Żegnając wrzesień, powiedziałem sobie: „stop rutynie” i zamiast zachowawczo kręcić się po najbliższej okolicy, wyruszyłem na południe, gdzie pojęcie „płaska droga” jest czysto teoretyczne, a tubylcy zwykli tak nazywać dukty, które nachylone są mniej niż 6%. Po raz pierwszy od dawna zdecydowałem się nawet na zaprojektowanie trasy na mapie, aby mieć pewność, że noc i chłód nie zastaną mnie zagubionego gdzieś pośród wciąż zielonych wzgórz.

Dystans nie był szczególnie ambitny, ale profil i owszem. A wszystko zaczęło się od dojazdu do Świątnik Górnych. Potem przejechałem przez Olszowice i Włosań. Wkrótce musiałem zaliczyć podjazd do wsi o nazwie… Góra. To tylko kilkaset metrów, ale nachylenie rzadko schodziło poniżej 13%. Później było już łatwiej. Przejechałem przez Polankę i dotarłem na przedmieścia Myślenic. Tam okazało się, że wiadukt nad zakopianką jest w remoncie i nie mając innego wyjścia, musiałem pojechać główną drogą. Sama jazda była ok, ale próba bezpiecznego włączenia się do ruchu podniosłaby ciśnienie nawet ludziom pokroju Beara Gryllsa…

Z Myślenic pojechałem do Sułkowic, a więc najpierw było pod górę, potem z górki, a potem znów trochę pod górę. Kolejnym etapem był dojazd do Biertowic, kilkaset metrów pod słońce drogą 52 i skręt na północ w stronę Woli Radziszowskiej. Wybrałem najkrótszą drogę wiodącą wprost przez zalesione wzgórze. A potem było już szybko i łatwo: Radziszów, Skawina, Kraków. Odprężony i pozytywnie nastawiony do całego świata, zatrzymałem się przed domem. Słońce już dawno zaszło, a wokoło zapadał zmierzch. Ustał śpiew ptaków, a latarnie budziły się ze snu. Nastał czas wieczornej ciszy. Czas dobry. Czas modlitwy…



Okolice Sułkowic