Dzisiaj nareszcie wróciłem na moje ulubione pagórkowate trasy. Projekt trasy powstał dość szybko, bo po kilkumiesięcznym poście od eksploracji rejonów leżących nieco dalej od Krakowa, każdy pomysł wydawał się ciekawy. Wyjechałem ok. 15:30 i od razu skierowałem się na południe. Było wyjątkowo ciepło, co jest zjawiskiem, które powoli przestaje mnie dziwić 26 °C w kwietniu w Małopolsce i 15 °C w lipcu nad morzem? Norma. Żeby jednak nie było zbyt „różowo” – wiało i to dość solidnie z południowego zachodu. Ten fakt w połączeniu z mocno pagórkowatą trasą sprawiał, że nie było szans na rowerowe lenistwo, czyli spokojną, komfortową, beznamiętną jazdę. Zanosiło się na ciężką robotę…

Istotnie łatwo nie było. Już na początku musiałem zdecydować się na mały objazd, bo drogowcy wpadli na absolutnie słuszny, chociaż mocno spóźniony pomysł remontu drogi do Wrząsowic. Zdarli więc asfalt aż do podłoża i wprowadzili ruch wahadłowy. To pierwsze wymagałoby ode mnie jazdy po piachu, kamieniach i Bóg wie, czym jeszcze. To drugie zmusiłoby mnie do jazdy w oparach spalin, bo korek utworzył się niemiłosierny. Ominąłem więc to miejsce, dokładając co nieco do planowanego dystansu. Potem już bez żadnych przeszkód i niespodzianek dojechałem do Świątnik Górnych, gdzie skręciłem na wschód. Jechałem w stronę Koźmic Małych i mogłem złapać trochę oddechu, bo na tym fragmencie wiatr dzielnie mnie wspomagał. A potem znów skręciłem na południe z zamiarem dotarcia do Dobczyc. Lubię ten fragment trasy, bo można tam zaszaleć, ale akurat nie dzisiaj. Powód? Wiatr. Jego porywy sprawiały, że trudno było na zjazdach utrzymać równy tor jazdy, co w sytuacji poruszania się po uczęszczanej drodze publicznej jest średnio bezpieczne. Przejechałem przez Dobczyce, skręciłem na wschód, dojechałem do Gdowa. Potem był Liplas, Niegowić, Cichawa, Książnice, Łężkowice i Targowisko. Pomyślałem, że dam radę dociągnąć do pierwszej setki w tym roku, wiec zacząłem wprowadzać drobne korekty do planu trasy, aby wydłużyć ją o skromne kilka kilometrów, a przy okazji sprawić, aby była nieco ciekawsza, bo teraz jechałem przecież przez doskonale znane mi okolice i miejscowości: Brzezie, Dąbrowa, Staniątki, Zakrzów i Węgrzce Wielkie. Tam właśnie wybrałem zupełnie niecodzienne dla mnie rozwiązanie i skręciłem na południe. W ten sposób na koniec dnia zafundowałem sobie zaliczenie kolejnych pagórków i w dodatku pod wiatr. Nie byłem już tak świeży i pełen energii jak trzy godziny wcześniej, ale mocno parłem przed siebie, dorzucając do statystyk kolejne metry przewyższenia, nie zważając na pieczenie w udach i inne mało istotne „dolegliwości”. Przejechałem nad drogą 94, dotarłem do Tomaszkowic, skręciłem do Wieliczki, dojechałem do obwodnicy, znów skręciłem na zachód, potem lekki podjazd i wreszcie ostatnie pięć kilometrów do domu.

Nie ukrywam – byłem zmęczony. Na całym dystansie nie zafundowałem sobie ani jednej przerwy, nie licząc krótkiej pauzy na zrobienie kilku zdjęć. Przez większość czasu musiałem walczyć z wiatrem, a sama trasa była przecież konglomeratem mniejszych i większych wzniesień. W pewnym sensie jechałem też bez przygotowania. Po kilku miesiącach spokojnych wycieczek po prostu „wziąłem” i pojechałem. Czy następnym razem wyciągnę z tego jakieś wnioski? Ależ skąd…



Zbliżał się czas zachodu, a ja zbliżałem się do domu…