Moja standardowa popołudniowa setka to nie 100ml czterdziestoprocentowego, bezbarwnego trunku, łykniętego dla kurażu po sutym obiedzie, ale 100km stuprocentowej, kolorowej przygody, przeżytej dla zdrowia po dniu pracy. Ostatnio pogoda robiła, co mogła, aby zniweczyć wszelkie plany, ale dzisiaj już nie padało i choć chmur na niebie było pod dostatkiem, a i temperatura była, delikatnie mówiąc, dość umiarkowana, uznałem, że czas najwyższy, aby oderwać się od powszedniości dnia.

Trasa była mieszanką różnych klimatów. Na początku pojechałem do Wieliczki, ale nie najkrótszą drogą, lecz w taki sposób, aby zaliczyć rozgrzewkę. Tuż za Wieliczką skręciłem do Lednicy Górnej, która zgodnie z nazwą jest położona na górze. To był tylko wstęp do dalszej wspinaczki na Chorągwicę. Potem były Łazany, Jawczyce, Wiatowice, Niegowić, Cichawa, Książnice i Siedlec, gdzie dojechałem do drogi numer 94. Zamierzałem pojechać do Bochni, ale przecież nie chciałem poruszać się głównym szlakiem komunikacyjnym, inhalując się spalinami. Przejechałem więc na północną stronę drogi i jadąc się po wzgórzach, zaliczając krótkie, ale treściwe podjazdy, zbliżałem się do Bochni. Tam skończyła się pagórkowata część dzisiejszej przejażdżki, ale jednocześnie zaczęła się jazda pod wiatr, zwłaszcza wtedy, gdy w Proszówkach skręciłem na zachód. W Damienicach wjechałem do Puszczy Niepołomickiej, aby przez kilkanaście kilometrów poruszać się wśród bujnej i soczystej zieleni. Dotarłem do Zabierzowa Bocheńskiego i skręciłem na zachód, aby drogą numer 964 dotrzeć do Niepołomic. Do planowanej setki brakowało już niewiele, ale nie nieco więcej, niż długość najkrótszej drogi do domu. Omijając Podłęże pojechałem więc nieco okrężną drogą przez Staniątki. Później było już bardzo standardowo, czyli Zakrzów, Węgrzce Wielkie i Czarnochowice. Popołudniowa, rowerowa przygoda dobiegała końca. Wkrótce podjeżdżałem pod dom. Odprężony, uśmiechnięty, zadowolony… Jak zwykle.

Po słusznym, porannym, kolarskim śniadaniu, odpaliłem MapSource z nadzieją, że przyjdzie mi do głowy pomysł na trasę, która będzie w sam raz na zapowiadający się upał. Nie chciałem przesadzać z przewyższeniami, bo gorące słońce potrafi skutecznie wyssać z człowieka ostatni dżul energii. Chwilę kombinowałem, sprawdzałem różne warianty, aż wreszcie doszedłem do porozumienia z samym sobą. Skopiowałem projekt do Garmina, przygotowałem się do wyjazdu, odczekałem chwilę, aż solidna dawka węglowodanów przejdzie w głębsze rejony organizmu i byłem gotowy.

Zaprojektowana trasa rozpoczynała się na skrzyżowaniu ulic Księcia Józefa i Mirowskiej, czyli kilkanaście kilometrów od domu. Dojechałem tam głównymi ulicami, bo w niedzielę panuje na nich mniejszy ruch, a i kierowcy są mniej nerwowi niż w tygodniu. Wiał dość mocny zachodni wiatr, a więc przynajmniej przez połowę dystansu musiałem liczyć wyłącznie na siebie. Pierwszymi miejscowościami na trasie były Liszki, Podlas, Wołowice i Czernichów. A potem dotarłem do Rusocic, gdzie skręciłem do Łączan. Przejechałem przez most na Wiśle i wkrótce pożegnałem główną drogę, na rzecz bocznych, mało uczęszczanych szlaków. Pojawiłem się w Ryczowie, Spytkowicach, Smolicach i Palczowicach. W tej ostatniej wsi odkryłem mały, drewniany kościółek, który już na pierwszy rzut oka zasłużył na miano „klimatycznego” miejsca. Pozwoliłem więc sobie na krótki postój. A potem ruszyłem dalej…

Dojechałem do Zatora i skręciłem na północ. Wiatr nareszcie przestał mi przeszkadzać, choć na razie także nie pomagał. Po ośmiu kilometrach dotarłem do Babic, przez chwilę jechałem na zachód, ale w Wygiełzowie znów skręciłem na północ. W ten sposób rozpocząłem pagórkowatą część trasy. Przewyższenia nie miały być wielkie, ale biorąc pod uwagę upał, stopień ich uciążliwości spokojnie można było pomnożyć przez dwa. Jadąc przez Lipowiec, dojechałem do Bolęcina i tam nareszcie skierowałem swój rower i siebie samego na wschód. Wiatr stał się moim pomocnikiem. Mając takiego kumpla, szybko pojawiłem się w Grojcu, a potem we wsi Zalas. Tam skręciłem w stronę Sanki i zacząłem pokonywać ostatni tego dnia podjazd. Niewiele z tego pamiętam, bo w pewnej chwili musiałem stoczyć walkę z jakimś latającym napastnikiem, który wleciał mi przez rozpięta koszulkę, zaczął łazić po plecach i w końcu użądlił pod prawą łopatką. Bitwa była więc przegrana. Na szczycie zatrzymałem się, wygoniłem intruza spod koszulki i czując lekkie pieczenie na plecach, pojechałem dalej. A dalej było trochę pagórków, a potem już tylko długi zjazd przez Czułów doMnikowa.

Powoli kończyła się dzisiejsza przejażdżka. Wkrótce pojawiłem się w Kryspinowie, skąd do domu miałem jeszcze jakieś dwadzieścia kilometrów. Nie mogę powiedzieć, że tryskałem energią. Słońce zrobiło swoje. Pomimo tego dość żwawo zmierzałem do celu, w czym niewątpliwie pomagała mi myśl, że w lodówce czeka na mnie zimny, orzeźwiający napój.



Kościółek w Palczowicach

Przedziwna była dzisiejsza trasa. Łączyła miejsca, które odwiedzam często, z takimi, w których bywam sporadycznie. Jej pierwsza połowa była płaska, a druga mocno, a nawet bardzo mocno pagórkowata. Było na niej wszystko. Długie, proste odcinki, strome wspinaczki, szalone zjazdy. Był idealnie gładki asfalt, ale tu i ówdzie trafiałem na drogi rodem z PRL’u. Była jazda z wiatrem i pod wiatr, ze słońcem za plecami i pod słońce. A wszystko zaczęło się banalnie, bo pojechałem na wschód. Banał trwał aż do Staniątek, gdzie skręciłem na południe. Przejechałem przez Brzezie, Niegowić, Liplas i znalazłem się w Gdowie. Stamtąd przez Stadniki pojechałem do Dobczyc. W tym miejscu skończyła się łatwa, czyli płaska część trasy. Przede mną były niezliczone pagórki po południowej stronie Zalewu Dobczyckiego. Przejechałem przez Kornatkę, Brzezową, Droginię. Potem dojechałem do Myślenic, gdzie skręciłem na północ z zamiarem powrotu do domu. A to nie było takie proste, bo najkrótsza droga wiodła przez Siepraw i Świątniki Górne, a nie są to bynajmniej miejscowości położone w dolinach. Wspinałem się więc mozolnie, a potem szybko zjeżdżałem, by za chwilę pokonywać kolejny podjazd. Ale przecież to właśnie lubię. Tempo było wolniejsze niż zwykle, i nie tylko dlatego „żem pagórków pokonał w pierona”. Przed wyjazdem zrezygnowałem z tradycyjnego, węglowodanowego dopalacza w postaci spaghetti, więc trochę brakowało energii, a batoniki nijak nie chciały zmienić tego stanu rzeczy.



Droginia z oddali

„Buch – jak gorąco! Uch – jak gorąco! Puff – jak gorąco! Uff – jak gorąco!”. Ten krótki fragment „Lokomotywy” Juliana Tuwima doskonale opisywał dzisiejszą pogodę w Krakowie. Planując dłuższą przejażdżkę w takich warunkach, należy pamiętać o kilku zasadach, dzięki którym jazda nie będzie drogą przez mękę, a po powrocie do domu, nie będziemy zastanawiać się kim jest ten gość w lustrze i dlaczego wygląda tak, jak by już nie żył… W sieci można znaleźć wiele porad dotyczących jazdy w upale, więc moje reguły nie są zapewne odkrywcze. Mimo to pokrótce je opiszę.

Po pierwsze, zawsze zabieram z sobą dwa pełne bidony, każdy po 750 ml płynu. W pierwszym jest woda mineralna niegazowana. W drugim jest izotonik rozpuszczony w wodzie mineralnej. Ostatnio korzystam z Isostar’a, bo swego czasu trafiłem na jakąś promocję. Izotonik staram się trochę „odgazować” przed wyjazdem, bo wstrząśnięty ma tendencję do wypływania z bidonu, spływania na ramę i przyciągania owadów, które kochają cukier. Niestety owady te uwielbiają także przysiąść sobie na rozgrzanych i spoconych udach lub łydkach, co jest raczej średnio przyjemne. Ja nie znoszą żadnego robactwa – ani latającego, ani pełzającego.

Po drugie, nigdy nie czekam, aż zechce mi się pić, ale piję regularnie małymi łykami na zmianę z obu bidonów. Jeśli podczas normalnej pogody piję co około 15, a jak jest nieco chłodniej, to nawet co 20 minut, jadąc w upale zaspokajam pragnienie co 5-10 minut. To bardzo ważne i powiedziałbym, że nawet ważniejsze od właściwego odżywiania się. Jeśli nie zjemy batonika energetycznego i odetnie nam prąd, to jakoś dojedziemy „na awaryjnych” do domu. Jeśli jednak pojawią się skutki odwodnienia, to nie ma mocnych i dalsza jazda jest po prostu niebezpieczna dla życia.

Po trzecie, w miarę możliwości wybieram takie drogi, które są choć częściowo zacienione. Najgorsze są odkryte przestrzenie wśród pól i łąk, gdzie nic nie chroni nas przed słońcem. Jeszcze gorzej, gdy panuje duży ruch – samochody dodatkowo podnoszą temperaturę, a ponadto zostawiają spaliny, które wdychamy. Zdecydowanie najlepiej jeździ się leśnymi drogami.

Po czwarte, gdy pozostaje mi około 250 ml płynów, traktuję to tak, jakby na desce rozdzielczej zapaliła się kontrolka rezerwy paliwa. Rozglądam się wówczas za miejscem, gdzie mógłbym uzupełnić zapas wody mineralnej. Preferuję stacje benzynowe, bo tam mogę wejść z rowerem, dzięki czemu mam gwarancję, że nie zniknie w tajemniczych okolicznościach. Jeśli jest to mały wiejski sklepik, to też staram się wejść do niego razem z pojazdem. Generalnie unikam pozostawiania sprzętu bez opieki.

Po piąte, jeśli zatrzymuję się, aby odpocząć, zadzwonić, coś zjeść lub z jakiejkolwiek innej przyczyny, to wybieram zacienione miejsce.

I to byłoby na tyle, jeśli chodzi o teorię. Wyposażony w tę wiedzę, a było to ważne, bo temperatura w słońcu przekraczała 40 stopni, wybrałem się byłem dzisiaj do Nowego Wiśnicza. Owe miasto położone jest oczywiście na górze i otoczone przez góry, co jest pewnego rodzaju normą w tym rejonie Małopolski. Miałem więc pod dostatkiem podjazdów, które starałem się pokonywać rozsądnie, czyli bez nadmiernego forsowania się. Spora część trasy przypadała na lasy bądź zagajniki, więc nie brakowało cienia. Jednak zdarzały się takie fragmenty, gdzie czułem się jak kotlet na patelni. Nie spotkałem zbyt wielu rowerzystów. Ci najrozsądniejsi być może zostali w domu, odkładając plany wycieczkowe na wieczór. Nie mogę powiedzieć, że podjeżdżając pod dom po pokonaniu ponad 100 kilometrów, byłem rześki i wypoczęty, ale z pewnością nie byłem odwodniony. Wystarczył tylko orzeźwiający prysznic i byłem jak nowy.



Zamek Kmitów i Lubomirskich w Nowym Wiśniczu


Bateria rakiet „Patriot” gotowa do obrony Rzeczypospolitej ;)


Ratusz w Nowym Wiśniczu

Zarys planu dzisiejszej przejażdżki zrodził się już kilka lat temu. Jego realizację ciągle odkładałem. Albo było za ciepło, albo za zimno, albo miałem zbyt mało czasu, albo za mocno wiało. Tak naprawdę, to chyba obawiałem się trasy, która wiodła dość daleko na południe, a to przecież oznaczało konieczność zmierzenia się z wieloma podjazdami. Jednak coś się przez te lata zmieniło. Przybyło doświadczenia, kondycja pomimo mojego wieku, też jakby lepsza. Pokonywanie podjazdów, które kiedyś dozowałem sobie z aptekarską wręcz dokładnością, stało się teraz źródłem nieukrywanej satysfakcji i radości. Po niedawnej przejażdżce, podczas której zaliczyłem Sołtysi Dział a później Działek, a następnie byłem w stanie spokojnie wrócić do domu, odkurzyłem dawne pomysły, dopracowałem szczegóły i byłem gotowy, czekając tylko na sprzyjający moment. Ten nadszedł dzisiaj.

Celem wycieczki była Mszana Dolna, miasto leżące mniej więcej w połowie drogi pomiędzy Krakowem a Zakopanem, ale nie przy zakopiance, ale na wschód od niej. Otoczone zielonymi wzgórzami, stanowiące bramę Beskidu Wyspowego. Jego okolice pozwalają napawać się świeżym i zdrowym powietrzem, którego smak i zapach przywodzą na myśl najpiękniejsze wspomnienia, gdy jako dzieciak spędzałem prawie całe wakacje w podobnym klimatycznie otoczeniu. A więc kolejny raz w moich rowerowych planach pojawiła się nutka nostalgii…

Pierwszym etapem wycieczki był przejazd do Dobczyc. Trasę tę doskonale znam i wielokrotnie ją opisywałem. Jedynym problemem był fakt, że to właśnie na niej musiałem przeprowadzić rozgrzewkę, która nie powinna być zbyt forsowna. Trudno to jednak uczynić, gdy już na początku drogi trzeba się zaprzyjaźnić z podjazdami. Starałem się zachować umiar i rozsądek, nie forsować tempa i oszczędzić siły na później, gdy będą naprawdę potrzebne. Dojeżdżając do Dobczyc byłem już w pełni przygotowany do pokonania dalszej części trasy. A ta także nie była całkiem nieznana, bo musiałem dojechać do Kasiny Wielkiej, w której co prawda tylko raz, ale byłem. Dotarłem tam w czasach, gdy poruszałem się wyłącznie na rowerze górskim. Wtedy spieszyłem się, bo na popołudnie mieliśmy zaplanowane wyjście do teatru. Dzisiaj nie musiałem się spieszyć, bo po pierwsze, była dość wczesna pora, po drugie, jechałem znacznie szybciej, a po trzecie, nie miałem w planach żadnego teatru. Jechałem więc spokojnie drogą, która równie spokojnie, przynajmniej na początku, wznosiła się. Słońce z każdą chwilą świeciło coraz mocniej, a na niebie nie było ani jednej chmury, co redukowało do zera szansę na choćby odrobinę cienia. Wiał jednak dość mocny wiatr, który doskonale chłodził rozgrzane ciało. Organizm nie musiał więc produkować morza potu, zużywając dzięki temu mniej wody, co oczywiście bezpośrednio przekładało się na rozsądny ubytek życiodajnego płynu z bidonów. Pierwsze podjazdy, które wymagały solidniejszej pracy, zaczęły się w Wiśniowej. Stąd było już niedaleko do najwyższego punktu trasy, a ja znajdowałem się ponad dwieście metrów niżej. Oczywistym było, że najbliższe kilometry nie będą płaskie. I nie były. Ale to właśnie na tym polega cała zabawa. Przejechałem przez Wierzbanową i wkrótce dotarłem do najwyższego punktu dzisiejszej eskapady – ponad 570 m n.p.m. A potem był szybki zjazd do Kasiny Wielkiej. Tam skończyła się znana mi trasa, a więc z ulubionym, lekkim dreszczykiem emocji, wjechałem w nieznane obszary.

Przejechałem przez całą wioskę. Droga znowu zaczęła piąć się w górę i wkrótce znalazłem się na niemal takiej samej wysokości, z jakiej wcześniej zjechałem. Dotarłem do drogi numer 28 i skręciłem na południowy zachód. Przede mną był długi i szybki zjazd do Mszany Dolnej. Ten fragment trasy był chyba najbardziej energetyczny, jeśli mogę tak powiedzieć. Bez problemu byłem w stanie osiągnąć prędkość, stanowiącą na co dzień niemalże „III prędkość kosmiczną”. Minąłem tablicę oznaczającą początek terenu zabudowanego, a rzuciwszy okiem na licznik zauważyłem, że mam poważną szansę na zdobycie nagrody Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w postaci mandatu za przekroczenie prędkości. Policji jednak nie było, więc z nagrody nici, a ja wkrótce musiałem zwolnić, bo choć Mszana Dolna jest małym miastem, to cywilizacja w postaci korków drogowych już tutaj dotarła.

Zboczyłem trochę z trasy, aby zatrzymać się obok posadowionego na wzgórzu kościoła św. Michała Archanioła. Bardzo często odwiedzam na trasie takie miejsca, wtedy gdy są puste i ciche, majestatycznie zastygłe pośród zgiełku otaczającej je współczesności. Spojrzałem na otaczające Mszanę Dolną góry i odezwała się tęsknota za dzieciństwem. Zamknąłem na chwilę oczy, aby usłyszeć szum potoków i subtelną muzykę drzew poruszanych wiatrem, aby wędrować pośród zielonych wzgórz, słuchając symfonii życia dobiegającej z głębi lasu, czerpiąc energię ducha gór i ciesząc się życiem, dziękując za każdą jego chwilę. Tylko ja i przyroda. Otworzyłem oczy… Nostalgia nostalgią, ale czy to nie aby wynalazki cywilizacji dały mi możliwość uprawiania mojej pasji?

A potem, lawirując pomiędzy samochodami, wyjechałem z Mszany Dolnej. To jeszcze nie była połowa drogi, ale najdalej wysunięty punkt na południe został już osiągnięty. Teraz musiałem dojechać do wsi Lubień, przez którą przebiega niesławna zakopianka, czyli trasa z Krakowa do Zakopanego, na której – można złośliwie powiedzieć – spędza się większość weekendu, jeśli wpada się na pomysł dwudniowego odpoczynku w stolicy polskich gór. Ja oczywiście nie zamierzałem jechać tą drogą, bo życie i zdrowie jeszcze mi miłe, ale chciałem wrócić starą drogą, która biegnie równolegle do zakopianki, ale jest cicha, spokojna i prawie pusta. W Lubniu skręciłem na północ. Ta część trasy nie była wymagająca i prawdę mówiąc pozbawiona emocji. Tak miało być aż do samych Myślenic.

Z Myślenic do Krakowa mogłem wrócić na wiele sposobów, ale oczywiście wybrałem wariant najdłuższy. Zamiast pojechać w stronę Dobczyc lub Sieprawia, ja skręciłem na zachód i pojechałem do Sułkowic. Tam skierowałem się na północ i dotarłem do Biertowic. Jadąc cały czas na północ, dojechałem do Woli Radziszowskiej. Ruch na drodze stawał się coraz większy, niezawodnie świadcząc o tym, że zbliżam się do mojej codzienności. Tutaj nie oddychałem już czystym powietrzem, niebo było mniej błękitne, a wśród setek różnych odgłosów, trudno było szukać szumu strumieni. Przejechałem przez Radziszów i wnet dotarłem do Skawiny. Jeszcze tylko chwila i znalazłem się w granicach administracyjnych mojego Krakowa, a po dziesięciu kilometrach podjeżdżałem pod dom. Zatrzymałem się i spojrzałem na południe. Horyzont zamknięty był ścianą zielonych, majestatycznych gór. Jeszcze przed chwilą byłem właśnie tam…



W najwyższym punkcie trasy


Uśpiona uliczka w Mszanie Dolnej


Gra cieni przy kapliczce obok kościoła św. Michała Archanioła


Kościół św. Michała Archanioła widziany z oddali

Dokąd mam pojechać na pierwszą czerwcową przejażdżkę w to upalne popołudnie? Zadawałem sobie to pytanie przez całą powrotną drogę z pracy do domu. Toż to właśnie zaczyna się długi weekend, a więc czas zainicjować go rowerowym akcentem. W głowie panowała pustka, bo jeśli od kilku lat przemierza się okoliczne drogi, to trudno znaleźć miejsca, w których się jeszcze nie było. Na szczęście są takie, w których bywam rzadko i na poszukiwaniu takich skupiły się moje poszukiwania. Po długim namyśle postanowiłem, że wybiorę się do Bochni. Żeby jednak nie było zbyt krótko, zamierzałem dotrzeć tam nieco okrężną drogą i zaliczyć po drodze (który to już raz?) Puszczę Niepołomicką. Leśna runda miała zresztą sens, bo dawała nadzieję na schłodzenie rozgrzanego słońcem i wysiłkiem organizmu. Do Bochni wjechałem od Proszówek. Dojechałem do rynku. Nie byłem w tym miejscu od wielu, wielu lat, więc zatrzymałem się na chwilę. Rozejrzałem się dokoła, ale muszę przyznać, że nie byłem specjalnie zauroczony. Odniosłem wrażenie, że miasto jest trochę zaniedbane, że nie widać w nim ręki dobrego gospodarza. A może to tylko subiektywna ocena?

Z Bochni pojechałem do Łapczycy i dalej w kierunku Raby, ale nie drogą krajową 94, lecz szlakiem wiodącym po wzgórzach leżących na północ od niej. To urokliwa trasa, biegnąca to w dół, to w górę. Odkryłem przy niej zabytkowy, gotycki kościół pod wezwaniem Narodzenia Najświętszej Marii Panny. Z reguły nie omijam takich miejsc, więc także tam zatrzymałem się na chwilę, aby zrobić kilka zdjęć do kolekcji rowerowych wspomnień. W pobliżu Raby zjechałem do drogi 94. Przejechałem na drugi brzeg i wkrótce potem skręciłem do Targowiska. Droga powrotna wiodła doskonale mi znanymi drogami przez Gruszki, Staniątki, Podłęże, Zakrzów i Węgrzce Wielkie.


Bocheński rynek. Szału nie ma. Szkoda…


Kościół pod wezwaniem Narodzenia Najświętszej Marii Panny w Łapczycy


Ja jestem światłością świata…

Szukając pomysłu na dzisiejszą wyprawę, sięgnąłem pamięcią do nieodległych czasów, gdy jeździłem wyłącznie na rowerze górskim i wyłuskałem z niej wspomnienie przejażdżki, której celem było zdobycie Sołtysiego Działu, wzgórza położonego w Beskidzie Makowskim, znanego w sieci także pod inną, mniej kulturalną nazwą – „Chujówka”. Ostatnie kilkaset metrów podjazdu jest naprawdę wymagające i pamiętam, że gdy 10 września 2013 roku mój Focus Raven dotarł wreszcie na szczyt, ja byłem solidnie zmęczony. To wspomnienie natychmiast uruchomiło w moim mózgu, niemożliwą do przerwania, reakcję łańcuchową, prowadzącą do jedynego, słusznego wniosku – trzeba tam pojechać na rowerze szosowym.

Pomysł już był, ale kopiowanie nie jest moim ulubionym zajęciem. Postanowiłem zatem nieco urozmaicić plan wycieczki, zmodyfikować go, przesunąć wyżej w skali trudności i niczym szalony kucharz, dodać doń garść pieprzu, ostrej papryki i przypraw wszelakich, które nie pozwoliłyby, aby naszkicowana na mapie trasa utonęła w morzu podobnych wypraw.

Każdy amator kolarstwa wie, że solą tej pasji są podjazdy. Można jeździć codziennie, można na raz zaliczać setki kilometrów, można pokonywać swoje własne rekordy maksymalnej prędkości, ale prawdziwy egzamin zdaje się wtedy, gdy droga przed nami zdaje się prowadzić ku chmurom, spoza każdego zakrętu wyłania się kolejny fragment schodów do nieba, a asfalt, pierwotnie lekko nachylony, zamienia się w ścianę, broniącą niczym mury obronne dostępu do zamku kolarskiej chwały. Zdobywa się go uczciwie, szlachetnie i wytrwale. Tego nie można kupić, tutaj nie da się oszukać. Trzeba po prostu ciężko i rzetelnie pracować. I dlatego właśnie pozdrawiamy się na trasie, mówimy sobie „cześć”, szanujemy się, bo każdy z nas doskonale wie, jak wiele trzeba poświęcić, aby znaleźć się w tym miejscu. To specyfika tej pasji. Mając odpowiednio dużo pieniędzy, wystarczy kupić lepszy samochód, aby poczuć się mistrzem kierownicy. W kolarstwie można mieć hiper-drogi sprzęt i stanąć bezradnie u podnóża góry, ale można także mieć rower z hipermarketu i cieszyć się pięknym z niej widokiem.

Wracając do planu dzisiejszej przejażdżki, zaprojektowałem więc na mapie szlak, który, choć niespecjalnie długi, miał być wymagający i w sporej części wieść nieznanymi mi wcześniej drogami, po górach, wzgórzach, pagórkach i wzniesieniach mojej małej ojczyzny – Małopolski.

Wstałem dość wcześnie, bo tuż po siódmej. To masochistyczne zachowanie, biorąc pod uwagę, że sobota jest jednym z dwóch dni, w których mogą poprawić tygodniowy bilans snu. Musiałem jednak zjeść o właściwej porze solidne śniadanie, a później drugie śniadanie, by jeszcze przed południem móc wyruszyć na trasę. Wyjechałem o 10:40 i najkrótszą z możliwych dróg skierowałem się do Skawiny. Potraktowałem ten odcinek jako rozgrzewkę. Ze Skawiny pojechałem do Radziszowa, a następnie do Woli Radziszowskiej. Potem wybrałem boczną drogę, która szerokim łukiem, przez wsie Podolany oraz Zarzyce Małe, miała doprowadzić mnie do drogi numer 52. To nie był najlepszy pomysł, bo dukt ten wyraźnie został zapomniany przez fundusze remontowe i zdecydowanie bardziej nadaje się do eksplorowania rowerem górskim niźli szosowym. Zamiast więc radośnie śmigać po asfalcie, moim głównym zajęciem było omijanie dziur i nierówności. W końcu jednak dotarłem do drogi numer 52, skręciłem na wschód, przejechałem około kilometra i w Biertowicach skręciłem na południe. Oszczędnie dysponując siłami, które wkrótce miały być bardzo potrzebne, poruszałem się w stronę Sułkowic, a potem w kierunku Harbutowic i Banasiówki. Tam z głównej drogi skręciłem na południe.

Do miejsca, w którym stosowny znak informował, że tutaj zimą kończy się działalność pługów śnieżnych i który można w ten sposób uznać za początek podjazdu pod Sołtysi Dział, miałem około 900 metrów. Muszę przyznać, że byłem trochę podekscytowany, bo wkrótce miało się okazać, co się zmieniło przez niecałe dwa lata, który minęły od mojego ostatniego pobytu w tym miejscu. Jak sobie dzisiaj poradzę? Wtedy, jadąc na rowerze górskim z kołami 26’’, korzystałem z najmniejszego z dostępnych przełożeń, czyli 24x32, co oznaczało, że jeden obrót korby przemieszczał mnie do przodu około 1,5 metra. Dzisiaj w najlepszym razie mogłem użyć przełożenia 34x28, czyli jeden obrót korby przekładał się na pokonanie ponad 2,5 metra. Ruszyłem przed siebie. Cały podjazd ma około 2660 metrów. Przez pierwsze 1300 metrów w zasadzie nic się nie dzieje, a nachylenie rzadko dochodzi do 6 procent, z wyjątkiem początkowych kilkudziesięciu metrów, gdzie na „dzień dobry” góra wita nas 9-cioma procentami. Schody zaczynają się dopiero później. Najpierw 11, potem chwila oddechu czyli 4, a potem znów 9 i 11 procent. Kolejna strefa „odpoczynku” ma już 7 procent. Nie ma więc lekko, tym bardziej, że po chwili jest już 12. To moment, w którym nie można się zatrzymać, bo będzie kłopot z ruszeniem pod górę. Póki co szło mi całkiem nieźle, ale przecież najlepsza część „zabawy” wciąż była przede mną. Prawdziwe „atrakcje” zaczynają się dopiero 370 metrów przed szczytem. Dość szybko „skromne” w tych warunkach 8 procent, zamienia się w 16-to procentową ściankę, która trzyma przez 180 metrów. Nie mogę powiedzieć, że ten odcinek pokonywałem z pieśnią na ustach, bo cały zapas tlenu był potrzebny do napędzania roweru, który niezbyt szybko, ale wytrwale poruszał się do przodu. Nie mogę też powiedzieć, że wspinaczka wymagała ode mnie poświęcenia całej energii. A więc dokonał się jakiś postęp. Metr za metrem zbliżałem się do szczytu. 50, 25, 10 metrów. Jestem na górze! Parafrazując popularną swego czasu reklamę z Justyną Kowalczyk, mogę powiedzieć – „Udało się!Jak się udało? Nic się nie udało! Po prostu ciężki trening, wytrwałość, samozaparcie. To wszystko”.

Dwa lata temu musiałem dość długo zbierać siły na szczycie. Dzisiaj zrobiłem kilka zdjęć, zamieniłem dwa zdania ze spotkanymi tutaj rowerzystami i ruszyłem dalej. Przede mną był długi, stromy i oczywiście szybki zjazd do Bieńkówki. Przez wzgląd na wąską drogę i leżący na niej tu i ówdzie żwir, nie mogłem jednak zaszaleć tak bardzo, jakbym sobie tego życzył. A zatem szybko, ale rozsądnie dotarłem na dół i skręciłem na wschód. Pokonałem dość krótki, płaski odcinek, a następnie znowu zacząłem piąć się w górę. Po niecałych trzech kilometrach dotarłem do tablicy oznaczającej koniec Bieńkówki, na taką samą wysokość, z jakiej niedawno zjechałem. Jednak ten podjazd był już znacznie łatwiejszy, choć dwieście kilkadziesiąt metrów, gdzie nachylenie przekraczało 10 i dochodziło do 13 procent, pozwalało obiektywnie ocenić kondycję tuż przed końcem pierwszej połowy dystansu. Ze szczytu wzniesienia miałem przed sobą 10 kilometrów zjazdu do Stróży. A był to zjazd marzeń, bo po pierwsze, większa część nawierzchni drogi jest dobra, bardzo dobra, albo wręcz nowa, a po drugie, ruch samochodowy był w najgorszym razie umiarkowany. Mogłem więc bezpiecznie i szybko jechać, połykając kolejne kilometry, napawając się magicznym, górskim krajobrazem, wytwarzając morze endorfiny i szeroko się uśmiechając, uważając przy okazji, aby nie spożyć białka w postaci owadów, których trajektorie lotu wyraźnie kolidowały z trasą mojego zjazdu. Wreszcie teren zaczął się wypłaszczać, minąłem tablicę z nazwą Stróża i dotarłem do mostu na Rabie.

W tym miejscu rozpoczynała się część trasy, która miała mnie zaprowadzić na szczyt o nazwie Działek, po całkowicie nieznanych mi drogach. Nie wiedziałem w jakim stanie jest ich nawierzchnia. Nie wiedziałem nawet, czy są asfaltowe. Założyłem jednak, że skoro mieszkają tutaj ludzie, to muszą jakoś dojeżdżać do swoich domów. Wiedziałem też, że nie będzie łatwo, bo szlak prowadził po prostu przez górę, zdając się nie omijać jej szczytu. Początkowo jechałem na południe wzdłuż wschodniego brzegu Raby. To całkowicie płaski odcinek o długości około 3,5 kilometra. Właściwy podjazd rozpoczyna się dopiero przy sklepie spożywczym. To dobre miejsce, aby w razie potrzeby uzupełnić płyny i energię na dalszą drogę. Moje zapasy były jednak wystarczające, więc bez zbędnej zwłoki skręciłem na wschód.

Szybko okazało się, że podjazd będzie wymagający. To przeniesiony w świat geografii scenariusz filmu Alfreda Hitchcocka. Zaczyna się od trzęsienia ziemi, a potem napięcie rośnie. Trzęsieniem ziemi w tym przypadku było powitalne 11 procent. Nie na dziesięciu czy dwudziestu, ale na kilkuset metrach. Potem co prawda było łatwiej, ale ten pozornie spokojny fragment miał jedynie uśpić czujność przed tym, co dopiero miało nadejść. Nieco ponad kilometr, licząc od początku podjazdu, nachylenie znów sięgnęło 10 procent i od tej chwili, z nielicznymi wyjątkami, miało wyłącznie rosnąć. A przecież do szczytu pozostawały ponad dwa kilometry. Musiałem właściwie rozłożyć siły. Gdybym teraz zaczął bawić się w Rafała Majkę, wkrótce zapewne prowadziłbym rower pod górę, a przecież tego chciałem uniknąć za wszelką cenę. Jechałem więc wolno, od czasu do czasu stając na pedałach, a czasem siedząc na siodełku. Zerkałem na licznik. Przejechanych metrów przybywało w bardzo wolnym tempie, jednak moją uwagę przykuwał wskaźnik nachylenia. Tam cyferki powoli zmieniały się, tworząc coraz poważniejsze liczby. Było to zgodne z tym, co widziałem przed sobą, a dokładniej mówiąc, nad sobą. Droga zdawała się nie mieć końca, a po dotarciu do zakrętu, za którym miało być już łatwiej, ukazywała się kolejna ściana do pokonania. 13-to procentowe fragmenty traktowałem teraz jak miejsce, w którym mogę odpocząć, zebrać siły, zregenerować się przed kolejną batalią. 16 procent, które na Sołtysim Dziale stanowiły maksimum, tutaj były normą. Własnym tempem, powoli, ale uparcie i wytrwale przemieszczałem się w górę. 17, 18 i wreszcie krótki fragment, gdzie licznik zarejestrował 19 procent. Potem znów 18. I wreszcie koniec, a w zasadzie prawie koniec, bo szczytu jeszcze nie osiągnąłem, tylko nagle skończył się asfalt. To niezbyt miła niespodzianka. Oceniłem szybko stan drogi gruntowej, która znikała gdzieś w lesie. Wyglądała dość solidnie, tyle tylko, że leżało na niej mnóstwo drobnych kamieni. To nie jest właściwa nawierzchnia dla opon szosowych. Mimo to bardzo ostrożnie ruszyłem przed siebie, wierząc, że zgodnie z mapą, niedaleko powinny być domy, do których zapewne prowadzi droga asfaltowa. Okazało się, że miałem rację. Terenowy odcinek miał zaledwie 600 metrów i nie był zbyt wymagający, chociaż znalazł się na nim 150-cio metrowy fragment o jakże skromnym, biorąc pod uwagę wcześniejsze wartości, nachyleniu rzędu 8 – 9 procent. Jeszcze kilkadziesiąt metrów i byłem na szczycie. To chyba najtrudniejszy z wszystkich moich podjazdów. Nie uwzględniając krótkiego odcinka drogi gruntowej, ostatnie 800 metrów miało średnie nachylenie 16 procent. To całkiem sporo i dlatego cieszyłem się, że pokonałem kolejną granicę swoich możliwości, tym bardziej, że przecież miałem już w nogach trudy wcześniejszych zmagań z górami. To nie wszystko. Musiałem jeszcze wrócić do domu, a dzieliło mnie od niego ponad 40 kilometrów, na których próżno było szukać płaskich dróg.

Zjazd był nieco utrudniony. Najpierw trafiłem na zagrodzoną szlabanem, prywatną drogę. Optymistycznie założyłem, że blokada dotyczy wyłącznie samochodów. Zresztą nie miałem wyboru. Nielegalnie przejechałem kilkadziesiąt metrów i rozpocząłem właściwy zjazd. Droga była wąska, początkowo ułożona z płyt betonowych, a potem co prawda asfaltowa, ale ów asfalt wyraźnie był położony na wspomnianych płytach. Nie była więc ani równa, ani bezpieczna. Dopiero gdy dojechałem do wsi Poręba, mogłem zdecydowanie przyspieszyć. Plan przewidywał dotarcie do Dobczyc. Przejechałem więc przez wsie Trzemeśnia, Krupówka, Zasań i Glichów. Tam skręciłem na północ i pojechałem drogą numer 964, by jadąc przez Czasław, wkrótce potem pojawić się w Dobczycach.

Przejechałem przez centrum Dobczyc. Do wyboru miałem kilka dróg powrotnych, a wybrałem z nich tę, która swoim profilem najbardziej pasowała do dzisiejszej wyprawy. Pojechałem przez Bieńkowice do Gorzkowa. Po drodze musiałem zmierzyć się z podjazdami, które choć skromne w porównaniu z tymi, które pokonałem wcześniej, to w kontekście trudów całej eskapadu, były dość wymagające. Z Gorzkowa skierowałem się do Świątnik Górnych, a stamtąd skręciłem na północ, w stronę Krakowa. Niewiele brakowało, aby dzisiejsza przygoda zakończyła się we Wrząsowicach. Na zjeździe, z podporządkowanej drogi wyjechała czerwona Honda, kierowana przez nieco już starszego pana, siedzącego obok poważnie wyglądającej matrony. Oczami wyobraźni widziałem siebie uderzającego w jej lewy bok i prawdę mówiąc nie wiem, jak to się stało, że tak się nie stało. Ciśnienie gwałtownie mi skoczyło i chociaż teraz trochę mi za to wstyd, to spontanicznie wyrzuciłem z siebie „wiązankę” mało kulturalnych słów o wadze proporcjonalnej do skali zagrożenia. To chyba trochę wystraszyło kierowcę, bo przez kolejne dwa kilometry trzymał się ode mnie z daleka, wyraźnie bojąc się mnie wyprzedzić. Gdy w końcu przejechał obok mnie, byłem już spokojny, ale zapamiętałem sobie numer rejestracyjny: KT 65987. Dojechałem do Krakowa. Jeszcze tylko ostatni podjazd na ulicy Sawiczewskich, przejazd do Kosocic, a potem zjazd prosto do domu.

Gdy zapadła noc, pod zamkniętymi powiekami wciąż widziałem mijane dzisiaj krajobrazy. Kolejny raz wjeżdżałem na Sołtysi Dział, jeszcze raz wspinałem się na Działek, uparcie, metr za metrem zbliżając się ku niebiosom, od zawsze kojarzonymi z nieskończonością Boga. To Jemu dziękuję za wszystko, za Monikę, dzieci, rodzinę, siły, zdrowie i oczywiście za moją pasję, która pozwala mi odkrywać na nowo piękno ziemi, którą stworzył.



Rzut oka wstecz na Banasiówkę. A drugiej strony…


…rozpoczyna się właściwa część podjazdu pod Sołtysi Dział.


Widok z Sołtysiego Działu. Za chwilę ruszę w dół…


…by po kilku kilometrach spojrzeć na okolicę ze szczytu w Bieńkówce.


„Cień człowieka” na moście w Stróżach ;)


Ostatni rzut oka na Rabę, bo za chwilę…


…rozpocznę podjazd pod Działek, który zaczyna się tak niepozornie.


Ostatnie 600 metrów podjazdu pod Działek, to droga gruntowa.


Okolice Poręby


A tak wygląda profil całej trasy

Co takiego jest w człowieku, że po całym dniu pracy, zamiast odprężyć się, wybrać spokojną, relaksującą trasę, wylewa pot na podkrakowskich wzgórzach? Dzisiaj kolejny raz poniosło mnie na południe, a więc tam, gdzie z nielicznymi wyjątkami, nie istnieje pojęcie płaskiej drogi. A wybrałem się tam głównie dlatego, że znów na mapie zauważyłem kilka dróg, które jeszcze nigdy mnie nie widziały.

Na początek wybrałem doskonale znaną sobie trasę do Świątnik Górnych. Tam skręciłem na wschód i przez Rzeszotary oraz Gorzków dotarłem do Raciborska. Zazwyczaj w tym miejscu skręcałem do Koźmic Małych, ale dzisiaj było inaczej. Pojechałem w stronę Grajowa, rozpoczynając w ten oto sposób poznawanie nowej drogi. Początkowo było całkiem sympatycznie, ale wkrótce zrobiło się rewelacyjnie. Musiałem bowiem mocno pracować, aby na stosunkowo krótkim odcinku zaliczyć ponad siedemdziesiąt metrów przewyższenia o średnim nachyleniu ponad 10%. To było to, co lubię. W Grajowie skręciłem na południe. Poruszałem się teraz krętą drogą po wzgórzach, a później ukrytą w lesie i szkoda tylko, że jej nawierzchnia najlepsze czasy ma już dawno za sobą. Przejechałem nieopodal domu Tadeusza Kantora w Hucisku, ale pochłonięty jazdą nie zatrzymywałem się. Wkrótce zaczął się szybki zjazd, na końcu którego było skrzyżowanie z drogą 967, łączącą Gdów z Dobczycami. Tam skręciłem na zachód, a po dotarciu do Dobczyc, na południe. Potem było dość standardowo, czyli przez Stadniki pojechałem do Gdowa. Stąd miałem kilka znanych tras do wyboru, ale wybrałem tę nieznaną. Dojechałem do Bilczyc, a tam skręciłem na zachód. Przejechałem przez Sławkowice, gdzie droga zakręcała najpierw na północ, a potem na północny zachód i dotarłem do Łazan. Stamtąd ponownie skierowałem się na zachód z zamiarem dotarcia do Chorągwicy. Na koniec pozostał mi zjazd do drogi 966, który wiódł niestety dość wąską i kiepską drogą. Jechałem więc ostrożnie i niezbyt szybko i dobrze, bo na jednym z zakrętów niewiele brakowało, abym do listy nowo poznanych okolic, zaliczył także krzewy i drzewa.

Najciekawsza część przejażdżki skończyła się, ale nie chciałem jeszcze wracać do domu. Pojechałem więc dalej. Minąłem Sułków, Ochmanów, Zakrzowiec, Staniątki i dojechałem do Niepołomic. Dopiero stamtąd skierowałem się do Krakowa i do domu.

Po wczorajszym tourze, którego trasa wiodła przez malownicze okolice Jury Krakowsko-Częstochowskiej, dzisiaj zamierzałem odpocząć. Od razu jednak wyjaśniam, że miałem na myśli wyłącznie rowerową odmianę wypoczynku, czyli niezbyt długą i niespecjalnie wymagającą przejażdżkę. Początkowo zamierzałem pojechać w kierunku Puszczy Niepołomickiej, czyli w jedyne rejony w okolicach Krakowa, które pozbawione są większych wzniesień. Jednak się rozmyśliłem. Wycieczka rowerowa nie jest beznamiętnym pedałowaniem, ale niemalże doznaniem duchowym, które wymaga stosownej oprawy, właściwej scenografii. W okolicach Niepołomic bywałem ostatnio nader często, ale przecież są takie miejsca, w dodatku niezbyt odległe, których jeszcze nie odwiedziłem na rowerze.

Na początku, w ramach rozgrzewki pojechałem do Węgrzców Wielkich. Potem przejechałem przez Ochmanów i dojechałem do Bodzanowa. Kolejną miejscowością po drodze był Słomiróg, ale żeby tam dotrzeć, musiałem najpierw wspiąć się kilkadziesiąt metrów w górę na stosunkowo krótkim odcinku drogi. Byłem ciekaw, jak sobie poradzę w kontekście trudów wczorajszej eskapady. Poszło jednak całkiem sprawnie. W Zagórzu przejechałem na drugą stronę drogi krajowej 94. Tutaj nadal dominowały pagórkowate krajobrazy. Przejechałem przez Suchorabę, Zborczyce, Cichawę, a w Książnicach skręciłem w stronę Bochni. Jechałem teraz drogą 967, ale w Gierczycach skręciłem na południe w rejony, których jeszcze nigdy nie eksplorowałem. Muszę przyznać, że zupełnie nieświadomie zafundowałem sobie dość wymagającą przejażdżkę. Drogą pięła się w górę i choć miałem dość energii, aby w miarę spokojnie wyjechać na szczyt wzgórza, to jednak czułem w mięśniach trudy wczorajszego dnia. Nagrodą za wysiłek był szybki zjazd do wsi Zawada, gdzie zawróciłem na zachód. I znów przyszło mi poznać wspaniały szlak, ukryty pośród cudownie zielonych, małopolskich wzgórz, w okolicach tętniących magią wiosny w pełnym rozkwicie. Ów magiczny klimat skończył się w Nieznanowicach, gdzie ponownie pojawiłem się na drodze 967, by wkrótce skręcić w stronę Niegowici. Byłem więc w znanych sobie miejscach i powoli zbliżałem się do Krakowa. Gdy podjeżdżałem pod dom, był już wieczór, choć zasłonięte przez chmury słońce sprawiało wrażenie, jakby zapadał już zmrok.

Jeśli szklanka jest do połowy pusta, to żałuję, że rowerową pasję odkryłem tak późno, marnując w życiu tak wiele czasu. Jeśli jednak szklanka jest do połowy pełna, to cieszę się, że nie zmarnowałem jeszcze więcej czasu, a odkrywszy piękno rowerowego świata, rozwijam tę pasję już od kilku lat. Dzisiaj o poranku szklanka była zdecydowanie do połowy pełna, bo też szczególny był to poranek – poranek urodzinowy. Doczekałem wieku zaiste poważnego, chociaż akurat słowo „powaga” zupełnie do mnie nie pasuje, o czym zaświadczyć może każdy, kto mnie zna. No, ale metryka to metryka i nic nie poradzę na to, że tylko przedstawiając swoje lata w zapisie szesnastkowym, nie wszedłem jeszcze w strefę wieku średniego.

Tak więc, nieco starszy już pan postanowił należycie uczcić dzień swoich urodzin. Należycie, czyli oczywiście rowerowo i w dodatku odpowiednio solidnie. Wydawać by się mogło, że plan na ten dzień powinien być od dawna gotowy, ale nic z tych rzeczy. Szkic trasy narodził się w mojej głowie dopiero wczoraj, tuż przed snem. Rano tylko dopracowałem szczegóły i wrzuciłem trasę do GPS’a. Solidne śniadanie, krótki przegląd roweru, batoniki energetyczne, bidony i byłem gotowy. Zegar w liczniku rowerowym zaczął odmierzać czas dwadzieścia dwie minuty po godzinie dziesiątej.

Sęk był w tym, że zaprojektowana trasa rozpoczynała się na ulicy Pachońskiego, pomiędzy którą a moim domem leży… cały Kraków. Musiałem więc przejechać przez miasto, co nie należy do przyjemności, zwłaszcza w piątek, gdy gros ludzi mentalnie świętuje już weekend. Jechałem więc spokojnie i ostrożnie, zaliczając siedemnaście kilometrów, które dzieliły mnie od punktu startowego. Plan zakładał eksplorację północnych rejonów Małopolski, bo są odwiedzane relatywnie rzadko i prawdę mówiąc, już sam nie pamiętam, kiedy byłem w tych okolicach. Na początek pojechałem więc do Giebułtowa, a potem skręciłem na drogę numer 794 w kierunku Skały. Wkrótce jednak skierowałem się do wsi Korzkiew, gdzie można odwiedzić XIV-to wieczny zamek i pomodlić się w XVII-to wiecznym kościółku. Zamek sobie podarowałem, modlę się często właśnie wtedy, gdy jeżdżę na rowerze, więc zamiast zabytków, skupiłem się na pięknym, długim, solidnym podjeździe, który jest chyba największą rowerową atrakcją tej wsi. Podjazdy w ogóle były solą dzisiejszej przejażdżki i ten w Korzkwi, to było ledwie preludium symfonii.

Przejechałem przez Grębynice, Maszyce, Smardzowice i Cianowice Duże. Tam zatrzymałem się na chwilę przed dworem rodziny Dobieckich. Kilkanaście lat temu wrócił do prawowitych właścicieli. Był wtedy niemalże ruiną, bo do takiego stanu doprowadziły go rządy komunistów – wszystko, czego tknęli, zamieniało się w ruinę. Dwór został jednak odbudowany i obecnie jest piękną wizytówką Cianowic Dużych. Ruszyłem w dalszą drogę. Przejechałem przez Rzeplin, w którym minąłem cmentarzyk z czasów I Wojny Światowej i dojechałem do drogi numer 773, którą pojechałem na wschód. Za Iwanowicami Włościańskimi skierowałem się na północny zachód. Przypomniałem sobie, że kiedyś już jechałem tą drogą. Była wówczas w dramatycznym stanie i tylko rower górski mógł sobie poradzić. Dzisiaj jest tutaj piękny, gładki asfalt i spokojnie można poszaleć na szosówce. Przejechałem przez Sieciechowice, Grzegorzowice Wielkie i Małe oraz Laski Dworskie. W tych ostatnich nie spotkałem żadnej „laski”, ani ze dworu, ani ze zwykłego domu. Potem były wsie Bocieniec, Wysocice, Ściborzyce, Małyszyce, Imbramowice, i wreszcie Trzyciąż. Teraz poruszałem się na zachód i przez Jangrot, Michałówkę i Braciejówkę, dotarłem do wsi Troks. Stąd miałem już tylko przysłowiowy „rzut beretem” do Rabsztyna i ruin zamku, ale moje dzisiejsze plany były inne. Skręciłem na południe, a po dojechaniu do Kosmolowa, skierowałem się na południowy wschód.

Sporo kilometrów miałem już w nogach. Niełatwych kilometrów, bo dłuższych płaskich odcinków było jak lekarstwo. Nie zamierzałem jednak na tym poprzestać, albowiem przede mną były najpiękniejsze krajobrazy Jury Krakowsko-Częstochowskiej. Przejechałem przez Pieskową Skałę, gdzie właśnie remontowana jest elewacja zamku i minąłem nieodległą Maczugę Herkulesa. Droga wiła się pośród skał i zalesionych wzgórz, gdzie łagodnie tańczyły poruszane wiatrem drzewa, a śpiew ptaków mieszał się z szumem strumieni. Dojechałem prawie do Skały i tuż przed nią skręciłem na południe, zamierzając dojechać do Ojcowa, co oznaczało spotkanie twarzą w twarz z kolejnym podjazdem. Tylko ja, mój rower i niecałe dwa kilometry, ukrytej w lesie wspinaczki, o stałym, siedmioprocentowym nachyleniu. Potem były wsie Wola Kalinowska, Kalinów i wreszcie Sąspów, gdzie dotarłem do drogi numer 94, czyli głównego szlaku komunikacyjnego, łączącego Kraków z Olkuszem. Tam nastąpiła chwilowa przerwa w romantyzmie rowerowej przejażdżki, albowiem nie jest to trasa przyjazna cyklistom. Duży ruch nie pozwala na odprężenie, a wyprzedzające tiry skutecznie podnoszą ciśnienie. Na szczęście są tutaj dość szerokie pobocza, które choć tu i ówdzie usłane żwirem, odłamkami szkła tudzież innymi fragmentami samochodów, pozwalają na w miarę bezpieczną jazdę. Jechałem więc bez duszy na ramieniu, tym bardziej, że miałem do pokonania jedynie pięć kilometrów do wsi Brzegi.

Skręciłem w stronę Wierzchowi. Miałem zamiar przejechać obok Jaskini Wierzchowskiej, a ponieważ znajdowałem się na wysokości ok. 500 m n.p.m., liczyłem na szybki, emocjonujący zjazd. Misterny plan spalił jednak na panewce, bo trafiłem akurat na moment, gdy w te okolice zawitała cywilizacja w postaci kanalizacji. Wąska droga była przeorana wykopami, zasypanymi żwirem, kamieniami i piaskiem. W takich warunkach nie mogłem poszaleć. Jechałem więc wolno i dopiero wówczas, gdy wjechałem na nowo położoną nawierzchnię, mogłem zdecydowanie rzadziej korzystać z hamulców. Potem zaliczyłem kolejny podjazd, tym razem do Zelkowa. Tam skręciłem na południe, aby najkrótszą drogą dotrzeć do Krakowa. To był szybki odcinek, bo w krótkim czasie musiałem zjechać ponad 150 metrów w dół. Powoli kończyła się zaplanowana trasa. Gdy dojechałem do Modlniczki, miałem już tylko niecałe dwa kilometry do ulicy Balickiej, gdzie GPS wyświetlił ostatnią tego dnia informację: „dotarłeś do punktu docelowego”.

Eskapada zakończyła się, ale… niezupełnie. Tak, jak kilka godzin wcześniej, musiałem teraz przejechać przez całe miasto, aby dotrzeć do domu. Szybka jazda przez Kraków w piątkowe popołudnie? To zwyczajnie niemożliwe. Skromna prędkość średnia spadła jeszcze bardziej, ale nie zwracałem na to uwagi. Z każdą chwilą zbliżałem się do celu podróży, ze zdumieniem obserwując, że choć jestem zmęczony, to spokojnie mógłbym jechać jeszcze dłużej. Na koniec zafundowałem więc sobie dodatkowe atrakcje w postaci podjazdu po brukowanej ulicy Parkowej, podjazdu na Bonarce oraz podjazdu na ulicy Trybuny Ludów.

Po powrocie nadszedł czas na krótkie podsumowanie. Z satysfakcją stwierdziłem, że pomimo zaliczenia zacnego – jakby powiedziała młodzież – dystansu, obfitującego w sporo przewyższeń, nie byłem przesadnie zmęczony. A przecież praktycznie jechałem bez przerwy, nie licząc krótkich chwil poświęconych na robienie zdjęć. Myślę, że jest to przede wszystkim zasługą solidnego „wycieniowania”, które sprawiło, że na każdym podjeździe, zamiast grymasu zmęczenia, na mojej twarzy i w moich oczach można dostrzec błysk radości, zadowolenia i satysfakcji. Oj, jakże to cieszy pana w średnim wieku. Wspomnę jeszcze o siodełku, bo przecież cały czas jestem na etapie negocjacji pomiędzy nim a najmniej szlachetną częścią mojego ciała. Dzisiejszy dystans dowodzi, że jest całkiem nieźle.

Słońce powoli zmieniało swoją barwę, przechodząc od złotego blasku do krwistej czerwieni. Dzień moich kolejnych urodzin powoli dobiegał końca. Szklanka wciąż pozostawała do połowy pełna. I niech już tak zostanie.



Dwór rodziny Dobieckich w Cianowicach Dużych


Żołnierze spoczywający od stu lat w rzeplińskiej ziemi


Kościół i klasztor norbertanek z początku XVIII wieku w Imbramowicach


Kościół parafialny pw. św. Benedykta Opata w Imbramowicach


Droga w magicznej okolicy Pieskowej Skały