Nie jestem entuzjastą jazdy w upale, więc… pojechałem. Rozsądek podpowiedział, że najsensowniej będzie poruszać się w miejscu, które gwarantuje dużo cienia. Takim miejscem jest niewątpliwie Puszcza Niepołomicka, więc właśnie tam się skierowałem. Rozsądek przemilczał jednak fakt, że najpierw trzeba tam dojechać, a potem stamtąd wrócić. Zanim skryłem się w bezpiecznym cieniu, zużyłem połowę zapasu wody. W puszczy było nieco lepiej. „Nieco”, bo dochodziło południe, słońce spoczywało wysoko na niebie, więc nawet drzewa nie dawały stuprocentowej ochrony przed palącymi promieniami. Dojechałem do Mikluszowic i skierowałem się na południe. W Proszówkach zjechałem na stację benzynową, aby… zatankować wodę mineralną. Uzupełniłem zapas w bidonach, a resztę wlałem w siebie i pojechałem dalej. Pierwotnie zamierzałem przejechać przez Stanisławice i Kłaj, ale na odkrytej przestrzeni temperatura w słońcu dochodziła do 44°C. To nie napawało optymizmem. W Damienicach skręciłem więc ponownie w stronę Puszczy Niepołomickiej i drugi raz pokonałem praktycznie tę samą trasę. Kryzys przyszedł na dwadzieścia kilometrów przed domem. Upał zrobić swoje i po prostu odcięło mnie. Spokojnym, rekreacyjnym tempem wracałem do domu. Czy gdybym wiedział, że nie będzie lekko, zdecydowałbym się na przejażdżkę? Ależ oczywiście! Siła pasji mocniejsza jest od upału. Koniec. Kropka.