Wczoraj było mniej ważne święto. Jutro będzie to bardziej ważne. A dzisiaj też jest święto – Dzień Flagi Rzeczypospolitej Polskiej. Powiem szczerze, że jakoś go nie czuję, uważając, że ojczyznę i jej symbole szanować trzeba zawsze, a nie tylko od święta. Ale to tylko taka mała uwaga na marginesie.

Skorzystałem z magicznej mocy słowa „urlop” i nie pracowałem. Obudził mnie szary i pochmurny poranek. A potem ten odwieczny dylemat: jechać czy nie jechać? Wczoraj zaliczyłem setkę, więc może dzisiaj lepiej posiedzieć spokojnie na czterech literach i zająć się dalszymi modyfikacjami mojego bloga? Chwilę się wahałem, to fakt. Ale w końcu podjąłem jedyną słuszną decyzję – jadę! Solidna porcja musli na śniadanie, chwila przygotowań i w drogę.

Celowo wybrałem dość łatwą trasę. Dość łatwą, czyli w zasadzie pozbawioną sensownych podjazdów. Najpierw pojechałem do Niepołomic. Na przedmieściach zostałem dogoniony i wyprzedzony przez peletonik, złożony z kilku kolarzy. Jazda w grupie ma jednak swoje dobre strony. Ja niestety byłem skazany na samotną walkę z przeciwnym wiatrem, ale przecież szosowa samotność jest wpisana w naturę moich eskapad. Z Niepołomic wyjechałem na wschód drogą numer 964. GPS pokazał, że do kolejnego skrętu mam ponad dwadzieścia kilometrów. Przede mną był więc spory kawałek dość prostej, dość łatwej do pokonania drogi. Wystarczyło tylko jechać przed siebie. Wrzuciłem „na ruszt” jeden z batoników i cierpliwie parłem naprzód, walcząc od czasu do czasu z niezbyt silnym, ale jednak przeciwnym wiatrem. A wkrótce musiałem zmierzyć się także z deszczem. Nie był ulewny, ale wystarczająco obfity, aby szybko pokryć drogę cienką warstewką wody, która porywana przez opony odrywała się od nich, bezczelnie pokrywając mój rower brązowymi kroplami, tudzież powodując mokry dyskomfort w najmniej szlachetnej części mojego ciała. Owe wątpliwe atrakcje towarzyszyły mi do Ispiny, gdzie droga nareszcie zrobiła się sucha.

Kierunek jazdy zmieniłem w Niedarach, gdzie miałem zaliczoną mniej więcej połowę trasy. Teraz jechałem na południe do Gawłówka, a potem do Proszówek. Tam skręciłem na wschód i rozpocząłem etap zwany powrotem. Ku mojemu, dość niemiłemu zaskoczeniu okazało się, że po zmianie kierunku wiatr wcale mi nie pomaga, albowiem wiał bardziej z północy niż ze wschodu. Wyjścia jednak nie miałem, ukrytego silniczka w rowerze też nie, więc po prostu cierpliwie pedałowałem, racząc się od czasu do czasu solidnymi łykami izotonika. Pogoda tym razem mi sprzyjała. Spoza chmur zaczęło wyzierać słońce, napełniając ziemię i umysł pogodnymi promieniami optymizmu. Tak, tego mi było trzeba, no i jeszcze… zimnego, złotego napoju, czekającego cierpliwe w lodówce.



Przy małej wiejskiej kapliczce, stojącej wedle drogi…