Dzisiaj jeździłem stosunkowo krótko, lecz treściwie. Zafundowałem sobie zgrabną, czyli fajnie na mapie wyglądającą trasę, wiodącą przez pagórkowate okolice, położone na południe od Krakowa. Były więc Świątniki Górne, Gorzków, Koźmice Małe i Dobczyce. Potem pojechałem do Gdowa przez Skrzynkę, czyli po raz pierwszy wybrałem drogę nieco trudniejszą, co wynagrodzone mi zostało przez cudowne widoki. Patrząc na północ mogłem podziwiać dolinę, przez którą płynie Raba i wzgórza leżące po jej drugiej stronie. Chyba zakochałem się w tym miejscu i powiem szczerze, że chciałbym tutaj zamieszkać. A w moim Nowym Życiu marzenia często się spełniają… Z Gdowa pojechałem przez Liplas do Bodzanowa, zaliczając po drodze dość krótki, ale wymagający podjazd w Zabłociu. Dzień powoli się kończył, a więc poszedłem trochę na łatwiznę i wróciłem do Krakowa drogą 94.

I jeszcze jedno. Dzisiaj miałem okazję przekonać się, jaka jest różnica pomiędzy pięćdziesięcioletnim amatorem a dwudziestosześcioletnim profesjonalistą. Na odcinku pomiędzy Koźmicami Małymi i Dobczycami udało mi się pobić osobisty rekord segmentu. Z dumą zajrzałem więc na stronę Garmin Connect i... okazało się, że jestem trzynasty z czasem 9:50. Na pierwszych dziesięciu miejscach znajdowali się zawodowi kolarze, którzy jechali tą trasą podczas tegorocznego Tour de Pologne. Czas najlepszego z nich, czyli Michała Kwiatkowskiego, wyniósł 6:57. A przecież wcale się nie spieszyli, bo mając przed sobą jeszcze wiele kilometrów trudnego etapu, oszczędzali siły na później. Tymczasem ja jechałem prawie „w trupa”. Na pocieszenie pozostaje fakt, że jestem trzeci wśród amatorów i pierwszy wśród pięćdziesięciolatków.