Wiedziałem, że popołudniu miało zrobić się naprawdę gorąco i dlatego podarowałem sobie cudowną możliwość dłuższego, niedzielnego snu. Na trasę wyruszyłem grubo przed południem. Korzystając z unikalnej możliwości bezpiecznej jazdy po głównych ulicach, do centrum Krakowa pojechałem Wielicką, Kamieńskiego i Konopnickiej. Potem skierowałem się w stronę Balic, a minąwszy lotnisko, pojechałem jeszcze dalej. Przejechałem przez Aleksandrowice i w miejscowości Chrosna rozpocząłem podjazd. Dojechałem do wiaduktu nad autostradą A4, a zaraz później miałem lekkie deja vu. Kilkuset metrowy odcinek drogi wyglądał zupełnie tak samo, jak większość nadmorskich szlaków, które miałem okazję przemierzać podczas urlopu. Koszmar na szczęście skończył się na kolejnym wiadukcie, za którym zjechałem w stronę Brzoskwini. Wkrótce znów musiałem zmierzyć się z podjazdem, a wąska droga doprowadziła mnie kolejny raz do Chrosnej. W ten sposób zatoczyłem koło. Zjechałem do Aleksandrowic i skręciłem na południe. Dojechałem do Cholerzyna i znów skierowałem się na zachód. Najpierw było płasko, ale za Mnikowem teren zaczął się wznosić. Słońce wciąż było skryte za chmurami, więc bez ekstremalnego wysiłku pokonywałem kolejne metry przewyższeń. Przed Sanką skręciłem na południe, gdzie mogłem trochę „zaszaleć” na zjeździe do Rybnej. Później przejechałem przez Przeginię Duchowną, Przeginię Narodową i zawitałem do Czernichowa. Temperatura z każdą chwilą stawał się coraz wyższa i wkrótce zrobiło się bardzo gorąco. Coraz częściej sięgałem po bidon, a płuca domagały się większej ilości powietrza. Uznałem, że pora wracać do domu. Nie pojechałem jednak najkrótszą drogą, ale kluczyłem trochę po okolicy, kryjąc się przed słońcem w cieniu gęstych zagajników. Jadąc przez Piekary, dotarłem do Krakowa. Pośród budynków temperatura była jeszcze wyższa, a musiałem przecież przejechać przez całe miasto, zanim znalazłem się w bezpiecznie chłodnym klimacie mieszkania.