Dzień po marszu w obronie demokracji i Trybunału Konstytucyjnego, świat pogrążył się w bieli. Ale nie w takiej, jak przystoi grudniowi, lecz w gęstej mgle, która zakryła wszystko dookoła, nie dopuszczając do ziemi ani jednego promienia słońca. Pozostało tylko wierzyć, że gdzieś tam w górze jest czyste, błękitne niebo i gdy tylko ziemski padół uwolni się z „mlecznej” niewoli, zapanuje piękny, jasny, ciepły dzień.

Zamierzałem dzisiaj przejechać nieco większy dystans, niż zwykle czynię to zimą. Nie planowałem co prawda, że w tym roku pobiję mój osobisty rekord przebiegu, zamierzając jedynie pokonać 10000 kilometrów, ale na półtora tygodnia przed końcem roku widzę, że nie jestem bez szans i do wspomnianego rekordu pozostało naprawdę niewiele. Czy się uda? Wciąż w to wątpię, bo przecież święta za pasem, a karp sam się nie kupi, nie oprawi, nie pokroi i nie usmaży. Warto jednak spróbować, aby potem nie żałować.

Pojechałem więc w moje ulubione miejsce, czyli do Puszczy Niepołomickiej. Pierwsze kilkanaście kilometrów jechałem w dość gęstej mgle, co było nieco męczące dla oczu, które usiłowały wyodrębnić drogę z wszechobecnej bieli. A potem wjechałem nagle do innego, przejrzystego świata, w którym panowała niemal wiosenna pogoda. Tak dotarłem do Damienic, wjechałem do puszczy, przejechałem przez nią i cieszyłem się dobrą pogoda aż do jej zachodnich granic. Tam znów pogrążyłem się we mgle, która towarzyszyła mi do samego Krakowa.