Oczywistym jest, że przebywając w Bieszczadach nie mogłem oprzeć się pokusie przejechania Wielkiej Pętli Bieszczadzkiej. Prawdę mówiąc, trochę się tego obawiałem, bo cała pętla ma około 142 kilometrów długości, a do tego musiałem doliczyć dziewięciokilometrowy dojazd i taki sam powrót, co w sumie dawało około 160 kilometrów jazdy. Jazdy nie byle jakiej, ale po górach, a nie po podkrakowskich pagórkach. Na domiar złego prognoza pogody nie pozostawiała żadnych złudzeń – będą upały. Już nieraz przekonałem się, że nie warto „kręcić” zbyt trudnych i długich tras w pełnym słońcu, ale przecież hasło „rezygnacja” nie istnieje w moim słowniku. Musiałem coś wymyślić. Gór nie spłaszczę, pogody nie zmienię, ale mogę poczekać na lepszy czas. Tyle tylko, że nic nie wskazuje, że upały miną zanim wrócę do Krakowa. A więc? A więc wymyśliłem, że wyruszę o świcie. Poranek nie jest dobrym czasem na rower, ale dzisiaj nie miałem innego wyjścia. Obudziłem się o abstrakcyjnej w czasie wolnym porze, czyli o 5:30. Zjadłem energetyczne śniadanie, „zatankowałem” pod korek wodę mineralną, kieszonki powypychałem batonami i ruszyłem. Była 6:24.

Mała i Wielka Pętla Bieszczadzka pokrywają się ze sobą. Dzisiaj pojechałem odwrotnie niż dwa dni temu, a więc koniec poprzedniej wyprawy był początkiem dzisiejszej. Jechałem w kierunku Czarnej Górnej i zgodnie z nazwą owej wsi, droga głównie prowadziła w górę. Wiedząc, że mam naprawdę sporo do przejechania, maksymalnie się oszczędzałem, czyli korzystałem z dość miękkich przełożeń. Temperatura była dość niska, bo miejscami spadała do 13 °C. Organizm nie tracił więc energii na chłodzenie, a ciepła dostarczała mu praca mięśni. Jazda była więc komfortowa, a na dodatek mogłem podziwiać wspaniałe widoki Bieszczadów witających nowy dzień. Pewien niepokój budził fakt, że na bardziej stromych podjazdach czułem, że nie wypocząłem po trudach wtorkowej eskapady. A przecież najtrudniejsza część trasy była daleko przede mną. Oczywiście nie zrezygnowałem z dalszej jazdy, wierząc, że siły mnie nie opuszczą w godzinie próby. Pierwsze podjazdy zakończyły się na wzgórzu Ostre. Potem miałem dziesięć kilometrów zjazdu, przerywanego niewielkimi „hopkami”. Tak było do wsi Procisne. A tam…

Tam zaczęło się to, na co nie mogę liczyć na co dzień, czyli przez kolejne osiemnaście kilometrów droga prawie wyłącznie się wznosiła. Do Ustrzyk Górnych nachylenie było – jak dla mnie – dosyć symboliczne, ale prawdziwa zabawa zaczęła się tuż za Ustrzykami. Ostatnie trzy kilometry podjazdu pod Wierch Wyżniański wymagały naprawdę solidnej pracy. Na szczęście wciąż nie było upału, a gęsty las był dodatkową osłoną przed gorącem. Za szczytem był oczywiście zjazd, ale liczył sobie niecałe dwa i pół kilometra, a potem droga kolejny raz zaczęła piąć się ku bieszczadzkim połoninom. I znów musiałem mocno pracować, ale zauroczony magicznym krajobrazem, nie czułem zmęczenia. Na dodatek miałem okazję poruszać się po serpentynach, co raczej dość rzadko mi się zdarza, więc atrakcja była tym większa. Za szczytem, który jednocześnie stanowił najwyższy punkt trasy, rozpoczął się kilkunastokilometrowy zjazd przez Wetlinę i Smerek do Kalnicy. Potem krótki podjazd do Przysłupia, zjazd i dłuższy, bo ośmiokilometrowy podjazd przez Cisną na wzgórze Jasienik. To właśnie tam zacząłem odczuwać pierwsze oznaki zmęczenia, a przed sobą miałem jeszcze sześćdziesiąt kilometrów jazdy – jazdy w słońcu.

Na szczęście kolejne trzydzieści kilometrów było zjazdem, a więc można powiedzieć, że prawie wypoczywałem. Prawie, bo z każdą chwilą robiło się coraz goręcej i gdy po minięciu Bystrego, Baligrodu i Hoczewa, wjechałem do Leska, temperatura przekroczyła 30 °C. Jednak bliskość celu wyprawy dodawała mi sił. Musiałem jeszcze tylko zaliczyć podjazd w Lesku, a potem jakoś przeżyć kolejne dwadzieścia kilka kilometrów lekko pod górę. Wjeżdżając do Ustrzyk Dolnych i symbolicznie zamykając Wielką Pętlę Bieszczadzką, byłem już prawie „odłączony”, a musiałem przecież dotrzeć do Dźwiniacza Dolnego. Te dziewięć kilometrów dłużyło się w nieskończoność, ale wreszcie dotarłem do miejsca, skąd kilka godzin wcześniej wyruszałem na moją drugą bieszczadzką przygodę. Tak, byłem zmęczony, bardzo zmęczony, ale szczęśliwy, bo coś, co do tej pory istniało tylko w planach, właśnie zostało urzeczywistnione.



Bieszczady o poranku.


Potok Wołosaty.


Rzut oka wstecz na Ustrzyki Górne.


Za chwilę zacznie się najciekawsza część podjazdu pod Wierch Wyżniański.


Nie jestem pewien. Czy to Jawornik?


Serpentyny za Brzegami Górnymi.


W najwyższym punkcie trasy.


Cisna.


W Baligrodzie nie spotkałem ani czterech pancernych, ani psa. Ale czołg jest.


Pałac w Olszanicy.