Tym razem zaplanowałem sobie trasę, a więc nie musiałem zdawać się na spontaniczność, która często powoduje, że podświadomie wybieram miejsca, które doskonale znam. Poświęciłem więc nieco czasu, poklikałem myszką i narodził się niebanalny plan, czyli pomysł na odwiedzenie miejsc, w których bywam stosunkowo rzadko, chociaż ostatnio jakby częściej.

Na początek czekał mnie dojazd od Kryspinowa, czyli rutynowy przejazd przez miasto w godzinach szczytu. Dzielnie zniosłem tę wątpliwą przyjemność. Potem pojechałem do Mnikowa, Baczyna i Tenczynka, a więc w miejsca, które niedawno odkryłem na nowo. Kolejnym celem była Wola Filipowska i Filipowice, a potem Nowa Góra. Jechałem przez piękne okolice, pełne wzgórz i lasów. Te ostatnie zapewniały mi odpowiednią dawkę cienia, tak potrzebnego w dniu, w którym słońce przypomniało sobie o małopolskiej ziemi i nie szczędziło jej gorących promieni. To był dość trudny odcinek, bo na stosunkowo krótkim fragmencie trasy musiałem pokonać grubo ponad 100 metrów przewyższenia. Noga jednak „podawała”, więc w miarę sprawnie jak na ponad 50-cio latka, wspinałem się wyżej i wyżej, napawając ciało i umysł urokiem okolicy. Za Filipowicami miałem okazję przejechać nieopodal… Paryża, ale pomyślałem sobie, że jeszcze nie nadszedł czas, aby zawitać w to miejsce i sprawdzić, czy na Placu Pigalle są najlepsze kasztany, które Zuzanna lubi tylko jesienią.

W Nowej Górze zatrzymałem się na krótką chwilę, zaciekawiony informacją, że wieś ta była onegdaj miastem. Zrobiłem zdjęcie miejskiej pieczęci, spojrzałem na pogrążony w popołudniowym letargu ryneczek i ruszyłem w dalszą drogę. Teraz przeważały zjazdy, chociaż niestety pełnia szczęścia została zaburzona przez przeciwny wiatr. Czerna, Krzeszowice, Rudawa, Więckowice, Bolechowice, Modlniczka – to kolejne miejscowości. A potem był już Kraków i ponowny przejazd przez całe miasto.

Nie wspomniałem jeszcze, że dzisiaj testowałem jedną „nową nowość” i jedną „starą nowość”. Tą pierwszą była owijka KLS. Zastąpiła ona poprzednio używaną owijkę PRO, która uparła się, że nie będzie się trzymać kierownicy i zwyczajnie się zsuwała, doprowadzając mnie na skraj załamania nerwowego. Drugą nowością był powrót do przeszłości i użycie siodełka Selle Italia SLR Flow. Wspominałem ostatnio, że Fizik Antaras, aczkolwiek bardzo wygodne, sprawiało mi pewien kłopot związany z notorycznym pojawianiem się „bąbli” w nieciekawym miejscu. Dzisiaj problem przestał istnieć, co bardzo mnie cieszy, bo nie ma nic gorszego niż odczuwanie dyskomfortu pod „czterema literami”, gdy do celu jest jeszcze sporo kilometrów.

A więc same plusy. I oby tak dalej…



A może rzucić to wszystko i wyjechać do… Paryża?


Podjazd do Nowej Góry. Tradycyjnie wcale nie widać tych 12%...


Na tym kamieniu można zobaczyć pieczęć Nowej Góry, która do I Wojny Światowej była miastem.