razem inną drogą, przez Podlas. Drugi raz pojawiłem się także w Świątnikach Górnych i we Wrząsowicach, ale wkrótce potem skręciłem na zachód i pojechałem najpierw do Libertowa, a potem do Skawiny, skąd zamierzałem wrócić do domu. I prawie się udało… Prawie, bo w Swoszowicach złapałem gumę.

Ech… Zdaje się, że wiara w nadprzyrodzoną moc dętek Panaracer R’Air, które ponoć łączyć miały ponadprzeciętną wytrzymałość z niską wagą, okazała się być jedynie pobożnym życzeniem. Gdybym wjechał na gwóźdź – zrozumiałbym. Gdybym złapał „snejka” – zrozumiałbym. Ale jeśli dętka przeciera się ot tak, bez powodu – tego nie rozumiem. Był już wieczór, więc nie kombinowałem, nie łatałem, tylko wymieniłem dętkę i szybko pokonałem ostatnie dziesięć kilometrów, które dzieliły mnie od… soczystego, schłodzonego arbuza.