Zamiast pożerać pyszne pączki, postanowiłem sprawdzić stan odśnieżenia tras rowerowych w Krakowie. Zaiste jest on… przeróżny. Dzisiaj miałem okazję jechać zarówno po asfalcie jak i po kopnym śniegu. Zaliczyłem też wszystkie możliwe kombinacje dróg rowerowych równolegle połączonych z chodnikami. A więc były odśnieżone ścieżki rowerowe i chodniki, zasypane ścieżki i chodniki, odśnieżone chodniki i zasypane ścieżki, oraz – uwaga – odśnieżone drogi dla rowerów i zasypane chodniki. Pełne spektrum. Ridley X-Bow dzielnie sobie radził i „brał na klatę” wszystkie te wyzwania, pokrywając się na przemian to śniegiem, to solą, to piachem. Rower dawał radę, a ja niekoniecznie. Jazda po śniegu jest malownicza, jeśli można użyć takiego określenia, ale trzeba stracić sporo sił, aby brnąć przez biel, w dodatku raczej z marną prędkością. Ja jednak lubię takie „imprezy” w myśl wielokrotnie przytaczanego motta: „czym gorzej, tym lepiej”.



Kładka Bernatka.


Zimowy szlak.


Biel przede mną.

Kontynuuję zimową przygodę z rowerem, aczkolwiek zima jest czysto teoretyczna. Kilka stopni mrozu i lekko przyprószone śniegiem trawniki to zbyt mało, aby stan ten nazwać zimą. Nie mam jednak nic przeciwko, aby tak pozostało, a potem może być już tylko cieplej. Dzisiaj jeździłem po pracy, a więc tylko część przejażdżki mogła odbyć się za dnia. Później jechałem w zapadającym zmierzchu, a potem w ciemności. Trasa nie była więc „egzotyczna” i mocno pachniała rutyną, ale prawdę mówiąc, to było bez znaczenia. Cieszył mnie sam fakt, że aktywnie spędziłem kolejne lutowe popołudnie.

Sobota. Szansa na dłuższy sen. Ale nie za długi, bo za oknem niezła pogoda i żal tracić czas na bezproduktywne wylegiwanie się w łóżku. Chciałoby się powiedzieć, że lepiej łyknąć trochę świeżego powietrza, ale mieszkam przecież w Krakowie, czyli w polskiej stolicy smogu. Lekka mgła, temperatura nieco powyżej zera i skromny wiatr oznaczały, że w powietrzu wisi przynajmniej połowa Tablicy Mendelejewa. Czyżbym miał pozostać w domu? Ależ skąd!

Zafundowałem sobie mały „tour” po obrzeżach Krakowa. Nie za krótki, nie za długi, po prostu w sam raz. Faktem jest, że wielu rowerzystów nie spotkałem. Jednego pozdrowiłem na ulicy Powstańców, a z grupą trzech kolarzy minąłem się w Balicach. Reszta widocznie pozostała w bezpiecznym zaciszu domowym, czekając na lepszy czas.

A popołudnie też w pewnym sensie miałem rowerowe. Byłem na trzecich urodzinach syna mojego siostrzeńca. W prezencie zawiozłem mu co? No jak to co? Oczywiście rowerek!



Inne oblicze Nowej Huty.

Chodzą słuchy, że nadciągają mrozy. No cóż, jest zima, więc ma prawo być zimno. Ale jeszcze nie dzisiaj. A dzisiaj znowu wyskoczyłem sobie na skromną przejażdżkę. Zazwyczaj jeżdżę co drugi dzień, ale ponieważ nie mogłem sobie z czymś poradzić w pracy, co mocno mnie frustrowało, stwierdziłem, że trzeba dać sobie trochę oddechu i spojrzeć na problem z dystansu – dosłownie i w przenośni. Powłóczyłem się trochę – jak to zwykłem określać – w miejskich klimatach, ale maksymalnie daleko od smrodu spalin. No i pomogło. Gdy wróciłem, miałem już w głowie nową koncepcję, która – jak później się okazało – była słuszna. Aż chciałoby się powiedzieć: „masz problem, wsiądź na rower”.

Spadła ostatnia kartka ze styczniowego rowerowego kalendarza. W sumie był to całkiem niezły miesiąc. Przejechałem ponad 570 kilometrów, daleko w tyle zostawiając kiepski styczeń sprzed roku. Byłoby jeszcze lepiej, gdyby nie jeden tydzień, który choroba wymazała mi z życiorysu. Najważniejsze, że znów odczuwam głód jazdy, a iskra mojej pasji jest równie gorąca co kiedyś. Chociaż do wiosny jeszcze daleko, już teraz w mojej głowie rodzą się szkice wspaniałych tras, ekscytujących wypraw, niepowtarzalnych przygód. Mam nadzieję, że Bóg pozwoli mi przekuć te wizje na rzeczywistość, a jak Go znam, to jeszcze dorzuci od siebie mnóstwo niesamowitych niespodzianek – wszakże od lat przemierzam to, co jest Jego dziełem. Ten świat niezmiennie mnie fascynuje – precyzyjnie uporządkowany, niepowtarzalnie piękny, idealny. Nic w nim nie jest dziełem przypadku, począwszy od najmniejszych cząsteczek, a skończywszy na niezmierzonej przestrzeni wszechświata.



Na brzegu wieczoru, czyli pożegnanie dnia w Brzegach.

Czułem dzisiaj zapach wiosny. Przyszedł razem z chwilowym ociepleniem. Przygnał go silny wiatr. Ten sam, który zdmuchnął smog znad Krakowa i sprawił, że aż kręciło się w głowie od nadmiaru czystego powietrza. Ciężko się jechało pod ten wiatr, zwłaszcza w kurtce, która pamięta jeszcze czasy, gdy ważyłem szesnaście kilogramów więcej. Na wietrze spełnia głównie funkcję… żagla. Co rok obiecuję sobie, że kupię mniejszą i co rok nic z tego nie wychodzi. A potem żałuję. Przeważnie w taki dzień jak dzisiaj.

Niewielu spotkałem rowerzystów. Pięciu, może sześciu. Kiepski wynik jak na miasto, w którym mieszka trzy czwarte miliona mieszkańców, a razem ze studentami będzie ich prawie milion. Wiem, to jeszcze nie ten czas, jeszcze nie tzw. sezon, ale przecież powietrze pełne było ulotnego zapachu ciepłych dni. Warto było chociaż na chwilę dać się porwać, nawet dosłownie, temu powiewowi świeżości – złudnemu, ale przypominającemu, że każda zima kiedyś się kończy. Nie tylko w przyrodzie.

Odkąd kolarstwo stało się moją pasją i od kiedy jeżdżę cały rok w myśl zasady, że nie ma złej pogody, a jest tylko złe ubranie, zdecydowanie rzadziej choruję, a jeśli już, to są to jakieś drobne przeziębienia. Jednak tym razem „rozłożyłem” się na dobre na cały długi tydzień i nie było najmniejszych szans, abym wyskoczył na rower. Dopiero dzisiaj poczułem się na tyle dobrze, aby zaliczyć jakiś sensowny dystans w spokojnym tempie.

Nienajlepszy to czas na mocne wentylowanie organizmu, bo zewsząd słychać apokaliptyczne wizje końca świata spowodowanego przez smog, ale chyba zwariowałbym od biernego oczekiwania na bezpieczny czas wiosny. Uznałem, że szansa, iż zwariuję od nudy jest większa od ryzyka choroby spowodowanej smogiem i pojechałem. Głód jazdy sprawił, że do początkowo planowanych czterdziestu kilometrów, dorzuciłem ponad dwadzieścia kolejnych.

W moim słowniku już od dłuższego czasu nie istnieje słowo „zapeszyć”. Gdybym wierzył w takie bzdury, to chcąc, aby nadeszły ciepłe i słoneczne dni, założyłbym opony przeznaczone na śnieg. Wczoraj ponownie takie założyłem, spodziewając się, że dzisiaj mogą się przydać. No i przydały się. W nocy sypało. W ciągu dnia też trochę przyprószyło. W przypadku przejażdżki miałem więc zapewnione dwie rzeczy. Po pierwsze, czysty rower stanie się wspomnieniem. Po drugie, czeka mnie jazda po śniegu. To drugie nie musiało się spełnić, gdybym zamierzał jeździć wyłącznie po mieście. Mnie jednak poniosło ciut dalej, czyli do Tyńca, a Wiślana Trasa Rowerowa okazał się być odśnieżona jedynie fragmentarycznie. Cisnąłem więc po śniegu, co nawet sprawiało mi frajdę, tym większą, że opony idealnie wgryzały się w biały puch i ani przez moment nie czułem, że nie mam kontroli nad rowerem. Zawsze też jest to jakaś odskocznia od rutyny. Szkoda tylko, że kolejny raz mocno wiało. Wiatr, plus śnieg, plus zimowe opony sprawiły, że średnia prędkość była niska, ale przecież nie o to chodziło. Ważne, że kolejny raz miałem frajdę z jazdy, która trwała przez całe pięćdziesiąt pięć kilometrów. Teraz co prawda trochę drapie mnie w gardle, ale nic to!



Śnieg jest zdecydowanie najlepszym tłem dla czerwonej owijki.


Droga do Tyńca.

Dzisiaj zaliczyłem pierwszą w tym roku „mroźną” przejażdżkę. Temperatura od początku do końca była niższa od zera, chociaż w porównaniu z moim prywatnym rekordem zimna, mógłbym powiedzieć, że panował upał. Dodatkowym plusem minusowej temperatury były suche drogi, dzięki czemu mój świeżo umyty i dopieszczony rower miał szansę powrócić w takim stanie, w jakim wyjechał. I to w zasadzie koniec historii dzisiejszej aktywności, bo nie chce mi się opisywać miejskiej trasy, którą jechałem. Kolejny wczesny zmierzch, kolejne popołudniowe godziny szczytu, zamyśleni ludzie, szare ulice, hałas. Wiosny, wiosny mi trzeba…

Pogrążony w szarej aurze świat, wymalowany odcieniami szarości na szarym płótnie rzeczywistości. Oto obraz dzisiejszego dnia. Jest w nim coś pięknego, wspaniałego, niepowtarzalnego. Przecież to tylko okoliczności, którym albo się poddam, albo w swojej wyobraźni zamienię je na zupełnie inny wizerunek.

Kolejny raz zupełnie nie przejąłem się aurą i tuż przed piętnastą wyruszyłem na jeszcze jedną miejską przejażdżkę. Wiało o wiele mocniej niż wczoraj, co miejscami spowalniało mnie do niecałych dwudziestu kilometrów na godzinę. Tak, demonem prędkości z pewnością dzisiaj nie byłem, ale wszystko inne było udane. Nie przeszkadzał mi ani mokry asfalt, ani chłód. Całkiem nieźle rozpoczął się ten rok. Nie ma nawet połowy miesiąca, a już przejechałem więcej niż rok temu. Oby tak dalej!