Cztery miesiące kolarskiej posuchy wyznaczanej monotonią tras rowerowych i skromnością dystansów zdają się przechodzić w niepamięć. Cztery miesiące chłodu, wiatru, wczesnych zmierzchów. Cztery miesiące cierpliwego wyczekiwania na pierwsze feromony wiosny, ukryte w orzeźwiającym powiewie świeżości. Zima zapewne nie podda się bez walki, ukąsi znienacka, a może nawet zaskoczy drogowców, ale to będzie jej podzwonne, ostatnie tchnienie, ledwie echo minionych dni, po których nastania czas odrodzenia, znaczony eksplozją soczystej zieleni.

Miałem już dość monotonii miejskich szlaków. W końcu ileż razy można przemierzać te same drogi, wgapiając oczy w te same betonowe obrazy? Dzisiaj nareszcie mogłem zerwać z tą scenerią, pozostawić za sobą wielkomiejski chaos i uciec tak daleko, jak tylko mogłem. Nie było więc żadnej rozgrzewki wśród murów, żadnego kontemplowania krakowskiego sobotniego poranka, ale od razu skierowałem się na wschód, gdzie wbrew słynnemu cytatowi z Seksmisji, nie ma cywilizacji, tzn. jest, ale nie w tak gęstej postaci.

Uciekałem z miasta przez Czarnochowice, Kokotów, Węgrzce Wielkie i Zakrzów. Potem zaliczyłem podjazd w Bodzanowie i ku mojej nieskrywanej radości, stwierdziłem, że w prawie pięćdziesięciodwuletnich nogach nadal jest wystarczający „power”, aby na zimowym rowerze, bez zadyszki wspiąć się na górę. Rozochocony tym faktem skierowałem się na południe, przejechałem przez skrzyżowanie z drogą 94, zaliczyłem kolejny podjazd, a potem skręciłem na wschód. Niedługo potem zjechałem do Zabłocia, a później do Zborówka. Nadal podążałem na wchód, przejeżdżając przez dawno nieodwiedzane wsie: Wiatowice, Niegowić, Cichawa, Książnice. Tam przejechałem przez mosdt na Rabie, za którym skręciłem na północ. Wkrótce kolejny raz dojechałem do drogi 94. Teoretycznie od tego momentu powinienem wracać, ale czułem zbyt duży głód jazdy. Targowisko, Stanisławice, Cikowice, Damienice – to kolejne wsie. Jakże stęskniłem się za nimi przez te miesiące. Jakże dawno ich nie widziałem. Napawałem się jazdą pośród wiejskich zabudowań, uśmiechałem się do mijanych ludzi. Ten świat jest dla nich codziennością, a ja odkrywam go na nowo po każdej zimie, na progu każdej wiosny. W Damienicach był punkt zwrotny. To tam skręciłem w stronę Krakowa. Przejechałem przez Kłaj i Szarów, dotarłem do Niepołomic. Tam „wskoczyłem” na rutynowy szlak, który doprowadził mnie do mojego miasta – miasta, które choć jest piękne, coraz bardziej przytłacza mnie swoim zgiełkiem. Potrzebuję więcej ciszy, więcej samotności, więcej czasu na intymność. Tylko ja i mój Bóg. Nic ponadto. Jak dobrze, że dał mi pasję, która pozwala na ucieczkę od banału powszedniego dnia…



Krajobraz okolic Niegowici.


W Damienicach.