Piszę te słowa 18 lipca, ale światło dzienne ujrzą zapewne trochę później, bo tutaj gdzie jestem, nie mam dostępu do sieci. Jak to możliwe w XXI wieku? Okazuje się, że są takie miejsca, gdzie brak dostępu do netu nie jest największym problemem. Jesteśmy z Moniką w Bieszczadach, w okolicach Ustrzyk Dolnych, w miejscu, do którego nie dotarł nawet samochód Google’a. Przywiodło nas tutaj pragnienie ucieczki, choćby tylko na urlop, od wielkomiejskiego zgiełku. To zupełnie inny świat – trochę dziki, sprawiający wrażenie zaniedbanego i zapomnianego. Próżno szukać w nim przepychu i nowobogactwa, za to nietrudno znaleźć miejsca, na widok których żal ściska gardło, a do serca wpełza smutek. Malutkie domki, chylące się z wolna ku ruinie, zarośnięte ogrody, marne resztki ogrodzeń – to tutejsza codzienność. Ale za tymi krzywymi oknami wiszą czyste firanki, a na parapetach stoją kolorowe kwiaty – znak, że ktoś nie stracił nadziei, albo, że pokłada ją w czymś zupełnie innym niż zbytek tego świata. I faktycznie spotykamy się z uśmiechem, serdecznością, życzliwością, a mówienie do nieznajomych „dzień dobry” jest czymś oczywistym. Tutaj nikt nie chodzi z nosem wlepionym w smartfona, a przyjaciół ma się w realu, a nie w wirtualnym świecie facebooka. Ten świat ma jeszcze coś. To nieskończenie głęboka zieleń niezliczonych wzgórz, przeźroczysta toń rzek i strumieni, tęskna melodia grana wiatrem zabłąkanym pomiędzy konarami drzew i srebrne niebo w nocy. To przydrożne kapliczki, pochylone krzyże, drewniane cerkwie, zagubione cmentarze. Echa świata, który już nie istnieje, odbijające się w lustrze współczesności. Czy ja – człowiek z miasta – potrafiłbym zostać tutaj na zawsze? Pewnie nie, ale jest tutaj coś magicznego, co sprawia, że czuję się tutaj znacznie lepiej, niż gdziekolwiek indziej.

Być może był to zbyt długi wstęp, bo przecież chciałem napisać o mojej pierwszej bieszczadzkiej eskapadzie, ale zauroczony nie tylko krajobrazem, ale także ludźmi, chciałem skreślić choć kilka słów o tym, jak ten świat wygląda.

Celem wyprawy była Mała Pętla Bieszczadzka. Nie miałem pojęcia, jak wygląda jazda na rowerze w Bieszczadach, więc podszedłem do tego z dużą pokorą. Spokojnie pokonałem 9 kilometrów dzielące mnie od Ustrzyk Dolnych i równie spokojnie, bez zbędnego forsowania, pojechałem w kierunku Leska. Zamierzałem więc przejechać pętlę przeciwnie do ruchu wskazówek zegara i była to przemyślania decyzja w perspektywie innych planowanych wypraw. Przejazd do Leska był stosunkowo mało wymagający i tylko jeden lub dwa podjazdy zmusiły mnie do użycia najmniejszego przełożenia. W Lesku przejechałem na drugi brzeg Sanu i skierowałem się w stronę wsi Hoczew. To był chyba najłatwiejszy odcinek, na którym mogłem przypomnieć sobie, że istnieje coś takiego jak płaska droga. Czas relaksu skończył się za Średnią Wsią. Od tej pory aż do samego końca musiałem na przemian to wspinać się na zalesione wzgórza, to zjeżdżać ku zielonym dolinom. To zupełnie inne podjazdy niż te, po których jeździłem do tej pory. Nie ma tutaj ekstremalnych nachyleń, ale są po prostu o wiele dłuższe, a nachylenie równo trzyma na całym dystansie. Pierwszą wspinaczką był podjazd do Polańczyka. Wiedziałem, że to dopiero początek, więc spokojnie jechałem w górę. Czas mi się nie dłużył, bo wspaniałe widoki wynagradzały walkę z grawitacją. Na szczycie zatrzymałem się na krótką chwilę, aby spojrzeć z oddali na Jezioro Solińskie, a potem pojechałem dalej. Kolejnym podjazdem był dwukilometrowy odcinek pod wzgórze Plisz, gdzie mniej więcej wypadała połowa dzisiejszego dystansu. Potem zjazd i kilka kilometrów nieco łatwiejszego terenu, a później następna, ponad dwukilometrowa wspinaczka. To wszystko przy pięknej, słonecznej pogodzie. Na szczęście jechałem przez las, więc upał mi nie doskwierał, tym bardziej, że mój Bóg zadbał o to, aby na najtrudniejszych odcinkach chmury zasłaniały słońce, a więc mogłem skupić się wyłącznie na pokonywaniu wzniesień, a nie na walce z temperaturą. I znów zjazd – szybki, szalony, odświeżający. Przejechałem przez most na Sanie, za którym kolejny raz jąłem wznosić się ku niebu. W nogach miałem już siedemdziesiąt kilometrów, ale nie czułem jeszcze dużego zmęczenia. To dobrze, bo po kolejnym zjeździe i po przejechaniu pięciu kilometrów lekko wznoszącą się drogą, rozpocząłem najdłuższą i chyba najtrudniejszą tego dnia wspinaczkę – na wzgórze Kolasznia. Cztery kilometry nieustannej jazdy w górę. Cztery kilometry nadziei, że kolejny zakręt okaże się ostatnim. Ale też cztery kilometry bezcennych widoków, które po wielokroć wynagradzały zmęczenie. Na szczycie zatrzymałem się, aby uwiecznić wspaniałą panoramę, która roztaczała się przez moimi oczami. A potem ruszyłem w dół ku Czarnej Górnej. Tam zacząłem odczuwać pierwsze oznaki zmęczenia, a musiałem jeszcze zaliczyć zdecydowanie lżejszy, ale jednak podjazd do wsi Żłobek. Jednak potem było już z górki aż do samych Ustrzyk Dolnych. Tam zamknąłem Małą Pętlę Bieszczadzką i mogłem spokojnie wrócić do Dźwiniacza Dolnego – wsi, w której spędzam urlop i która stała się inspiracją prologu mojej dzisiejszej opowieści.

Tak wyglądała moja pierwsza bieszczadzka przygoda.



Widok z Polańczyka na Jezioro Solińskie.


Okolice Bukowca – jeden z nielicznych płaskich odcinków trasy.


Okolice Sakowczyka.


Początek podjazdu na Kolasznię.


Jeszcze jeden zakręt…


Wciąż w górę…


Widok z Kolaszni.


Trafiłem do Żłobka.


Cerkiew w Żłobku.