Dzisiaj obudziło mnie słońce. A to nie tylko oznaczało, że musiałem spać dłużej niż zwykle, ale przede wszystkim to, że wstał nowy, cudowny dzień. Od razu powiało optymizmem, przy czym warto zauważyć, że „powiało” należy potraktować dość dosłownie, ponieważ widok tańczących, nagich gałęzi pobliskiego dębu, dobitnie świadczył o potędze zjawiska fizycznego, spowodowanego różnicą ciśnień, czyli wiatru. Jednakowoż cyklista przygotowany być musi na wszelkie przeciwności, więc zamiast marudzić, radowałem się słońcem i począłem przygotowania do wyjazdu.

Kierunek: Puszcza Niepołomicka. To było jasne od pewnego czasu. Czekałem tylko na weekend, bo w tygodniu jeżdżę po zmierzchu i w tych warunkach raczej do puszczy bym się nie zapuszczał. W dzień to co innego. Pojechałem więc w stronę Niepołomic i granicę lasu osiągnąłem nadzwyczaj szybko, głównie dlatego, iż jechałem z wiatrem. W puszczy ruch sportowo-turystyczny był dość spory, ale miejsca tam starcza dla wszystkich, a więc w ciszy i spokoju jechałem wśród drzew, które zrzuciwszy liście, czekają już na zimowy sen. Smutny i piękny zarazem to widok. Jechałem i jechałem, oddychając głęboko, chcąc jak najdłużej być tam, gdzie zawsze czuję się odprężony i zrelaksowany.

Wielki las opuściłem w Stanisławicach, skąd do domu miałem niecałe trzydzieści kilometrów. Niewiele, ale pod wiatr. Mimo to utrzymywałem całkiem przyzwoite, jak na mnie, tempo. Kłaj, Szarów, Staniątki – mijałem kolejne miejscowości, zanim dojechałem do Zakrzowa, skąd tradycyjną drogą, czyli przez Węgrzce Wielkie, dotarłem do przedmieść mojego Krakowa.



Objawienie w Puszczy Niepołomickiej?