Wszystkie „długoweekendowe” plany wzięły w łeb. W czwartek miałem zamiar pojechać z Krakowa do Strzelec Opolskich. Wszystko miałem dokładnie zaplanowane, trasę opracowaną z dokładnością do pojedynczego kilometra, pokaźny zestaw batonów energetycznych czekał na włożenie do kieszonek, akumulatory w aparacie fotograficznym, komórce i komputerku rowerowym były naładowane w 100%, nasmarowany łańcuch błyszczał czystością, a rower czekał jedynie, aby ściągnąć go ze ścienny i wczesnym świtem wyruszyć przed siebie. To miało być ponad 170 kilometrów wspaniałej przygody, która w większości miała prowadzić po drogach, których nigdy wcześniej nie odwiedzałem. Gdy już wszystko było gotowe, siadłem sobie wygodnie przed telewizorem, aby w środowe popołudnie obejrzeć transmisję z kolejnego etapu Giro d’Italia. Siadłem, ale już nie wstałem. Silny ból w dole pleców zatrzymał moje ciało w tragikomicznej pozie kłaniającego się ziemi drzewa, przegrywającego nierówną walkę z huraganem. Na nic zdała się rozgrzewająca kąpiel, na nic cudowne wytwory firm farmaceutycznych. Miałem jeszcze nadzieję, że noc coś zmieni i przywitam nowy dzień w euforycznym nastroju zwycięstwa nad słabością. Nadzieja jednak zawiodła.

Nie było dobrze. Wiedziałem, że nie ma szans, abym dał radę wsiąść na rower, nie mówiąc już o przejechaniu choćby kilku kilometrów. Nie wznosiłem jednak wzroku ku niebu z pretensją i niemym pytaniem, że przecież miało być tak wspaniale, więc dlaczego takie doświadczenie spłynęło na mnie właśnie dzisiaj? Bynajmniej. Pomyślałem sobie, że kto wie, czy przypadkiem nie miało mnie spotkać coś gorszego niż rwa kulszowa? Pogodzony z losem, pojechałem do Strzelec Opolskich samochodem, obiecując sobie, że zaraz po powrocie wskoczę na rower, choćby nie wiem co.

Moja szwagierka, genialna fizjoterapeutka, posiadaczka rąk, „które leczą” postawiła mnie na nogi. I chociaż wciąż czułem lekki ból, tak jak sobie obiecałem, w niedzielne przedpołudnie wybrałem się na przejażdżkę. Planu nie było. Zamierzałem po prostu nieco się rozruszać, nie wierząc zbyt mocno w to, że uda mi się zaliczyć więcej niż 30, może 40 kilometrów. Jakość małopolskich dróg sprawiła jednak, że wytrzymałem znacznie więcej i mógłbym pewnie nawet dobić do setki, ale nie chciałem zbyt mocno obciążać kręgosłupa, który wciąż nie jest w najlepszej formie.