Dzisiejszą wyprawą sprawiłem, że ten miesiąc stał się najlepszym rowerowym kwietniem w historii mojej pasji. W dodatku zaplanowałem sobie piękną trasę, która choć odległa od mojego domu, w pełni wynagrodziła wszelkie trudy związane z przejazdem przez całe miasto.

Trasa zaczynała się w Piekarach i tamże miała się skończyć, a więc nazwałem ją tak, jak tytuł niniejszego postu. Na dobry początek pojechałem do Liszek, czyli wsi dobrymi wędlinami słynącej. Potem dotarłem do Cholerzyna, skręciłem na zachód i dojechałem do Mnikowa. To właśnie tam zaczęła się najpiękniejsza część trasy. Liczne pagórki, a więc nieustanny ciąg podjazdów i zjazdów w otoczeniu zielonych wzgórz, lasów i łąk. No i ten cudowny zapach świeżej roślinności i cisza i poczucie wolno płynącego czasu. Minąłem Czułów i Baczyn, zjechałem do Zalasu. Tam zacząłem wspinaczkę do Grojca. Droga zrazu spokojnie pięła się w górę, czasem wypłaszczając, by po chwili znów wymusić silniejszy nacisk na pedały. Ostatnie siedemset metrów było dość wymagające. Nachylenie z rzadka spadało poniżej 8-10% procent, więc wcale nie byłem zdziwiony, że gdy już dotarłem na szczyt, mocno czułem to w moich udach. Z Grojca pojechałem do Alwernii, a z Alwernii do wsi Kamień. To był kolejny magiczny fragment dzisiejszej trasy, położony w Rudniańskim Parku Krajobrazowym. Prawdę mówiąc, wcale nie miałem ochoty opuszczać tych miejsc, ale przecież płynął czas, a wraz z nim mijały kolejne kilometry. Zjechałem do Rusocic, a niedługo potem byłem już w Czernichowie. Przede mną było jeszcze kilka pagórków i kilka spokojnych dróg, a na koniec zjazd do Piekar, gdzie zamknąłem dzisiejszą pętlę.

Powrót przez całe miasto był olbrzymim kontrastem. Wcześniej: cisza, zapach wiosny, feeria barw. Teraz: hałas, smród i szarość. Ale ważne było właśnie to, co było wcześniej. Mam ochotę, by wkrótce znów zawitać w te okolice…



Droga w okolicach Kamienia.