Moja standardowa popołudniowa setka to nie 100ml czterdziestoprocentowego, bezbarwnego trunku, łykniętego dla kurażu po sutym obiedzie, ale 100km stuprocentowej, kolorowej przygody, przeżytej dla zdrowia po dniu pracy. Ostatnio pogoda robiła, co mogła, aby zniweczyć wszelkie plany, ale dzisiaj już nie padało i choć chmur na niebie było pod dostatkiem, a i temperatura była, delikatnie mówiąc, dość umiarkowana, uznałem, że czas najwyższy, aby oderwać się od powszedniości dnia.

Trasa była mieszanką różnych klimatów. Na początku pojechałem do Wieliczki, ale nie najkrótszą drogą, lecz w taki sposób, aby zaliczyć rozgrzewkę. Tuż za Wieliczką skręciłem do Lednicy Górnej, która zgodnie z nazwą jest położona na górze. To był tylko wstęp do dalszej wspinaczki na Chorągwicę. Potem były Łazany, Jawczyce, Wiatowice, Niegowić, Cichawa, Książnice i Siedlec, gdzie dojechałem do drogi numer 94. Zamierzałem pojechać do Bochni, ale przecież nie chciałem poruszać się głównym szlakiem komunikacyjnym, inhalując się spalinami. Przejechałem więc na północną stronę drogi i jadąc się po wzgórzach, zaliczając krótkie, ale treściwe podjazdy, zbliżałem się do Bochni. Tam skończyła się pagórkowata część dzisiejszej przejażdżki, ale jednocześnie zaczęła się jazda pod wiatr, zwłaszcza wtedy, gdy w Proszówkach skręciłem na zachód. W Damienicach wjechałem do Puszczy Niepołomickiej, aby przez kilkanaście kilometrów poruszać się wśród bujnej i soczystej zieleni. Dotarłem do Zabierzowa Bocheńskiego i skręciłem na zachód, aby drogą numer 964 dotrzeć do Niepołomic. Do planowanej setki brakowało już niewiele, ale nie nieco więcej, niż długość najkrótszej drogi do domu. Omijając Podłęże pojechałem więc nieco okrężną drogą przez Staniątki. Później było już bardzo standardowo, czyli Zakrzów, Węgrzce Wielkie i Czarnochowice. Popołudniowa, rowerowa przygoda dobiegała końca. Wkrótce podjeżdżałem pod dom. Odprężony, uśmiechnięty, zadowolony… Jak zwykle.