Na początek ulica Kosocicka i Hallera, czyli tradycyjna rozgrzewka. Będzie potrzebna, bo dość mocno wieje z północnego wschodu. Nie jadę zbyt szybko, ale dbam o sensowną kadencję. Za kościołem w Kosocicach skręcam w ulicę Sztaudyngera. Krótka to ulica i myślę, że mistrz fraszek zasłużył na nieco bardziej okazały dowód pamięci. Skręcam w Osterwy, która później przechodzi w Drogę Rokadową i dojeżdżam do ulicy Sawiczewskich, kończąc w ten sposób pierwszy zestaw podjazdów. Teraz czeka mnie zjazd do ulicy Myślenickiej. Kilka lat temu ulicę Sawiczewskich podmyły ulewne deszcze i jeden z pasów został wyłączony z ruchu i zastąpiony przez ruch wahadłowy. Prowizorka ta nie była dla nikogo wygodna, ale, jak to prowizorka, była najtrwalsza. Dzisiaj ze zdumieniem stwierdziłem, że droga jest wyremontowana, a pobocze wzmocnione solidnym murem oporowym. Nie była to jedyna niespodzianka dzisiejszego dnia.

Szybki zjazd do ulicy Myślenickiej i dylemat. Mam skręcić w lewo czy w prawo? Jeśli skręcę w prawo, to tym samym wybiorę łatwiejszą trasę, a więc skręcam w… lewo. Przede mną około dziesięciu kilometrów głównie podjazdów do Świątnik Górnych. Ruch na drodze praktycznie żaden. Z rzadka wyprzedza mnie jakiś samochód. Wiatr nieco mi pomaga, ale niebo ciągle pokryte jest szarymi chmurami. Nieliczni przechodnie szybko podążają w kierunku swoich domów, aby w ich bezpiecznych progach uciec od tych depresyjnych krajobrazów. Ja mocno pracuję i w końcu docieram do Świątnik Górnych. Na rondzie skręcam w prawo i jadę w stronę Mogilan. Trochę podjazdów, trochę zjazdów j jestem nad zakopianką. Jeszcze jakiś kilometr i jestem przy kościele w Mogilanach, czyli na szczycie. Jadę dalej na zachód, aż do Bukowa. Stamtąd kieruję się do Radziszowa. To oznacza zaliczenie stromego zjazdu, na którym kiedyś pobiłem osobisty rekord prędkości. Potem jeszcze kilkukrotnie zbliżyłem się do tego wyniku, ale strach, a może rozsądek zawsze zwyciężał. Dzisiaj było podobnie. Rozpędziłem się, ale widząc zakręt i nie widząc jego drugiego końca, nie zaryzykowałem. Pisk hamulców i prędkość wróciła do rozsądnych wymiarów.

W Radziszowie skręcam w stronę Skawiny. Droga cały czas pusta, ale zaczyna przeszkadzać wiatr. W Skawinie skręcam na Tyniec i po przejechaniu kilometra czeka mnie niespodzianka. Dojeżdżam do nowej drogi, której tu nie było, gdy jechałem tędy ostatni raz. Wygląda na obwodnicę, ale chyba nie jest w całości gotowa, bo jestem na niej jedynym żywym organizmem. Skręcam w stronę Tyńca. I tutaj kolejna niespodzianka. Droga ma nową nawierzchnię aż do tablicy z napisem Kraków. Potem jest… taka, jaka była wcześniej, czyli kiepska. W ten oto sposób Skawina zawstydziła Kraków…

Z Tyńca jadę prosto w stronę centrum Krakowa. Muszę mocno pracować, bo wiatr wieje prawie prosto w moją twarz. Koniec podjazdów, koniec zjazdów. Do samego końca czeka mnie płaska droga z niewielkimi „zmarszczkami”. Przejeżdżam przez Dębniki, a potem przez Grzegórzki. Kładka Bernatka zaprowadza mnie na Podgórze. Do domu już prosta droga, więc trochę ją komplikuję i skręcam w Bieżanowską, aby nie było zbyt szybko, zbyt krótko, zbyt lekko.

Liczba ciepłych i słonecznych weekendów, które pozostały do końca roku, a nawet do przyszłej wiosny jest zapewne mocno ograniczona. Tym bardziej warto wykorzystać każdy czas sprzyjający nieco dłuższym, szosowym przejażdżkom. Na dzisiaj zaplanowałem sobie wypad w północne, podkrakowskie okolice. Stosunkowo rzadko tam bywam, bo z racji mojego miejsca zamieszkania położonego na południu miasta, muszę najpierw przejechać przez mocno zindustrializowane obszary Grodu Kraka.

Pierwszym etapem był więc dojazd i przejazd przez Nową Hutę. Na ulicy Obrońców Krzyża, tuż obok Arki Pana minąłem rzeszę cyklistów przygotowujących się do Tour de Cracovia, czyli rodzinnej imprezy promującej zdrowy, aktywny, rowerowy tryb życia. Gościem honorowym był idol małopolskich (i nie tylko) miłośników kolarstwa, czyli Rafał Majka. Rowerzystów było wielu, ale prawdę mówiąc spodziewałbym się większych tłumów. Być może później coś się zmieniło, ale mnie już tam nie było. Wyjechałem z Nowej Huty.

Przejechałem przez Batowice, Raciborowice, Kończyce, Książniczki. Za Młodziejowicami skręciłem w stronę Więcławic Starych i Więcławic Dworskich. Cały czas jechałem w górę, ale podjazd nie był specjalnie wymagający, a ja byłem wypoczęty. Zjechałem do Goszczy, a potem dojechałem do wsi Niedźwiedź, gdzie skręciłem na zachód. Przez kolejne kilka kilometrów jechałem po drodze zbudowanej z betonowych płyt. Obok drogi znajduje się Skład Materiałowy Wojska Polskiego i zapewne z tego powodu zbudowano ją z betonu. Nie mogę powiedzieć, żeby jechało mi się komfortowo. W końcu dotarłem do skrzyżowania z drogą krajową numer 7, co oznaczało koniec mych cierpień. Nadal jechałem na zachód, ale w Iwanowicach Dworskich skręciłem na północ. Minąłem Biskupice, Sieciechowice, Grzegorzowice Wielkie, Bocieniec. Droga znów delikatnie pięła się w górę. W Wysocicach skręciłem na południe, a podjazd stał się bardziej stromy. Przejechałem przez Gołyszyn i Podgaje, znów skręciłem na zachód, minąłem Barbarkę i dotarłem do Tarnawy. Znajdowałem się na terenie Dłubniańskiego Parku Krajobrazowego. Widoki istotnie były przednie, a ja nareszcie mogłem cieszyć się szybkim zjazdem przez urokliwy las. Kolejne kilometry były mocno pagórkowate. Podjazd, zjazd, podjazd, zjazd. W końcu dojechałem do Skały.

Do Krakowa miałem już tylko dwadzieścia kilka kilometrów. Zamierzałem przejechać je spokojnie i bez szaleństw, co było o tyle łatwym zadaniem, że Skała położona jest o ponad dwieście metrów wyżej od stolicy Małopolski. Takie były plany, ale… Na skalskim rynku spotkałem miłego gościa, oczywiście na rowerze. Na oko był ode mnie przynajmniej kilka lat starszy. Zapytał, dokąd i którędy jadę. Odparłem, że do Krakowa drogą numer 794. Powiedział, że w takim razie pojedzie ze mną. Spojrzałem na jego nogi i już wiedziałem, że nie będzie łatwo. Początkowo jechałem pierwszy. Odczuwałem trudy osiemdziesięciu kilometrów harców, ale starałem się jechać tak szybko, jak tylko mogłem. Mimo to miałem wrażenie, że dla mojego towarzysza podróży jest to ledwie rozgrzewkowe tempo. Przed jednym z podjazdów wyszedł na prowadzenie. Pomyślałem, że jadąc za nim będzie mi łatwiej, ale widząc oddalające się plecy, zrozumiałem, że to nie moja liga. Na zjazdach lub na płaskim z dużym trudem udawało mi się nie tracić dystansu, ale podjazdy były porażką. Za Zielonkami rozstaliśmy się. Szkoda, że nie mieliśmy okazji pogadać. Usłyszałbym być może kilka cennych uwag, a tak dowiedziałem się tylko, że jeżdżę na zbyt twardych przełożeniach.

Pozostałą część trasy przejechałem już w swoim tempie. Zanim wróciłem do domu, zaliczyłem jeszcze podjazdy na ulicy Parkowej, na ulicy Swoszowickiej i na ulicy Łużyckiej. Byłem zadowolony. Ponad sto dobrze przepracowanych kilometrów, morze endorfin i świadomość, że jeszcze wiele pracy przede mną.



Kościół Św. Mikołaja w Wysocicach


Niemy świadek przeszłości

Dzisiejszą przejażdżkę postanowiłem nieco uatrakcyjnić, uwzględniając w niej drogi, których jeszcze nigdy nie pokonywałem lub takie, po których jeżdżę rzadko. To ważne, bo eksplorowanie po wielokroć tych samych szlaków sprawia, że do pasji zaczyna wkradać się nuda i rutyna.

Najpierw pojechałem na wschód, ale nie do Kokotowa, lecz do Wieliczki. Stamtąd skierowałem się do Czarnochowic, a potem do Śledziejowic. Wkrótce potem przejechałem przez Węgrzce Wielkie i dotarłem do Zakrzowa, gdzie skręciłem na drogę numer 964 i przez jakiś czas jechałem w stronę Wieliczki. W Ochmanowie znów zmieniłem kierunek i pojechałem na południe. Przede mną był Bodzanów. Centrum wioski mieści się oczywiście obok kościoła, a kościół obowiązkowo znajduje się na szczycie wzniesienia. Musiałem więc zaliczyć podjazd. Potem był zjazd do skrzyżowania z drogą 94, a po przejechaniu na jej drugą stronę, rozpocząłem kolejny podjazd, tym razem do Biskupic. Tam znów zmieniłem kierunek i pojechałem na wschód. Minąłem Szczygłów, Zabłocie, Wiatowice i dojechałem do Niegowici. Potem był Niewiarów i Pierzchów. Do Książnic dojechałem nie główną drogą numer 967, ale wąskimi, bocznymi duktami. Z Książnic pojechałem do Łężkowic, a dotarłszy kolejny raz do skrzyżowania z drogą 94, osiągnąłem mniej więcej połowę planowanego dystansu.

Droga powrotna wiodła przez Targowisko, Kłaj, Szarów, Dąbrowę i Staniątki. Słońce dotykało już linii horyzontu, a tuż przed Niepołomicami po raz ostatni błysnęło czerwienią i na kilkanaście godzin pożegnało świat. Temperatura nieco spadła, ale nadal pozwalała na komfortową jazdę w krótkich spodenkach i koszulce z krótkimi rękawami. Do Krakowa wróciłem przez Grabie i Brzegi, czyli bardzo, bardzo rutynowo, ale pierwsza część trasy sprawiła, że poczułem się rozgrzeszony.

W niedzielny poranek wyjrzałem przez okno. To co ujrzałem, stało w jawnej sprzeczności z prognozą pogody, która zapowiadała słoneczny i ciepły dzień. Było mgliście, chłodno, ponuro. A może powinienem zostać w domu? – nie pozbawiona sensu myśl przebiegła mi przez głowę. Na szczęście odrzuciłem ją, gdy zapach parzonej kawy obudził mnie ostatecznie do życia.

Wyjechałem o jedenastej. Nadal nie było widać ani kawałka nieba. Wszędzie dokoła tylko mgła. Liczyłem, że gdy tylko wyjadę z miasta, gdy tylko zacznę wspinać się wyżej, pozostawię za sobą szarość i będę mógł cieszyć się wszystkimi kolorami dnia. Początkowo było mi trochę chłodno – dobrze, że ubrałem ocieplaną bluzę i długie spodnie. Tradycyjna rozgrzewka w Kosocicach zakończona podjazdem na ulicy Gruszczyńskiego spowodowała, że nie odczuwałem już chłodu i pomimo depresyjnej scenografii, cieszyłem się jazdą. Zgodnie z przygotowanym planem pojechałem do Świątnik Górnych. Byłem pewien, że na tej wysokości mgła stanie się już tylko wspomnieniem, ale myliłem się. Wilgoć zawieszona w powietrzu nie zamierzała ustąpić, a temperatura mocno trzymała się w okolicach dziewięciu stopni.

Ze Świątnik Górnych pojechałem do Mogilan, a stamtąd do Radziszowa. Przejechałem przez Wolę Radziszowską, Podolany i Przytkowice. Drogi, którymi się poruszałem były praktycznie puste. Z rzadka przemykał po nich jakiś samochód, od czasu do czasu mijałem wiernych spieszących na niedzielną mszę. Przez dłuższy czas jechałem wzdłuż torów kolejowych, które były równie martwe, jak otaczający je krajobraz. Świat sprawiał wrażenie zatrzymanego w czasie, wyrwanego z kontekstu teraźniejszości.

Otulony chłodem i mgłą wjechałem do lasu w okolicy Paszkówki, a gdy z niego wyjechałem, znalazłem się w zupełnie innym świecie. Błękitne niebo, słońce, złote kolory jesieni, ciepło. Nareszcie! Dojechałem do drogi 44 i skręciłem na zachód. W Brzeźnicy zrezygnowałem z poruszania się główną drogą, wybierając wąskie szlaki biegnące wzdłuż Wisły. Dojechałem do Łączan, przejechałem na drugi brzeg i wkrótce potem jechałem już w stronę Krakowa. W nogach miałem ponad sześćdziesiąt kilometrów i osiemset metrów przewyższeń, ale nie czułem zmęczenia. Nagle uczyniony cud natury w postaci pięknej, acz nieco rześkiej pogody sprawił, że pomimo przeciwnego wiatru spokojnie wracałem do miasta. Gdy już dotarłem do niego, nie wybrałem najkrótszej drogi, lecz postarałem się, aby zatoczyć pełne koło. Koło oczywiście w znaczeniu umownym, bo z idealnym geometrycznym kształtem raczej nie miało nic wspólnego.

Dopiero w domu poczułem skutki mocnej pracy w postaci bolących ud. Pomyślałem, że to dobry pomysł, aby przetestować masochistyczną technikę kąpieli w zimnej wodzie. Nie powiem, żebym śpiewał z radości, gdy począłem zanurzać się w chłodnych objęciach. Brrr… To było wyzwanie. Ale potem nie czułem już zimna, a gdy wyszedłem z wody, czułem się jak nowo narodzony, zaś wcześniejszy ból odszedł w zapomnienie.

Dzisiaj było ciepło i słonecznie, ale to nieważne. Wybrałem się oczywiście na rowerową przejażdżkę, ale to nieważne. To, że przejechałem ponad 100 kilometrów także jest nieważne. Ważne, że Polak jest mistrzem świata!

Oglądając transmisję z Ponferrady byłem nieco zaniepokojony. No bo jak można zachować siły na koniec wyścigu, jeśli przez długi czas cała drużyna jedzie się na czele peletonu, goniąc ucieczkę? Bardzo długi wyścig, w którym napięcie rosło stopniowo, w rytm pokonywanych kilometrów. Michał Kwiatkowski jechał cały czas z przodu peletonu, ale nie wiedziałem w jakiej jest formie. Nie wiedziałem do momentu, w którym zostało jakieś osiem kilometrów do mety. To wtedy Michał zaatakował, przyspieszył na zjeździe, błyskawicznie doszedł uciekającą czwórkę, chwilę odpoczął, po czym przypuścił ostateczny szturm na podjeździe pod Mirador. Na szczycie miał dziewięć sekund przewagi, a do mety jeszcze ponad cztery i pół kilometra. Szybki zjazd, a potem jeszcze niecałe dwa kilometry. Na ostatniej prostej już było wiadomo, że po raz pierwszy w historii Polak zostanie mistrzem świata kolarskiej elity.

Uniesione w geście zwycięstwa ręce, ucałowany orzełek, gratulacje na mecie, szaleństwo w polskiej kadrze, a potem już tylko tęczowa koszulka, złoty medal i Mazurek Dąbrowskiego. Zagrany zbyt wolno, ale to bez znaczenia. Duma, wzruszenie, radość… Polak mistrzem świata!



Zwycięstwo słodki ma smak…

Gdzie te czasy, kiedy niemal każda przejażdżka była wcześniej zaplanowana lub przynajmniej dogłębnie przemyślana? Dzisiaj gdy wsiadałem na rower, nie miałem pojęcia, dokąd pojechać. Północ, południe, wschód, a może zachód? W końcu zdecydowałem się na kierunek wschodni, czyli – w pewnym sensie – rutynę i łatwiznę. Początkowo była idealna pogoda, a więc ani za zimno, ani za ciepło. Nie było też wiatru. Jechałem więc dosyć szybko i wkrótce dotarłem do Puszczy Niepołomickiej. Poruszając się najpierw Drogą Królewską a następnie Żubrostradą, dotarłem do Mikluszowic. Tam skręciłem na północ z zamiarem dotarcia do Nowego Brzeska. Po przejechaniu na drugi brzeg Wisły, pogoda nieco się zmieniła. Zrobiło się cieplej i zaczął wiać wiatr. Spojrzałem na licznik. Miałem za sobą już ponad 50 kilometrów, więc postanowiłem „dokręcić” kolejne 50. Do domu wróciłem nieco okrężną drogą przez Nową Hutę.

Coś mnie podkusiło, aby nie iść na łatwiznę i zaliczyć popołudniową porą trochę górek. Rozpocząłem więc przejażdżkę od tradycyjnej rozgrzewki w Kosocicach, zakończonej podjazdem na ulicy Gruszczyńskiego. Stwierdziwszy, że noga podaje, zjechałem do ulicy Myślenickiej i skręciłem na południe, z mocnym postanowieniem dotarcia do Świątnik Górnych. Droga to wznosiła się, to opadała, ale tendencja wznosząca zdecydowanie przeważała. W Świątnikach pojechałem na wschód, co skutkowało walką z dość mocnym przeciwnym wiatrem. Nie zrażony siłą spowalniającą mój ruch, dotarłem do Gorzkowa i skręciłem na południe, by po kilku kilometrach zameldować się na drodze numer 967, która zaprowadziła mnie do Dobczyc. Stamtąd pojechałem w stronę Kasiny Wielkiej, ale tuż za Dobczycami skręciłem w stronę Stadnik. Po drodze miałem okazję minąć się z profesjonalistą, trenującym jazdę za samochodem. Poruszał się z taką prędkością, z jaką ja – amator w średnim wieku – pokonuję większość… zjazdów. Ze Stadnik pojechałem do Gdowa, stamtąd do Niegowici i Brzezia. Potem było już w miarę płasko, a przede wszystkim z wiatrem. Do domu wróciłem już po zmierzchu, jadąc przez Gruszki, Zakrzów i Węgrzce Wielkie.



Jesień za pasem, a więc sezon zachodów słońca czas zacząć…

Pomysłu na dzisiejszą przejażdżkę szukałem bezpośrednio na mapie. Oczywiście mam na myśli cyfrową mapę w postaci aplikacji MapSource. Rozważałem różne warianty, aż w końcu zdecydowałem się na jeden z nich.

Pospiesznie zaplanowana trasa rozpoczynała się w Zabierzowie, a więc najpierw musiałem przejechać przez cały Kraków. Z Zabierzowa pojechałem drogą numer 79 na zachód. W dni powszednie to ruchliwa trasa, ale dzisiaj w sobotę była spokojna, więc bezpiecznie, nie martwiąc się tym, co mam za plecami, poruszałem się w stronę Krzeszowic. Jazdę utrudniał przeciwny wiatr, co w połączeniu z lekko wznoszącym się terenem, przekładało się na umiarkowaną prędkość średnią. W Krzeszowicach skręciłem na północ. Od tej pory jechałem już wyłącznie w górę. Podjazd do miejscowości Gorenice nie był specjalnie wymagający, ale dosyć długi.

Z Gorenic pojechałem do Olkusza, a zaraz potem skręciłem w drogę numer 783. Mniej więcej na wysokości Rabsztyna skręciłem na wschód. Nigdy jeszcze nie jechałem tą drogą, więc nie wiedziałem, co mnie czeka. Miałem już trochę kilometrów w nogach, zaliczyłem też trochę przewyższeń, a tymczasem musiałem się zmierzyć z serią krótkich, ale wymagających podjazdów i zjazdów. Profil przypominał grzebień. Góra, dół, góra, dół, góra, dół, góra, dół. Pierwszy podjazd przejechałem dość szybko i agresywnie, drugi już zdecydowanie wolniej, a na kolejnych musiałem przypomnieć sobie o istnieniu największej koronki w kasecie. Do wsi Trzyciąż dotarłem mocno zmęczony, a przecież to jeszcze nie był koniec.

Skręciłem na południe z zamiarem dotarcia do Skały. Droga numer 794 nie była płaska, ale na szczęście podjazdy nie były tak wymagające, jak te, które niedawno pokonywałem. W Skale rozpocząłem ostatni, najłatwiejszy etap, czyli powrót do Krakowa. Najpierw droga była jeszcze trochę pagórkowata, ale wkrótce rozpoczął się piękny, długi zjazd. Miałem nawet okazję wyprzedzić starszego pana, który bał się rozpędzić swojego forda fiestę do prędkości większej niż 60 km/h. Przejechałem przez Zielonki i wkrótce potem dotarłem do przedmieść Krakowa. I znów musiałem przejechać przez całe miasto, aby dotrzeć do domu.

Cóż. Nie mogę powiedzieć, abym wrócił wypoczęty i pełen energii. Chyba nie zdążyłem się zregenerować po wczorajszej przejażdżce, albo narzuciłem sobie zbyt mocne tempo w pierwszej połowie dystansu, co później się zemściło. To jednak nieważne. Ważne, że pomimo zmęczenia wróciłem zadowolony i już myślę, gdzie pojechać następnym razem.

Kończy się powoli wakacyjny czas i nawet natura zdaje się to sygnalizować. Dzisiaj dość mocno wiało, po niebie żeglowały chmury, a temperatura była… wymarzona do jazdy na rowerze. Nie za zimno, nie za ciepło, po prostu w sam raz. Wyskoczyłem więc na przejażdżkę, która wieść miała na zachód, co było o tyle korzystne, że przecież w którymś momencie musiałem zawrócić, a wtedy wiatr powinien mi sprzyjać.

Rozpocząłem od dojazdu do Skawiny. Potem przejechałem przez dawno nieodwiedzane wsie Kopanka, Przeryta, Ochodza i Facimiech. Rok temu pisałem, że Kopanka ma jak najbardziej słuszną nazwę, bo cała jest rozkopana, a jakość nawierzchni drogi we wsi Przeryta idealnie pasuje do nazwy miejscowości. Coś się jednak zmieniło. W Kopance położono nowy asfalt, a Przeryta… pozostała przeryta. W Wielkich Drogach wjechałem na „wielką” drogę 44 i skierowałem się dalej na zachód. W Nowych Dworach zrezygnowałem jednak z podążania głównym szlakiem na rzecz wąskich, lokalnych dróg, które w końcu zaprowadziły mnie do Łączan.

Za Łączanami zazwyczaj od razu skręcałem na wschód, rozpoczynając powrót, ale nie dzisiaj. Dzisiaj pojechałem do wsi Kamień, która znajduje się w Rudniańskim Parku Krajobrazowym. Niestety do tego miejsca nie dotarło jeszcze hasło „Polska w budowie”, albo po prostu władze samorządowe nie potrafią napisać stosownego wniosku o dofinansowanie. Znam inne, o wiele biedniejsze miejscowości, które w przeciągu kilku lat zmieniły się nie do poznania. Mają po prostu gospodarza. Nie wiem, jak to wygląda w Rusocicach i Kamieniu, ale droga z pewnością jest wspomnieniem po PRL’u. Wspomniana droga, a raczej jej fatalny stan był pewną przeszkodą na podjeździe. O wiele łatwiej pokonuje się bardziej strome wzniesienia, ale poruszając się lepszą drogą. Na szczycie zapomniałem jednak o kłopotach, bo czekał na mnie spokojny zjazd w leśnym teatrze parku krajobrazowego. Uwielbiam taką scenerię, gdy mogę jechać pośród drzew, wsłuchując się w intymną atmosferę przyrody.

Dojechałem do drogi 780, skręciłem w stronę Krakowa, ale już po kilkuset metrach ponownie jechałem na północ. Przede mną był prawie dwukilometrowy podjazd do wsi Rybna. Początkowo zamierzałem przejechać go w relaksacyjnym tempie, ale czułem się na tyle dobrze, że pozwoliłem sobie na odrobinę „szaleństwa” i zaliczyłem go w niezłym jak na mnie tempie. Za Rybną była Sanka, a potem odprężający zjazd do wsi Zalas. Tam skręciłem na wschód i dojechałem do Frywałdu, gdzie znów zmieniłem kierunek, jadąc tym razem na południe. Droga początkowo wiodła przez las i kolejny raz trafiłem na kiepską nawierzchnię. Na szczęście wszelkie kłopoty z asfaltem wkrótce się skończyły. Przejechałem przez Baczyn i Skałki, a w Mnikowie skręciłem w stronę Cholerzyna. Aby wrócić do domu, wystarczyło jechać przed siebie, ale gdzie tam! Skręciłem do Morawicy, przejechałem przez Aleksandrowice i Balice, skierowałem się do Zabierzowa, a potem przez Rząskę dotarłem do ulicy Balickiej, rozpoczynając w ten sposób ostatnią odsłonę wycieczki.

Jeszcze tylko przejazd przez Kraków, jeszcze tylko dojazd do ulicy Wielickiej, która w niedzielę staje się nieco bardziej przyjazna – albo inaczej – nieco mniej niebezpieczna dla rowerzystów. Potem już tylko kilka kilometrów do drzwi… lodówki, za którymi czekała na mnie zimna Pepsi-Cola…



Okolice Kamienia. Gdzieś tam na horyzoncie majaczą ruiny zamku w Rudnie.


Okolice Kamienia

Kraków, sobota, 9 sierpnia 2014 roku. To wspaniały dzień w historii polskiego kolarstwa. Po raz pierwszy od kiedy Tour de Pologne jest jednym z wyścigów UCI World Tour, Polak staje na najwyższym stopniu podium. Rafał Majka nie tylko wygrywa wyścig, ale wcześniej nie ma sobie równych na dwóch trudnych etapach. Dokonuje tego wszystkiego ledwie kilka dni po zakończeniu morderczego Tour de France, w którym zdobył koszulkę najlepszego górala, wygrał dwa górskie etapy, raz był drugi, a raz trzeci. No, a jeszcze wcześniej zajął szóste miejsce w Giro d’Italia. Szok, niedowierzanie, ale przede wszystkim duma i radość.

Zanim Rafał Majka przekroczył linię mety VII etapu Tour de Pologne, obudziłem się o świcie z mocnym postanowieniem zaliczenia swojej własnej jazdy na czas na czterokrotnie większym dystansie niż uczestnicy Tour de Pologne. Dlaczego jazdy na czas? Bo przecież musiałem się spieszyć, aby popołudniu stanąć przy trasie czasówki i poczuć klimat rywalizacji o zwycięstwo w naszym narodowym tourze. Wybrałem w miarę łatwą trasę, którą mógłbym nazwać „pętlą niepołomicką”, albowiem wiodła dokoła puszczy. Początkowo szło mi całkiem nieźle, ale po przejechaniu 60% dystansu wyraźnie zwolniłem. Nie rozumiałem dlaczego, dopóki nie spojrzałem na wykres temperatury. Straciłem moc wówczas, gdy zrobiło się upalnie i duszno. Ale nie to było dzisiaj najważniejsze.

Po powrocie do domu wskoczyłem oczywiście do wanny, aby zmyć z siebie morze soli. Uzupełniłem płyny, podarowałem sobie obiad, chwyciłem aparat fotograficzny i pobiegłem na trasę czasówki. Nie miałem daleko, bo jakieś pół kilometra. Stanąłem sobie w cieniu pod jednym z balonów reklamowych i czekałem. A tymczasem wokół mnie zaczęli gromadzić się kibice. Przychodziły całe rodziny i rozsiadały się wygodnie na trawie. Niektórzy z biało czerwonymi flagami, a niektórzy z… piwem ukrytym w reklamówkach. Większość z tych osób pojawiła się tutaj za sprawą magicznej mocy przyciągania skromnego człowieka z nieodległych Zegartowic – Rafała Majki. Głód sukcesu sprawiał, że z każdą chwilą ludzi było coraz więcej.

Początkowo można było zobaczyć zawodników, którzy rozgrzewali się, a przy okazji zapoznawali się z trasą. Treningowe przejazdy wkrótce ustały i na jakiś czas zapanował spokój. Aż wreszcie w oddali zauważyłem światła policyjnego motocykla. Zbliżał się pierwszy zawodnik, Australijczyk Jack Bobridge. Po nim, w mniej więcej minutowych odstępach pojawiali się kolejni zawodnicy. Pierwsza dziesiątka klasyfikacji generalnej miała startować do dwie minuty. Kolarze przejeżdżali tuż obok mnie. Dwa kilometry dalej na stacji benzynowej Lotosu był nawrót i wracali t samą drogą, dzięki czemu miałem świetną perspektywę do robienia zdjęć. Pomny ubiegłorocznych doświadczeń, kiedy okazało się, że nie wszystkie zdjęcia się udały, włączyłem w aparacie tryb „sportowy”, który wykonuje pięć zdjęć w krótkim czasie. Któreś musiało się udać. Przejeżdżali coraz lepsi zawodnicy. Każdy z nich był dopingowany oklaskami i okrzykami. Atmosfera naprawdę była wspaniała i jakże odległa od chamskiego, prymitywnego dopingu, który można zaobserwować na boiskach piłkarskich. Aż wreszcie nadszedł czas pierwszej dziesiątki…

Marek Rutkiewicz, Gianluca Brambilla, Przemysław Niemiec, Warren Barguil, Robert Gesink, Giampaolo Caruso. Teraz powinien jechać Christophe Riblon, a tymczasem minął mnie Jon Izaguirre. Chwila grozy. Czyżby Hiszpan zdążył odrobić już ponad dwie minuty? Na szczęście przypomniałem sobie, że przecież w klasyfikacji generalnej Izaguirre sąsiaduje z Intxausti, który także jeździ w barwach Movistar, a zawodnicy jednej drużyny nie mogą startować po sobie. Uff… Cóż za ulga. Przejechał Christophe Riblon, a później Benat Intxausti i wśród kibiców zapanowało radosne poruszenie, bo następnym i zarazem ostatnim zawodnikiem miał być lider wyścigu, czyli Rafał Majka. W myślach liczyłem upływające sekundy, ale nie pamiętam już, do ilu doliczyłem. Policyjne światła, powiewające flagi i krzyk kibiców oznaczały, że zbliża się nasz nowy narodowy bohater. Rafał Majka minął mnie. Z szeroko otwartymi ustami, chwytając jak najwięcej powietrza, z napiętymi mięśniami nóg, niesiony dopingiem, nadzieją i wiarą w końcowy sukces. Tymczasem z drugiej strony wracali już jego najgroźniejsi rywale: Izaguirre, Riblon, Intxausti. Zerknąłem na mój smartfon, na którym cały czas miałem otwartą oficjalną aplikację Tour de Pologne. Wszyscy trzej mieli bardzo dobry czas na półmetku. A Majka? Na razie żadnych informacji. I znów policyjne światła, i znów wrzawa, i znów powiewające flagi. A ponadto klaksony motorów i samochodów, które miały problem z przedarciem się przez kibiców, którzy weszli na drogę, aby być jak najbliżej nowego idola. Zrobiłem ostatniej zdjęcia i pobiegłem do domu…

Jeszcze po drodze przeczytałem, że Rafał Majka także miał bardzo dobry czas na półmetku. To dobrze, ale jak będzie na mecie? Wpadłem do mieszkania i włączyłem Eurosport. Rafał Majka właśnie przejeżdżał obok Wawelu. Aby wygrać wyścig, czas nie mógł być gorszy niż 30 minut i 5 sekund. Pozostał już tylko kilometr, ale trudny kilometr. Ostry skręt w ulicę Grodzką, ostry zakręt tuż przed metą i cały czas kostka. Z nieubłaganą systematycznością upływają kolejne sekundy. Gdy Rafał jest już na Rynku Głównym, wiadomo, że nie będzie lepszy od Izaguirre. Ale są jeszcze 22 sekundy w zapasie! Ostatni zakręt, ostatnie obroty korbą, ostatnie metry i meta! Rafał Majka wygrał 71 Tour de Pologne, ale… jeszcze o tym nie wie. Dowie się dopiero za kilkadziesiąt sekund.

A więc „Majkomanię” czas zacząć. Na koniec zacytuję to, co niedawno napisałem na moim facebookowym profilu.

Przewiduję klasyczny scenariusz, oparty na dwóch plusach i jednym minusie…

Część młodych ludzi zechce iść w ślady Rafała Majki lub przynajmniej wyrwie się z wirtualnego, ograniczonego wielkością pamięci i twardego dysku świata. Ci nieco starsi być może odłożą pilota i ponad przełączanie kanałów, przełożą krajobrazy, subtelnie zmieniające się w rytmie obrotu rowerowych kół. To plusy.

A minus? W ojczyźnie naszej przybędzie teraz, lekko licząc, kilka milionów specjalistów od kolarstwa. Układając wygodnie swoje brzuchy na kolanach, będą rechotać, gdy Polak pierwszy przekroczy linię mety. Jednak te same rzesze teoretyków sportu, dla których najtrudniejszym podjazdem jest wywiezienie windą na pierwsze piętro dwóch zgrzewek piwa, będą wytykać błędy, gdy ktoś inny podniesie ręce w geście zwycięstwa. Nawiasem mówiąc, to Ci sami, którzy uczyli Małysza, jak odbić się z progu, wybierali najlepszy tor jazdy dla Kubicy i tłumaczyli Gortatowi, jak się rzuca „za trzy”.


Rafał Majka w drodze po zwycięstwo.


Dawaj Rafał, dawaj! Do mety pozostało „tylko” i „aż” 10 kilometrów. Pchamy! Pchamy! Pchamy!


Jon Izaguirre na czasówce będzie lepszy od Rafała Majki, ale cały wyścig przegra z nim o 8 sekund.


Benat Intxausti zajmie ostatecznie trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej.


Christophe Riblon dwoił się i troił, ale pozostał na czwartym miejscu.


„Przemiec” czyli Przemysław Niemiec, a z pewnością „prze-gość”. Awansuje na piąte miejsce w generalce.


Robert Gesink – 8 w klasyfikacji generalnej.


Petr Vakoc. Jeszcze przedwczoraj jechał w koszulce lidera, ale ostatecznie zajął 10 miejsce.


Marek Rutkiewicz. Do 10 miejsca w klasyfikacji generalnej zabrakło 7 sekund.


Sanchez Samuel wylądował na 12 miejscu w klasyfikacji generalnej.


Warren Barguil ukończył wyścig na 14 miejscu.


Ryder Hesjedal – miejsce 17.


Giampaolo Caruso wyprzedza właśnie dwie kobiety z dzieckiem. To „osiągnięcie” zaprowadzi go na 18 miejsce w klasyfikacji generalnej.


Maxime Monfort ukończył wyścig na 22 miejscu.


Oliver Zaugg ukończył wyścig na 31 miejscu, ale kibice na trasie czasówki dopingowali wszystkich zawodników Tinkoff Saxo prawie tak samo, jak Rafała Majkę.


Steve Morabito uzupełnia płyny. Bidon za chwilę wyląduje na trawniku, gdzie rzucą się na niego nieustraszeni łowcy bidonów. Steve zajmie 35 miejsce w klasyfikacji generalnej.


42 miejsce zajął Tomasz Marczyński.


Johannes Frohlinger. Mały człowiek z wielkim kaskiem. 56 miejsce w generalce.


Maciej Paterski – 57 miejsce, ale zwycięstwo w klasyfikacji górskiej.


Edvald Boasson Hagen nie sięgnął „nieba”. Zawodnik grupy Sky ukończył wyścig na 61 miejscu.


Fabio Aru, bożyszcze nie tylko włoskich nastolatek zameldował się na 64 miejscu w klasyfikacji generalnej.


Rower Rafała Majki, na którym przejechał linię mety jako zwycięzca wyścigu.


To z tego samochodu padała komenda „full gas!”