Dzisiaj było ciepło i słonecznie, ale to nieważne. Wybrałem się oczywiście na rowerową przejażdżkę, ale to nieważne. To, że przejechałem ponad 100 kilometrów także jest nieważne. Ważne, że Polak jest mistrzem świata!

Oglądając transmisję z Ponferrady byłem nieco zaniepokojony. No bo jak można zachować siły na koniec wyścigu, jeśli przez długi czas cała drużyna jedzie się na czele peletonu, goniąc ucieczkę? Bardzo długi wyścig, w którym napięcie rosło stopniowo, w rytm pokonywanych kilometrów. Michał Kwiatkowski jechał cały czas z przodu peletonu, ale nie wiedziałem w jakiej jest formie. Nie wiedziałem do momentu, w którym zostało jakieś osiem kilometrów do mety. To wtedy Michał zaatakował, przyspieszył na zjeździe, błyskawicznie doszedł uciekającą czwórkę, chwilę odpoczął, po czym przypuścił ostateczny szturm na podjeździe pod Mirador. Na szczycie miał dziewięć sekund przewagi, a do mety jeszcze ponad cztery i pół kilometra. Szybki zjazd, a potem jeszcze niecałe dwa kilometry. Na ostatniej prostej już było wiadomo, że po raz pierwszy w historii Polak zostanie mistrzem świata kolarskiej elity.

Uniesione w geście zwycięstwa ręce, ucałowany orzełek, gratulacje na mecie, szaleństwo w polskiej kadrze, a potem już tylko tęczowa koszulka, złoty medal i Mazurek Dąbrowskiego. Zagrany zbyt wolno, ale to bez znaczenia. Duma, wzruszenie, radość… Polak mistrzem świata!



Zwycięstwo słodki ma smak…