To już prawie połowa października, a miesięczny licznik przejechanych kilometrów nie dobił nawet do dwustu. To nie tylko nie będzie rekordowy rok, ale nawet nie „dojadę” do dziesięciu tysięcy kilometrów. Będzie dobrze, jak przekroczę osiem tysięcy. I nie ma co zrzucać winy na długą zimę i kiepską pogodę. Po prostu nie samym rowerem żyje człowiek, a jeżdżenie wyłącznie dla statystyk raczej też nie ma sensu. Mimo to postanowiłem nieco je poprawić i korzystając z pogodnego sobotniego poranka, wyruszyłem na podbój małopolskich dróg.

Trasa była dość spontaniczna. Najpierw pojechałem do Niepołomic, przejechałem na drugi brzeg Wisły, dotarłem do Ruszczy, a potem skierowałem się na północ do Kocmyrzowa. Tam skręciłem na zachód, co kolejny raz oznaczało walkę z przeciwnym wiatrem. Pojawiłem się w Nowej Hucie, ale nie na długo, bo już wkrótce byłem na ulicy Powstańców i przejeżdżałem wzdłuż Cmentarza Batowickiego. Widać, że zbliża się Święto Zmarłych. Szpaler zaparkowanych samochodów, mnóstwo ludzi, kwiatów, zniczy i całej tej otoczki, która jest dla mnie zupełnie niezrozumiała. Szybko pozostawiłem za sobą ten obraz i po chwili zjeżdżałem już w stronę Alei 29 Listopada. Potem pojechałem do Witkowic, zjechałem do Zielonek, a po zaliczeniu kolejnej górki, pojawiłem się na ulicy Łokietka. Nie miałem jeszcze ochoty na powrót do domu, więc pojechałem do Bronowic, a następnie na Wolę Justowską. Dopiero stamtąd wróciłem do centrum miasta, przejechałem obok Wawelu, ulicą Krakowską dotarłem na Podgórze, pozostawiając na deser brukowany podjazd na ulicy Parkowej oraz wzgórze Bonarki. Jeszcze tylko przeskok na południe i już prawie byłem w domu, zastanawiając się po drodze, czy „dokręcać” dychę, której brakuje do setki, czy raczej ją sobie podarować. Tym razem odpuściłem…



Bonarka w odcieniach jesieni.