Jakaś dziwna szarość zapadła pod wieczór, nie wyglądając bynajmniej na ów, złą sławą słynący, krakowski smog. Byłem już wtedy na rogatkach miasta, podążając na południe, odwiedzając miejsca, w których nie byłem już całe wieki. Wśród nich była wieś Gaj, leżąca przy zakopiance, znana z tego, że jej mieszkańcy codziennie ryzykują życiem, usiłując przejść z jednej na drugą stronę ruchliwej trasy. Przekonałem się sam o skali problemu, usiłując wykonać lewoskręt z drogi podporządkowanej. Pierwszy etap, czyli wjechanie do połowy skrzyżowania, udał się nadspodziewanie szybko. A potem czekałem, czekałem i czekałem… Ani jeden samochód jadący od strony Krakowa nie sprawiał wrażenia, aby poruszał się z dozwoloną prędkością. A przecież w tym miejscu jest ograniczenie, bo na skrzyżowaniu jest przejście dla pieszych, które wielokrotnie było sceną dramatów. Spacer przez pole minowe wydaje się być zdecydowanie łatwiejszy niż bezpieczne dotarcie na drugą stronę wspomnianego skrzyżowania. Wreszcie pojawiła się luka i z duszą na ramieniu włączyłem się do ruchu. Uff… Na szczęście nieopodal powstaje kładka dla pieszych, której od dawna domagali się mieszkańcy.

Kilkaset metrów dalej skręciłem na zachód, ale pożałowałem swojej decyzji, bo po około kilometrze asfalt zamienił się w żwir. Rower szosowy na żwirze raczej kiepsko się prowadzi, więc zrobiłem to, czego nie znoszę, czyli zawróciłem. Znów pojawiłem się na zakopiance, aby przejechać kilkaset metrów i skręcić do Mogilan. A potem było już klasycznie, czyli najpierw pojechałem do Radziszowa. Na ulubionym zjeździe otarłem się o osobisty rekord prędkości maksymalnej. Otarłem niemalże dosłownie, bo na zakręcie spotkałem… ciężarówkę. Droga wąska, ciężarówka szeroka, ja rozpędzony. Było trochę nerwowo, ale dałem radę. Z Radziszowa pojechałem do Skawiny, a stamtąd do Tyńca. Wkrótce zastał mnie, ukryty przed światem za chmurami, zachód słońca. Włączyłem oświetlenie i spokojnie wracałem do domu. A po drodze spotkałem prawdziwie „hardcorowego” rowerzystę, a może raczej idiotę. Zaliczył chyba wszystkie możliwe czerwone światła na wszystkich skrzyżowaniach. W końcu nie wytrzymałem i wyprzedzając go nasty raz, zaraz po tym, jak o mało co nie wjechał pod tramwaj, powiedziałem – to cud, że pan jeszcze żyje. Spojrzał na mnie wzrokiem, który wyrażał miejsce, gdzie ma to, co o nim myślę i pojechał w swoją stronę. Taka sytuacja.