Są niestety duże szanse na to, że właśnie rozpoczął się ostatni tak ciepły i jednocześnie pogodny weekend w tym roku. Przy okazji tak się złożyło, że wiem, iż przez kolejne trzy dni będę miał więcej czasu wyłącznie dla siebie, a więc… A więc wpadłem na pomysł, aby godnie pożegnać zasadniczą część sezonu kolarskiego i w każdy weekendowy dzień zaliczyć przynajmniej sto kilometrów po małopolskich drogach.

W dzień pierwszy, czyli w piątek, pracowałem zdalnie w domu. Dzięki temu nie traciłem czasu na bezsensowny i bezproduktywny przejazd przez miasto i już przed piętnastą mogłem wyruszyć na trasę. Nie była szczegółowo zaplanowana. Zamierzałem pojechać na wschód, zanurzyć się w Puszczy Niepołomickiej, która o tej porze roku staje się wyjątkowo urokliwym zakątkiem podkrakowskiej ziemi. Było dość ciepło, ale tylko w słońcu. Wiedząc, że będę wracał na progu zmierzchu, ubrałem bluzę z długim rękawem, co – jak się później okazało – było bardzo dobrym pomysłem. Na początku pojechałem do Wieliczki, co ostatnio stało się moim nowym, rozgrzewkowym, rytuałem. Potem wróciłem do ulicy Bieżanowskiej i stamtąd, tradycyjną drogą, pojechałem do Niepołomic. Puszcza powitała mnie cieniem, wilgocią i… chłodem. Dobrze, że założyłem cieplejszą bluzę – nie odczuwałem dyskomfortu termicznego i mogłem cieszyć się jazdą w otoczeniu przyrody, w której wciąż jeszcze przeważają wszystkie odcienie zieleni, zamiast złotych, jesiennych barw. Dojechałem do Mikluszowic, skąd miałem równe osiem kilometrów do Proszówek. Tam skręciłem na zachód i rozpocząłem drogę powrotną.

Dystans powoli dobijał do setki, a pierwszy dzień mojego „jesiennego tryptyku” dobiegał końca. Do domu dotarłem jeszcze przed zachodem słońca. Byłem uśmiechnięty, zadowolony, odprężony. Czy jutro pójdzie mi równie dobrze?