Zaprawdę powiadam Wam, piękne było to czwartkowe popołudnie, a do pełni szczęścia zabrakło jedynie nieco wyższej temperatury i nieco słabszego wiatru. Na przejażdżkę wybrałem się zgodnie z powszednim harmonogramem, czyli wczesnym popołudniem. Zdążyłem nawet przygotować plan trasy, który zakładał przejechanie stu kilometrów. Tradycyjnie czułem przecież przejmujący głód jazdy, wzmożony trzema dniami „urlopu” od roweru.

Początek był dość standardowy, bo w końcu na ile różnych sposobów można wyjechać spod domu? Pojechałem do Kosocic, zjechałem do ulicy Myślenickiej, a potem pojechałem do Lusiny. Tam jednak nie skręciłem w stronę Swoszowic, ale w przeciwną, mając zamiar dojechania do wsi Gaj. Droga wznosiła się ku górze, początkowo bardzo delikatnie, a potem już zdecydowanie wyraźniej. Nie zamierzałem dojeżdżać na wprost do zakopianki, lecz mniej więcej w połowie wsi skręciłem na północ. To nie był dobry pomysł, bo kilkusetmetrowy odcinek drogi, którą przyszło mi jechać, jakkolwiek był asfaltowy, to jednak jego nawierzchnia pamiętała czasy towarzysza Edwarda Gierka. Po dotarciu do zakopianki, przeprawiłem się na drugą jej stronę. Celowo użyłem tego słowa, bo jeśli ktoś pomyślałby, że mogłem po prostu przejść przez przejście dla pieszych, byłby w błędzie. Przejście owszem jest, a ja nawet zsiadłem z roweru, aby być w zgodzie z przepisami. Jednak dotarcie na drugą stronę wymaga połączonych: refleksu, szybkości, odwagi, determinacji, szczęścia i… bożej opieki. Skoro piszę, to znaczy, że mi się udało…

Dojechałem do Skawiny i pojechałem drogą 44 na zachód. Szybko tego pożałowałem, bo nie jest to szlak, na którym można byłoby się odprężyć. Duży ruch, a na dodatek cała masa idiotów, którym wydaje się, że pół metra odstępu przy wyprzedzaniu spokojnie wystarczy. Znamienne, że większość tych kierowców to mieszkańcy małych miejscowości, dla których auto nadal jest wyznacznikiem statusu społecznego, dając błędne przekonanie o ich wyższości: „Z drogi! Tera ja jade!”. Z ulgą zjeżdżałem z głównej drogi w Wielkich Drogach, ale ulga długo nie trwała, bo okazało się, że most nad Kanałem Łączańskim jest remontowany i musiałem się wrócić ponad trzy kilometry.

Po drugiej stronie kanału rozpoczął się drugi etap przejażdżki. Minąłem wsie o romantycznych nazwach Ochodza, Przeryta, Kopanka Druga, Kopanka i znów pojawiłem się w Skawinie. Potem pojechałem do Tyńca i jadąc wzdłuż Wisły, dotarłem do Mostu Zwierzynieckiego. Koniec jazdy? Ależ skąd. Przejechałem na drugą stronę i pojechałem do Piekar, a potem do Liszek. Stamtąd dotarłem do Cholerzyna, a w końcu do Kryspinowa. Dopiero stamtąd wróciłem do centrum Krakowa, a później do domu, realizując w 104% plan na dziś.

Pasjonat kolarstwa to dziwny człowiek. W sobotę, zamiast wyspać się za wszystkie czasy, tkwić w błogim lenistwie, popijać zimne piwo, zrywa się o świcie – no dobra… prawie o świcie – i rozpoczyna rytuał przygotowań do kolejnej rowerowej eskapady. To nie wszystko. Zamiast wybrać spokojną, relaksującą, niewymagającą trasę, kreśli w głowie plan, który przewiduje zmagania z solidnymi podjazdami, gwarantującymi litry wylanego potu, tętno w okolicy maksimum, ból w nogach i grymas wysiłku na twarzy. Może właśnie przestaję być tzw. normalnym człowiekiem, przekraczając ostatnią granicę, dzielącą mnie od bycia przypadkiem medycznym z dziedziny psychiatrii?

Powyższe myśli towarzyszyły mi, gdy w dość pogodne przedpołudnie wyruszałem w trasę. Bardzo chciałem, aby nie była zbyt łatwa i dlatego już wczoraj siedziałem nad mapą i planowałem, dokąd pojadę. Przy okazji zamierzałem w ten sposób sprawdzić, jak nowy GPS poradzi sobie z nawigacją. Mam go już pół roku i sam nie wiem, dlaczego jeszcze nie testowałem funkcji nawigacji. No i jeszcze jedno. Ciekaw byłem, czy kolejna jazda na nowym siodełku nie sprawi, że zmienię moją wstępną o nim opinię – pozytywną opinię.

Etap pierwszy to dojazd do Skawiny, który potraktowałem jako rozgrzewkę. Niewiele brakowało, aby zakończyła się spektakularnym lotem przez kierownicę, gdy jadące przede mną BMW nagle stanęło w miejscu – do teraz nie wiem, z jakiego powodu – a ja zostałem zmuszony do gwałtownego hamowania. Niestety moje tylne koło szybko straciło kontakt z Matką Ziemią, przednie się zatrzymało, a ja poczułem, jak powoli zaczynam szybować w stronę bagażnika stojącego przede mną samochodu. Przytomnie puściłem jednak hamulce, odzyskałem minimum kontroli, powtórnie zahamowałem i jakiś cudem zatrzymałem się. Uff… Ciśnienie mi podskoczyło i uznałem, że właśnie zakończyła się rozgrzewka, po której miała nastąpić przystawka przed głównym daniem dnia. Przejechałem przez Radziszów, a potem dotarłem do drogi 52. Z duszą w okolicy ramienia – bo okrutny ruch tam panował – przejechałem niecałe cztery kilometry i w Biertowicach skręciłem na południe. Dotarłem do Sułkowic, gdzie skręciłem w stronę Myślenic. Nieznającym tej drogi wspomnę, że zaliczenie jej do grona szlaków płaskich, z góry skazane jest na porażkę. Już na dzień dobry jest dość krótki, ale stromy podjazd, a potem jeszcze kilka razy: góra – dół, góra – dół, zanim wreszcie nie rozpocznie się szybki zjazd do Myślenic. Właśnie tam czekała na mnie największa atrakcja tego dnia…

Myślenice są ciekawym miastem. Kierowcom jadącym z Krakowa w stronę Zakopanego wydaje się, że dotarli już w góry. Faktycznie miasto otoczone jest licznymi wzniesieniami. Jedno z nich było moim celem. To Chełm – góra położona na południe od miasta, po lewej stronie zakopianki, patrząc w kierunku stolicy Tatr. Podjazd, liczony od parkingu przy Rabie mniej więcej do końca asfaltu, liczy sobie około sześciu i pół kilometra. Przewyższenia to około 350 metrów. Łatwo policzyć, że średnie nachylenie wynosi jakieś 5,4%. I to ma być wyzwanie? Tak, to jest wyzwanie, bo nieopodal szczytu mamy prawie kilometrowy, bardzo łatwy fragment, a nachylenie pozostałej części podjazdu nie jest równomierne. Są więc miejsca, gdzie można złapać nieco oddechu, ale coś za coś – kilkunastoprocentowych odcinków jest pod dostatkiem. Już tam kiedyś byłem na rowerze górskim, ale to się nie liczy, bo wówczas korzystałem z „młynka”, czyli przełożenia 24/32, a więc teoretycznie miałem łatwo. Teoretycznie, bo w rzeczywistości nieźle się zmęczyłem, a zaraz po zjeździe, grzecznie i spokojnie, najkrótszą drogą wróciłem do Krakowa. Dzisiaj miało być inaczej, ale po kolei…

Podjazd rozpoczynałem, mając w nogach prawie pięćdziesiąt przejechanych kilometrów w terenie mocno pagórkowatym. Mimo to nie czułem praktycznie żadnego zmęczenia, a ekscytacja związana z faktem, że oto po kilku latach znów tutaj jestem, dopingowała mnie do ambitnego pokonywania drogi wiodącej na szczyt. Na podjazdach czas biegnie zupełnie inaczej, powoli, dostojnie. Równie wolno mijają kolejne setki metrów, a cyferki na liczniku zmieniają się niespiesznie, opornie, leniwie. I tylko tętno przyspiesza, i oddech, a po twarzy zaczyna spływać pot, którego krople odrywając się od niej, mają czelność spaść wprost na ramę, zaburzając jej idealną czystość. Uparcie wspinałem się, nie spoglądając zbyt często na licznik, ale wiedząc, że każdy obrót koła, to dwa metry bliżej celu, to dwa metry wyrwane z moich słabości. Dotarłem do wioski Chełm. Cudownie położona na zboczu. Widoki z okien muszą zapierać dech w piersiach, ale pewnie na mieszkańcach nie robią wrażenia – mają je na co dzień. Ja chłonąłem te krajobrazy, zapominając o zmęczeniu, zapominając, że to jeszcze nie jest koniec, że wypłaszczenie wkrótce się skończy, a mnie pozostaną jeszcze dwa kilometry wspinaczki. Pokonałem je i zadowolony z siebie stanąłem w miejscu, w którym kończył się asfalt. Dalej była płaska droga gruntowa, wiodąca do wyciągu narciarskiego. Wystające kamienie, kałuże i błoto sprawiły, że nie zdecydowałem się na użycie Ridleya w charakterze roweru górskiego. Zawróciłem więc, aby odebrać zasłużoną, jak sądzę, nagrodę w postaci zjazdu. Nie mogłem do końca dać upustu emocjom, bo żwir leżący tu i ówdzie na drodze nie miał chyba pokojowych zamiarów, a ja nie miałem ochoty na zwiedzenie oddziału chirurgii myślenickiego szpitala. Jechałem więc umiarkowanie szybko. Gdy jakość nawierzchni poprawiła się, mogłem nareszcie śmiało popędzić w dół, wciąż jednak słuchając rozsądku, który podpowiadał mi, że wejście w zakręt nie gwarantuje, że z niego wyjdę. W końcu pojawiłem się w miejscu, w którym niedawno rozpoczynałem wspinaczkę. A więc Chełm zaliczony. Pora wracać do Krakowa.

Szukając mocnych wrażeń w walce z samym sobą, zafundowałem sobie dość osobliwą formę powrotu. Stwierdziłem, że przewyższeń nigdy za wiele, więc zamiast pojechać „na krechę”, skierowałem się do Dobczyc. To oznaczało jazdę niezwykle malowniczą drogą, wiodącą wzdłuż Zalewu Dobczyckiego. A że brzeg zalewu nie przypomina żadnego regularnego kształtu, tak i droga wije się pozornie nieskładnie, to zbliżając się, to oddalając od tafli wody. No i oczywiście nie jest położona na jej poziomie, ale wznosi się ku niebu, by potem opaść o kilkadziesiąt metrów w dół tylko po to, aby po chwili kolejny raz zmusić mięśnie do wysiłku. Osieczany, Droginia, Brzezowa, Kornatka i nareszcie Dobczyce. Kolejne kilkaset metrów przewyższenia poza mną. Nie ukrywam, że zacząłem odczuwać zmęczenie, a przecież to jeszcze nie był koniec. Do Krakowa pozostawało ponad dwadzieścia kilometrów i kolejne setki metrów przewyższenia. Jadąc przez Bieńkowice w stronę Gorzkowa, nie byłem już wzorem niewyczerpanej mocy. Pokornie korzystałem z najmniejszego przełożenia i spokojnie pokonywałem podjazdy. Odżyłem w Gorzkowie, gdy skręciłem w stronę Świątnik Górnych. Ten fragment trasy był stosunkowo łatwy, a bliskość celu podróży była dodatkowym bodźcem do sięgnięcia po najgłębiej ukryte pokłady energii. Powrót ze Świątnik Górnych – ostatnie kilkanaście kilometrów – to już rutyna, w której kolejny raz znalazło się miejsce na ostatni podjazd, który można poczuć w nogach, czyli ulicę Sawiczewskich.

To był dobry dzień. Jeden z tych, kiedy żałuję, że tak późno odkryłem rowerową pasję i zarazem jeden z tych, kiedy cieszę się, że w ogóle ją odkryłem. Mogłem przecież, wzorem wielu, wyspać się za wszystkie czasy, tkwić w błogim lenistwie, popijać zimne piwo. Zimne piwo? Hmm… Dobry pomysł!

PS. Nawigacja się sprawdziła. Siodełko też nie zawiodło. W sumie same plusy – zresztą co innego może być w sumie? Minusy są przecież w różnicy.



Drzewa – świadkowie moich zmagań z górą Chełm


Rzut oka na Zalew Dobczycki

Jak długo można szukać siodełka idealnego? Takie pytanie zadałem sobie dzisiejszego popołudnia, gdy wyruszałem w drogę, aby przetestować to, na czym spoczywały moje cztery litery. Rozsądek nakazywałby wybranie nieco krótszej trasy, albo przynajmniej leżącej stosunkowo niedaleko domu. To tak na wypadek, gdyby okazało się, że miast czerpać przyjemność z jazdy, cierpię katusze. Ja jednak postąpiłem inaczej i pokładając wiarę w sensowność wyboru (zawsze wierzę w słuszność mych wyborów), zamierzałem zaliczyć dystans w granicach 100 kilometrów.

Rozpocząłem od krótkiego rozruchu na pobliskich ulicach, by ostatecznie skierować się na wschód. Na tym etapie dość często zmieniałem kierunki, ale w końcu pojawiłem się w Staniątkach, skąd przez Zagórze dotarłem do drogi 94. Dosyć często wracam nią do Krakowa, ale dzisiaj pojechałem w przeciwną stronę. Pamiętam tę drogę z czasów, gdy była głównym szlakiem komunikacyjnym, łączącym stolicę Małopolski ze wschodem. Poruszanie się wówczas rowerem mogłoby zostać uznane za próbę samobójczą i skutkować obowiązkowym pobytem w klinice psychiatrycznej. Powstanie autostrady A4 zmieniło wszystko. Na wyremontowanej dziewięćdziesiątce czwórce dominuje teraz ruch lokalny, samochody poruszają się przeważnie zgodnie z przepisami, czasem przemknie jakiś tir, ale nie przeszkadza to rowerzyście mknącemu szerokim, gładkim poboczem. Jechałem więc sobie spokojnie i relatywnie szybko, ciesząc się względną ciszą, oraz… brakiem przykrych doznań w dolnej części mojej miednicy. Przejechanych kilometrów było jednak zbyt mało, aby dąć w trąby zwycięstwa.

Przejechałem przez most na Rabie i skręciłem na południe. Nadszedł czas, aby zmierzyć się z pagórkami, którymi Stwórca obficie przyodział małopolską ziemię. Minąłem Siedlec, Nieszkowice, Stradomkę, Chrostową. Wkrótce jechałem już w stronę Ubrzezia. Dotarłem do „wielce historycznej” drogi numer 966 i skręciłem na zachód. Dlaczego „wielce historycznej”? Jakoś tak skojarzyło mi się z datą Chrztu Polski, którego 1050 rocznicę będziemy obchodzić już jutro. Przejechałem przez Łapanów i zacząłem się wspinać. Nie dość, że pod górę, to dodatkowo jechałem pod wiatr, ale szło mi podejrzanie lekko. Gdy już dotarłem do szczytu wzniesienia, mogłem lekko zaszaleć na serpentynach, którymi zjechałem do Zagórzan. Potem jeszcze jeden, tym razem skromniejszy podjazd, a później płasko do Gdowa. Tam skręciłem w stronę Stadnik z zamiarem dotarcia do Dobczyc. Jak się czuła moja pupa? Pojawił się niewielki dyskomfort, nie mający jednak nic wspólnego z cierpieniem. Parłem więc niewzruszenie przed siebie i cieszyłem się, bo wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywały, że spokojnie dobiję do planowanej setki.

Za Dobczycami czekała na mnie kolejna seria całkiem słusznych pagórków. Dziekanowice, Rudnik, Jankówka i wreszcie Koźmice Małe. Tam miałem wybór. Mogłem albo pojechać do Wieliczki, albo do Świątnik Górnych. Nie wahałem się długo i wybrałem wariant drugi, gwarantujący dłuższą i ciekawszą trasę. Powoli nadciągał zmierzch. Jechałem w stronę zachodzącego słońca, którego czerwony blask wypełniał niebo przede mną. Widoki warte uwiecznienia, ale ja nie chciałem się zatrzymywać i jechałem przed siebie, smakując każdą chwilę. W Świątnikach Górnych skręciłem na północ, rozpoczynając zarazem ostatni etap dzisiejszej wyprawy. Gdy byłem w okolicach Wrząsowic, słońce ostatecznie przekroczyło linię horyzontu. Kończyła się także moja przygoda. Jeszcze tylko kilka pagórków, a potem „finałowy” podjazd na ulicy Sawiczewskich, po którym czekał mnie już tylko zjazd w stronę domu.

Zatrzymałem się, wyłączyłem oświetlenie, zapisałem trasę w pamięci Garmina i wtedy zorientowałem się, że nic mnie nie boli. Ostatnie kilkanaście kilometrów tak bardzo mnie pochłonęły, że przestałem myśleć o tym, na czym siedzę. Czyżbym wreszcie trafił na siodełko idealne? Na taką deklarację jest jeszcze zdecydowanie za wcześnie, ale widzę światełko w tunelu i chyba nie jest to lokomotywa… Pora więc zdradzić, na czym dzisiaj siedziałem. To Fizik Antares R5 K:IUM, czyli połączenie niepowtarzalnego włoskiego designu z niską wagą. Twarde, ale nie jak deska, lecz dostosowujące swój kształt do anatomii. Wybrałem akurat ten model, bo wedle klasyfikacji Fizika, jestem „kameleonem”, czyli mój tułów jest średnio elastyczny – w swobodnym zgięciu dłonie nie dotykają stóp, ale plasują się w dolnej części piszczeli. Spełniłem więc wymagania teorii, a dzisiejsza jazda była pierwszą odsłoną praktycznego testu. Wkrótce przyjdzie czas na kolejne.



Fizik Antares R5 K:IUM. Jeśli wygoda dorówna wyglądowi, to będzie super.

Korzystając z jeszcze jednego pogodnego i ciepłego dnia, kolejny raz wyskoczyłem na przejażdżkę pod hasłem „test nowej zabawki”. Z premedytacją używam słowa „zabawka”, ponieważ wszem i wobec wiadomo, że proces dojrzewania u mężczyzn polega głównie na tym, że stają się większymi chłopcami i używają coraz droższych zabawek. To zupełnie inny schemat, niż analogiczny proces u statystycznej przedstawicielki płci przeciwnej. One przeważnie przeistaczają się w rozsądne, poważne, trzeźwo myślące, do bólu praktyczne istoty, zupełnie nie rozumiejące potrzeb mężczyzn swojego życia w zakresie zaspokajania dziecięcych marzeń, przeniesionych w realia dorosłości, czyli proporcjonalnie kosztowniejszych w realizacji. W zasadzie wszystko byłoby w porządku, gdyby ten brak zrozumienia przekładał się na akceptację lub przynajmniej tolerancję takiego stanu rzeczy. Niestety życie pokazuje, że bardzo często niewiasty usiłują nas zmienić, wtłoczyć w garnitur poważnego i statecznego mężczyzny. Znam kilku facetów, którzy przeszli podejrzanie szybką metamorfozę swoich zachowań wkrótce po tym, jak zmienili stan cywilny. Z zawsze uśmiechniętych miłośników aktywnej formy życia, stali się zgorzkniałymi posiadaczami wciąż rosnącego brzucha. I tutaj niestety muszę się przyznać, że kiedyś sam tego doświadczyłem, a więc to o czym piszę, w dużej mierze oparte jest na moich własnych przeżyciach. Na szczęście dzięki nieprawdopodobnemu splotowi zdarzeń, udało mi się przerwać tę spiralę samozniszczenia i otworzyć zupełnie nowy rozdział mojego życia. A bohaterka tego rozdziału należy do elitarnej grupy mądrych kobiet, rozumiejących, że w męskim ciele ukryta jest chłopięca dusza i trzeba ją zaakceptować taką, jaka jest. Aby sprawiedliwości stało się zadość, odwdzięczam się tym samym, a więc nawzajem możemy realizować swoje pasje i spełniać nasze marzenia. Czyż to nie jest piękne?

No proszę. A przecież miałem opisać moją przejażdżkę, a nie zagłębiać się w socjologiczno-psychologiczne rozważania na temat różnic między płciami. Szybko skreślę więc słów kilka na rzeczony, rowerowy temat.

Przedwczoraj dominowały przewyższenia, a więc dzisiaj postanowiłem, że wybiorę przewagę płaskich krajobrazów. A gdzie ich szukać, jeśli nie w Puszczy Niepołomickiej? Dotarłem tam drogą, której zdecydowanie nie można nazwać najkrótszą. Kluczyłem po okolicy i często zmieniałem kierunek. Miałem nadzieję, że uda mi się zaliczyć dystans 100 kilometrów, a często bywa tak, że zbliżając się do tej granicy, jestem już na tyle blisko domu, że po prostu nie chce mi się na siłę kombinować i „dokręcać” tych kilkunastu brakujących kilometrów. Przejechałem przez Kokotów i Brzegi, które ostatnio często goszczą w mediach z racji druzgocącej oceny przygotowań do Światowych Dni Młodzieży. Potem przejechałem przez Grabie i skręciłem w stronę Węgrzców Wielkich. Stamtąd pojechałem do Staniątek, gdzie znów zmieniłem kierunek i pojawiłem się w Podłężu. Dopiero potem pojechałem do Niepołomic, by ostatecznie podążyć dalej i wniknąć w głąb puszczy. Uspokajające kilkanaście kilometrów pośród cichego otoczenia lasu minęło bardzo szybko. Wyjechałem w Damienicach, dotarłem do Stanisławic i na chwilę zmieniłem kierunek jazdy, skręcając do Cikowic. Tam moja kierownica wykonała kolejny znaczący obrót i jechałem na wschód. Przejechałem przez Kłaj i Targowisko, a tuż przed Gruszkami zdecydowałem się, aby dojechać do Brzezia i kontynuować jazdę drogą numer 94. Zbliżając się do Krakowa, zorientowałem się, że może mi braknąć jakichś dziesięciu kilometrów. Czułem się dobrze, więc pozwoliłem sobie wydłużyć trasę, wybierając powrót do domu ulicami Krzemieniecką, Kuryłowicza i Drogą Rokadową.

To była druga przejażdżka, podczas której korzystałem z Dura-Ace Di2. Dość szybko przyzwyczajam się do tej „nowej zabawki”, jak ją nazwałem na początku, która niebawem zapewne zupełnie spowszednieje. Najważniejsze, że niezależnie od ilości bajerów i technologicznych cudeniek, cieszę się jazdą i wciąż odczuwam jej głód.

Dzisiaj po raz pierwszy w tym roku wyruszyłem na trasę na moim podstawowym rowerze. Oczywiście nie byłbym sobą, gdybym pozwolił mu spokojnie przezimować i nie dokonać w tym czasie żadnych modyfikacji. A zmiany były dość istotne, więc myślą przewodnią dzisiejszej przejażdżki miał być test „starego”, ale jednak „nowego” roweru. Już od rana odczuwałem lekki niepokój i dreszczyk zbliżających się emocji. Przecież teoretycznie coś mogło się nie udać, a fakt perfekcyjnego działania sprzętu na stojaku serwisowym nie może być w prosty sposób ekstrapolowany na realne warunki. Dlatego chciałem, aby trasa była maksymalnie zróżnicowana, bo to zwiększałoby szansę na obiektywną ocenę, pozwalając jednocześnie na przeprowadzenie solidnego testu.

Co takiego zmieniło się w moim rowerze, że wymagało przetestowania? No cóż… Zrealizowałem absolutnie szalony pomysł, aby wyposażyć go w elektroniczny napęd, rodem ze świata profesjonalnego kolarstwa. Czy dzięki niemu stanę się lepszym kolarzem? Nie. Czy będę jeździł szybciej? Nie. Czy wystartuję w Tour de France? Nie. Ale przecież nie o to chodzi. Nigdy nie ukrywałem, że uwielbiam bajery, gadżety i technologiczne nowinki, a moja rowerowa pasja czasem lubi wymykać się spod kontroli nudnego i bezbarwnego rozsądku.

Pierwsze kilometry zaliczyłem w okolicach domu – tak na wszelki wypadek, gdyby coś poszło nie tak. Jednak wszystko działało poprawnie, przełożenia zmieniały się szybko i precyzyjnie, a ja powoli oswajałem się z nowym sposobem zmiany biegów za pomocą klikania. Ruszyłem więc w dalszą drogą. Pojechałem do Wieliczki, a później znów zawitałem w południowe okolice Krakowa, by ostatecznie skierować się w stronę Świątnik Górnych. Ten odcinek trasy miał sprawdzić, jak zachowa się rower na podjazdach. Tutaj także obyło się bez niespodzianek. Odczuwałem coraz większą przyjemność z jazdy, zaliczając kolejne kilometry, wspinając się na liczne wzniesienia i czując przysłowiowy wiatr we włosach na szybkich zjazdach. Ze Świątnik Górnych pojechałem na wschód, dotarłem do Gorzkowa, a potem do Koźmic Małych, by ostatecznie skierować się do Dobczyc. Tam zakończyłem najbardziej pagórkowatą część trasy. Przez Skrzynkę i Stadniki dotarłem do Gdowa, skąd zamierzałem dotrzeć do drogi numer 94. Te zamiary zrealizowałem, jadąc przez Liplas i Niegowić, a tuż przed wsią Brzezie minąłem Świątniki Dolne, a więc można powiedzieć, że zaliczyłem komplet Świątnik. Powoli zbliżał się zachód słońca, a ja wciąż nie miałem dość i jak dziecko cieszyłem się nową zabawką. Nadszedł jednak czas powrotu i postanowiłem, że nie będę odbijał z głównej drogi, tylko skorzystam z jej świetnej nawierzchni i szerokich, bezpiecznych poboczy. W ten sposób wróciłem do Krakowa i do domu.

Czas na podsumowanie. Nowy napęd sprawdził się rewelacyjnie, ale nie oszukujmy się. Równie dobrze sprawowała się w ubiegłym roku jego mechaniczna wersja. Teraz po prostu nie muszę używać siły, bo do zmiany przełożenia wystarczy lekkie kliknięcie. Myślę, że bardziej zaskoczył mnie efekt innej zmiany. W tym sezonie zrezygnowałem z opon 23-milimetrowych na rzecz 25-milimetrowych. Tylko 2 milimetry różnicy, a komfort jazdy jest o niebo lepszy. A więc to prawdziwa „dobra zmiana”. Generalnie jestem zadowolony z kolejnej mutacji mojego roweru. Mam tylko wątpliwości, czy wybrałem dobre siodełko, bo po kilkudziesięciu kilometrach zacząłem czuć, że na nim siedzę. Z ostateczną oceną muszę jednak poczekać przynajmniej kilkaset kilometrów.

A na koniec wyjaśniam tytuł. Electric Light Orchestra to mój ulubiony zespół (nie mylić z ELO Part II). Od dzisiaj będzie także ksywką mojego roweru. „Electric”, bo elektryczne przerzutki. „Light”, bo lekki. A „Orchestra” bynajmniej nie dlatego, że coś w nim zgrzyta i piszczy, ale dlatego, że razem ze mną stanowi dobrze nastrojony duet. Że co? Że niepoważne? Lubię być niepoważny… i już.



Ridley Fenix w oczekiwaniu na nowe wyzwania…

Wyjeżdżając, nie miałem sprecyzowanego planu, dokąd mam pojechać. To zdarza mi się dość często. Postanowiłem więc, że plan będzie budował się spontanicznie, na bieżąco, w rytmie pokonywanych kilometrów. Początek trasy przeniósł mnie w mało weekendowy klimat placu wielkiej budowy, którą jest wschodnia część obwodnicy S7. W zasadzie nie wiem, po co mnie tam poniosło, bo subtelnych wrażeń krajobrazowo – przyrodniczych raczej trudno szukać pośród rozkopanej ziemi, rusztowań i morza betonu, ale pewnie odezwała się we mnie jakaś część inżynierskiej duszy, zafascynowanej skalą projektu i tempem jego realizacji. Jadąc pośród konstrukcji, tych budujących się i tych już gotowych, samotnie stojących i na razie wydających się rzuconymi bez ładu i składu pośród brunatnych zwałów ziemi, brakowało mi tylko widoku współczesnego inżyniera Karwowskiego i biegnącego za nim Maliniaka, wołającego „panie inżynierze, panie inżynierze”…

Opuściwszy plac budowy, pojechałem na północ. Przejechałem ulicą Morcinka, a potem skręciłem w stronę Raciborowic. Poruszając się cały czas na północ, przejechałem przez Książniczki i Młodziejowice, a dojeżdżając do Michałowic, byłem całkowicie przekonany, że skręcę na drogę numer 7 i pojadę w stronę Krakowa. I być może tak właśnie uczyniłbym, gdybym z oddali nie ujrzał drogi, której nie było na mapie, a która z mojej perspektywy wydawała się stromo wznosić na jedno z okolicznych wzgórz. Takiej okazji nie mogłem przegapić i zamiast pojechać w stronę Krakowa, przejechałem kilkaset metrów w odwrotnym kierunku i wkrótce skręcałem w lewo, w nieznane. Szybko okazało się, że podjazd do banalnych nie należy. Miał co prawda jedynie pół kilometra długości, ale na pierwszych dwustu kilkudziesięciu metrach trzeba było wspiąć się o ponad czterdzieści metrów w górę. Łatwo więc policzyć, że średnie nachylenie przekraczało 15%! Nie mogę powiedzieć, że wyjechałem na górę z pieśnią na ustach, chyba, że pieśnią nazwiemy odgłosy łapczywego chwytania powietrza. Na marginesie wspomnę, że na szczycie odkryłem klub jazdy konnej, tudzież przekonałem się, że byłem jedynym, który dotarł tam rowerem. Dookoła zaparkowane były głównie mercedesy, audi, bmw, co może sugerować, że nie każdy potomek husarskich tradycji może sobie pozwolić na posadzenie „czterech liter” w siodle.

Nie było innej drogi, więc pożegnałem rumaki i wróciłem na dół tak, jak przyjechałem. I znów zamiast skręcić w stronę Krakowa, pojechałem kilkaset metrów w drugim kierunku i skręciłem na zachód w pierwszą z bocznych dróg, która na moim GPS’ie kończyła się podejrzanym ciągiem kresek, zwanych linią przerywaną. Na początku był asfalt, który subtelnie prowadził mnie coraz dalej i coraz wyżej. Jechałem sobie spokojnie, odprężając się po spotkaniu ze wspomnianych wcześniej podjazdem, gdy po minięciu jednego z zakrętów zauważyłem, że droga się kończy, a dokładniej mówiąc kończy się asfalt, a zaczyna polna droga wiodąca dość stromo w górę. Podjazd wydawał się do pokonania i taki zapewne byłby, gdyby podłoże było suche. Udało mi się pokonać najbardziej stromy fragment, potem przejechałem jeszcze kilkadziesiąt metrów i gdy widziałem już koniec polnej drogi, tylne koło straciło przyczepność, której już nie odzyskało. Stanąłem. Nie było szansy, aby ruszyć w górę, więc po raz pierwszy od niepamiętnych czasów zaliczyłem fragment trasy „z buta”.

Potem nie było już żadnych niespodzianek. Napawając się cudownymi widokami, przejechałem przez Górną Wieś, Garliczkę i Garlicę Duchowną. Dotarłem do Zielonek, a później do ulicy Łokietka. Byłem na przedmieściach Krakowa. Tam skończyła się spontaniczność, czyli nie wybierałem już nieznanych mi szlaków, lecz w miarę prostą drogą, przez centrum miasta, wróciłem do domu, kończąc w ten sposób dzisiejszą wyprawę.



Budowa trasy S7

Cudowna pogoda towarzyszyła mi podczas ostatniej marcowej przejażdżki. Wychodząc z domu, nie miałem do końca sprecyzowanego planu, dokąd mam pojechać, ale chciałem, aby nie było to zwyczajne, banalne pedałowanie. Zamierzałem zmusić organizm do wytężonej pracy, poczuć ból w nogach, a z twarzy ścierać spływający pot. Odpowiednich do realizacji tego pomysłu dróg, nie musiałem szukać. One leżą nieopodal mojego miejsca zamieszkania, kusząc widokami budzącej się z zimowego snu przyrody, wyświetlając w kadrze wzroku niezmierzone krajobrazy, powołane do życia boską partyturą stworzenia.

Rozpocząłem tradycyjnie, od rozgrzewki w Kosocicach. Pierwsze, skromne podjazdy i test popołudniowej formy. Było nieźle, a więc skierowałem się do Wieliczki. Stamtąd pojechałem do Sierczy. W tym krótki zdaniu kryje się solidna praca, którą musiałem wykonać, aby na stosunkowo niedługim podjeździe wznieść się ponad 100 metrów w górę. Potem przejechałem do wsi Rożnowa, skąd doskonale widziałem maszt radiowo-telewizyjny na Chorągwicy. Nie zamierzałem patrzeć na niego z dala – to był mój kolejny cel i przy okazji kolejny podjazd. Dawno nie wspinałem się na Chorągwicę, więc czas upływał nader szybko, a trudów podjazdu specjalnie nie odczuwałem. Może dlatego, że od pewnego czasu jest tutaj nowa nawierzchnia, którą zbudowano oczywiście za unijne pieniądze. Gdy w takim momencie przypominam sobie, że są idioci, którzy próbują udowodnić, iż Polska straciła na akcesie do wspólnoty europejskiej i najlepiej byłoby zrezygnować z członkostwa, to… zalewa mnie nie tylko pot.

Z Chorągwicy pojechałem do Raciborska, a potem do Dobranowic. Tam skręciłem w stronę Biskupic. Widząc przed sobą wzniesienie, wiedziałem, że uczyniłem słusznie. Kolejne sto metrów w górę na stosunkowo niedługim podjeździe. Chciałeś się pomęczyć, to masz – powiedziałem sam do siebie i zabrałem się do pracy. Dotarłem na szczyt, pokonałem krótki, płaski odcinek, a potem góra oddała to, co zabrała. Szybki, bardzo szybki, gwarantujący nawałnicę połączonych sił adrenaliny i endorfin, zjazd przez Łazany do drogi numer 966. A potem znów były mniejsze lub większe pagórki, bo właśnie takie są uroki małopolskiej ziemi. Przejechałem przez Trąbki, Zabłocie, Wyczesaną, Suchorabę, Zborczyce i Krakuszowice. Skręciłem na północ, by niedługo potem dotrzeć do wsi Brzezie. Tam zakończyła się moja „pagórkowata” przygoda. Ostatnie trzydzieści kilometrów było już łatwe, z niewielkimi „zmarszczkami”, spokojne, odprężające.

Dzisiejsza przejażdżka była szczególna z jeszcze jednego powodu. Po raz pierwszy od wielu lat nie używałem licznika Sigma ROX. Został zastąpiony przez Garmin Edge 1000. Kupiłem go, gdy „padł” mój Edge 705. Początkowo miał służyć wyłącznie jako GPS, ale szybko przekonałem się, że ma takie możliwości, których niewykorzystanie byłoby grzechem. Testowałem go więc od kilku miesięcy, jednocześnie przygotowując odpowiednie oprogramowania, które miało zapewnić „ciągłość” statystyk na moim blogu, o czym zapewne kiedyś napiszę, mając na względzie tych, którzy łączą rowerową pasję z zamiłowaniem do techniki.

Wielki Piątek. Dzień, w którym, przynajmniej teoretycznie, zwalniamy nieco szalony pęd trybów codzienności. Być może kierujemy nawet nasze myśli w stronę odwiecznej i niezmierzonej tajemnicy bytu, ale prawdę mówiąc nie wiem, ile w tym tradycji, a ile prawdziwej wiary. Śmiem twierdzić, że najwięcej w tym powierzchowności, pozorów, kiepskiego aktorstwa przed sąsiadami, a mało zrozumienia. Okazujemy oburzenie widząc człowieka jedzącego bułkę z kiełbasą – toż to zabronione w Wielki Piątek – by za chwilę przejść obojętnie obok biedaka – bo to na pewno pijak… i złodziej, „bo każdy pijak to złodziej”. I żeby było jasne – ja nie moralizuję, bo niestety mam sobie wiele do zarzucenia. A zmienić siebie jest najtrudniej…

No dobra – bracia i siostry – koniec kazania, bo przecież miałem jedynie szczery zamiar skreślenia słów kilku na temat dzisiejszej przejażdżki. Jednak nigdy nie ukrywałem, że moje rowerowe eskapady są nierzadko czasem przeznaczonym na coś więcej niż tylko beznamiętne pedałowanie. Wielokrotnie uciekam w skomplikowany świat moich myśli. A Wielki Piątek jest właśnie jednym z kilku takich dni, które tworzą naturalną scenografię dla ich projekcji. Musiałem więc pojechać tam, gdzie nie docierają żadne dźwięki cywilizacji, gdzie akustycznym tłem jest szum drzew i śpiew ptaków. Ci, którzy znają mnie lub mój blog, dobrze wiedzą, że taką świątynią jest dla mnie Puszcza Niepołomicka. To właśnie tam pojechałem, a jechało mi się tak dobrze, że początkowo planowane 50 kilometrów zamieniło się w 60, potem w 70, następnie w 80, a gdy już dotarłem do 90, to pomyślałem, że grzechem byłoby nie dociągnąć do 100 kilometrów. Nie zgrzeszyłem.

Wracając do domu ogarnęła mnie niespodziewana nostalgia. Kolejne święta, spadająca kolejna kartka z kalendarza, kolejna wiosna. Która to już? Przecież niedawno była szesnasta, a drzwi do świata były szeroko otwarte. Potem dwudziesta, trzydziesta, a później czas zwariował, przyspieszył, uciekł gwałtownie do przodu, brutalnie ciągnąc mnie ze sobą.

Wielki Piątek. Zaiste przedziwny to dzień…

Koniec zimy. Przynajmniej tej kalendarzowej, która nawiasem mówiąc, wcale zimy nie przypominała. Postanowiłem jednak godnie pożegnać tę całkowicie zbędną porę roku i zaplanowałem nieco bardziej treściwą przejażdżkę, niźli czynię to w popołudnie dnia powszedniego. Pogoda zasadniczo mi sprzyjała, czyli nic nie padało, ani nie sypało. Wiatr też nie był „porywająco” silny. Nawet słońce pięknie świeciło. Do pełni szczęścia brakowało jedynie nieco wyższej temperatury, ale nie można mieć wszystkiego. Początkowo zamierzałem wyruszyć dość wcześnie, ale mój organizm zbuntował się i postanowił odebrać należny mu sen wraz z odsetkami za zwłokę. O godzinie, o której miałem jechać, ja dopiero wstawałem z łóżka i zanim byłem gotowy, napojony i nakarmiony, minęło jeszcze sporo czasu. Pierwsze obroty korbą wykonałem więc dopiero po jedenastej.

Często piszę, że plan był prosty. Nie inaczej było i tym razem. Plan był prosty i należało go tylko zrealizować. Najpierw pojechałem do Świątnik Górnych, a więc dość szybko mogłem powiedzieć „dzień dobry” mniejszym i większym pagórkom, których zdobycie oznaczało konieczność pokonania mniej lub bardziej stromych podjazdów, które – jak powszechnie wiadomo – są solą kolarstwa. Nieco bardziej „puszyści” amatorzy tej pięknej dyscypliny sportu nie przepadają za nimi. Lubią je ci, których postura przypomina rysunki z podręcznika do anatomii, a konkretnie z rozdziału opisującego układ kostny człowieka. Złośliwi zaliczają mnie do tej drugiej kategorii, ale uwierzcie – to wierutne kłamstwo i nadużycie. Faktem jednak jest, że od kiedy zrzuciłem balast kilkunastu zbędnych kilogramów, to po pierwsze, udowodniłem empirycznie, że taniej jest odchudzić siebie niż rower, a po drugie, odkryłem prawdziwą radość pokonywania geomorfologicznych wyzwań.

Ze Świątnik Górnych pojechałem do Mogilan, a więc na trasie nadal dominowały pagórki. Potem zjechałem do Radziszowa, gdzie skręciłem w stronę Skawiny. Przede mną było kilka płaskich kilometrów i dopiero tuż przed Tyńcem musiałem zaliczyć niewielki pagórek. Dotarłem do Stopnia Wodnego Kościuszko i przejechałem na drugi brzeg Wisły, aby wkrótce zaliczyć serpentyny na ulicy Księcia Józefa i skierować się w stronę mekki weekendowego (w lecie) wypoczynku Krakowian – Kryspinowa. Przejechałem jeszcze kilka kilometrów na zachód, zanim skręciłem na drogę prowadzącą do Morawicy, a po kolejnych paru kilometrach skręcałem już na wschód, rozpoczynając w ten sposób powrót do Krakowa. Ta część trasy była już łatwa, pozbawiona nadmiaru naturalnej „iny”, czyli endrofiny i adrenaliny. Dotarłem do miasta i bez problemu przejechałem przez spokojne ulice.

Zima pożegnana, ale jak znam logikę pogody w naszym nadwiślańskim kraju, to pewnie wkrótce… sypnie śniegiem. I tym „miłym” akcentem, wierząc, że się nie sprawdzi, żegnam się do następnego razu.

Już od kilku dni planowałem, że w sobotę, podobnie jak tydzień temu, ucieknę z miasta. Miałem także nadzieję, że uda mi się zaliczyć pierwszą setkę Anno Domini 2016. Niebiosa zdecydowanie mi sprzyjały, bo pogoda była całkiem sympatyczna, czyli nie padało i było dość ciepło. Wystarczyło tylko wsiąść na rower i ruszyć w drogę. Pierwotnie zamierzałem wyjechać dość wcześnie, ale okazało się to niemożliwe z jednego banalnego powodu. Wybraliśmy się wczoraj z Moniką do kina, aby obejrzeć nagrodzony Oscarem „Spotlight”. Seans zakończył się tuż przed północą, a potem – nie ukrywam, że mocno wstrząśnięci – jeszcze przez dwie godziny dyskutowaliśmy o filmie. Na marginesie wspomnę, że choć nie jest to blog filmowy, a ja nie aspiruję do roli krytyka, proponuję abyście obejrzeli ten obraz… Poszedłem więc spać bardzo późno i proporcjonalnie później zmusiłem swój mocno zaawansowany wiekowo organizm, aby zwlókł się z łóżka.

Wyjechałem dopiero po jedenastej, wybierając jedną z moich prywatnych „klasycznych tras rowerowych”. Zakładając przejechanie nieco większej liczby kilometrów, prócz pełnego bidonu, uzbroiłem się także w batoniki energetyczne. Zacząłem od dojazdu do Rybitw. Potem pojechałem do Brzegów, gdzie – jak Krakowianom powszechnie wiadomo – odbędą się Światowe Dni Młodzieży. Wspominam o tym dlatego, że miejscowość ta wielce na tym zyskała. Pojawiły się nowe drogi, na istniejących wymieniono nawierzchnię, zbudowano parkingi. Zauważyłem nawet pachnącą świeżością kładkę ponad potokiem, co jest o tyle śmieszne, że ani przed nią, ani za nią nie ma chodnika, po którym można byłoby do niej dojść. Z Brzegów pojechałem do Niepołomic, a zaraz potem zagłębiłem się w Puszczy Niepołomickiej. Jadąc na wschód, dotarłem do Mikluszowic, a tam skręciłem w stronę Bochni. Nie odczuwałem zmęczenia, ani tym bardziej znudzenia, bo wyposzczony w okresie zimowym organizm, ewidentnie domagał się dłuższych, pozamiejskich wycieczek. W Bochni skręciłem na zachód, aby moim szczególnie ulubionym Górnym Gościńcem dotrzeć do wsi Chełm. Tam zjechałem do drogi 94 z zamiarem powrotu do Krakowa. Zorientowałem się jednak, że w ten sposób setki nie zaliczę, a więc dojechawszy do wysokości Zagórza, skręciłem w stronę Staniątek, wybierając w ten sposób nieco okrężną trasę. Manewr ten powtórzyłem w Krakowie, aby „dokręcić” brakujące kilka kilometrów.

Jest więc dobrze. Pierwsze w tym roku sto kilometrów za jednym zamachem – zaliczone. Czekam na więcej i… jeszcze więcej i… jeszcze o wiele więcej. Przecież to moja pasja.