Po wczorajszej „łatwiźnie” zaplanowałem sobie na dzisiaj coś bardziej wymagającego. Co prawda nie zamierzałem pobić ani rekordu dystansu, ani rekordu przewyższeń, ale już sam fakt jazdy w temperaturze powyżej 30°C stanowił pewnego rodzaju wyzwanie. Plan był prosty: dojechać do Zatora, skręcić do Babic, a potem wrócić do Krakowa. Miałem poruszać się prawie wyłącznie po głównych drogach, które dzisiaj powinny być spokojne i bezpieczne.

Plan realizowałem z żelazną konsekwencją. Początkowo nie czułem żadnych oznak zmęczenia wczorajszą jazdą, ale sam przecież napisałem, że to była łatwizna. Temperatura też mi nie przeszkadzała, bo na pierwszych kilometrach nie miałem problemu ze znalezieniem cienia. Tym niemniej oszczędzałem siły, mając na uwadze, że temperatura z każdą chwilą będzie wzrastała.

Zanim dotarłem do Zatora, dwukrotnie musiałem zatrzymywać się, bo policja wstrzymywała ruch na drodze z powodu procesji. Dzisiaj Kościół Katolicki obchodzi święto potocznie zwane Bożym Ciałem. To właśnie dlatego główne drogi były spokojne i bezpieczne. W dzień powszedni raczej bym ich unikał. Wspomniane przymusowe postoje były okazją do zaobserwowanie jednej z cech polskiego katolicyzmu. Na przedzie procesji szedł gość z wizerunkiem Jana Pawła II, potem czteroosobowe teamy starszych niewiast nabożnych niosły kilka Matek Boskich, a młodsze i zapewne nieco mniej pobożne kobiety dźwigały wizerunki świętych. Dopiero za nimi podążał orszak dzwoniących ministrantów, lektor z kadzidłem i wreszcie proboszcz z Najświętszym Sakramentem, ukryty rzecz jasna pod kapiącym od ozdób baldachimem. Tak właśnie wygląda obraz Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej – Jan Paweł II, Matki Boskie, święci, a dopiero potem Jezus. No i wszędzie przepych, bogactwo, zdecydowany przerost formy nad treścią. Jak to się ma do tego, co głosił Jezus? Nijak. Ale żeby się tego dowiedzieć, trzeba czytać Biblię i jeszcze na dodatek trzeba wierzyć w to, co się czyta, a nie czytać to, w co się wierzy.

Po tych przemyśleniach i odblokowaniu drogi, ruszyłem przed siebie. W Zatorze skręciłem w stronę Babic. To była mniej więcej połowa trasy i właśnie zacząłem odczuwać pierwsze oznaki wpływu temperatury na moją wydajność. Na płaskim jeszcze jakoś szło, ale podjazdy pokonywałem z wyraźnym trudem. Gdy dojechałem do Poręby Żegoty, zafundowałem sobie krótki postój w zacienionej okolicy ruin pałacu Szembeków. Szkoda, że nie mogłem do nich wejść lub choćby dotknąć starych murów. Teren jest ogrodzony, zamknięty i niedostępny. Tak jest najłatwiej – zamknąć i zabronić, bo jeszcze by kamienie rozkradli…

Ostatnie trzydzieści kilometrów jechałem już bardzo spokojnie i nieco automatycznie. Już dawno temu zauważyłem, że gdy przetrwa się apogeum zmęczenia, to nogi zaczynają pracować w równym tempie, napędzane niewidzialną siłą woli. W końcu dojechałem pod dom, zsiadłem z roweru, wypiłem ostatni łyk izotonika i wyłączyłem całą elektronikę. Wniosłem rower do domu i wychyliłem tradycyjną szklaneczkę zimnej coli zero. Usłyszałem bicie dzwonów. Właśnie zaczynała się procesja…



Na zatorskim rynku.


Dzisiaj jeździłem po płatkach kwiatów.


Ruiny pałacu Szembeków w Porębie Żegoty.


Inne spojrzenie na ruiny pałacu Szembeków.


Jeszcze tylko selfie i wracam.