W poszukiwaniu jesiennych barw, wybrałem się dzisiaj do Puszczy Niepołomickiej. Niebo było mocno zachmurzone, zanosiło się na deszcz, a więc kolejny raz wybrałem mój drugi, przeznaczony na trudne warunki, rower. Czy jeszcze zaliczę w tym roku przejażdżkę na mojej szosówce? Rok temu jeździłem na niej aż do końca listopada i teraz też mógłbym, ale umówmy się, że cienkie szosowe opony nie są stworzone do jazdy po wodzie i błocie, a po przejechaniu kilkudziesięciu kilometrów w takich warunkach, nie wygląda się najlepiej, że nie wspomnę o rowerze. Niejako potwierdzeniem tych słów było spotkanie z rowerzystą, który właśnie wyjeżdżał z puszczy, zanim ja się w nią zagłębiłem. Widząc mnie, powiedział, że w lesie jest mokro. Spojrzałem na jego umorusaną twarz i na zabłocony rower, a potem rzuciłem okiem na swoją, wyposażoną w pełne błotniki, zimową maszynę i uśmiechając się odpowiedziałem – dam radę! Wiem, że niektórzy uważają, iż błotniki w rowerze to obciach, ale ja osobiście wolę wrócić do domu w swojej normalnej postaci, a nie w formie błotnego odlewu. No i wcale nie uśmiecha mi się mycie roweru po każdej przejażdżce.

W puszczy okazało się, że nie znajdę żywych i pięknych kolorów, bo brakowało najważniejszego ich składnika – słonecznego światła. Dokoła królował przygaszony blask dnia. Jechałem po wilgotnej drodze, tu i ówdzie gęsto pokrytej złotymi liśćmi, które przygnał w to miejsce chłodny wiatr. Zbliżał się wieczór. Temperatura spadła, a wilgoć stała się bardziej namacalna. Pożegnałem więc puszczę i skierowałem się w stronę królewskiego miasta. Wkrótce zapadł zmierzch, a mnie otoczyły cienie, kreowane blaskiem samochodowych reflektorów. Towarzyszyły mi do samego domu.



Jesień w Puszczy Niepołomickiej.