Nadszedł czas zajrzeć do Puszczy Niepołomickiej, czy aby nie widać w niej pierwszych oznak wielkiego przebudzenia przyrody. Tuż po pracy wymknąłem się więc z domu i pojechałem na wschód. Pogoda była nie najgorsza, czyli ani nie padało, ani nie wiało zbyt mocno. Jechałem prostą i dość oczywistą drogą, czyli przez Węgrzce Wielkie, Zakrzów, Szarów oraz Kłaj. W ten sposób dojechałem do Staniątek, gdzie skręciłem na północ i niemal natychmiast znalazłem się w krainie kojącej ciszy. Pozostawiłem za sobą hałas asfaltowej drogi, szum docierający z pobliskiej autostrady, pożegnałem pośpiech i nerwowość dnia. Byłem tylko ja, mój rower, no i puszcza. Miałem ją całą do mojej dyspozycji, bo w ten chłodny, powszedni dzień, nie było zbyt wielu chętnych na podziwianie jej uroków. Czy odkryłem dowody na wspomniane przebudzenie przyrody? Prawdę mówiąc – nie. Było jakoś dziwnie cicho, jakby wszyscy mieszkańcy lasu jeszcze spali, czekając na prawdziwie ciepłe dni, by eksplodować radością życia. A mnie rozpierał entuzjazm i poczucie szczęścia. Bo w tej ciszy, w tym spokoju i harmonii, spotykam mojego Boga. To kim jestem, to co mam – także tę rowerową pasję – mam od Niego… Potrzebowałem tego czasu, więc niespecjalnie spieszyłem się. W końcu jednak wyjechałem z puszczy, przejechałem przez Niepołomice i równie oczywistą drogą – tym razem przez Grabie, Brzegi i Kokotów – wróciłem do Krakowa.