Szansa na zaliczenie setki przed zmrokiem, popołudniu w dzień powszedni, staje się coraz mniejsza. W zasadzie są tylko dwie możliwości: wyjechać wcześniej lub jechać szybciej. Wcześniejszy wyjazd jest z kolei możliwy w trzech przypadkach: dzień wolny, rozpoczęcie pracy bladym świtem, aby odpowiednio wcześniej ją zakończyć lub praca zdalna, która nie wymaga tracenia czasu na przebrnięcie przez zakorkowane miasto. Jeśli chodzi o drugi wariant, czyli „jechać szybciej”, to tutaj możliwość jest praktycznie tylko jedna, bo wydolności organizmu z dnia na dzień poprawić się raczej nie da, a wiek średni też niestety narzuca spore ograniczenia. Pozostaje więc jedynie wybór łatwej trasy, czyli świadoma i dobrowolna rezygnacja z „soli” kolarstwa, którą niewątpliwie są podjazdy.

Dzisiaj normalnie pracowałem – to raz, oraz nie zamierzałem „spłaszczać” sobie trasy – to dwa. A przejażdżkę zacząłem od dojazdu do Wieliczki. Mieszkając niedaleko od niej, tak kombinowałem, że zamiast pięciu, przejechałem piętnaście kilometrów, zanim pojawiłem się w okolicach rynku. Potem pojechałem do Kokotowa. Tam także kluczyłem po różnych drogach, zanim wreszcie nie skierowałem się do Niepołomic i Puszczy Niepołomickiej. Wyjechałem z niej w Stanisławicach, gdy właśnie rozpoczynał się wieczór. Niebo było zachmurzone, więc zmrok zdawał się zapadać znacznie wcześniej niż zwykle. A ja nadal lawirowałem po pajęczej sieci asfaltowych szlaków, mijając Cikowice, Grodkowice, Brzezie, zanim ostatecznie nie zawitałem w Staniątkach. Stamtąd, już po zmroku, wróciłem do domu, tym razem najkrótszą z możliwych dróg.