Zabawne jak niewiele trzeba, aby przypomnieć sobie swoje dzieciństwo. Czasem jest to muzyka, innym razem zapach, a dzisiaj był to… widok, a konkretnie widok pustych ulic. Były puste, bo ludzie nie mieli dokąd jechać. Nie mieli dokąd jechać, bo wszystkie sklepy były zamknięte. Ach, jakiż to dramat! Cóż mamy zrobić ze swoim życiem w ten straszny dzień?!

Jakiś czas zapewne minie, zanim wszyscy oswoją się z myślą, że w niedzielę już nie kupią nowego telewizora, butów, worków na śmieci czy innego towaru pierwszej potrzeby. Jest nawet szansa, że ktoś wpadnie na szalony pomysł, aby wyjść z rodziną na spacer do parku, wypić filiżankę dobrej kawy w dobrej kawiarni, pójść pobiegać, albo – co dla mnie oczywiste – wybrać się na rowerową przejażdżkę.

Jakkolwiek nie planowałem dzisiejszej wycieczki, to jednak zmieniłem plany, bo moja druga połowa wybrała się była popołudniową porą na „babskie” spotkanie. Mając więc do wyboru samotność w domu i samotność na rowerze, wybrałem jedyną słuszną opcję i pomknąłem przed siebie w poszukiwaniu ciszy i skupienia. Nie było to zbyt trudne, bo ogołocone z większości samochodów drogi, zachęcały do mentalnego oderwania się od „tu i teraz” i ucieczki w metafizyczną część naszej rzeczywistości. Naprędce ułożony plan zakładał dojazd do Niepołomic, przejazd przez Ruszczę i powrót do domu przez Nową Hutę. Pomimo wiejącego wiatru jechało mi się nadspodziewanie lekko, co w dużej mierze było zasługą mojej rowerowej bluzy, przeznaczonej na nieco cieplejsze dni. Kurtka, której używam w zimie pochodzi bowiem z czasów, gdy ważyłem kilkanaście kilogramów więcej i te dodatkowe kilogramy musiała zmieścić. Gdy już się ich pozbyłem, kurtka stała się żaglem powiewającym na wietrze, który pełnił raczej funkcję hamulca aerodynamicznego niźli dodatkowego napędu. Co rok obiecuję sobie, że kupię nową i… nie dotrzymuję słowa. Dzisiaj nie wiozłem na sobie tego balastu, więc wszystko szło gładko i ani się obejrzałem, a licznik pokazał pół setki, a ja właśnie zatrzymywałem się pod domem.

I tak zakończył się mój rowerowy weekend.

Dzisiaj Dzień Kobiet. Z tej okazji wybrałem się na przejażdżkę, aby w spokoju zastanowić się nad rolą kobiet we współczesnym świecie. No dobra… żartowałem. Faktem jednak jest, że gdzieś w zakątkach mojej świadomości zwizualizowały się na chwilę urodziwe oblicza Mai Włoszczowskiej i Kasi Niewiadomej. Kończąc ten wątek, pół żartem pół serio chciałem jeszcze zauważyć, że całkiem sporo komponentów roweru jest rodzaju żeńskiego: rama, kierownica, manetka, owijka, sztyca, linka, przerzutka, korba, kaseta, szczęka hamulcowa, opona, dętka, szprycha, piasta, śruba, podkładka… Jest więc co świętować.

A tak w ogóle, to wymieniłem opony. Miałem już dosyć męczarni na pancernych Continental Mountain King’ach, więc obręcze zostały obute w Continental Cyclocross Speed. Różnicę zauważyłem natychmiast i podniecony tym faktem, pomyślałem, że to dobra okazja, aby zrezygnować z rutyny i nareszcie wyrwać się ze śmierdzącego miasta. Jak pomyślałem, tak uczyniłem. Wybrałem kierunek południowy, a więc musiałem zmierzyć się z bogactwem pagórków. Było super, co nawet nieco mnie zdziwiło, bo wczoraj mój Garmin „powiedział”, że powinienem się regenerować przez… 41 godzin. Żartowniś z niego.

Po eksploracji pagórów, pagórków, pagóreczków, zawitałem w Skawinie. Nadszedł więc czas na Tyniec, a następnie na spokojny powrót do domu. Rower w zasadzie jechał sam, bo wiatr tak mocno smagał mnie po plecach, że gdybym miał żagiel, to w ogóle nie musiałbym pedałować.



W Tyńcu.


Rany! Dzień Kobiet, a ja nieogolony!


Bliżej zachodu.

Jeszcze jedna miejska przejażdżka. Dokoła odcienie szarości, z rzadka rozpraszane promieniami słońca, nieśmiało zaglądającego spoza gęstych chmur. Ciepło, więc kominiarka mogła zostać w domu i nic nie zakłócało przepływu „powietrza” do płuc. Cudzysłowy są tu obowiązkowe, bo zawartość powietrza w krakowskim powietrzu o tej porze roku z pewnością nie wynosi 100%. Dzisiaj być może było lepiej, bo wiatr poczynał sobie śmiało, o czym świadczyły niemalże poziome wyziewy kominów. Mam nadzieję, że to już ostatnie dni najbardziej bezsensownej pory roku (niech narciarze mi wybaczą). Już wkrótce ucieknę w soczystą zieleń mojej Małopolski...

I znowu trochę cieplej. I znowu słońce. Dzisiaj po raz pierwszy poczułem wiosnę w powietrzu. Nawet śpiew ptaków był jakby bardziej radosny. Dość długo zastanawiałem się, czy bezczynnie odpoczywać w domu, ciesząc się ostatnim dniem weekendu, czy wyskoczyć na choćby małą przejażdżkę. Opcja numer dwa w końcu zwyciężyła i postanowiłem opuścić domowe zacisze na niedługi czas. W planach znów było miasto, ale tym razem utrudniłem sobie życie, rozpoczynając jazdę od podjazdu na ulicy Hallera. Jadąc pod górę cieszyłem się, że zbliża się koniec zimy, bo pokonywanie podjazdów na grubych (czyt. ciężkich) oponach i dętkach z wlanym uszczelniaczem (bo wymiana dętki na mrozie nie jest fajna) sprawia, że na górze jestem cieniem samego siebie, bynajmniej nie z powodu wagi ciała. Kosocice były jedynym wymagającym fragmentem trasy. Potem było już zdecydowanie spokojniej, chociaż jazdę utrudniał wiatr, obniżając odczuwalną temperaturę i przypominając, że chociaż wiosnę czuć w powietrzu, to jednak wciąż jest zima.

Całkiem niezła pogoda była dzisiaj w Krakowie, czego zapewne nie można powiedzieć o powietrzu, ale na to już dawno temu przestałem zwracać uwagę. Mróz nadal trzyma, ale już nie taki mocny, jak jeszcze kilka dni temu. Mam nadzieję, że to już początek końca zimy, bo tęsknota za obfitującymi w soczystą zieleń trasami jest coraz większa. A póki co, zaliczyłem kolejną miejską, dość monotonną wycieczkę pośród bieli. Na poniższym zdjęciu widać zamarzniętą Wisłę. Dzisiaj to pewnie nikogo nie dziwi, ale w moich studenckich czasach Wisła nigdy nie zamarzała. Dlaczego? Była po prostu zbyt zanieczyszczona, aby jakiekolwiek mrozy robiły na niej wrażenie.



Zamarznięta Wisła.

Ponad tydzień kwarantanny od roweru doprowadziło mnie do skraju wytrzymałości nerwowej. Niestety nie potrafiłem się rozdwoić ani roztroić. Praca, mały remont w mieszkaniu i związana z nim budowa szafy wnękowej, pochłonęły mnie całkowicie. Ludzie! Budowa roweru to mały pikuś w porównaniu z szafą. Rower jest lekki, mały, nie trzeba wiercić w nim żadnych dziur. Szafa jest wielka i ciężka, a na dodatek, aby ją złożyć, musiałem wywiercić ponad setkę otworów. Coś za coś. Dzięki temu mam mebel, który jest – nie boję się tego słowa – idealny i kosztował mnie 30% tego, co musiałbym zapłacić tzw. fachowcom. Ceną był mój czas i… ból rąk. No cóż. Informatyk do pracy fizycznej przyzwyczajony raczej nie jest, wiek też pewnie zrobił swoje, więc mam teraz problem z drętwieniem rąk. I tak oto płynnie przechodzę do dzisiejszej przejażdżki, bo właśnie ręce dawały mi się mocno we znaki. Nijak nie mogłem znaleźć wygodnej pozycji i prawdę mówiąc, z utęsknieniem czekam na wizytę mojej urodziwej szwagierki, która jest genialnym fizjoterapeutą.



Na progu Parku Bednarskiego.


Magia popołudnia pośród drzew.


Zdjęcie zrobione całkowicie przypadkowo.

Nie jeżdżę dla statystyk, bo w ten sposób łatwo zatracić prawdziwą radość. Ale nie mogę też powiedzieć, że w ogóle nie zwracam uwagi na liczby, wykresy, porównania. A są całkiem niezłe w tym roku. Przynajmniej pod względem dystansu.

Dzisiaj gdy zobaczyłem słońce za oknem, pomyślałem sobie, że nawał różnorakiej pracy nie jest wytłumaczeniem, aby zostać w domu, a dwie godziny poświęcone na rower spokojnie odpracuję po zmierzchu. Tuż po czternastej siedziałem już na siodełku i walczyłem ze wschodnim wiatrem, który trochę dawał się we znaki, ale – tradycyjnie – wyłącznie do połowy dystansu, bo potem zawróciłem i wiatr mocno mnie wspomagał. Planu nie miałem, więc trasa była improwizowana, ale starałem się, aby nie była zbyt łatwa. Zacząłem od Kosocic, a więc rozgrzewki po pagórkach. Potem była Wieliczka, a następnie kolejno Śledziejowice, Kokotów, Węgrzce Wielkie, Grabie, Brzegi i powrót do domu przez Rybitwy. Ot i cała historia przejażdżki, w trakcie której przekroczyłem pierwszy tysiąc kilometrów w tym roku.

Plany na ten tydzień były ambitne i wydawało się, że nawet opady śniegu nie zdołają ich zniweczyć. Zdrowie też dopisywało. Jak to więc możliwe, że przez kilka dni rower wisiał na ścianie? No cóż, czasem zdarzają się nieprzewidziane sytuacje, które skutecznie potrafią zabrać czas i skierować myśli na zupełnie inne tory, bardzo odległe od rowerowych tras. Dopiero w sobotę postanowiłem, że muszę się oderwać, uciec, zniknąć i zaszyć na jakiś czas w rowerowej samotni. Bardzo chciałbym w tym momencie opisać piękno i romantyzm trasy, którą dane mi było jechać, ale problem w tym, że… jakoś nic nie przychodzi mi do głowy. Są czasem takie chwile, gdy trudno ułożyć zdania z nieposkładanych myśli i nadać im właściwy sens. Chyba czekam na lepszy czas…



Na Salwatorze.

Liczyłem, że w sobotę zaliczę czwartą z rzędu przejażdżkę, co nie zdarzyło mi się od lat, ale się nie udało. W niedzielę też nie ruszyłem się z domu. Za to w poniedziałek miałem urlop. Co prawda nie wziąłem go dlatego, aby jeździć na rowerze, lecz po to, aby załatwić milion różnych spraw, ale na rower znalazłem czas. Wygląda więc na to, że luty też będzie całkiem niezły z rowerowego punktu widzenia. Pogoda jest całkiem niezła, zdrowie dopisuje, a ja przeżywam swoisty renesans mojej pasji. We wszystkim są przypływy i odpływy. Teraz mam właśnie przypływ. I oby tak dalej…

Jakoś ciężko mi się dzisiaj jechało. Odczuwałem totalny brak energii. To pewnie skutki niewyspania i miliona różnych, czasem bardzo dziwnych spraw, które skumulowały się w tym samym momencie. Jestem tym wszystkim trochę zmęczony, ale z drugiej strony patrząc, rower jest odskocznią od tego wszystkiego, więc wsiadam na niego nie bacząc na to, czy mam energię, czy nie. A tak w ogóle, to tuż przed przejażdżką zorientowałem się, że mój ulubiony smar, a w zasadzie wosk do łańcucha, czyli Squirt, nie jest dobrym rozwiązaniem na obficie posolone drogi. I mam tutaj na myśli zimową, niskotemperaturową wersję tego wosku. Widząc rdzawe plamy na łańcuchu i słysząc dołujące rzężenie napędu, postanowiłem użyć tradycyjnego smaru. A potem ruszyłem w… miasto. Nie miałem skrystalizowanej koncepcji trasy, więc po prostu błądziłem tu i ówdzie, zanim w końcu nie wpadłem na pomysł, aby zahaczyć o Nową Hutę, którą traktuję trochę po macoszemu, a jest przecież dzielnicą Krakowa. Tak na marginesie, to kiedyś słyszałem, jak jej mieszkańcy żalą się, że jeśli dzieje się coś dobrego, to w prasie można przeczytać frazę: „w dzielnicy Krakowa Nowa Huta”, ale jeśli dzieje się coś złego, to czytamy: „w Nowej Hucie obok Krakowa”. Przemknąłem więc przez tę dzielnicę, a potem grzecznie wróciłem do domu, zmęczony, odcięty, ale z uśmiechem na ustach.