Dzisiaj nie było treningu. Dzisiaj po raz pierwszy w tym roku porzuciłem wirtualny świat Zwift’a i korzystając z pięknej pogody, zawitałem do pięknej przestrzeni analogowej rzeczywistości. Od dawna czekałem na tę chwilę, bo moja ostatnia rowerowa przejażdżka miała miejsce 6 października, a więc prawie pół roku temu. W moim przypadku pierwsza jazda w sezonie, a tym bardziej po tak długiej przerwie, ma zazwyczaj ten sam scenariusz. Pełen ekscytacji, wigoru i rowerowego głodu, zaczynam energicznie połykając pierwsze setki metrów, a potem do głosu dochodzi organizm odzwyczajony od regularnego wysiłku i zupełnie nieprzygotowany do nowych wyzwań. Z początkowej energii nic nie zostaje i dalsza część jazdy staje się walką o przetrwanie i szukaniem odpowiedzi na pytanie, jak w krótkim czasie wrócić do formy?

Tym razem miało być zupełnie inaczej. Przecież od ponad trzech miesięcy regularnie trenowałem, wylewałem pot na czerwoną matę z napisem „Elite”, przełamując kolejne granice moich, nie oszukujmy się, skromnych możliwości. Wszystko po to, aby na wiosnę czerpać jeszcze większą radość z rowerowej pasji. Gdy wychodziłem na dwór (czyli po małopolsku „na pole”), byłem tak podekscytowany, że już z tego powodu moje tętno przekraczało setkę. Pogoda była wymarzona do jazdy. Nie było ani za zimno, ani za ciepło, po prostu w sam raz. Jedyne, do czego mógłbym się przyczepić, to dość silny wiatr, ale jak się później okazało, był to ważny element dzisiejszej „układanki”.

Wpiąłem się w pedały i ruszyłem przed siebie. Pierwsze metry przejechałem tak, jak napisałem powyżej, czyli szybko, energicznie, z mocą. Ale potem stało się coś dziwnego. Zamiast powoli tracić zapał i siły, zacząłem jechać coraz mocniej i coraz szybciej. Z niedowierzaniem patrzyłem na wyświetlane na ekranie Garmina cyferki – takich wartości nigdy tam nie widziałem. Powoli zaczęła do mnie docierać świadomość, jak ważne są właściwe treningi. Wcześniej jeździłem rowerem na okrągło, cały rok, pokonując tysiące kilometrów, a efekty były prawie żadne, no może poza tym, że godzinami mogłem jechać i jechać. Jednak o poprawie mocy czy prędkości nie było mowy, a wręcz było coraz gorzej, co zrzucałem na swój wiek, genetyczne uwarunkowania i inne podobne bzdety. Zakup trenażera okazał się przysłowiowym strzałem w dziesiątkę, moją najlepszą rowerową „inwestycją” ostatnich lat. A jeszcze niedawno nawiedzeni ortodoksi zarzucali mi, że „domowa” jazda na trenażerze się nie liczy, że prawdziwy pasjonat jeździ cały rok, brnie przez śniegi, walczy z mrozem, deszczem, wichurą. Tak właśnie kiedyś robiłem, a do całej plejady atrakcji dodawałem jeszcze bezpłatną inhalację krakowskim smogiem. Efektów nie było, nie licząc tego, że mogłem pochwalić się kolejnym rekordem niskiej temperatury, albo zamieścić zdjęcie mojej postaci na tle bezkresnej bieli. A potem przychodziła wiosna i znów musiałem od początku budować coś w rodzaju formy. W trakcie sezonu z podziwem patrzyłem na starszych cyklistów, którzy, wydawałoby się, bez żadnego wysiłku pokonywali wzniesienia, na których ja „walczyłem o życie”. Jak oni to robią – myślałem. A oni po prostu trenowali – ot cała tajemnica sukcesu.

Dzisiaj rower dosłownie wyrywał się spode mnie. Miałem wrażenie, że żyje własnym życiem, że jedzie sam, że jest napędzany jakimś ukrytym silnikiem. Nie miało znaczenia, czy jadę z wiatrem, czy pod wiatr, czy jadę pod górę, z góry, czy po płaskim. Czas mijał, a ja wciąż czułem moc i absolutnie żadnych oznak zmęczenia. Wybaczcie ten zachwyt nad samym sobą, ale jestem po prostu niesamowicie podekscytowany.

Chciałbym zwrócić uwagę na dwa aspekty treningów, które dzisiaj chyba najbardziej zaprocentowały. Po pierwsze, kontrolowanie mocy. Ponad setka godzin wirtualnej jazdy sprawiła, że znam swoje możliwości. Oprócz oczywistej wiedzy na temat mojego FTP, wiem jak długo mogę jechać z mocą np. 300 czy 400 watów. To sprawia, że jestem w stanie właściwie rozłożyć siły, nie wypalić się na pierwszych podjazdach. Ale nawet gdybym nie miał miernika mocy, to umiejętność jej kontroli jest już w pewnym sensie wyuczona. Po drugie, trenażer wymuszał na mnie ciągłe pedałowanie z odpowiednią kadencją. Dzisiaj bardzo rzadko przestawałem pedałować, a moja kadencja równie rzadko spadała poniżej 90 obrotów na minutę. Po trzecie, nie traktowałem przejażdżki jak jazdy indywidualnej na czas. Okresy wzmożonej aktywności przeplatały się z czasem spokojniejszej jazdy.

Jedyne „negatywy” dzisiejszej aktywności w okolicznościach prawdziwej przyrody dotyczą roweru. Po wymianie łańcucha zaczęła mi przeskakiwać zębatka 19. Jest wykonana z tytanu, który jest lżejszy od stali, ale bardziej plastyczny, więc po czterech sezonach ma do tego prawo. Po pewnym czasie przestała przeskakiwać, ale powoli muszę oswoić się z myślą, że nadchodzi jej ostatnia godzina. Drugi problem dotyczy tylnego koła, a dokładniej mówiąc piasty w tylnym kole. Koło ma luz boczny i w niektórych położeniach odchyla się na boki o dobre 2 mm. Zaczynam żałować, że wywaliłem kasę na piasty z ceramicznymi łożyskami, które na bank są „made in China” i na Aliexpress kosztują jedną dziesiątą tego, ile ja musiałem zapłacić. Kilka dni temu pisałem o wymianie łożyska w bębenku, bo w jednym z nich „zniknęła” ceramiczna kulka. Teraz czeka mnie wymiana łożysk w piaście, o czym zapewne także napiszę w technicznej części mojego bloga.

To już wszystko. Nie napisałem niczego na temat tego, gdzie pojechałem i co widziałem, ale nie trasa była dzisiaj najważniejsza.