Dzisiejsza aktywność była pod każdym względem przeciwnością tej sprzed trzech dni. Stąd właśnie wziął się taki, a nie inny tytuł. Jechałem pośród pięknych krajobrazów, podziwiał cudowne widoki, napawałem się świeżą zielenią wczesnej wiosny. Ale po kolei…

Przygotowałem sobie plan. Trochę w ciemno, bo na mapie łatwo kreśli się trasę, nie zastanawiając się, czy będzie łatwa, czy nie. Po prostu łączyłem ze sobą kolejne odcinki dróg. Zamierzałem dojechać aż w okolice Wadowic. Etapem pierwszym było dotarcie do Piekar, bo tam zaczynała się zaplanowana trasa. Musiałem więc przejechać przez całe miasto, czego nie lubię, ale innego wyjścia nie miałem. Potem pojechałem do Liszek, a następnie do Czernichowa, skąd kontynuowałem jazdę do Rusocic. Tam przejechałem na drugą stronę Wisły i znalazłem się najpierw w Łączanach, a zaraz potem w Ryczowie. Wtedy rozpoczęła się najciekawsza, najpiękniejsza, ale i najtrudniejsza część dzisiejszej trasy. To królestwo pagórków, zielonych pól, licznych lasów i zagajników. To kręte drogi o doskonałej nawierzchni. Krótko mówiąc, to idealne miejsce dla kolarza. To nic, że nieraz zabolały mięśnie, to nic, że płuca domagały się większej dawki tlenu, a spierzchnięte usta prosiły o wodę. Piękno okolic wynagradzało wszystko. Zygodowice, Witanowice, Wysoka, Stanisław Górny, Stanisław Dolny – to kolejne miejscowości, które mijałem. Czasem wolniej – gdy jechałem pod górę, czasem szybciej – gdy mknąłem w dół, upajając się morzem endorfin. Od Stanisława Dolnego jechałem już doskonale sobie znaną drogą przez Przytkowice i Rzozów do Skawiny. Pozostało tylko dojechać do Tyńca, a potem wrócić do Krakowa.

Jakże różniła się dzisiejsza wyprawa od poprzedniej. Jakże inne były okolice, kolory, zapachy. Pomimo zmęczenia byłem pełen entuzjazmu i fascynacji pięknem stworzonego przez Boga świata…



Okolice Ryczowa.


Cisza, spokój i błękitne niebo.