Mój poprzedni wpis zakończyłem słowami, że „mam ochotę, by wkrótce znów zawitać w te okolice”. Nie kazałem sobie długo czekać i dzisiaj kolejny raz wybrałem się na przejażdżkę, której oprawę stanowiły krajobrazy ziem położonych na zachód od Krakowa.

Początek był prawie taki sam jak trzy dni temu z tą różnicą, że tym razem główna część trasy rozpoczynała się w Kryspinowie, a nie w Liszkach. Wkrótce kolejny raz zanurzyłem się w nieskończonej zieleni okolicznych pagórków. Przejechałem przez Mników i dotarłem do Czułowa…

Sześć lat temu zatrzymałem się w Czułowie pod wapienną skałą, aby uchwycić tamten czas na fotografii. Dzisiaj zrobiłem to kolejny raz.

Dojechałem do wsi Zalas, za którą skończyło się powielanie poprzedniej przejażdżki. Skręciłem na północ i pojechałem do Tenczynka, a następnie do Krzeszowic. Kontynuowałem jazdę na północ, poruszając się spokojną drogą pośród gęstych drzew, wzdłuż szepczącego strumienia, słuchając koncertu ptasich wirtuozów. Jechałem niespiesznie, napawając się dźwiękami świata powołanego do istnienia Słowem Wszechmogącego. I znów nie chciałem opuszczać tego miejsca, ale przecież musiałem wrócić do rzeczywistości, bo największe wyzwania wciąż były przede mną. Dotarłem do Paczółtowic, za którymi droga naprzemiennie wznosiła się i opadała, ale z wyraźną przewagą tego pierwszego, czyli podjazdów. Tutaj nie było już lasów, które chroniłyby mnie przez upałem, więc dosłownie w pocie czoła parłem na północ, by dotrzeć do drogi 94. Dotarcie do niej zakończyło spokojną część przejażdżki. Od tej pory musiałem mieć oczy wszędzie, bo chociaż teoretycznie rozpoczął się mega-długi weekend, to praktycznie był to dzień powszedni, a więc ruch na trasie Olkusz – Kraków był – delikatnie mówiąc – wzmożony. W Jerzmanowicach osiągnąłem najwyższy punkt trasy, a potem było już głównie z górki, chociaż całą radość psuł silny przeciwny wiatr. W Szycach zjechałem z głównej drogi w stronę Giebułtowa, a potem skręciłem na południe, by wkrótce znaleźć się na ulic Łokietka. Później wystarczyło już tylko przejechać przez całe miasto, ale opis tej części trasy pozwolę sobie darować.

Wrócę jeszcze na chwilę do myśli, które sprowokowane zostały spojrzeniem na dwie fotografie wykonane w tym samym miejscu w odstępie sześciu lat. Świat wciąż się zmienia. Znikają miejsca, które znałem, odchodzą ludzie, przyjaciołom przybywa siwizny, a dzieci nie są już słodkimi maluchami. Ja też się zmieniam. Przeobraża się także moja pasja. Kiedyś była alegorią wolności, nieokiełznana i spontaniczna. Później zdawała się zawładnąć mną tak, że stała się niemalże sposobem na życie, odsuwając w cień prawie wszystko i wszystkich. Potem przyszło otrzeźwienie, odzyskałem nad nią kontrolę, by wreszcie zrozumieć, że choć piękna, że chociaż daje mi niesamowitą frajdę i wiele radości, to jednak jest tylko dodatkiem, jednym z aspektów, wzbogaceniem mojego życia, a nie jego treścią i sensem. Od pewnego czasu szukam nowej koncepcji tego, co powinienem tutaj publikować. Chcę odejść od kronikarskich opisów miejsc, które odwiedziłem i tchnąć zupełnie innego ducha w treść moich postów…



Dzisiaj w Czułowie.


Sześć lat temu w Czułowie.


Skała w Czułowie.


Za Krzeszowicami.


Przed Paczółtowicami.