Sobota. Pierwszy dzień października. Obudziły mnie promienie słońca. Wpadały przez niezasłonięte okno, radośnie panosząc się w mieszkaniu, tworząc na ścianach magiczne odblaski, rozszczepiając się w pryzmatach szklanych powierzchni. Radosny początek pięknego dnia w świecie pełnym cudownych zdarzeń. Błękitne niebo przyozdobione subtelnym puchem białych obłoków i cichy szept wiatru – pieśń uwielbienia, hymn dziękczynienia. Uśmiech powitania, zapach świeżej kawy. Idylla. Szczęście. Ukojenie.

Powiecie: „zwariował, odbiło mu”. Żadną miarą! Po prostu czuję się szczęśliwy. Wbrew wszystkiemu, na przekór światu, pod prąd, w górę, krętą ścieżką. Już prawie dwa miesiące nie oglądam TV. Prawie, bo kilka transmisji z wyścigów kolarskich zaliczyłem. Ale nic ponadto. Ani TVN, ani TVP, ani nic, co karmi sensacją, tragedią, kłamstwem, manipulacją. Cóż za ulga. Ileż wolnego czasu, który można spożytkować zupełnie inaczej, lepiej, owocniej, przyjemniej.

Tak. Wiele się zmieniło, ale moja rowerowa pasja nadal jest moją pasją. Nikt mi jej nie zabrał, nie nakazał porzucić. Tyle tylko, że została ustawiona na właściwym miejscu i we właściwym porządku. A przy okazji zyskała zupełnie innym wymiar. Jak wszystko w nowym życiu.

No proszę, a miałem przecież napisać o dzisiejszej wycieczce. Nie była nakreślona na elektronicznej mapie rowerowego GPS’a, a jej szkic istniał tylko w mojej głowie. Wybrałem się do Pieskowej Skały, którą ostatni raz odwiedziłem w maju ubiegłego roku. Najpierw musiałem oczywiście przejechać przez cały Kraków, potem podążałem ulicą Łokietka aż do Modlnicy, gdzie wjechałem na drogę 94. Ruch tam panował potężny, ale szerokie pobocza sprawiały, że nie czułem dyskomfortu, ani niebezpieczeństwa. A to ostatnie czyha na tej drodze. W pewnym momencie okazało się, że poruszam się najszybciej ze wszystkich i wyprzedzam dziesiątki samochodów. Tajemnica wyjaśniła się w Czajowicach. Rozbite samochody, policja, straż pożarna. Na szczęście nikt nie zginął. Dojechałem do Sąspowa, a potem do Woli Kalinowskiej. Zjechałem do drogi 773 i znalazłem się pośród cudownych klimatów Jury Krakowsko – Częstochowskiej. Wkrótce dotarłem do Pieskowej Skały, gdzie zatrzymałem się na chwilę, aby zatrzymać w kadrze jeden z pierwszych dni złotej jesieni. Potem pojechałem do Sułoszowej i tam skręciłem na wschód. Dotarłem do drogi 774 i pojechałem do Skały. Dalej było już prosto i… szybko. Wkrótce przejeżdżałem obok tablicy z napisem „Kraków”. I znów musiałem przejechać przez całe miasto, ale…

Czekały na mnie: uśmiech powitania, zapach świeżej kawy. Idylla. Szczęście. Ukojenie.



Maczuga Herkulesa


Odrestaurowany zamek w Pieskowej Skale na tle błękitu


Ot taka mała impresja z rękami i zamkiem w tle